Η δύναμη της συγχώρησης

«Έλα, αγαπητέ αδελφέ, δεδομένου ότι η διαμάχη μας τελείωσε. Γιατί οι φίλοι απ’ την αρχή, είναι πάλι στο τέλος φίλοι».

Από τη ζωή του Τζόζεφ Σμιθ

Tο καλοκαίρι του 1839, ο Προφήτης έδωσε το όνομα Ναβού στην τοποθεσία όπου συγκεντρώνονταν οι Άγιοι, στην πλευρά του ποταμού Μισισιπή προς το Ιλλινόις. Η ονομασία είχε εβραϊκή προέλευση και σήμαινε «μια όμορφη τοποθεσία ή μέρος, έχοντας, επίσης, την έννοια της ανάπαυσης»¹. Υπό την καθοδήγηση του Προφήτη, οι Άγιοι άρχισαν να μετατρέπουν το χωριό Κομέρς σε μια όμορφη πόλη. Αρχικά αντικατέστησαν τις καλύβες και τις σκηνές τους με τα σπίτια της παραμεθορίου από ξύλο και κατόπιν άρχισαν να εμφανίζονται πολυάριθμα ξύλινα σπίτια και κανονικά σπίτια από τούβλα. Φύτεψαν οπωροφόρα και δέντρα που έδιναν σκιά, κλήματα και θάμνους για να ομορφύνουν τις μεγάλες εκτάσεις γης. Στην όμορφη Ναβού, οι Άγιοι ήλπιζαν να βρουν ένα ειρηνικό καταφύγιο, όπου θα μπορούσαν να αφήσουν πίσω τους τις καταδιώξεις του Μισσούρι.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ανοικοδόμησης, ο Τζόζεφ Σμιθ είχε μία εμπειρία, η οποία φανέρωσε τον ευσπλαχνικό χαρακτήρα του και την προθυμία του να συγχωρεί τους άλλους, αφήνοντάς τους χώρο ώστε να μετανοούν για τις αδικίες του παρελθόντος. Ο Ντάνιελ Τάιλερ αφηγήθηκε την εμπειρία:

«Κάποιο υψηλά ιστάμενο πρόσωπο στην Εκκλησία, ενώ βρισκόταν στο Φαρ Ουέστ [Μισσούρι], αρρώστησε με ρίγη και πυρετό. Ενόσω ο νους αλλά και το σώμα του ήταν αδύναμα, αποξενωμένες ομάδες δημιούργησαν μια πικρία μέσα του και τον έπεισαν να εγκαταλείψει τους Αγίους και να πάει με εκείνους. Έδωσε κάποια μαρτυρία εναντίον του Προφήτη. Ενώ οι Άγιοι εγκαθίσταντο στο Κομέρς, εκείνος, έχοντας ανανήψει από την αρρώστια του, μετακινήθηκε από το Μισσούρι, στο Κουίνσυ του Ιλλινόις. Εκεί έπιασε δουλειά και άρχισε να κόβει καυσόξυλα, ώστε να συγκεντρώσει χρήματα για να πάει μαζί με την οικογένειά του στη Ναβού και να [δώσει] ένα δώρο στον αδικημένο άνθρωπο του Θεού αν, βεβαίως, εκείνος τον συγχωρούσε και του επέτρεπε να επιστρέψει στο ποίμνιο. …Καταλάβαινε ότι δεν υπήρχε πουθενά αλλού σωτηρία για αυτόν και αν του το αρνιόνταν, όλα θα είχαν χαθεί για εκείνον. Ξεκίνησε με θλιμμένη καρδιά και τα μάτια ριγμένα καταγής.

»Ενώ [ο άνδρας] βρισκόταν καθ’ οδόν, ο Κύριος είπε στον αδελφό Τζόζεφ ότι ερχόταν. Ο Προφήτης κοίταξε έξω από το παράθυρο και τον είδε να ανηφορίζει το δρόμο. Μόλις γύρισε για να ανοίξει την αυλόπορτα, ο Προφήτης τινάχτηκε από την καρέκλα του και έτρεξε να τον προϋπαντήσει στην αυλή, φωνάζοντας: ‘Ω αδελφέ, πόσο χαρούμενος είμαι που σε βλέπω!’ Έβαλε το χέρι του και τον αγκάλιασε γύρω από το λαιμό κι έκλαψαν και οι δύο σαν παιδιά.

