Κεφαλαιο 9
Τα χαρίσματα του Πνεύματος
«Αν υπακούτε στο ευαγγέλιο με ειλικρινή καρδιά, σας υπόσχομαι στο όνομα του Κυρίου ότι θα σας ακολουθούν τα χαρίσματα, έτσι όπως τα έχει υποσχεθεί ο Σωτήρας μας».
Από τη ζωή του Τζόζεφ Σμιθ
Ησελίδα τίτλου του Βιβλίου του Μόρμον εξηγεί πώς θα γινόταν διαθέσιμο στον κόσμο αυτό το αξιοσημείωτο βιβλίο γραφών. Στους αρχαίους καιρούς, οι χρυσές πλάκες ήταν «γραμμέν[ες] και σφραγισμένες], και φυλαγμέν[ες] προς τον Κύριο, ώστε να μην καταστραφούν». Κατά τις τελευταίες ημέρες, θα «αποκαλ[ύπτονταν] με τη δωρεά και δύναμη του Θεού» και θα μεταφράζονταν «με τη χάρη του Θεού». Προς εκπλήρωση αυτών των προφητειών, ο Θεός επέλεξε τον Τζόζεφ Σμιθ για να μεταφράσει τα ιερά χρονικά. Είναι φανερό ότι η ικανότητα του Τζόζεφ να μεταφράσει τα αρχαία γράμματα δεν ήταν προϊόν μορφώσεως: οι γνώσεις του στην ανάγνωση, τη γραφή και την αριθμητική ήταν επιπέδου Δημοτικού. Η ικανότητά του να μεταφράσει χρονικά γραμμένα αιώνες πριν, σε μία γλώσσα την οποία αγνοούσε, ήρθε ως χάρισμα από τον Ίδιο τον Θεό.
Η Έμμα Σμιθ, γραφέας τον πρώτο καιρό στο έργο του συζύγου της, έδωσε μαρτυρία για το ουράνιο αυτό χάρισμα: «Κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να υπαγορεύσει το κείμενο των χειρογράφων, αν δεν είχε ουράνια έμπνευση. Διότι όταν ήμουν γραφέας του, [ο Τζόζεφ] μου υπαγόρευε με τις ώρες· και όταν επέστρεφε μετά τα γεύματα ή μετά από κάποια διακοπή, συνέχιζε αμέσως από εκεί που είχε σταματήσει, χωρίς ούτε να έχει δει το χειρόγραφο ούτε να του έχω διαβάσει κάποιο τμήμα του»1.
Ο Κύριος έδωσε στον Προφήτη την απαραίτητη υλική βοήθεια, η οποία θα του επέτρεπε να προχωρήσει στο έργο της μετάφρασης. Ο Τζόζεφ Νάητ, ο πρεσβύτερος, ένας φίλος του Προφήτη, έδωσε στον Τζόζεφ χρήματα και φαγητό σε αρκετές περιστάσεις. Σε κάποια ιδιαίτερα απελπιστική περίσταση, ο αδελφός Νάητ ταξίδεψε μέχρι την κατοικία του Προφήτη, για να δώσει στον Τζόζεφ και στον Όλιβερ «ένα βαρέλι σκουμπριά και χαρτί για γράψιμο», μαζί με «εννέα ή δέκα μπούσελ σιτάρι και πέντε ή έξι μπούσελ πατάτες». Ο αδελφός Νάητ θυμόταν: «Ο Τζόζεφ και ο Όλιβερ… επέστρεψαν σπίτι και με βρήκαν εκεί με προμήθειες και χάρηκαν, γιατί τους είχαν τελειώσει»2.
Κατά τη διάρκεια του Απριλίου και Μαΐου του 1829, η καταδίωξη διέκοπτε ολοένα και περισσότερο το μεταφραστικό έργο του Προφήτη στο σπίτι του στο Άρμονυ της Πενσυλβάνια. Ο Όλιβερ Κάουντερυ έγραψε σε έναν φίλο, τον Ντέηβιντ Ουίτμερ, σχετικά με το ιερό έργο και του ζητούσε να επιτρέψει τη συνέχιση του έργου στην κατοικία του Ουίτμερ, στο Φαγιέτ της Νέας Υόρκης. Στα τέλη Μαΐου ή αρχές Ιουνίου 1829, ο Προφήτης και ο Όλιβερ ταξίδεψαν με το μόνιππο του Ντέηβιντ Ουίτμερ στο αγρόκτημα του πατέρα του Ντέηβιντ, Πήτερ Ουίτμερ του πρεσβύτερου. Κατά τη διάρκεια του Ιουνίου, σε ένα δωμάτιο του επάνω πατώματος της κατοικίας του Ουίτμερ, ολοκληρώθηκε η μετάφραση με το χάρισμα και τη δύναμη του Θεού.
