សម្រាប់ព្រះអម្ចាស់
ការស្គាល់បុគ្គល និងមូលហេតុក្នុងការបម្រើមនុស្សដទៃ ជួយយើងឲ្យយល់ថា ការបង្ហាញដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាភក្តីភាពចំពោះព្រះ ។
បងប្អូនស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ នារាត្រីដ៏សំខាន់នេះ ខ្ញុំសូមបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងអំណរគុណរបស់ខ្ញុំដល់បងប្អូនគ្រប់រូប ។ មិនថាបងប្អូនមានអាយុប៉ុន្មាន នៅទីណា ឬមានកាលៈទេសៈបែបណាទេ យើងជួបជុំគ្នានារាត្រីនេះនៅក្នុងសាមគ្គីភាព ក្នុងកម្លាំង ក្នុងគោលបំណង និងក្នុងទីបន្ទាល់ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្យាការីនៅរស់របស់យើងគឺប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ស្រឡាញ់ និងដឹកនាំពួកយើង ។
ជាគូស្វាមីភរិយាវ័យក្មេង ប៊ីស្សពបានហៅយើងឲ្យទៅសួរសុខទុក្ខ និងផ្តល់ការងារបម្រើដល់គ្រួសារមួយដែលពុំបានមកព្រះវិហារអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ។ យើងមានឆន្ទៈទទួលយកការចាត់តាំងនោះ ហើយបានទៅផ្ទះរបស់ពួកគេនៅពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ។ វាបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ភ្លាមថា ពួកគេពុំចង់ឲ្យសមាជិកមកពីព្រះវិហារទៅសួរសុខទុក្ខពួកគេទេ ។
ដូច្នេះពេលទៅសួរសុខទុក្ខលើកក្រោយ យើងបានយកនំឃុកឃីមួយចានទៅជាមួយ ដោយមានទំនុកចិត្តថា នំសូកូឡានោះនឹងធ្វើឲ្យពួកគេទន់ចិត្ត ។ ពួកគេពុំទន់ចិត្តទេ ។ គូស្វាមីភរិយានោះបាននិយាយជាមួយយើងតាមកញ្ចក់ទ្វារ ដែលបង្ហាញកាន់តែច្បាស់ថា ពួកគេមិនស្វាគមន៍យើងឡើយ ។ ប៉ុន្តែពេលយើងបើកឡានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ យើងប្រាកដចិត្តថា យើងអាចសម្រេចបានជោគជ័យ បើយើងធ្វើនំបំពងជូនពួកគាត់វិញ ។
ការខ្វះខាតទស្សនវិស័យខាងវិញ្ញាណរបស់យើងបានធ្វើឲ្យការប៉ុនប៉ងបន្ថែមនោះបរាជ័យកាន់តែខ្លាំង ។ ការបដិសេធគឺពុំធ្វើឲ្យយើងស្រណុកចិត្តឡើយ ។ យូរៗទៅ យើងបានចាប់ផ្តើមសួរខ្លួនយើងថា « ហេតុអ្វី យើងធ្វើកិច្ចការនេះ ? តើអ្វីទៅជាគោលបំណងរបស់យើង ? »
អែលឌើរ ខាល ប៊ី ឃុក បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « ការបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រ…អាចជាឧបសគ្គ ប្រសិនបើយើងត្រូវបានសុំឲ្យធ្វើកិច្ចការដែលបំភ័យយើង ប្រសិនបើយើងទន់ខ្សោយក្នុងការបម្រើ ឬប្រសិនបើយើងត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើកិច្ចការដែលយើងពុំចាប់ផ្តើមស្វែងរកការអំពាវនាវ » ។ យើងបានជួបនឹងសេចក្តីពិតដូចប្រសាសន៍របស់អែលឌើរឃុក ពេលយើងបានសម្រេចចិត្តថា យើងត្រូវស្វែងរកការណែនាំពីព្រះដែលមានទស្សនវិស័យអស្ចារ្យជាងយើង ។