»Περιττό να πω ότι έγινε η κατάλληλη αποκατάσταση και ο πεπτωκώς άνδρας εισήλθε ξανά στην εκκλησία μέσω βαπτίσματος, έλαβε ξανά την ιεροσύνη του, έφυγε για αρκετές σημαντικές αποστολές, συναθροίστηκε με τους Αγίους στη Σιών και πέθανε εν πλήρει πίστη»².

Ο Τζωρτζ Κάνον, ο οποίος υπηρετούσε ως σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, έδωσε επιπλέον αποδείξεις για το χαρακτήρα του Τζόζεφ Σμιθ που ήξερε να συγχωρεί: «Με την ακλόνητη συνηγορία του για την αλήθεια και την άκαμπτη προσκόλλησή του στις εντολές του Θεού, ο Τζόζεφ ήταν πάντα ευσπλαχνικός προς τους αδύναμους και όσους έκαναν σφάλματα. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1835, εργαζόταν επίπονα σε συμβούλια και σε συγκεντρώσεις στο Κίρτλαντ και τη γύρω περιοχή και είχε επιλεγεί να πάρει μέρος στις νομικές διαδικασίες εναντίον κάποιων μελών, τα οποία θα δικάζονταν για αυτά που είχαν πει εναντίον της Προεδρίας της Εκκλησίας. Είτε του τύχαινε να είναι εκείνος που θα υπερασπιζόταν τον κατηγορούμενο είτε να ασκήσει καθήκοντα εισαγγελέα, αν και μπορεί να ήταν ο ίδιος ο αδικημένος, ενεργούσε με τόση τρυφερότητα και δικαιοσύνη, ώστε κέρδιζε την αγάπη όλων»³.

Διδασκαλίες του Τζόζεφ Σμιθ

Πρέπει να ασκούμε την αρχή της ευσπλαχνίας και να συγχωρούμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας.

«Μία από τις πλέον ευχάριστες σκηνές που μπορούν να εκτυλιχθούν στη γη, όταν διαπράττεται ένα αμάρτημα από κάποιο άτομο απέναντι σε κάποιο άλλο, είναι να συγχωρήσουμε αυτό το αμάρτημα. Κατόπιν, σύμφωνα με το υπέρτατο και τέλειο υπόδειγμα του Σωτήρα, προσευχηθείτε στον Πατέρα μας στους ουρανούς να συγχωρήσει και [τον αμαρτήσαντα]»⁴.

«Πάντοτε να ασκείτε την αρχή της ευσπλαχνίας και να είστε έτοιμοι να συγχωρήσετε τον αδελφό μας με τις πρώτες ενδείξεις μετάνοιας και αιτήματος συγχώρησης. Και αν μάλιστα συγχωρήσουμε τον αδελφό μας ή ακόμα και τον εχθρό μας, προτού εκείνος μετανοήσει ή ζητήσει συγχώρηση, ο επουράνιος Πατέρας μας θα φανεί εξίσου ευσπλαχνικός σε εμάς»⁵.

«Να υπομένετε και να είστε υπομονετικοί ο ένας με τον άλλο, διότι έτσι κάνει ο Κύριος με εμάς. Να προσεύχεστε για τους εχθρούς σας στην Εκκλησία και μη βλασφημείτε τους εχθρούς σας εκτός Εκκλησίας: διότι η εκδίκηση είναι δική μου, είπε ο Κύριος, και εγώ θα ανταποδώσω [βλέπε Προς Ρωμαίους 12:19]. Προς κάθε χειροτονημένο μέλος και προς όλους, λέμε, να είστε ευσπλαχνικοί και θα βρείτε έλεος. Επιδιώκετε να βοηθάτε στη σωτηρία των ψυχών, όχι να τις καταστρέφετε: διότι, αληθινά, γνωρίζετε ότι ‘έτσι θα είναι χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, περισσότερο παρά για 99 δίκαιους, που δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας’. [Βλέπε Κατά Λουκάν 15:7.]»⁶