Ο Όλιβερ περιέγραψε τη θαυμαστή εμπειρία να υπηρετεί ως γραφέας του Προφήτη: «Ήταν ημέρες αλησμόνητες – να καθόμαστε κάτω από τον ήχο μιας φωνής που υπαγορευόταν από ουράνια έμπνευση, ήταν κάτι που αφύπνιζε μια υπέρτατη ευγνωμοσύνη μέσα μου! Μέρα τη μέρα συνέχιζα αδιάκοπα να γράφω τα λόγια που άκουγα από το στόμα του, καθώς μετέφραζε με το Ουρίμ και Θουμμίμ… την ιστορία ή χρονικό που ονομαζόταν ‘Το Βιβλίο του Μόρμον’»3.
Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής ο Τζόζεφ Σμιθ έμαθε ότι το ουράνιο χάρισμα ήταν σε αυτόν, μόνο όταν ήταν άξιος να καθοδηγείται από το Πνεύμα. Ο Ντέηβιντ Ουίτμερ αφηγείται: «Ένα πρωινό, καθώς [ο Τζόζεφ Σμιθ] ετοιμαζόταν να συνεχίσει τη μετάφραση, κάτι δεν πήγαινε καλά μέσα στο σπίτι και ήταν αναστατωμένος. Ήταν κάτι που είχε κάνει η Έμμα, η σύζυγος του. Ο Όλιβερ κι εγώ ανεβήκαμε επάνω και ο Τζόζεφ ήρθε μετά από λίγο επάνω για να συνεχίσει τη μετάφραση, όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Του ήταν αδύνατο να μεταφράσει έστω και μία απλή συλλαβή. Κατέβηκε ξανά κάτω, βγήκε στο δενδρόκηπο και ικέτευσε τον Κύριο. Έλειψε περίπου μία ώρα – επέστρεψε στο σπίτι, ζήτησε συγγνώμη από την Έμμα και στη συνέχεια ανέβηκε επάνω σε μας και η μετάφραση συνεχίστηκε κανονικά. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αν δεν ήταν ταπεινός και γεμάτος πίστη»4.
Με ταπεινότητα και πίστη, χρησιμοποιώντας το χάρισμα που του έδωσε ο Θεός, ο νεαρός Προφήτης ολοκλήρωσε το φαινομενικά αδύνατο έργο της μετάφρασης ολόκληρου σχεδόν του Βιβλίου του Μόρμον ανάμεσα στις αρχές Απριλίου και τα τέλη Ιουνίου του 1829.
Διδασκαλίες του Τζόζεφ Σμιθ
Στον καθένα δίνονται χαρίσματα του Πνεύματος. Τα χαρίσματα κάθε ατόμου είναι απαραίτητα στην Εκκλησία.
Αρθρα της Πίστης 1:7: «Πιστεύουμε στο χάρισμα των γλωσσών, της προφητείας, της αποκάλυψης, των οραμάτων, της θεράπευσης, της ερμηνείας γλωσσών και λοιπά»5.
«…Πιστεύουμε στην προφητεία, στις γλώσσες, στα οράματα και στις αποκαλύψεις, στα χαρίσματα και στην ίαση’ και ότι αυτά δεν μπορούμε να τα απολαύσουμε χωρίς τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος»6.
Ο Αμάσα Πότερ θυμόταν: «Θυμάμαι τον Προφήτη, να σηκώνεται για να κηρύξει σε ένα μεγάλο εκκλησίασμα στο δάσος δυτικά του Ναού της Ναβού. Δήλωσε ότι θα κήρυττε για τα πνευματικά χαρίσματα. …Ο Τζόζεφ δήλωσε ότι κάθε Άγιος των Τελευταίων Ημερών είχε ένα χάρισμα και ζώντας μια ενάρετη ζωή και ζητώντας να μάθει για αυτό, το Άγιο Πνεύμα θα το αποκάλυπτε σε αυτόν»7.