ដូច្នេះ បន្ទាប់ពីអធិស្ឋាន និងសិក្សាដោយស្មោះសរជាច្រើនមក យើងបានទទួលចម្លើយទៅនឹង មូលហេតុ នៃការបម្រើរបស់យើង ។ យើងមានការផ្លាស់ប្តូរមួយនៅក្នុងការយល់ដឹងរបស់យើងគឺការផ្លាស់ប្តូរចិត្ត ពិតណាស់គឺបទពិសោធន៍នៃវិវរណៈ ។ ពេលយើងបានស្វែងរកការណែនាំពីព្រះគម្ពីរ នោះព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនយើងអំពីរបៀប ធ្វើឲ្យដំណើរការនៃការបម្រើដល់មនុស្សដទៃមានភាពកាន់តែងាយស្រួល និងមានអត្ថន័យ ។ នេះជាខគម្ពីរដែលយើងអានដែលបានផ្លាស់ប្តូរទាំងចិត្ត និងវិធីសាស្ត្ររបស់យើង ៖ « អ្នកត្រូវស្រឡាញ់ដល់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃអ្នកឲ្យអស់ពីចិត្តនៃអ្នក អស់ពីពលំ អស់ពីគំនិត ហើយអស់ពីកម្លាំងនៃអ្នក ហើយដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះអ្នកត្រូវបម្រើទ្រង់ » ។ ទោះជាយើងស្គាល់ខគម្ពីរនេះក្តី វាហាក់ដូចជាថ្លែងមកកាន់យើងក្នុងរបៀបមួយថ្មី និងសំខាន់ ។
យើងបានដឹងថា យើងបានព្យាយាមដោយស្មោះត្រង់ដើម្បីបម្រើគ្រួសារនេះ និងបម្រើប៊ីស្សពរបស់យើង ប៉ុន្តែយើងត្រូវសួរខ្លួនយើងថា តើយើងពិតជាបម្រើដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ដែរឬទេ ។ ស្តេចបេនយ៉ាមីនបានបញ្ជាក់ច្បាស់អំពីលក្ខណៈនេះ ពេលទ្រង់បានថ្លែងថា « មើលចុះ យើងសូមប្រាប់អ្នកថា ពីព្រោះយើងបានប្រាប់អ្នកថា យើងបានចំណាយពេលវេលានៃជីវិតយើងក្នុងការបម្រើអ្នក នោះយើងពុំមានបំណងចង់អួតអាងឡើយ ដ្បិត យើងគ្រាន់តែនៅក្នុងការបម្រើដល់ព្រះតែប៉ុណ្ណោះ » ។
ដូច្នេះ តើនរណាដែលស្តេចបេនយ៉ាមីនបម្រើពិតប្រាកដនោះ ? គឺព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ការស្គាល់បុគ្គល និង មូលហេតុ ក្នុងការបម្រើមនុស្សដទៃ ជួយយើងឲ្យយល់ថា ការបង្ហាញដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាភក្តីភាពចំពោះព្រះ ។
នៅពេលការផ្តោតចិត្តរបស់យើងផ្លាស់ប្តូរដោយសន្សឹមៗ នោះការអធិស្ឋានយើងក៏បានផ្លាស់ប្តូរដែរ ។ យើងបានចាប់ផ្តើមទន្ទឹងរកមើលឱកាសទៅសួរសុខទុក្ខគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់នេះ ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះអម្ចាស់ ។ យើងធ្វើកិច្ចការនោះសម្រាប់ទ្រង់ ។ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យគ្មានឧបសគ្គទៀតឡើយ ។ បន្ទាប់ពីអស់រយៈពេលជាច្រើនខែដែលយើងឈរនៅក្រៅមាត់ទ្វារ គ្រួសារនោះបានចាប់ផ្តើមឲ្យពួកយើងចូលផ្ទះរបស់ពួកគេ ។ ទីបំផុត យើងបានមានការអធិស្ឋាន និងការពិភាក្សាដំណឹងល្អដ៏ទន់ភ្លន់ជាមួយគ្នាជាទៀងទាត់ ។ ចំណងមិត្តភាពយូរអង្វែងបានបង្កើតឡើង ។ យើងថ្វាយបង្គំ និងស្រឡាញ់ទ្រង់ តាមរយៈការស្រឡាញ់បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ។
តើអ្នកអាចគិតអំពីគ្រាណាមួយដែលអ្នកបានជួយនរណាម្នាក់ក្នុងគ្រាអាសន្នដោយក្តីស្រឡាញ់ ជាមួយនឹងការខិតខំដោយស្មោះសរ ហើយអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ការខិតខំរបស់អ្នកត្រូវបានគេច្រានចោល ឬប្រហែលជាគេគ្មានអំណរគុណ ឬមិនចង់ទទួលដែរឬទេ ? នៅក្នុងគ្រានោះ តើអ្នកបានឆ្ងល់អំពីតម្លៃនៃការបម្រើរបស់អ្នកដែរឬទេ ? បើដូច្នេះមែន សូមឲ្យបន្ទូលរបស់ស្តេចបេនយ៉ាមីនជំនួសចិត្តសង្ស័យ និងការឈឺចាប់ដែលអ្នកមានចុះគឺថា ៖ « អ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែនៅក្នុងការបម្រើដល់ព្រះរបស់អ្នកតែប៉ុណ្ណោះ » ។