Η ΙΛάιζα Σνόον, ανέφερε αυτά τα λόγια τον Προφήτη: «[Οι Άγιοι] πρέπει να είναι οπλισμένοι με ευσπλαχνία, παρά την ανομία ανάμεσά μας. Είπε εκείνος ότι υπήρξε χρήσιμος στο να φέρει την ανομία στο φως – ήταν καταθλιπτική η σκέψη και φρικτή, ότι τόσοι πολλοί θα έθεταν τον εαυτό τους υπό την καταδίκη του διαβόλου και θα όδευαν σε αιώνια απώλεια. Με βαθιά επίγνωση είπε ότι είναι θνητοί συνάνθρωποί μας, ότι κάποτε τους αγαπούσαμε – δεν πρέπει τώρα να τους ενθαρρύνουμε να αναμορφωθούν; Δεν τους έχουμε [ακόμα] συγχωρήσει μέχρι εβδομήντα φορές επτά, όπως μας κατηύθυνε ο Σωτήρα μας [βλέπε Κατά Ματθαίον 18:21-22]· ίσως να μην τους έχουμε συγχωρήσει ούτε μία φορά. Υπάρχει τώρα καιρός σωτηρίας για τους αμαρτωλούς, αν μετανοήσουν και σωφρονιστούν»⁷.

«Υποθέστε ότι ο Ιησούς Χριστός και οι άγιοι άγγελοι αντιτάσσονταν σε εμάς για ασήμαντα πράγματα, τι θα γινόμασταν; Πρέπει να είμαστε ευσπλαχνικοί ο ένας προς τον άλλο και να παραβλέπουμε τα μικροπράγματα»⁸.

Ο Ουίλαρντ Ρίτσαρντς, ένα μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα ανέφερε: «Ο Τζόζεφ σχολίασε ότι όλα ήταν καλά ανάμεσα σε εκείνον και τους ουρανούς. Ότι δεν έτρεφε αισθήματα εχθρότητας εναντίον κανενός. Και κατά την προσευχή του Ιησού ή το υπόδειγμά του, έτσι προσευχόταν ο Τζόζεφ: ‘Πατέρα… συγχώρεσε σε μας τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε σ’ αυτούς που αμαρτάνουν σε μας’ [βλέπε Κατά Ματθαίον 6:12, 14], διότι απεριόριστα συγχωρώ όλους τους ανθρώπους. Εάν επιθυμούμε να διασφαλίσουμε και να καλλιεργήσουμε την αγάπη των άλλων, πρέπει να αγαπάμε τους άλλους, ακόμα και τους εχθρούς μας σαν να είναι φίλοι μας»⁹.

Η συγχώρηση αποκαθιστά την ενότητα συναισθήματος.

«Με θλίβει διότι δεν υπάρχει περισσότερο συναίσθημα ενότητας. Αν ένα μέλος υποφέρει, όλα τα μέλη το αισθάνονται. Με την ενότητα συναισθήματος, λαμβάνουμε δύναμη με τον Θεό. Ο Χριστός είπε ότι ήρθε για να καλέσει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια, να τους σώσει. Ο Χριστός καταδικάστηκε από τους φαρισαϊκούς Ιουδαίους, διότι συμπεριέλαβε αμαρτωλούς στη συντροφιά του. Τους συμπεριέλαβε βάσει της αρχής ότι μετανόησαν για τις αμαρτίες τους. …Αν [οι αμαρτωλοί] μετανοήσουν, υποχρεούμεθα να τους αποδεχθούμε και με την καλοσύνη να τους εξαγνίσουμε και να τους καθαρίσουμε από κάθε ανομία με την επιρροή μας, προσέχοντάς τους. …Τίποτε άλλο δεν είναι τόσο καλά υπολογισμένο για να οδηγήσει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν την αμαρτία, όσο να τους πάρουμε από το χέρι και να τους προσέχουμε με τρυφερότητα»¹⁰.

Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ έγραψε σε μία ομάδα ηγετών της Εκκλησίας: «Λοιπόν, αδελφοί, επιτρέψτε μου να σας πω, ότι διάθεσή μου είναι να δίνω και να συγχωρώ, να υπομένω και να κάνω υπομονή, με κάθε μακροθυμία και καρτερία τα ελαττώματα, την αφροσύνη, τις αδυναμίες και τις ανομίες των αδελφών μου και όλων των ανθρώπων και η εμπιστοσύνη και η αγάπη μου απέναντí σας δεν χαλαρώνει ούτε αποδυναμώνεται. Και τώρα, αν θα σας καλούσαν να υπομείνετε μαζί μας λίγο από την όποια αδυναμία μας και την αφροσύνη μας και αν θα έπρεπε, μαζί με εμάς, να επιπληχθείτε, μην προσβληθείτε. …Όταν εσείς κι εγώ ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, αναμένω, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ότι κάθε ζήτημα ανάμεσά μας θα είναι απόλυτα κατανοητό και τέλεια αγάπη θα υπερισχύει· και η ιερή διαθήκη μέσω της οποία είμαστε δεμένοι, θα κατέχει την υπέρτατη θέση στις καρδιές μας»¹¹.

Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ είπε τα ακόλουθα σε μία συγκέντρωση με τους συμβούλους του στην Πρώτη Προεδρία και τους Λώδεκα: «Κάποιες φορές, στην παρόρμηση της στιγμής, μίλησα ιδιαίτερα σκληρά και στο μέτρο στο οποίο έχω πληγώσει τα αισθήματά σας, αδελφοί, ζητώ τη συγχώρησή σας, διότι σας αγαπώ και θα σας στηρίζω με όλη την καρδιά μου, με κάθε δικαιοσύνη ενώπιον του Κυρίου και ενώπιον όλων των ανθρώπων. Διότι, να είστε βέβαιοι, αδελφοί, είμαι πρόθυμος να αντιπαλέψω το ξέσπασμα κάθε εναντίωσης, σε θύελλες και καταιγίδες, σε βροντές και κεραυνούς, σε θάλασσα και σε στεριά, στην ερημιά ή ανάμεσα σε ψευδείς αδελφούς ή όχλους ή όπου αλλού ο Θεός κατά την πρόνοιά Του μας καλέσει. Και είμαι πεπεισμένος ότι, ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τάξεις αγγέλων ούτε δυνάμεις, πράγματα παρόντα ή μέλλοντα να συμβούν ούτε κάποια άλλη κτίση θα μπορέσει να με χωρίσει από εσάς [βλέπε Προς Ρωμαίους 8:38–39].

»Και θα συνάψω τώρα διαθήκη μαζί σας ενώπιον του Θεού, ότι δε θα ακούσω ούτε θα πιστέψω κάποια μειωτική αναφορά εναντίον οιουδήποτε από εσάς ούτε θα σας καταδικάσω βάσει οιασδήποτε μαρτυρίας κάτω από τους ουρανούς, εκτός από μαρτυρία η οποία είναι αλάνθαστα εξακριβωμένη, μέχρι να μπορώ να σας αντικρίσω πρόσωπο με πρόσωπο, και να το γνωρίζω ως βέβαιο και θέτω ακατάπαυστη εμπιστοσύνη στο λόγο σας, διότι πιστεύω ότι είστε άνδρες αληθείας. Και το ίδιο ζητώ από εσάς, όταν σας λέω κάτι, να θέτετε την ίδια εμπιστοσύνη στο λόγο μου, διότι δε θα σας πω ότι ξέρω κάτι που δε γνωρίζω»¹².