«Ο Παύλος λέει: ‘Σε άλλον δίνεται το χάρισμα των γλωσσών, σε άλλον το χάρισμα της προφητείας και σε άλλον το χάρισμα της θεραπείας’. Και πάλι: ‘Μήπως όλοι είναι προφήτες; Μήπως όλοι μιλούν γλώσσες; Μήπως όλοι διερμηνεύουν;’ Θέλοντας προφανώς να δείξει ότι όλοι δεν διαθέτουν αυτά τα διάφορα χαρίσματα, αλλά ότι ένας λαμβάνει ένα χάρισμα και άλλος λαμβάνει άλλο χάρισμα – όλοι δεν προφητεύουν, όλοι δε μιλούν γλώσσες, όλοι δεν απεργάζονται θαύματα· όμως όλοι λαμβάνουν το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Κάποιες φορές μιλούσαν διάφορες γλώσσες και προφήτευαν κατά την εποχή των Αποστόλων και κάποιες φορές όχι…
»Η Εκκλησία είναι ένα συμπαγές σώμα, αποτελούμενο από διαφορετικά μέλη, απόλυτα ανάλογο προς το ανθρώπινο σύστημα και ο Παύλος, αφού μίλησε για τα διάφορα χαρίσματα, λέει: ‘Κι εσείς είστε σώμα του Χριστού, και μέλη από μέρους. Και άλλους μεν έβαλε ο Θεός μέσα στην εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον δασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα θεραπείας, βοήθειας, διακυβερνήσεις, γένη γλωσσών. Μήπως όλοι είναι δάσκαλοι; Μήπως όλοι κάνουν θαύματα; Μήπως όλοι μιλούν γλώσσες; Μήπως όλοι διερμηνεύουν;’ Είναι προφανές ότι δεν κάνουν όλοι το ίδιο· κι ωστόσο είναι όλοι μέλη ενός σώματος. Όλα τα μέλη του φυσικού σώματος δεν είναι το μάτι, το αφτί, το κεφάλι ή το χέρι’ ωστόσο, το μάτι δεν μπορεί να πει στο αφτί, δε σε έχω ανάγκη ούτε το κεφάλι στο πόδι, δε σε έχω ανάγκη. Συνιστούν όλα μέρη της τέλειας μηχανής – του ενός σώματος. Και αν ένα μέλος πάσχει, το σύνολο των μελών συμπάσχει: και αν ένα μέλος τιμάται, όλα τα μέλη χαίρονται με αυτό. [Βλέπε Προς Κορινθίους Α’ 12:9–10, 18–21, 26–30.]
»Αυτά, λοιπόν, είναι όλα χαρίσματα· προέρχονται από τον Θεό· είναι του Θεού· είναι όλα, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος»8.
Λαμβάνουμε τα χαρίσματα του Πνεύματος μέσω της υπακοής και της πίστης.
«Επειδή λείπει η πίστη, λείπουν και οι καρποί της. Κανένας άνθρωπος από τις απαρχές του κόσμου δεν είχε πίστη χωρίς κάτι άλλο να τη συνοδεύει. Οι πιστοί στην αρχαία εποχή συνέτριψαν τη βία της φωτιάς, διέφυγαν από την κόψη του σπαθιού, γυναίκες πήραν τους νεκρούς τους, αφού αναστήθηκαν, κ.λπ. Με την πίστη χτίστηκαν οι κόσμοι. [Βλέπε Προς Εβραίους 11:3, 34–35.] Ο άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει κανένα από τα χαρίσματα, δεν έχει πίστη· και εξαπατά τον εαυτό του, αν υποθέτει ότι έχει. Η πίστη λείπει όχι μόνο ανάμεσα στους ειδωλολάτρες, αλλά και σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι έχουν πίστη ανάμεσα στους χριστιανούς, ώστε γλώσσες, ίαση, προφητείες, προφήτες και απόστολοι και όλα τα χαρίσματα και οι ευλογίες, λείπουν»9.
«Ο χειμώνας αυτός [1832–33] αναλώθηκε στη μετάφραση των Γραφών’ στη Σχολή των Προφητών και στη συμμετοχή σε συνελεύσεις. Βίωσα πολλές λαμπρές περιστάσεις ανανέωσης σε σφρίγος νου και πνεύματος. Τα χαρίσματα τα οποία ακολουθούν αυτούς που πιστεύουν και υπακούν στο Ευαγγέλιο, ως εμφανή σημεία ότι ο Κύριος είναι πάντοτε ο ίδιος στις συμφωνίες Του με τους ταπεινούς αγαπώντες και οπαδούς της αλήθειας, άρχισαν να εκχύνονται ανάμεσά μας, όπως κατά τις αρχαίες ημέρες»10.
