« តើយើងអាចអធិស្ឋានសម្រាប់អ្វីខ្លះ ? » លីអាហូណា ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០២៤ ។
ចូរមកតាមខ្ញុំ
តើយើងអាច អធិស្ឋានសម្រាប់អ្វីខ្លះ ?
នៅក្នុង អាលម៉ា ៣៣ និង ៣៤ យើងបានរៀនថា យើងអាចអធិស្ឋាននៅគ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់ពេលវេលាមិនថាជាអ្វីនោះទេ ។ ខាងក្រោមនេះ ជាគំរូមួយចំនួននៃការអធិស្ឋានជាលក្ខណៈបុគ្គលក្នុងស្ថានភាពផ្សេងៗគ្នា ។
នៅពេលបងប្អូនអានបទពិសោធន៍ទាំងនេះ សូមជញ្ជឹងគិតអំពីវិធីមួយចំនួនដែលបងប្អូនបានអធិស្ឋាន « សម្រាប់ហ្វូងចៀម នៅឯវាលស្រែរបស់អ្នក » និង « នៅក្នុងបន្ទប់របស់អ្នក និងនៅក្នុងទីសម្ងាត់របស់អ្នក និងនៅក្នុងទីរហោស្ថានរបស់អ្នក » ( អាលម៉ា ៣៤:២៥, ២៦ ) ។
ជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ អាលម៉ា រីឆាតស៍ បានចូលរួមក្នុងក្រុមកីឡាអូឡាំពិក ឆ្នាំ ១៩១២ ។
ការអធិស្ឋាននៅឯការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក
កីឡាករដែលលោតខ្ពស់ជាងគេម្នាក់ឈ្មោះ អាលម៉ា រីឆាតស៍ គឺជាផ្នែកមួយនៃក្រុមកីឡាអូឡាំពិក track and field នៅ ឆ្នាំ ១៩១២ ដែលបានបញ្ចប់ការប្រកួតនៅទីក្រុងស្តុកហូម ប្រទេសស៊ុយអែត ។ នៅក្នុងអំឡុងពេលការប្រកួត កីឡាករផ្សេងទៀតត្រូវបានដកចេញមួយម្តងៗរហូតសល់តែ អាលម៉ា និងកីឡាករម្នាក់ទៀតប៉ុណ្ណោះ ។
« កាលដែល អាលម៉ា រៀបចំខ្លួនលោត គំនិតរបស់គាត់បានច្របូកច្របល់ ។ នៅទីនោះ គាត់តំណាងឲ្យប្រទេសរបស់គាត់នៅក្នុងការប្រកួតកីឡាអត្តពលកម្មដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៅក្នុងពិភពលោក ។ ប៉ុន្តែគាត់មានអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយ ហាក់ដូចជាពិភពលោកទាំងមូលកំពុងធ្លាក់មកលើស្មារបស់គាត់អ៊ីចឹង ។ គាត់បានគិតអំពីរដ្ឋយូថាហ៍ គ្រួសាររបស់គាត់ និងស្រុកកំណើតរបស់គាត់ ។ គាត់បានគិតអំពី ប៊ី.វាយ.យូ និងពួកបរិសុទ្ធ ។ គាត់បានឱនក្បាលចុះទូលសុំឲ្យព្រះប្រទានកម្លាំងដល់គាត់ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។ គាត់បានអធិស្ឋានថា ‹ ប្រសិនបើវាត្រឹមត្រូវដែលទូលបង្គំគួរតែឈ្នះ › ទូលបង្គំនឹងខិតខំឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើជាគំរូល្អពេញមួយជីវិតរបស់ទូលបង្គំ › » ។
ដោយការទាញយកកម្លាំងមកពីព្រះអម្ចាស់ អាលម៉ា បានលោត ហើយលោតផុតរបារខ្ពស់នោះ ។ នៅពេលគូប្រកួតដែលនៅសល់របស់គាត់បានបរាជ័យ អាល់ម៉ា បានឈ្នះមេដាយមាស ។
ក្រោយមកមិត្តភក្តិម្នាក់ « បាននិយាយលេងសើចដាក់គាត់អំពីការអធិស្ឋានមុនពេលឈ្នះការលោតរបស់គាត់ ។ ‹ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាឯងនឹងមិនសើចទេ › អាល់ម៉ាបានឆ្លើយតបដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។ ‹ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះអម្ចាស់ដើម្បីប្រទានកម្លាំងដល់ខ្ញុំដើម្បីលោតរំលងរបារនោះ ហើយខ្ញុំបានលោតរំលងមែន » ។
ការអធិស្ឋាននៅលើផ្លូវកែងមួយ
នៅឆ្នាំ ១៨៩៨ អ៊ីណេស ណៃត៍ និង ជេនី ប្រ៊ីមហល គឺជាស្ត្រីពីរនាក់ដំបូងគេដែលត្រូវបានហៅបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាស្រីសម្រាប់សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ មិនយូរប៉ុន្មាន បន្ទាប់ពីបានមកដល់បេសកកម្មរបស់ពួកគេនៅប្រទេសអង់គ្លេស ស្ត្រីទាំងពីរនាក់បានទៅផ្សព្វផ្សាយនៅទីក្រុងអូលហាម ដែលជាទីក្រុងសិប្បកម្មតូចមួយនៅជិតទីក្រុងលីវើភូល ។
អ៊ីណេស ណៃត៍ និង ជេនី ប្រ៊ីមហល បានអធិស្ឋានទូលសុំជំនួយក្នុងការបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់ពួកគេនៅប្រទេសអង់គ្លេស ។
ស្តាំ ៖ រូបថតទទួលបានសិទ្ធិប្រើប្រាស់ពី ជែននីហ្វើរ វ័តខតធ៍ ហ៊ូតុន
