“A Duhet të Jem i Përsosur?” Miku, nëntor 2024, f. 36–37.
A Duhet të Jem i Përsosur?
Henri donte të shkonte në tempull, por ndiente se kishte bërë shumë gabime.
Kjo histori ndodhi në Aruba.
Henri hyri me ngadalë në dhomën e Fillores. Këmbët i rëndonin teksa shkoi drejt karriges së tij.
Mësuesi i tij, Vëllai Ras, i buzëqeshi. “A je gati të flasim për tempujt?” – pyeti ai.
“Po”, – u përgjigj Henri.
Pse e thashë këtë? – mendoi Henri kur u ul. Ai nuk ndihej gati. Aspak.
Klasa e Fillores së Henrit po mësonte këngën “Tempullin Shum’ Dua t’Shoh”. Klasës së tij i ishte kërkuar të fliste rreth vajtjes në tempull.
Por Henri ndihej i trishtuar. Ai donte të shkonte në tempull kur të ishte në moshën e duhur, por mendonte se kishte bërë shumë gabime.
Një nga një, shokët e Henrit u ngritën në këmbë. Ata ishin të lumtur dhe të emocionuar ndërsa flisnin për vajtjen në tempull një ditë. Henri u ndje gjithnjë e më keq.
Më pas erdhi koha për të kënduar. Henri këndoi së bashku me pjesën tjetër të Fillores: “Do bëhem gati sa jam i ri; K’të detyr’ t’shenjt’ kam tani”.
Si mund të përgatitem për të shkuar në tempull kur bëj kaq shumë gabime? – mendoi Henri. Ai u struk më poshtë në karrigen e tij.
Kur mbaroi kënga, vëllai Ras u përkul drejt tij. “A je në rregull?” – e pyeti Henrin.
Henri e hodhi vështrimin te duart e veta. Pastaj tha me zë të ulët: “Dua të shkoj në tempull, por kam frikë se nuk jam i denjë”. Ai mori frymë thellë. “Unë nuk shkoj gjithmonë mirë me familjen time. Harroj që t’i bëj punët e mia në shtëpi. Bëj shumë gabime. Në fakt, a duhet të jem i përsosur?”
Vëllai Ras buzëqeshi butësisht. “Të jesh i denjë për të shkuar në tempull nuk do të thotë se duhet të jesh i përsosur. Mund të jemi të denjë duke i mirëbesuar Jezu Krishtit dhe duke u përpjekur me çiltërsi që të zbatojmë urdhërimet. Të gjithë bëjmë gabime, por mund të pendohemi dhe të jemi të pastër përsëri.”
Henri e drejtoi paksa trupin.
“Jam i sigurt se Ati Qiellor është krenar për ty që po përpiqesh të jesh i mirë”, – tha Vëllai Ras.
Henri mendoi për disa gjëra të mira që i kishte bërë atë javë. Ai gatoi darkën me mamin, ndihmoi motrën e tij për detyrat e shtëpisë dhe e përshëndeti një djalë të ri në shkollë.
Pesha e shqetësimeve të Henrit filloi të pakësohej. Ai e dinte se Fryma e Shenjtë po e ndihmonte që të ndiente paqe.
Kur ishte radha e Henrit për të folur, ai buzëqeshi dhe u ngrit në këmbë. “Dua të vazhdoj të pendohem dhe të bëhem më shumë si Jezu Krishti, në mënyrë që një ditë të mund të hyj në tempull”, – tha ai.
Henri u ndje i lumtur kur u ul. Një ditë, do të ishte në gjendje të bënte besëlidhje të shenjta me Perëndinë brenda në tempull. Donte të bënte më të mirën për t’u përgatitur.
Ilustrimet nga Gail Armstrong