Ο Έντοναρντ Στίβενσον ήταν παρών όταν ο Τζόζεφ Σμιθ κήρνζε στο Πόντιακ τον Μίσιγκαν, το 1834. Θνμάται αντά τα λόγια τον Προφήτη: «Αν υπακούτε στο ευαγγέλιο με ειλικρινή καρδιά, σας υπόσχομαι στο όνομα του Κυρίου ότι θα σας ακολουθούν τα χαρίσματα, έτσι όπως τα έχει υποσχεθεί ο Σωτήρας μας και με αυτό μπορείτε να μου αποδείξετε ότι είστε αληθινός υπηρέτης του Θεού»11.
Τα χαρίσματα του Πνεύματος λαμβάνονται συνήθως ήσυχα και σε ιδιωτικό επίπεδο, χωρίς εξωτερικές θεϊκές εκδηλώσεις.
«Ποικίλες και αντικρουόμενες είναι οι απόψεις των ανθρώπων σχετικά με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Ορισμένοι άνθρωποι συνηθίζουν να θεωρούν κάθε υπερφυσική θεϊκή εκδήλωση ως αποτέλεσμα του Πνεύματος του Θεού, ενώ υπάρχουν άλλοι οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει θεϊκή εκδήλωση που να σχετίζεται με όλα αυτά. Ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απλή παρόρμηση του νου ή ένα εσώτερο συναίσθημα, μια εντύπωση ή μια κρυφή μαρτυρία ή απόδειξη, την οποία διαθέτουν οι άνθρωποι και πως δεν υπάρχει εξωτερική θεϊκή εκδήλωση.
»Δεν προκαλεί έκπληξη η άγνοια, σε μεγάλο βαθμό, των ανθρώπων ως προς τις αρχές της σωτηρίας και ειδικότερα ως προς τη φύση, τη θέση, την επιρροή, τα χαρίσματα και τις ευλογίες από τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, όταν σκεφθούμε ότι η ανθρωπότητα ήταν βυθισμένη σε βαθύ σκοτάδι και άγνοια επί πολλούς αιώνες, χωρίς αποκάλυψη ή οποιοδήποτε σωστό κριτήριο [μέσω του οποίου] να φθάσουν στη γνώση των πραγμάτων του Θεού, τα οποία μπορούν να γίνουν γνωστά μόνο με το Πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο, συμβαίνει συχνά, όταν οι Πρεσβύτεροι αυτής της Εκκλησίας κηρύττουν στους κατοίκους του κόσμου ότι αν υπακούν στο ευαγγέλιο, θα λάβουν τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, οι άνθρωποι περιμένουν να δουν να επιτελείται κάποια εκπληκτική θεϊκή εκδήλωση, κάποια σπουδαία επίδειξη δυνάμεως ή κάποιο εξαιρετικό θαύμα…
»Οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς να φθάσουν στα άκρα, ειδικά για θρησκευτικά ζητήματα και επομένως οι άνθρωποι, γενικά, είτε ζητούν κάποια θαυματουργή επίδειξη είτε δεν πιστεύουν καθόλου στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Εάν κάποιος Πρεσβύτερος θέσει τα χέρια του επάνω στο κεφάλι ενός ατόμου, πολλοί νομίζουν ότι το άτομο αμέσως θα σηκωθεί και θα μιλήσει σε γλώσσες και θα προφητεύει. Η ιδέα αυτή σχηματίστηκε όταν ο Παύλος έθεσε τα χέρια του επάνω σε ορισμένα άτομα, τα οποία (όπως δήλωναν) είχαν προηγουμένως βαπτιστεί στο βάπτισμα του Ιωάννη· τα άτομα δε αυτά, στη συνέχεια ‘μιλούσαν γλώσσες και προφήτευαν’ [Βλέπε Πράξεις 19:1–6.]…