Το φθινόπωρο του 1835, ο αδελφός του Προφήτη, Ουίλιαμ, διεφώνησε με μία απόφαση του Προφήτη, οργίστηκε και άρχισε να συμπεριφέρεται στον Προφήτη με περιφρόνηση και να παροτρύνει τους άλλους να πράξουν το ίδιο. Η συμπεριφορά αυτή στενοχώρησε τον Προφήτη και έγραψε τα ακόλουθα στον Ουίλιαμ: «Επιθυμώ, αδελφέ Ουίλιαμ, να είσαι ταπεινός. Σε συγχωρώ πέρα ως πέρα, και γνωρίζεις την ακλόνητη και σταθερή διάθεσή μου. Γνωρίζω ποιον εμπιστεύομαι. Στέκω επάνω στο βράχο. Οι πλημμύρες δεν μπορούν ούτε και θα με ανατρέψουν. Ξέρεις ότι η διδαχή που διδάσκω είναι αληθινή, ξέρεις ότι ο Θεός με έχει ευλογήσει. …Ξέρεις ότι είναι καθήκον μου να σε νουθετώ, όταν πράττεις άδικο. Την άδεια αυτή, πάντοτε θα την παίρνω, και εσύ θα έχεις το ίδιο προνόμιο. Παίρνω την άδεια να σε νουθετήσω, χάρη στα δικαιώματα που εξαρχής έχω· και παραχωρώ και σε σένα το προνόμιο, διότι είναι καθήκον μου να είμαι ταπεινός, και να λαμβάνω επίπληξη και οδηγία από έναν αδελφό ή φίλο…

»Και τώρα, είθε ο Θεός να έχει ευσπλαχνία επάνω στο σπιτικό του πατέρα μου. Είθε ο Θεός να απομακρύνει την εχθρότητα ανάμεσα σε εμένα κι εσένα· και είθε να αποκατασταθούν όλες οι ευλογίες και το παρελθόν να λησμονηθεί παντοτινά. Είθε η ταπεινή μετάνοια να φέρει και τους δύο μας προς Εσέ, ω Θεέ, και προς τη δύναμη και προστασία Σου, και να ευλογηθούμε ώστε να απολαμβάνουμε τη συντροφιά του πατέρα, της μητέρας, του Άλβιν, του Χάυρουμ, της Σωφρονίας, του Σάμιουελ, της Κάθριν, του Κάρλος, της Λούση, των Αγίων, και όλων όσοι έχουν καθαγιαστεί εν ειρήνη, παντοτινά, είναι η προσευχή του αδελφού σου»¹³.

Την 1^η Ιανουαρίου 1836, ο Προφήτης είπε τα ακόλουθα, σχετικά με τις προσπάθειές του να επιλύσει αυτή τη δυσκολία μέσα στην οικογένειά του: «Παρ’ όλη την ευγνωμοσύνη που πλημμυρίζει την καρδιά μου κάνοντας μια ανασκόπηση του παρελθόντος έτους, και τις πολλαπλές ευλογίες που στεφάνωσαν το κεφάλι μας, η καρδιά μου θλίβεται μέσα μου, εξαιτίας της δυσκολίας που ενυπάρχει στην οικογένεια του πατέρα μου. …Είμαι αποφασισμένος ώστε να μη λείπει τίποτα από μέρους μου, ώστε να διευθετηθούν και φιλικά να εκλείψουν και να τακτοποιηθούν όλες οι οικογενειακές δυσκολίες ετούτης της εποχής, ώστε ο επόμενος χρόνος και τα χρόνια, είτε είναι λίγα είτε πολλά, να αναλωθούν με χρηστότητα ενώπιον του Θεού…

