Nawala sa Forbidden City
Ang tagsulat nagpuyo sa Utah, USA.
Mibati na ko sa Espiritu sa una, pero wala pa gayud ako mobati og pihong butang—sigurado nga dili mga direksyon kon asa moadto.
Paghulagway pinaagi ni Vlad Gusev
Didto ko sa tunga-tunga sa Forbidden City sa Beijing, China. Pipila lang ka minuto ang milabay, gilibutan ko sa mga higala ug mga magtutudlo, pero kalit lang nga nag-inusara sa hingpit.
Dali nakong nasabtan ang peligro nga nahimutangan nako. Usa ka nag-inusarang 15- anyos nga Amerikana klaro kaayo nga mao ra sulod sa naghuot nga palace museum. Miadto ko sa China uban sa mga klasmeyt sa high school sa usa ka biyahe nga gi-isponsoran sa eskwelahan, ug ang among mga magtutudlo ug mga giya mipasidaan namo og kadaghan mahitungod sa posible nga mga peligro sa pag-tour sa langyaw nga nasud kon dili kami magbantay.
Naglakaw-lakaw ko palibut sa dapit, nakigduot agi sa naghuot nga mga turista—Chinese ug mga langyaw—ug nagkinto aron sulayan ang pagpangita sa pareho nako nga nagpula ug nagputi og sinina nga gisul-ob sa matag sakop sa among grupo. Pero wala koy nakit-an. Siguro, ang akong grupo mibiya nga wala ko ug wala koy ideya kon unsa nga direksyon sila miadto. Milingkod ko ug mitan-aw sa mga entrada ug mga gawasanan. Milabay ang diyes minutos, dayon 30, dayon 45. Walay usa gikan sa akong grupo ang mipakita.
Dunay tawo nga mibira sa akong kamot. Mihangad ko aron makita ang usa ka mubo nga babaye nga medyo kuyaw og mga mata ug tag-as og mga kuko. Iyang gibira ang akong kamot. “Sunod nako,” miingon siya sa putol-putol nga Iningles. “Gwapa, sunod nako.”
Naglain ang akong pamati sa akong tiyan. “Palayo nako,” misinggit ko, nga mibira og balik sa akong kamot. Una pa niya kini mabira og balik, midagan ko paingon sa gawasanan ug misulod sa laing bahin sa siyudad.
Midagan ko og taud-taud hangtud nga nasaag na hinoon ko og maayo kay sa una. Milingkod ko sa duol nga hagdanan, layo sa mga grupo sa mga tawo, ug misugod sa paghilak. Nakahibalo ko og pipila ka pulong nga Chinese pero sigurado nga dili paigo aron makaadto sa mga direksyon balik sa among hotel, sa laing bahin sa dako nga siyudad sa Beijing. Ug niining puntoha, dili pa gani ko sigurado kon asa dapita ang gawasanan.
Samtang naghilak, nagsugod ko sa pag-ampo. Angkunon nako nga yabag ko nga mabiya sa grupo, bisan sulod sa mubo ra nga panahon, ug nangamuyo ko sa Langitnong Amahan nga tabangan ko nga makakita og paagi balik ngadto sa akong grupo.
Mibarug ko ug milakaw og balik sa naandang direksyon kon asa ko gikan. Wala dayon ko makadawat og pagpadayag—ug dili sigurado kon unsa kaha kana nga matang sa pagpadayag bisan kon ako na kining nadawat. Mibati na ko sa Espiritu sa una, usa ka init nga pagbati human makaserbisyo sa usa ka tawo o makadungog og pakigpulong diha sa simbahan, pero wala pa gayud ako mobati og pihong butang, sigurado nga dili mga direksyon kon asa moadto. Nagsugod ko sa pagpadayon og lakaw nga dili sigurado, nga nagpadayon sa pag-ampo diha sa akong kasingkasing.
Sa katapusan nakaabut ko og usa ka interseksyon sa dalan. Nagsugod ko nga moadto sa tuo sa dihang nakadungog ko og tingog nga mihunghong, “Hunong.”
Hinay kaayo ang tingog nga hapit nako kini hingpit nga mabaliwala isip usa sa kaugalingon nakong mga hunahuna. Pero aduna kini kasiguroan nga sigurado nga wala nako mabati nianang higayuna. “Lingkod niana nga lingkuranan,” miingon ang tingog. Mihangad ko ug nakakita og lingkuranan diha sa tunga-tunga sa nagsanga nga dalan. Miduol ko ug milingkod. Tulo lang ka minuto human niana, usa ka pamilyar nga puti ug pula nga sinina ang mitungha diha sa pundok sa mga tawo ug miwara-wara paingon nako. Mao kadto ang among tour guide nianang adlawa.
Nakalukso ko sa lingkuranan nga akong gilingkuran. Nalipay kaayo ko nga hapit gani nako gaksa kana nga babaye.
“Nangita mi nimo sulod sa usa ka oras!” miingon siya. “Diin man ka?”
Samtang gigiyahan ko niya balik ngadto sa akong grupo, akong gipasabut niya kon diin ko miadto, sugod sa akong pagkabulag gikan sa grupo ug natapos sa akong desisyon nga molingkod imbis nga moadto sa tuo sa interseksyon diha sa dalan.
“Swerte kaayo ka,” miingon siya. “Kon miadto pa ka sa tuo nianang likuanan, maadto unta ka sa lahi nga direksyon gikan sa grupo. Dako kaayo ang siyudad, dili unta ka nako makit-an.”
Mibiya ko sa China pipila ka semana human niana, nakahimo nga wala na masaag pag-usab atol sa biyahe, pero naghunahuna ko og balik sa daghang higayon sa gutlo sa dihang nakadungog ko sa tingog sa Espiritu nga mihunghong nako. Dili kadto ang matang sa pag-aghat nga akong nadawat sa una, pero mao kadto ang nahibaloan sa Ginoo nga akong gikinahanglan aron makalikay nga maadto sa sayop nga dalan. Ako usab nga naila kon unsa unta kadto kadali nga ibaliwala kini kon wala pa ko maminaw.
Sukad nianang adlawa, nakadungog ko sa Espiritu sa daghang higayon sa lain-laing mga paagi, nga nagpasidaan nako sa parehong pisikal ug espiritwal nga peligro. Usahay nakita nako ang mga sangputanan sa pagsunod o dili pagsunod niana nga tingog sama sa akong gibuhat nianang unang adlaw didto sa Forbidden City. Mas daghan pa, wala ko makakita sa mga resulta. Pero akong nakat-unan nga kon magpaubos ko sa akong kaugalingon ug andam nga maminaw, motabang nako ang Ginoo nga makaila sa mga pag-aghat sa Espiritu ug mogiya Siya nako og balik ngadto sa dapit kon asa ko angay nga maanaa. Pinaagi Kaniya, dili gayud ako mag-inusara.