»Πιστεύουμε ότι το Άγιο Πνεύμα απονέμεται με τη χειροθεσία εκείνων που έχουν εξουσία και πως το χάρισμα των γλωσσών και επίσης το χάρισμα της προφητείας είναι χαρίσματα του Πνεύματος και λαμβάνονται μέσω αυτού. Όμως το να πούμε ότι πάντοτε οι άνθρωποι προφήτευαν και μιλούσαν γλώσσες όταν υπήρχε χειροθεσία, θα ήταν σαν να ισχυριζόμασταν κάτι αναληθές, αντίθετο με την πρακτική των Αποστόλων και σε ασυμφωνία με την άγια γραφή…
»…Όλα τα χαρίσματα του Πνεύματος δεν είναι αναγνωρίσιμα στη φυσική όραση ή στην κατανόηση του ανθρώπου. Πράγματι, πολύ λίγα είναι ορατά. …Μερικά μπορούν να τα αναγνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι. Ο Πέτρος και ο Ιωάννης ήταν Απόστολοι, ωστόσο το ιουδαϊκό δικαστήριο τους τιμώρησε σκληρά ως απατεώνες. Ο Παύλος ήταν και Απόστολος και Προφήτης, όμως τον λιθοβόλησαν και τον φυλάκισαν. Ο κόσμος δεν ήξερε τίποτα για αυτό, μολονότι διέθετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Ο Σωτήρας μας ‘[εχρίσθη] με λάδι αγαλλίασης περισσότερο από τους μετόχους [τ]ου’ [Προς Εβραίους 1:9], ωστόσο οι άνθρωποι ήσαν τόσο αδαείς ως προς το Ποιος ήταν, ώστε είπαν ότι ήταν ο Βεελζεβούλ και Τον σταύρωσαν ως απατεώνα. Ποιος μπορεί να διακρίνει έναν πάστορα, ένα διδάσκαλο ή έναν ευαγγελιστή ιερέα από την εμφάνισή του, που ωστόσο έχουν τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος;
»Όμως, για να μιλήσουμε για τα άλλα μέλη της Εκκλησίας και να εξετάσουμε τα χαρίσματα, όπως αναφέρθηκαν από τον Παύλο, βλέπουμε ότι ο κόσμος σε γενικές γραμμές δεν γνωρίζει τίποτα για αυτά και πως υπάρχουν ένα ή δύο τα οποία μπορούν αμέσως να αναγνωριστούν, εάν επρόκειτο όλα μαζί να εκχυθούν αμέσως μετά τη χειροθεσία. Στο [Προς Κορινθίους Α’ 12:4–11], ο Παύλος λέει: Υπάρχουν διαιρέσεις χαρισμάτων, το Πνεύμα όμως είναι το ίδιο· υπάρχουν και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως είναι ο ίδιος· υπάρχουν και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο ίδιος που ενεργεί τα πάντα μέσα σε όλους. Σε κάθε έναν, όμως, δίνεται η φανέρωση του Πνεύματος προς το συμφέρον. Επειδή, σε άλλον μεν δίνεται διαμέσου του Πνεύματος λόγος σοφίας, σε άλλον δε λόγος γνώσης, σύμφωνα με το ίδιο Πνεύμα· σε άλλον δε πίστη, διαμέσου του ίδιου Πνεύματος· σε άλλον δε ενέργειες θαυμάτων, σε άλλον δε προφητεία, σε άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, σε άλλον δε ερμηνεία γλωσσών· και όλα αυτά τα ενεργεί το ένα και το ίδιο Πνεύμα, που διανέμει, ξεχωριστά σε κάθε έναν, όπως αντό θέλει’.