»Οι αδελφοί Ουίλιαμ και Χάυρουμ και ο θείος Τζων Σμιθ, ήρθαν στο σπίτι μου και πήγαμε σε ένα δωμάτιο μόνοι, με τη συντροφιά του πατέρα και του Πρεσβύτερου Μάρτιν Χάρρις. Τότε ο πατέρας Σμιθ άνοιξε τη συζήτησή μας με προσευχή, μετά την οποία μίλησε για την περίσταση αυτή με συναίσθημα και τρυφερότητα, με όλη τη συμπόνια ενός πατέρα, τα αισθήματα του οποίου είχαν βαθιά πληγωθεί εξαιτίας της δυσκολίας που υπήρχε στην οικογένεια· και όση ώρα μας μιλούσε, το Πνεύμα του Θεού ήταν επάνω μας με ισχύ μεγάλη και οι καρδιές μας είχαν μαλακώσει. Ο αδελφός Ουίλιαμ προέβη σε μια ταπεινή εξομολόγηση και ζήτησε τη συγχώρησή μου για το κακό που μου είχε προξενήσει. Και όπου είχα εγώ παρεκτραπεί, ζήτησα τη συγχώρησή του.

»Και το πνεύμα της εξομολόγησης και της συγχώρησης ήταν αμοιβαίο ανάμεσά μας, και συνάψαμε διαθήκη αναμεταξύ μας, ενώπιον του Θεού και των αγίων αγγέλων και των αδελφών, να προσπαθήσουμε από τώρα και στο εξής να αναπτύσσουμε πνευματικά ο ένας τον άλλο με χρηστότητα στα πάντα, και να μην ακούμε τις κακόβουλες αναφορές για τον καθέναν μας. Αλλά, ως πραγματικά αδέλφια, να πηγαίνουμε ο ένας στον άλλο, με τα παράπονά μας, με πνεύμα πραότητας και να συμφιλιωνόμαστε, και κατά τον τρόπο αυτό να προωθούμε την ευτυχία μας και την ευτυχία της οικογένειας και, με λίγα λόγια, την ευτυχία και ευημερία όλων. Η σύζυγός μου, η μητέρα μου και ο γραφέας μου κλήθηκαν μετά να έρθουν μέσα, και επαναλάβαμε τη διαθήκη σε αυτούς που είχαμε φέρει μέσα· και ενώ η ευγνωμοσύνη πλημμύριζε τον κόρφο μας, δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μας. Μετά ζήτησαν από εμένα να κλείσω τη συζήτησή μας, πράγμα που έκανα, με προσευχή· και ήταν πράγματι μια περίσταση αγαλλίασης και καιρός χαράς»¹⁴.

Δείχνοντας μακροθυμία, υπομονή και ευσπλαχνία προς τον μετανοήσαντα, μπορούμε να βοηθήσουμε ώστε να έρθει στην «ελευθερία των αγαπητών τέκνων του Θεού».

Στα τέλη του 1838, ο Ουίλιαμ Φελπς, ο οποίος υπήρξε πιοτό μέλος της Εκκλησίας, ήταν ανάμεσα σε εκείνους που έδωσαν ψευδή μαρτυρία εναντίον του Προφήτη και άλλων ηγετών της Εκκλησίας, κάτι που οδήγησε στη φυλάκισή τους οτο Μισσούρι. Τον Ιούνιο του 1840, ο αδελφός Φελπς έγραψε οτον Τζόζεφ Σμιθ, ζητώντας συγχώρηση. Ο Προφήτης Τζόζεφ απάντησε: «Πρέπει να πω ότι, με ασυνήθιστα συναισθήματα, προσπαθώ να γράψω λίγες γραμμές σε σένα, απαντώντας στην επιστολή σου της 29^ης [του τελευταίου μηνός]. Συγχρόνως, χαίρομαι για το προνόμιο που μου δόθηκε.

