« សេចក្តីពិតពីរដែលជួយខ្ញុំឲ្យយល់អំពីការបន្ទាបខ្លួន » លីអាហូណា ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០២៤ ។
យុវមជ្ឈិមវ័យ
សេចក្តីពិតពីរដែលជួយខ្ញុំឲ្យ យល់អំពីការបន្ទាបខ្លួន
ការបន្ទាបខ្លួនអាចជួយបានទាំងការមានអំនួត និងអារម្មណ៍នៃភាពមិនគ្រប់គ្រាន់ ។
រូបថតសមាជិកនៅ ប៉ារ៉ាហ្គាយ ដោយ ឡេសលី និលសុន
ការពិត ៖ ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ ហើយនោះគឺជាសេចក្ដីពិតដ៏អស្ចារ្យ និងទេវភាពមួយ ។
ការពិតដែលសំខាន់ដូចគ្នា ៖ ដោយសារមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនេះក៏ជាកូនរបស់ព្រះដែរ នោះពួកគេក៏ជាមនុស្សអស្ចារ្យ និងទេវភាពផងដែរ ។
សេចក្ដីពិតទាំងពីរនេះប្រហែលជាហាក់ដូចជាសាមញ្ញពេក ប៉ុន្តែខ្ញុំចំណាយពេលមួយរយៈដើម្បីធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតទាំងនោះជ្រួលជ្រាប ហើយយល់អំពីអត្ថន័យនៃសេចក្ដីពិតទាំងនោះនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលខ្លះខ្ញុំមានកំហុសក្នុងការប្រឈមនឹងស្ថានភាពដោយអំនួត ដោយគិតថាផ្លូវរបស់ខ្ញុំគឺជាវិធីត្រឹមត្រូវ ឬថាខ្ញុំមានសមត្ថភាពច្រើនជាងមនុស្សដទៃទៀត ។ ពេលខ្លះខ្ញុំធ្វើផ្ទុយទៅវិញ ដោយមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមិនសូវស័ក្តិសម ឬមិនសូវមានតម្លៃជាងអ្នកផ្សេងទៀតដែលនៅជុំវិញខ្ញុំនោះទេ ។
ចម្លើយចំពោះការពុះពារទាំងពីរនោះគឺដូចគ្នា ៖
ការបន្ទាបខ្លួន
តើខ្ញុំមិនមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ទេឬ ?
បទពិសោធន៍មួយដែលពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំបន្ទាបខ្លួនបានកើតឡើងនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំគិតថាពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាភាគច្រើនជួបនឹងអារម្មណ៍នៃភាពមិនគ្រប់គ្រាន់ ខណៈដែលកំពុងព្យាយាមនាំមនុស្សមកកាន់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នៅក្នុងបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃដោយគ្រាន់តែព្យាយាមស្វែងរកនរណាម្នាក់ដើម្បីបង្រៀន ហើយត្រូវបានគេបដិសេធម្តងហើយម្តងទៀត ។ ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ថាទទួលបានជោគជ័យនោះទេ ។ ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ថាការខិតខំរបស់ខ្ញុំគ្រប់គ្រាន់ទេ ។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំ មិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ។
ទោះបីជាវាហាក់ដូចជាការបន្ទាបខ្លួនគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការក៏ដោយ នៅពេលខ្ញុំបានពន្យល់ពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំទៅកាន់ប្រធានបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ គាត់បានជួយខ្ញុំឲ្យមើលឃើញថា ផ្នែកមួយនៃបញ្ហារបស់ខ្ញុំគឺការគិតថា ខ្ញុំត្រូវបានលើកលែងពីបញ្ហាដែលពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅទូទាំងពិភពលោកប្រឈមមុខ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដំបូងដែលមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានគេបដិសេធនោះទេ ហើយខ្ញុំប្រាកដណាស់មិនមែនជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយចុងក្រោយដែរ ។
ពេលខ្លះខ្ញុំបានបញ្ចុះបញ្ចូលខ្លួនឯងថាការលំបាករបស់ខ្ញុំគឺជាកំហុសរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុង ទោះបីជាការពិតដែលថាពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដ៏ល្អបំផុតមួយចំនួនក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ—ដូចជាសាវកទាំងដប់ពីរពីដើម ពួកបុត្រានៃសេ្ដចម៉ូសាយ និងអាលម៉ាជាកូន—ធ្លាប់ប្រឈមមុខនឹងការបដិសេធ និងបៀតបៀនដ៏អាក្រក់ជាងខ្ញុំធ្លាប់ជួបក៏ដោយ ។