ជាជាងការបង្កើតឲ្យមានការថ្នាំងថ្នាក់ចិត្ត នោះយើងអាចបង្កើតទំនាក់ទំនងដ៏ល្អឥតខ្ចោះជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌យើង តាមរយៈការបម្រើ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងភក្តីភាពរបស់យើងចំពោះទ្រង់ដកយកតម្រូវការសម្រាប់ការទទួលស្គាល់ ឬអំណរគុណ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ហូរចូលមក និងផុសឡើងក្នុងចិត្តយើង ។
ជួនកាល យើងអាចចាប់ផ្តើមបម្រើដោយសារតែវាជាករណីកិច្ច ឬកាតព្វកិច្ច ប៉ុន្តែទោះយើងមានអារម្មណ៍ដូចនោះក្តី ក៏ការបម្រើនោះអាចជំរុញយើងកាន់តែប្រសើរឡើង ហើយដឹកនាំយើងឲ្យបម្រើក្នុង « របៀបមួយកាន់តែប្រពៃ » ។—ដូចការអញ្ជើញរបស់ប្រធានណិលសុនដើម្បី « មើលថែ និងផ្តល់ការងារបម្រើដល់មនុស្សដទៃតាមមធ្យោបាយមួយកាន់តែថ្មី កាន់តែបរិសុទ្ធ » ។
ពេលយើងផ្តោតចិត្តទុកដាក់ទៅលើអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់ពួកយើង នោះការបម្រើយើងជំរុញចេញពីចិត្តប្រកបដោយអំណរគុណ ។ ពេលយើងពុំសូវបារម្ភថា តើការបម្រើរបស់យើងផ្តល់ប្រយោជន៍អ្វីខ្លះដល់យើង នោះយើងដឹងថា ការផ្តោតចិត្តទុកដាក់នៃការបម្រើយើងគឺទុកព្រះជាមុន ។
ប្រធាន អិម រ័សុល បាឡឺដ បានបង្រៀនថា « ពេលយើងស្រឡាញ់ព្រះ និងព្រះគ្រីស្ទដោយអស់ពីចិត្ត ព្រលឹង និងគំនិតរបស់យើង នោះយើងអាចចែកចាយសេចក្តីស្រឡាញ់នោះជាមួយអ្នកជិតខាងតាមរយៈទង្វើនៃសេចក្តីសប្បុរស និងការបម្រើ » ។
ក្រឹតវិន័យដំបូងនៃក្រឹត្យវិន័យទាំងដប់ប្រការបង្ហាញពីប្រាជ្ញាដ៏ទេវភាពនេះ ៖ « យើងនេះគឺយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង ។… កុំឲ្យមានព្រះឯណាទៀតនៅចំពោះយើងឲ្យសោះ » ។ ស្ថានភាពនៃក្រឹត្យវិន័យនេះជួយយើងឲ្យយល់ថា ប្រសិនបើ យើងដាក់ទ្រង់ទុកជាអាទិភាពចម្បងរបស់យើង ទីបំផុតអ្វីៗផ្សេងទៀតនឹងដំណើរការយ៉ាងរលូន—សូម្បីតែការបម្រើរបស់យើងដល់មនុស្សដទៃក្តី ។ ពេលទ្រង់មានមុខងារសំខាន់បំផុតនៅក្នុងជីវិតយើង តាមរយៈការជ្រើសរើសដោយចេតនារបស់យើង នោះទ្រង់អាចប្រទានពរដល់ទង្វើយើងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍យើង និងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សដទៃ ។
ព្រះអម្ចាស់បានទូន្មានថា « ចូរមើលមកឯយើង ដោយនូវគ្រប់ទាំងគំនិត » ។ ហើយរៀងរាល់សប្តាហ៍ យើងចុះសេចក្តីសញ្ញាដើម្បីធ្វើរឿងនោះ—ដើម្បី « ចងចាំទ្រង់ជានិច្ច » ។ តើការផ្តោតចិត្តទុកដាក់លើព្រះនេះអាចអនុវត្តនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលយើងធ្វើដែរឬទេ ? តើការធ្វើកិច្ចការតូចតាចមួយអាចក្លាយជាឱកាសមួយដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងភក្តីភាពយើងចំពោះទ្រង់ដែរឬទេ ? ខ្ញុំជឿថា វាអាច ហើយនឹងធ្វើបាន ។
