Չափահաս երիտասարդներ

Թող Տերը առաջնորդի ձեր կյանքը

Երեց Պատրիսիո Մ․ Ջիուֆրա

Յոթանասունից

Երեց Պատրիսիո Մ․ Ջիուֆրա

Միշտ չէ, որ ես կարող էի նախօրոք տեսնել, թե գործերն ինչպես կընթանային, բայց երբ ես հավատքով գործեցի, Տերն օրհնեց ինձ:

երիտասարդ տղամարդն ու կինը նայում են մայրամուտին

Երբ ես մեծանում էի, իմ ընտանիքում հավատքի մասին չէին խոսում կամ ուսումնասիրում: Թեև ծնողներս շատ կրոնասեր էին եղել իրենց կյանքի մեծ մասը, սակայն հորս վերջնական ախտորոշումը, ի թիվս այլ փորձությունների, ստիպեց նրանց հեռանալ այն հավատքից, որում մեծացել էին: Ես չորս տարեկան էի, երբ նա մահացավ քաղցկեղից, ու նաև 13 երեխաներից ամենափոքրն էի, և այրի մայրս պարզապես չէր հավատում, որ Աստված թույլ կտա, որ նման բան պատահի մեր ընտանիքի հետ:

Բայց երբ 14 տարեկան էի, զգացի, որ ինչ-որ բան պակասում է իմ կյանքում։ Ես մտածում էի՝ արդյոք ավելի մեծ նպատակ ունեի, որի մասին ես տեղյակ չէի: Ես զգացի Ջոզեֆ Սմիթի նման, քանի որ «իմ միտքը կանչված էր լուրջ մտորումների և մեծ անհանգստության» (Ջոզեֆ Սմիթ-Պատմություն 1․8): Թեև այդ ժամանակ ես երբևէ չէի լսել Ջոզեֆ Սմիթի մասին, սակայն նրա նման ես սկսեցի փնտրել, քանի որ հաճախում էի շատ եկեղեցիներ՝ հույս ունենալով, որ կգտնեմ ճշմարտությունը:

Եվ ես գտա, մի օր, երբ տեսա կոստյումներով երկու երիտասարդների, որոնք գնում էին հարևանիս տուն: Ես հետաքրքրվեցի և հարցրի նրանց, թե արդյոք կարող եմ գնալ նրանց հանդիպմանը: Մորս հավանությունը ստանալուց հետո ես սկսեցի միսիոներական քննարկումները և, ի վերջո, միացա Եկեղեցուն:

Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցուն միանալն օգնեց ինձ գտնել իմ նպատակը, հատկապես երիտասարդ հասուն տարիքում, երբ ես ստիպված էի շատ որոշումներ կայացնել, որոնց հետ ինձ շրջապատող մարդիկ համաձայն չէին: Չնայած ես ունեի նպատակ և ուղղություն, միշտ չէ, որ վստահ էի, թե գործերն ինչպես կընթանային:

Այնուամենայնիվ, երբ ես բախվեցի անհայտությունների, անորոշությունների և այդքան շատ փոփոխությունների, Երկնային Հոր առաջնորդությունը մշտական էր, երբ ես դիմեցի Նրան: Ես սովորեցի Նրան և իմ հավատքին ապավինելու որոշ ուղիներ, որոնք օգնեցին ինձ առաջ շարժվել և շարունակել գտնել իմ նպատակը:

Առաջ շարժվենք առաքելությամբ

Այն տարիքում, երբ իմ հասակակիցներից շատերը պատրաստվում էին ընդունվել քոլեջ, ես պարզում էի, թե ինչպես եմ գնալու միսիայի: Չիլիում բոլորը պետք է թեստ հանձնեն՝ նախքան համալսարան ընդունվելը։ Այն առաջարկվում է միայն տարին մեկ անգամ, այնպես որ, եթե ես գնայի միսիայի, ես ոչ միայն կհետաձգեի իմ կրթությունը երկու տարով, այլև պետք է սպասեի ևս մեկ տարի դրանից հետո՝ քոլեջ գնալու համար:

Իմ ընտանիքը, հատկապես մայրս, դեմ էր միսիային: Նրա համար շատ կարևոր էր, որ ես քոլեջի կրթություն ստանայի: Բայց ես հավատում էի, որ Տերը կօգնի ինձ անել այն, ինչ անհրաժեշտ է, ուստի, սկսեցի աղոթքով նախապատրաստվել:

Երբ իմ եպիսկոպոսը եկավ մեր տուն իմ միսիայի պատրաստի փաստաթղթերով և խնդրեց մորս ստորագրությունը, նա զարմացավ. ես նրան չէի ասել, որ գործընթացն առաջ եմ տանում: Ժամանակ ու ջանքեր պահանջվեցին նրան համոզելու համար, բայց Տերը փափկացրեց նրա սիրտը և օգնեց նրան հասկանալ, որ ես ցանկանում եմ ծառայել:

Ավետարանն ինձ վստահություն տվեց, որ ես ճիշտ գործ էի անում, բայց միայն առաջ գնալով, քայլ առ քայլ, հավատքով, նույնիսկ իմ բոլոր հարցերով և անորոշություններով ես կարողացա առաջադիմել:

Ես հետևում էի իմ ստացած հայտնություններին

Միսիայից տուն վերադառնալը նշանակում էր նաև վերադառնալ դեպի անորոշություն: Երբ աղոթքի և ծոմապահության միջոցով առաջնորդություն խնդրեցի Երկնային Հորից, ես հայտնություն ստացա, որ պետք է տեղափոխվեմ Միացյալ Նահանգներ և հաճախեմ Բրիգամ Յանգ Համալսարան, որը գրեթե անհնարին խնդիր էր թվում:

Ես արեցի հնարավոր ամեն ինչ և կատարեցի հաջորդ լավագույն քայլերը: Երբեմն ինձ թվում էր, որ ոչ մի տեղ չեմ գնում. ես աշխատում էի այնքան, որքան կարող էի, բայց հաստատ չգիտեի, որ իմ ջանքերը կօգնեն ինձ հասնել իմ նպատակներին: Այնուամենայնիվ, իմ հիմնական նպատակն էր հետևել այն ամենին, ինչ Տերն ուզում էր, որ ես անեմ, և այդ նպատակն ինձ համար թանկ էր:

Իմ հիմնական նպատակն էր հետևել այն ամենին, ինչ Տերն էր ցանկանում, որ ես անեմ, և այդ նպատակն ինձ համար թանկ էր:

Երբ ես գործադրեցի այդ ջանքերը, մի օր ոգեշնչում զգացի կապ հաստատել իմ լավ ընկերոջ հետ, որը Միացյալ Նահանգներից էր և ապրում էր իմ հայրենի քաղաքում: Ես չգիտեի, թե այդ ժամանակ գործերն ինչպես կընթանային. ես դիմեցի ընկերոջս այն պատճառով, որ Հոգին ուղղորդել էր ինձ, բայց իմ ընկերն ու նրա հայրը, ի վերջո, կարևոր դեր ունեցան՝ օգնելով ինձ իմանալ, թե ինչ պետք է անեմ դիմելու և BYU-ում սովորելու համար անհրաժեշտ վիզա ստանալու համար: Նրանց օգնությամբ և իմ ուղևորության համար վճարելու մայրիկիս մեծ զոհողությունների շնորհիվ ես հասա այնտեղ: Դա հրաշք էր։

Կյանքս նույն կերպ առաջ էր ընթանում։ Ես անում էի հնարավոր ամեն ինչ, իսկ հետո ոգեշնչում էի ստանում, թե ինչ պետք է անեմ հաջորդը: Այդ կերպ ես աշխատանքի ընդունվեցի միսիոներների ուսուցման կենտրոնում, գտա ուսմանս վարձի վճարման ուղիները, որոշեցի մասնագիտությունս, ի վերջո ավարտեցի և ամուսնացա:

Պատասխանները, որոնք ես ստանում էի, միշտ չէ, որ անմիջապես են տրվել, և ես երբեք չեմ ստացել կատարյալ մանրամասն ծրագիր, բայց ես ստացել եմ հավաստիացումներ, որ Տերը գոհ է այն ուղղությունից, որով ես շարժվում էի:

տղամարդը նայում է պատուհանից դուրս

Երբ հայտնությունը իմաստ չունի

Մի քանի տարի անց ես իմացա, թե որքան կարևոր է զոհաբերությունը՝ ավետարանով ապրելու համար: Եթե մենք ցանկանում ենք, որ Տերը մեզ նպատակ և ուղղություն տա, մենք պետք է պատրաստ լինենք վերցնելու այդ ուղղությունը:

Ուսումն ավարտելուց հետո ամեն ինչ չէր, որ ընթանում էր ըստ ծրագրվածի այն ընկերությունում, որտեղ ես աշխատում էի, ուստի ես և կինս երկու ընտրություն ունեինք՝ մնալ Միացյալ Նահանգներում կամ վերադառնալ Չիլի: Երկուսս էլ հստակ զգացինք, որ պետք է վերադառնանք Չիլի։ Գուցե սովորական բան թվա տուն վերադառնալու ցանկությունը, բայց շատ դժվար պահ էր: Չիլիում դժվար էր աշխատանք գտնելը: Ես դժվարանում էի վաճառել մեր տունը: Ֆինանսական և տրամաբանական տեսանկյունից դա ամենաճիշտ քայլը չէր. նույնիսկ մեր ընտանիքները կարծում էին, որ մենք անխոհեմ ենք վարվում:

Ի՞նչ եք անում, երբ հայտնությունը հակասության մեջ է մտնում ողջախոհության հետ: Չնայած դժվար էր, բայց ես ու կինս գիտեինք, թե ինչ պետք է անենք։ Մենք հիշեցրինք ինքներս մեզ, որ ավետարանը մեզ հասցրել էր այսքան հեռու: Առանց Տիրոջ, ես չէի ունենա այն ոգեշնչումը, որն օգնեց ինձ ծառայել միսիայում, ստանալ իմ կրթությունը և հանդիպել կնոջս: Պարզապես պետք էր վստահել, որ ինչ պատճառներ էլ լինեին, մեր կարիքը կար Չիլիում։

Մենք մեր տունը թողեցինք մեր եպիսկոպոսին, որպեսզի վարձակալության տար, մինչև կարողանար վաճառել այն, և հեռացանք: Դժվար էր, բայց մենք այնքան շատ օրհնություններ և հրաշքներ տեսանք, երբ լսեցինք Տիրոջ կանչը: Տերը գիտի, թե որտեղ կա մեր կարիքը և որտեղ կարող ենք լավագույնս ծառայել Իր նպատակներին, և Նա օրհնում է մեզ մեր հնազանդության համար:

Տիրոջ հետ գտնենք լուծումները

Հուսով եմ, որ այսօրվա երիտասարդ ամուրիները կհետևեն Հարեդի եղբոր օրինակին: Թեև հարեդացիները գիտեին, որ պետք է մեկնեին խոստումի երկիր, նրանք հստակ չգիտեին, թե ինչպես հասնել այնտեղ։ Երբ Հարեդի եղբայրը «կանչեց առ Տիրոջ անունը» (Եթեր 2.15), Նա մի քանի լուծումներ առաջարկեց նրան: Տերն ասաց նրան, որ նավակներ կառուցի և ուղղություն տվեց, թե ինչպես օդով ապահովի նավերում գտնվողներին:

Իսկ հետո Տերը հարցրեց Հարեդի եղբորը. «Ի՞նչ կկամենաս, որ ես անեմ, որ դուք լույս ունենաք ձեր նավերում»: (Եթեր 2.23): Հարեդի եղբոր քայլերը հստակ ասելու փոխարեն՝ Տերը խնդրեց նրան գնալ և գտնել իր լուծումը:

Այդպես է աշխատել իմ կյանքը։ Երբեմն Տերն ինձ հստակ հրահանգներ է տալիս: Այլ դեպքերում Նա սպասում է, որ ես գամ Իր մոտ իմ սեփական գաղափարներով: Ամեն դեպքում կարևոր է, որ ես ներգրավեմ Նրան այդ գործընթացում: Ծոմապահությունը, աղոթքը և Տիրոջ հետ խորհրդակցելը անհրաժեշտ քայլեր են յուրաքանչյուր մարդու համար, որը փորձում է որոշումներ կայացնել իր կյանքի վերաբերյալ:

Ցանկացած չափահաս երիտասարդի համար, որը փնտրում է ավելի մեծ նպատակ, ես առաջարկում եմ այս խորհուրդը. Դիմեք Տիրոջը անձնական հայտնության համար: Հաճախ կարդացեք ձեր հայրապետական օրհնությունը: Եվ պատրաստ եղեք զոհաբերել ձեր կյանքի քիչ կարևոր բաները, եթե Տերն ասի ձեզ, որ Նա ավելի մեծ նպատակ ունի ձեզ համար:

Ես սիրում եմ Տիրոջը: Ավետարանն ինձ համար ամեն ինչ է: Ես գիտեմ, որ Տերը տեսնում է ձեր ներուժը և ցանկանում է օգնել ձեզ հասնել ձեր աստվածային նպատակին:

Ավելին ձեզ համար։

Չափահաս երիտասարդների համար նախատեսված ավելի շատ հոդվածներ կարող եք գտնել ՉԵ շաբաթական պարբերականում, որը գտնվում է Ավետարանի գրադարանում՝ Ամսագրեր կամ Չափահասներ > Երիտասարդ չափահասներ բաժինների ներքո։