»Υπάρχουν αρκετά χαρίσματα που αναφέρθηκαν εδώ, ωστόσο ποιο από αυτά θα μπορούσε να αναγνωριστεί από έναν παρατηρητή κατά τη χειροθεσία; Ο λόγος σοφίας και ο λόγος της γνώσης, είναι εξίσου χαρίσματα όσο και όλα τα άλλα, όμως εάν ένα άτομο διέθετε και τα δύο αυτά χαρίσματα ή τα λάμβανε με τη χειροθεσία, ποιος θα το ήξερε; Κάποιος άλλος θα μπορούσε να λάβει το χάρισμα της πίστης και θα μπορούσαν να το αγνοούν κι αυτό. Ή αν κάποιος άνθρωπος είχε το χάρισμα της θεραπείας ή τη δύναμη να πραγματοποιεί θαύματα – αυτό δε θα ήταν γνωστό κατά τη χειροθεσία. Θα απαιτούσε χρόνο και κατάλληλες συνθήκες για να λειτουργήσουν αυτά τα χαρίσματα. Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος είχε τη διάκριση των πνευμάτων – ποιος θα μπορούσε να το διακρίνει; Ή αν είχε το χάρισμα της διερμηνείας – αν δεν υπήρχε κάποιος να μιλήσει σε μία άγνωστη γλώσσα, ο ίδιος, φυσικά, θα έπρεπε να παραμείνει σιωπηλός. Υπάρχουν μόνο δύο χαρίσματα τα οποία μπορούν να γίνουν ορατά – το χάρισμα των γλωσσών και το χάρισμα της προφητείας. Αυτά είναι πράγματα που έχουν συζητηθεί περισσότερο και όμως εάν ένα άτομο μιλούσε σε μια άγνωστη γλώσσα, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Παύλου, θα φαινόταν βάρβαρος στους παρευρισκομένους [βλέπε Προς Κορινθίους Α’ 14:11]. Θα έλεγαν ότι ήταν ασυναρτησίες· και αν προφήτευε, θα τα αποκαλούσαν ανοησίες. Το χάρισμα των γλωσσών είναι ίσως το μικρότερο χάρισμα από το σύνολο και όμως είναι αυτό που επιζητείται περισσότερο.
»Επομένως, σύμφωνα με τη μαρτυρία της Γραφής και τις θεϊκές εκδηλώσεις του Πνεύματος στην αρχαία εποχή, λιγοστά είναι εκείνα που μπορούν να γίνουν γνωστά για αυτό [το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος] από το γύρω πλήθος, με εξαίρεση κάποια εξαιρετική περίσταση, όπως κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Για τα μεγαλύτερα, τα καλύτερα και τα χρησιμότερα χαρίσματα, ένας παρατηρητής δε θα γνώριζε τίποτα…
»Οι θεϊκές εκδηλώσεις της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, η διακονία των αγγέλων ή η εμφάνιση της δύναμης, του μεγαλείου ή της δόξας του Θεού σπανιότατα εκδηλώθηκαν δημοσίως και όταν εκδηλώθηκαν, εκδηλώθηκαν γενικά στο λαό του Θεού, όπως και στους Ισραηλίτες. Όμως, γενικότερα, όταν ήρθαν άγγελοι ή όταν ο Θεός αποκάλυψε τον Εαυτό του, έγινε προς τα άτομα ιδιωτικώς, στο δωμάτιο τους, στην ερημιά ή στους αγρούς και αυτό, γενικώς, χωρίς θόρυβο ή αναταραχή. Ο άγγελος ελευθέρωσε τον Πέτρο από τη φυλακή στο σκοτάδι της νύχτας· ήρθε στον Παύλο απαρατήρητος από τον υπόλοιπο κόσμο· εμφανίστηκε στη Μαρία και στην Ελισάβετ χωρίς να το γνωρίζουν οι άλλοι· μίλησε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ενώ οι άνθρωποι γύρω του, το αγνοούσαν.
»Όταν ο Ελισσαιέ είδε τις άμαξες του Ισραήλ και τους ιππείς, οι άλλοι δεν το γνώριζαν. Όταν ο Κύριος παρουσιάστηκε στον Αβραάμ, ήταν στην είσοδο της σκηνής του· όταν οι άγγελοι πήγαν στον Λωτ, κανένας δεν το γνώριζε εκτός από τον ίδιο, όπως πιθανόν να συνέβη με τον Αβραάμ και τη σύζυγο του· όταν ο Κύριος εμφανίστηκε στον Μωυσή, ήταν σε μία φλεγόμενη βάτο, στο σκήνωμα ή στην κορυφή του όρους· όταν ο Ηλίας ο Θεσβίτης ανελήφθη σε μία άμαξα φωτιάς, έμεινε απαρατήρητο από τον κόσμο· και όταν ήταν σε μία σχισμή βράχου, ακούστηκε δυνατός κεραυνός, αλλά ο Κύριος δεν ήταν μέσα στον κεραυνό· έγινε σεισμός, αλλά ο Κύριος δεν ήταν μέσα στο σεισμό· και μετά ήταν ήχος λεπτού αέρα, ο οποίος ήταν η φωνή του Κυρίου που έλεγε: ‘Τι κάνεις εδώ, Ηλία;’ [Βλέπε Βασιλέων Α’ 19:11–13.]