ស៊ីស្ទើរទាំងពីរនាក់ ប្រធានបេសកកម្មរបស់ពួកគេ និងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដទៃទៀតបានជួបជុំគ្នានៅល្ងាចមួយ ។ « ពួកគេបានឈរជារង្វង់នៅផ្លូវកែងដ៏មមាញឹកមួយ បានធ្វើការអធិស្ឋាន ហើយបានច្រៀងទំនុកតម្កើងរហូតដល់មានមនុស្សជាច្រើនឈរព័ទ្ធជុំវិញពួកគេ » ។ ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេបានទទួលជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងដែលប្រធានបេសកកម្ម « បានប្រកាសថាការប្រជុំពិសេសមួយនឹងត្រូវធ្វើឡើងនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ហើយគាត់បានអញ្ជើញមនុស្សគ្រប់គ្នាឲ្យមកស្តាប់ការបង្រៀនពី ‹ ស្ត្រីមរមនដែលរស់នៅពិត › » ។
ការអធិស្ឋានសម្រាប់ការធ្វើដំណើរ
សារហ៍ មកពី បូ សៀរ៉ា ឡេអូន បានធ្វើដំណើរដោយជិះម៉ូតូឌុបទៅកាន់តំបន់ជនបទ ដើម្បីយកថ្នាំដែលត្រូវការចាំបាច់ទៅជូនឪពុកម្តាយចាស់ជរារបស់គាត់ ។ គាត់បានបន្តនៅយូរជាងការគ្រោងទុកដើម្បីជួយឪពុកម្តាយរបស់គាត់ជួសជុលដំបូលរបស់ពួកលោក ដែលបានខូចខាតដោយសារខ្យល់ព្យុះ ។ នៅពេលដំបូលផ្ទះបានជួសជុលរួចហើយ មេឃក៏ងងឹត ។
ដោយសារតែមេឃយប់ហើយ នោះប្រហែលជាគ្មានម៉ូតូឌុបរត់នោះទេ ។ សារហ៍ បានចាប់ផ្ដើមព្រួយបារម្ភ ។ បើគ្មានម៉ូតូឌុបទេ នោះគាត់ប្រឈមមុខនឹងការធ្វើដំណើរថ្មើរជើង ដែលមិនត្រឹមតែត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងអាចមានគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ ។ គាត់មិនអាចស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ឪពុកម្តាយគាត់បានទេ ពីព្រោះគាត់ត្រូវចូលធ្វើការងារនៅព្រឹកស្អែក ។ បន្ថែមពីលើនេះទៀត គាត់មិនចង់ទុកគ្រួសាររបស់គាត់ឲ្យនៅតែឯងនៅពេលយប់ទេ ។
ការអធិស្ឋានសូមឲ្យមានម៉ូតូឌុបមកហាក់ដូចជាចម្លែកបន្តិច ប៉ុន្តែ សារហ៍ បានទូលសុំព្រះឲ្យជួយគាត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។ ប៉ុន្មាននាទីក្រោយមក មានម៉ូតូឌុបមួយគ្រឿងបានមកដល់ដោយទើបតែដាក់នរណាម្នាក់ចុះនៅតំបន់ដែលជាធម្មតាស្ងាត់នោះ ។ សារហ៍ បានឡើងជិះដោយមានអំណរ ដោយមានអារម្មណ៍ថាមានពរដែលគាត់អាចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដោយមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរក្សាការប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើការងាររបស់គាត់ និងរក្សាគ្រួសាររបស់គាត់ឲ្យមានសុវត្ថិភាព ។
ការអធិស្ឋានសុំឲ្យកាលវិភាគផ្លាស់ប្តូរ
បងប្រុសមីហ្គែល ត្រុនកូសូ មកពីទីក្រុង សាន់តា គ្រូស ប្រទេសអាហ្សង់ទីន កំពុងទន្ទឹងរង់ចាំស្តាប់អែលឌើរ កាឡូស អេច អាម៉ាដូ នៃពួកចិតសិបនាក់មានប្រសាសន៍នៅក្នុងស្តេករបស់គាត់ ។ ប៉ុន្តែអែលឌើរ អាម៉ាដូ ត្រូវបានគ្រោងនឹងនិយាយនៅល្ងាចថ្ងៃអង្គារ ហើយបងប្រុស ត្រុនកូសូ ដែលជាគ្រូថ្នាក់វិទ្យាល័យត្រូវបង្រៀនថ្នាក់រៀននៅយប់នោះ ។ ដោយបានតាំងចិត្តដើម្បីចូលរួមការប្រជុំ លោក និងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកបានអធិស្ឋានទូលសុំជំនួយ ។
បងប្រុស ត្រុនកូសូ បាននិយាយបែបនេះអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ថា ៖
« នៅមួយថ្ងៃមុនសន្និសីទ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានជំរុញចិត្តឲ្យសុំនាយកសាលាចេញមុន ២០ នាទី ។ … មុនពេលខ្ញុំទៅសុំ គាត់បានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំធ្វើបានទេ បើផ្លាស់ប្ដូរថ្នាក់ថ្ងៃអង្គាររបស់ខ្ញុំដោយចាប់ផ្ដើមមុនពីរម៉ោងលឿនជាងពេលធម្មតា ។ …
« ជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យណាស់សម្រាប់យើង ។ យើងបានទៅដល់ការប្រជុំមុនពេល ហើយទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណនៅចំពោះវត្តមាននៃសិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់ម្នាក់ ។ … លើសពីនេះទៀត យើងបានទទួលទីបន្ទាល់ជាគ្រួសារមួយថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ដឹងពីបំណងប្រាថ្នារបស់យើង ហើយស្តាប់ឮការអធិស្ឋានរបស់យើង » ។