»Μπορείς έως ένα σημείο να καταλάβεις τα συναισθήματά μου, καθώς και του Πρεσβύτερου Ρίγκντον και του αδελφού Χάυρουμ, όταν διαβάσαμε την επιστολή σου – πραγματικά οι καρδιές μας μαλάκωσαν και γέμισαν τρυφερότητα και συμπόνια, όταν βεβαιωθήκαμε για τις αποφάσεις σου, κ.λπ. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι έχω τη διάθεση να ενεργήσω στην περίπτωσή σου κατά τρόπο ο οποίος θα έχει την επιδοκιμασία του Ιεχωβά (του οποίου είμαι υπηρέτης), και ευάρεστο προς τις αρχές της αλήθειας και της χρηστότητας, οι οποίες έχουν αποκαλυφθεί. Και στο βαθμό που η μακροθυμία, η υπομονή και η ευσπλαχνία χαρακτήριζαν πάντα τις συμφωνίες του επουράνιου Πατέρα μας απέναντι στον ταπεινό και μεταμελημένο, αισθάνομαι την επιθυμία να μιμηθώ το παράδειγμα, να αγαπήσω τις ίδιες αρχές και κάνοντας αυτό, να είμαι σωτήρας των συνανθρώπων μου.

»Είναι αλήθεια πως έχουμε υποφέρει αρκετά ως συνέπεια της συμπεριφοράς σου – το ποτήρι με τη χολή, ήδη αρκετά γεμάτο για να το πιουν θνητοί, είχε πράγματι ξεχειλίσει όταν στράφηκες εναντίον μας, εσύ, με τον οποίο συχνά συνομιλούσαμε με γλυκύτητα και απολαμβάναμε καιρούς χαράς και ειρήνης από τον Κύριο – ‘αν ήσουν εχθρός, θα σε υποφέραμε’. [Βλέπε Ψαλμοί 55:12–14.] ‘Κατά την ημέρα, κατά την οποία στεκόσουν απέναντι, κατά την ημέρα, κατά την οποία οι αλλογενείς έφεραν τον στρατό του σε αιχμαλωσία, και οι ξένοι μπήκαν στις πύλες του, και έριξαν κλήρους για [το Φαρ Ουέστ], ήσουν κι εσύ σαν ένας απ’ αυτούς. Δεν έπρεπε, όμως, να επιβλέπεις στην ημέρα του αδελφού σου, στην ημέρα της αποξένωσής του· ούτε να κομπάζεις κατά την ημέρα της θλίψης’. [Βλέπε Αβδιού 1:11–12.]

»Παρ’ όλα αυτά, ήπια το ποτήρι, το θέλημα του Πατέρα μας έγινε και είμαστε ακόμα ζωντανοί, πράγμα για το οποίο ευχαριστούμε τον Κύριο. Και έχοντας ελευθερωθεί από τα χέρια άνομων ανθρώπων χάρη στην ευσπλαχνία του Θεού μας, λέμε ότι είναι προνόμιό σου να ελευθερωθείς από τις δυνάμεις του ενάντιου, να έρθεις στην ελευθερία των αγαπητών τέκνων του Θεού, και ξανά να πάρεις τη θέση σου ανάμεσα στους Αγίους του Υψίστου, και με επιμέλεια, ταπεινότητα και αγάπη γνήσια, να εμπιστευθείς τον εαυτό σου στον Θεό μας και Θεό σου, και στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού.

»Θεωρώντας ότι η εξομολόγησή σου είναι αληθινή και η μετάνοια σου γνήσια, θα είμαι ευτυχής για μια ακόμη φορά να σου δώσω χέρι φιλίας και να αγαλλιάσω για την επιστροφή του ασώτου.

»Η επιστολή σου διαβάστηκε στους Αγίους την περασμένη Κυριακή και ελήφθησαν υπ’ όψιν τα συναισθήματά τους, όταν ομόφωνα αποφασίστηκε πως ο Γ. Γ. Φελπς θα έπρεπε να γίνει δεκτός στην κοινωνία των πιστών.

»‘Έλα, αγαπητέ αδελφέ, δεδομένου ότι η διαμάχη μας τελείωσε.

Γιατί οι φίλοι απ’ την αρχή, είναι πάλι στο τέλος φίλοι’»¹⁵.

Προτεινόμενα για μελέτη και διδασκαλία

Συλλογιστείτε τις ιδέες αυτές καθώς μελετάτε το κεφάλαιο ή καθώς προετοιμάζεστε για να διδάξετε. Για επιπλέον βοήθεια, βλέπε σελίδες vii–xiii.