»Ο Κύριος δεν μπορεί να γίνεται πάντοτε γνωστός από τον κεραυνό της φωνής Του, από τη φανέρωση της δόξας Του ή από τη θεϊκή εκδήλωση της δύναμής Του. Και αυτοί που ανυπομονούν περισσότερο να τα δουν αυτά, είναι οι λιγότερο προετοιμασμένοι να τα συναντήσουν και εάν επρόκειτο ο Κύριος να εκδηλώσει τη δύναμή Του, όπως έκανε προς τα τέκνα του Ισραήλ, αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν οι πρώτοι που θα έλεγαν: ‘Ας μη μιλήσει σε μας ο Θεός, για να μη πεθάνουμε’. [Βλέπε Έξοδος 20:19.]»12
Προτεινόμενα για μελέτη και διδασκαλία
Συλλογιστείτε αυτές τις ιδέες καθώς μελετάτε το κεφάλαιο ή καθώς προετοιμάζεστε για να διδάξετε. Για επιπλέον βοήθεια, βλέπε σελίδες vii–xiii.
-
Ο Κύριος έδωσε στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ ένα χάρισμα, ώστε να μπορεί να μεταφράσει τις χρυσές πλάκες (σελίδες 125–28). Πότε σας έδωσε ο Κύριος χαρίσματα, ώστε να σας βοηθήσει να συμμετάσχετε στο έργο Του;
-
Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία που αναφέρθηκε από τον Ντέηβιντ Ουίτμερ στη σελίδα 127; Ποιες εμπειρίες σας στη ζωή, σας δίδαξαν ότι πρέπει να είστε άξιοι, ώστε να χρησιμοποιείτε τα πνευματικά χαρίσματά σας;
-
Επανεξετάστε το τμήμα που αρχίζει στη σελίδα 128. Με ποιους τρόπους ωφελείται η Εκκλησία, όταν έχει μέλη με διαφορετικά χαρίσματα του Πνεύματος; Πώς έχετε ωφεληθεί από τα πνευματικά χαρίσματα των άλλων; Πότε είδατε άτομα με διαφορετικά χαρίσματα να συνεργάζονται για να βοηθήσουν το ένα το άλλο;
-
Μελετήστε το τμήμα στη σελίδα 129. Σκεφθείτε κάποια πνευματικά χαρίσματα που θα σας ενδυνάμωναν προσωπικά ή θα σας βοηθούσαν να υπηρετήσετε τον Κύριο και άλλους. Αποφασίστε τι θα κάνετε για να «επιζητάτε ειλικρινά τα καλύτερα χαρίσματα» (Δ&Δ 46:8).
-
Επανεξετάστε το τμήμα που αρχίζει στο τέλος της σελίδας 129. Σκεφθείτε ή συζητήστε τη συγκεκριμένη συμβουλή σχετικά με το πώς εκδηλώνονται τα πνευματικά χαρίσματα. Γιατί είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι τα πνευματικά χαρίσματα «πολύ σπάνια εκδηλώνονται δημοσίως;» (σελίδα 133). Γιατί νομίζετε ότι πολλά πνευματικά χαρίσματα έρχονται ήσυχα και ιδιωτικώς; Γιατί είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι πολλά χαρίσματα απαιτούν «χρόνο και τις κατάλληλες περιστάσεις ώστε να βγουν στην επιφάνεια;» (σελίδα 133).
-
Αφού διαβάσετε αυτό το κεφάλαιο, ποιοι θα λέγατε ότι είναι μερικοί από τους σκοπούς των πνευματικών χαρισμάτων;
Σνσχετιζόμενες γραφές: Προς Κορινθίους Α’ 12:1–31; Νεφί Γ’ 29:6, Μορόνι 10:6–23, Δ&Δ 46:8–33
Τμήμα μιας σελίδας από το πρατότνπο χειρόγραφο τον Βιβλίον τον Μόρμον. Οι λέζεις πον φαίνονται, αποτελούν τμήμα της αφήγησης τον Λεχί για το όραμά τον, τον δέντρον της ζαής, άπας βρίσκονται στο Νεφί Α’ 8:11–23.
«Η δύναμη, το μεγαλείο ή η δόζα τον Θεού πολύ σπάνια εκδηλώνονται δημοσίας. …Όταν ο Κύριος εμφανίστηκε στον Αβραάμ, ήταν στην είσοδο της σκηνής τον [βλέπε Γένεση 18:1].”