ជំនួសឲ្យការមានអារម្មណ៍សោកសៅចំពោះខ្លួនខ្ញុំឯង ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំកំពុងឈរកៀកស្មាជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងការតស៊ូរបស់ខ្ញុំ ។ ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍អៀនខ្មាសចំពោះកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដែលមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានចងចាំពីអ្វីដែលប្រធាន ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ជាប្រធានស្ដីទីក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនថា « ដង្វាយធួន [ របស់ព្រះគ្រីស្ទ ] នឹងដឹកនាំពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាប្រហែលជាកាន់តែសំខាន់ជាងអ្វីដែលវានឹងដឹកនាំអ្នករៀនទៅទៀត ។ ពេលបងប្អូនពុះពារ ពេលបងប្អូនត្រូវគេបដិសេធ … បងប្អូនកំពុងស្ថិតនៅក្នុងជីវិតដ៏ល្អបំផុតដែលពិភពលោកនេះមិនធ្លាប់បានស្គាល់ ជីវិតដ៏បរិសុទ្ធ និងល្អឥតខ្ចោះតែមួយគត់ដែលធ្លាប់បានរស់នៅពីមុនមក » ។
ខ្ញុំនៅតែក្រឡេកមើលទៅបទពិសោធន៍នេះនៅពេលខ្ញុំត្រូវចងចាំឲ្យបន្ទាបខ្លួន និងទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ។
មេរៀនមួយអំពីការបន្ទាបខ្លួន
ខ្ញុំបានរៀនជាច្រើនអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងបម្រើបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ។ ប៉ុន្ដែក្រោយពីខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំនៅតែមានរឿងជាច្រើនដែលត្រូវរៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការចងចាំថា មនុស្សដទៃទៀតក៏ជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះដែរ ។
មិនយូរប៉ុន្មាន បន្ទាប់ពីខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើនៅក្នុងការបម្រើមួយយ៉ាងលំបាក ហើយឲ្យទទួលខុសត្រូវលើព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់មួយ ។ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ដ៏លើសលប់ ហើយខ្ញុំមិនអាចទាក់ទងនរណាម្នាក់ដែលត្រូវជួយខ្ញុំបានទេ ។ ខ្ញុំបានផ្ញើអ៊ីមែលមួយដែលពិតជាមានពាក្យសម្តីមិនសូវពិរោះពិសានោះទេ ។
ខ្ញុំគិតត្រូវដែលថាការហៅបម្រើនេះគឺមានសារៈសំខាន់ ហើយថាខ្ញុំត្រូវការការគាំទ្របន្ថែមទៀត ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងភ្លាមៗថានេះប្រហែលជាមិនមែនជាវិធីល្អបំផុតដើម្បីលើកទឹកចិត្តមនុស្សនោះទេ ។ ខ្ញុំត្រូវការការបន្ទាបខ្លួន ខ្ញុំត្រូវការចងចាំថាមនុស្សផ្សេងទៀតប្រហែលជាមានរឿងផ្ទាល់ខ្លួនដែលធ្វើឲ្យពួកគេតានតឹង ។
ដូចដែលអែលឌើរ ស្ទីវិន អ៊ី ស្នូ បានបង្រៀននៅពេលលោកជាសមាជិកនៃពួកចិតសិបនាក់ « បើយើងបន្ទាបខ្លួន នោះការអធិស្ឋានរបស់យើងនឹងទទួលចម្លើយ យើងរីករាយនឹងភាពសុខសាន្តក្នុងចិត្ត យើងបម្រើក្នុងការហៅរបស់យើងកាន់តែមានប្រសិទ្ធិភាព ហើយបើយើងបន្តមានចិត្តស្មោះត្រង់ នៅទីបញ្ចប់យើងនឹងត្រឡប់ទៅឯវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌វិញ » ។
ពិតណាស់ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អំណរកាន់តែខ្លាំងនៅក្នុងការហៅបម្រើរបស់ខ្ញុំ និងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំកាលដែលខ្ញុំបានរៀនដើម្បីមានការបន្ទាបខ្លួនកាន់តែខ្លាំងដែរ ។
តុល្យភាពសេចក្ដីពិតពីរ
សម្រាប់ខ្ញុំ ការរៀនបន្ទាបខ្លួនពិតគឺអំពីតុល្យភាពនៃសេចក្តីពិតទាំងពីរនេះ ៖
ខ្ញុំជាបុត្ររបស់ព្រះ ។ ហើយខ្ញុំត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយបុត្រាបុត្រីផ្សេងទៀតរបស់ព្រះ ។
នៅពេលខ្ញុំបានរៀនបន្ថែមទៀតអំពីការបន្ទាបខ្លួន ខ្ញុំបានដឹងថាអ្វីដែលអែលឌើរ ឃ្វីនថិន អិល ឃុក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនគឺពិត « ចិត្តរាបសាពុំមែនជាការសម្រេចបានដ៏ធំ ឬជាការយកឈ្នះឧបសគ្គដ៏ធំមួយចំនួននោះទេ ។ … វាគឺជាការមានទំនុកចិត្តដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ថា គ្រប់ពេលវេលាយើងអាចពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់ បម្រើទ្រង់ ហើយសម្រេចព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់ » ។ ខ្ញុំបានរៀនថាខ្ញុំពិតជាអាចសម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះអម្ចាស់បានមែន—ប៉ុន្តែមានតែនៅពេលដែលខ្ញុំបង្វែរឆន្ទៈរបស់ខ្ញុំទៅរកទ្រង់ ហើយទុកចិត្តថាទ្រង់ជ្រាបដឹងថាអ្វីដែលល្អបំផុតប៉ុណ្ណោះ ។
ខ្ញុំដឹងថានៅពេលយើងព្យាយាមដើម្បីក្លាយទៅជាមនុស្សមានចិត្តរាបសាកាន់តែខ្លាំង ហើយកាន់តែដូចជាព្រះគ្រីស្ទ នោះព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងប្រទានពរដល់យើងក្នុងកិច្ចខិតខំរបស់យើង ។
អ្នកនិពន្ធរស់នៅ ហ្វ្រែងហ្វើត ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។