Αυτό το κεφάλαιο περιλαμβάνει αρκετές αφηγήσεις όπου ο Τζόζεφ Σμιθ συγχωρούσε τους άλλους. Ξαναδιαβάστε τις αφηγήσεις αυτές στις σελίδες 425–26, 429–31 και 431–33. Με ποιους τρόπους θα μπορούσαν αυτές οι ιστορίες να βοηθήσουν κάποιον, ο οποίος προσπαθεί σκληρά για να συγχωρήσει έναν άλλον;
Ποιες ευλογίες έρχονται στη ζωή μας, όταν συγχωρούμε εκείνους οι οποίοι μας έχουν προσβάλει; Γιατί μερικές φορές δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε τους άλλους; Τι μπορούμε να κάνουμε για να αναπτύξουμε περισσότερο ένα πνεύμα συγχώρησης;
Η σελίδα 427 περιλαμβάνει σύντομες, σοφές δηλώσεις σχετικά με το να συγχωρούμε τους άλλους. Για παράδειγμα: «Να ανέχεστε και να είστε υπομονετικοί ο ένας με τον άλλο, διότι έτσι κάνει ο Κύριος με εμάς». «Να είστε ευσπλαχνικοί και θα βρείτε ευσπλαχνία». «Επιδιώκετε να βοηθάτε στη σωτηρία των ψυχών, όχι να τις καταστρέφετε». «Πρέπει να είμαστε ευσπλαχνικοί ο ένας προς τον άλλο και να παραβλέπουμε τα μικροπράγματα». Τι μαθαίνετε από την καθεμία από αυτές τις δηλώσεις;
Στην στην τρίτη παράγραφο της σελίδας 428, ξαναδιαβάστε τα λόγια του Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ σχετικά με την επίδραση που έχει η καλοσύνη και η τρυφερότητα. Γιατί πιστεύετε ότι είναι αληθινή αυτή η συμβουλή; Πώς βιώσατε αυτές τις αρχές στη ζωή σας;
Ξαναδιαβάστε την πρώτη παράγραφο της σελίδας 429. Ποια προβλήματα θα μπορούσαμε να αποφύγουμε, ακολουθώντας αυτή τη συμβουλή; Γιατί είναι δύσκολο μερικές φορές να ακολουθήσουμε αυτή τη συμβουλή; Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τον πειρασμό να πιστεύουμε αρνητικές αναφορές για άλλους;
Στις προσπάθειές του να συγχωρεί τους άλλους, ο Προφήτης μίλησε για την επιθυμία του να «μιμηθεί το παράδειγμα» του Επουράνιου Πατέρα (σελίδα 433) και να ζει «σύμφωνα με το υπέρτατο και τέλειο υπόδειγμα του Σωτήρα» (σελίδα 426). Καθώς προσπαθούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Επουράνιου Πατέρα και του Ιησού Χριστού, ποια χαρακτηριστικά θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε;

Συσχετιζόμενες γραφές: Ψαλμοί 86:5, Κατά Ματθαίον 18:21–35, Νεφί Α′ 7:16–21, Μωσία 26:29–31, Δ&Δ 64:9–11

Christ teaching — Ο Σωτήρας δείχνει συμπόνια σε μία γυναίκα που κρίθηκε ας μοιχαλίς (βλέπε Κατά Ιαάννην 8:1-11). «Ο Χριστός είπε ότι ηρθε για να καλεσει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια, για να τους σώσει», διακήρυξε ο Τζόζεφ Σμιθ.

W. W. Phelps speaking with Joseph — Ο Ουίλιαμ Φελπς, ο οποίος απεικονίζεται εδώ με τον Τζόζεφ Σμιθ μετά την επιστροφή του ως πλήρες μέλος μεταξύ των Αγίων, έγραψε για τον Προφήτη που τόσο γενναιόδωρα τον είχε συγχωρήσει: «Δόξα στον άνδρα που ο Ιεχωβά, Προφήτη έχρισε!» (Ύμνοι και παιδικά τραγούδια, σελ. 50).