« ព្រលឹងរបស់ខ្ញុំរំពឹងចង់បាននៅទីនោះ » លីអាហូណា ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០២៤ ។
សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
ព្រលឹងរបស់ខ្ញុំរំពឹងចង់បាននៅទីនោះ
ដំណើររឿងព្រះគម្ពីរដែលចូលចិត្តក្លាយជាចម្លើយចំពោះការទន្ទឹងរង់ចាំរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីនៅជិតព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះបុត្រារបស់ទ្រង់ ។
The Second Coming [ ការយាងមកជាលើកទីពីរ ] ដោយ ហារី អាន់ឌើរសិន
ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅថ្ងៃមួយដោយមានសំណួរមួយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ៖ « ព្រះវរបិតាសួគ៌អើយ តើទូលបង្គំធ្វើបានប៉ុនណាហើយនៅក្នុងដំណឹងល្អ ? »
កំហុសឆ្គងរបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍ថាមានពាសវាលពាសកាលជាពិសេសនៅសប្តាហ៍នោះ ។ ដូចជានីហ្វៃដែរ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានបន្ទុកដោយអំពើបាបដែលងាយយាយីខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែដូចជានីហ្វៃផងដែរ ខ្ញុំបានដឹងថា តើខ្ញុំត្រូវទុកចិត្តលើនរណា ។ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ៤:១៨–១៩ ) ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាការចំណាយពេលជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងព្រះដំណាក់របស់ទ្រង់នៅព្រឹកនោះនឹងជួយធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ជិតស្និទ្ធ ។
ខ្ញុំបានស្តាប់ដោយប្រុងប្រយ័ត្នអំឡុងពេលការប្រជុំអំណោយទានពិសិដ្ឋ ហើយមានអារម្មណ៍ថាមានអំណរគុណចំពោះកម្លាំង និងចំណេះដឹងដែលវាបានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំចូលទៅក្នុងបន្ទប់សេឡេស្ទាល ចិត្តខ្ញុំនៅតែពិបាក ។ តើខ្ញុំអាចដឹងដោយរបៀបណាថា ព្រះអម្ចាស់គិតយ៉ាងណាអំពីខ្ញុំ ?
ខ្ញុំអង្គុយចុះ និងជញ្ជឹងគិតពីរបីនាទី ហើយបន្ទាប់មកមានអារម្មណ៍ថាមិនទទួលបានចម្លើយ ហើយបានចាប់ផ្ដើមក្រោកឈរឡើង ។ ប៉ុន្ដែមានអ្វីមួយបានទាញខ្ញុំអង្គុយចុះ ហើយចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ស្រួលវិញ ។ ខ្ញុំគិតថា « ខ្ញុំមិនចង់ចាកចេញទេ » ។
ខ្ញុំបានសម្លឹងមើលជុំវិញបន្ទប់ ហើយបានឃើញគំនូរមួយរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលហ៊ុមព័ទ្ធដោយពួកទេវតា ដោយព្រះហស្ថរបស់ទ្រង់បានលាតសន្ធឹងមករកខ្ញុំ ។ ពាក្យពេចន៍នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសំណប់ចិត្តមួយបានចូលមកក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ « ព្រលឹងខ្ញុំរំពឹងចង់បាននៅទីនោះ » ( សូមមើល អាលម៉ា ៣៦:២២ ) ។
ខ្ញុំតែងតែជញ្ជឹងគិតអំពីសារៈសំខាន់នៃខគម្ពីរនោះនៅក្នុងដំណើររឿងរបស់អាលម៉ា ។ កាលពីមុន ដោយសារតែអំពើបាបរបស់លោក គំនិតនៃការឈរនៅចំពោះមុខព្រះ បានធ្វើឲ្យអាលម៉ាពោរពេញទៅដោយ « សេចក្ដីរន្ធត់ដ៏មិនអាចថ្លែងបាន » ( អាលម៉ា ៣៦:១៤ ) ។ ប៉ុន្តែក្រោយពីបែរទៅរកព្រះគ្រីស្ទ លោកបានមើលឃើញព្រះហ៊ុមព័ទ្ធដោយពួកទេវតា ហើយ « ព្រលឹងរបស់លោកបានរំពឹងចង់បាននៅទីនោះ » ។ ភាពផ្ទុយគ្នានៃបទគម្ពីរនេះគឺល្អខ្លាំងណាស់សម្រាប់នាង ។ ការខិតខំតូចតាចរបស់អាលម៉ា ដើម្បីសម្លឹងមើលព្រះអម្ចាស់មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើចិត្តរបស់លោក ។
ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនទាន់ចង់ចាកចេញពីបន្ទប់សេឡេស្ទាលនោះទេ ពីព្រោះដូចជាអាលម៉ា ព្រលឹងខ្ញុំបានរំពឹងចង់នៅទីនោះ—ទាំងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនាថ្ងៃនោះ ហើយនៅទីបំផុតជាមួយនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងព្រះដំណាក់សួគ៌របស់ខ្ញុំ ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រើដំណើររឿងព្រះគម្ពីរដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ដើម្បីប្រាប់ខ្ញុំថាព្រះដឹងពីដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំត្រូវបានរំឭកថាទោះបីជាខ្ញុំមានកង្វះខាតក៏ដោយ ក៏ព្រះអម្ចាស់បានទទួលយកការខិតខំរបស់ខ្ញុំដើម្បីខិតទៅជិតទ្រង់ដែរ ។ ទ្រង់បានដឹងថា ខ្ញុំរំពឹងចង់នៅទីនោះ ។