យើងអាចធ្វើឲ្យគ្រប់កិច្ចការលើបញ្ជីការងារយើងឲ្យក្លាយជារបៀបមួយដើម្បីសរសើរតម្កើងទ្រង់ ។ យើងអាចចាត់ទុកកិច្ចការនីមួយៗថាជា ឯកសិទ្ធិ និងឱកាសមួយដើម្បីបម្រើទ្រង់ ទោះពេលយើងនៅកំពុងជាប់ការងារដែលផុតកំណត់ មានកាតព្វកិច្ច ឬរវល់ប្តូរកន្ទបឲ្យកូនក្តី ។
អាំម៉ូនថ្លែងថា « មែនហើយ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំគ្មានន័យអ្វីទាំងអស់ រីឯចំពោះកម្លាំងរបស់ខ្ញុំវិញ ខ្ញុំទន់ខ្សោយ ហេតុដូច្នេះហើយ ខ្ញុំនឹងពុំអួតពីខ្លួនខ្ញុំឡើយ តែខ្ញុំនឹងអួតពីព្រះរបស់ខ្ញុំវិញ ដ្បិតនៅក្នុងកម្លាំងរបស់ទ្រង់ ខ្ញុំអាចធ្វើគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ » ។
ពេលការបម្រើព្រះរបស់យើងក្លាយជាអាទិភាពចម្បងក្នុងជីវិតរបស់យើង នោះយើងលះបង់ខ្លួនយើង ហើយទីបំផុត យើងស្គាល់ខ្លួនយើង ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនគោលការណ៍នេះដែលសាមញ្ញ និងដោយផ្ទាល់ថា ៖ « ដូច្នេះ ចូរឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខប្រជាជននេះ ដើម្បីឲ្យគេអាចឃើញការល្អរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយ សរសើរតម្កើងដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅលើស្ថានសួគ៌ » ។
ខ្ញុំសូមចែកចាយជាមួយបងប្អូននូវពាក្យសម្តីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ ដែលមាននៅលើជញ្ជាំងនៃមណ្ឌលក្មេងកំព្រានៅទីក្រុងខាលខុតតា ប្រទេសឥណ្ឌា ៖ « ប្រសិនបើអ្នកមានសន្តានចិត្តល្អ នោះគេអាចចោទប្រកាន់អ្នកអំពីភាពអាត្មានិយម ដែលលាក់កំបាំងក្តីស្រឡាញ់ ។ ចូរមានសន្តានចិត្តល្អជានិច្ច ។ អ្នកចំណាយពេលរាប់ឆ្នាំដើម្បីសាងសង់ តែបុគ្គលម្នាក់អាចបំផ្លាញវាតែមួយយប់ប៉ុណ្ណោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ចូរសាងសង់វា ។ សេចក្តីល្អដែលអ្នកធ្វើនៅថ្ងៃនេះ ជារឿយៗមនុស្សនឹងភ្លេចនៅថ្ងៃស្អែក ។ ចូរធ្វើល្អជានិច្ច ។ ទោះផ្តល់ដល់ពិភពលោកឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដែលអ្នកមានក្តី ក៏វាពុំគ្រប់គ្រាន់ដែរ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ចូរផ្តល់ដល់ពិភពលោកឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដែលអ្នកអាចធ្វើបាន ។ បងប្អូនឃើញទេ ទីបំផុត ការវិភាគចុងក្រោយនោះគឺរវាងអ្នក និងព្រះរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ… » ។
បងប្អូនស្រីអើយ វាគឺជារឿងរវាងយើង និងព្រះអម្ចាស់ ។ ដូចប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត មានប្រសាសន៍ថា ៖ « ‹ តើអ្វីទៅជាតម្រូវការដ៏ធំបំផុតនៅក្នុងពិភពលោក ? ›… ‹ តើវាពុំមែនជាតម្រូវការដ៏ខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងពិភពលោកទាំងមូលសម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ ដើម្បីមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន បន្តបន្ទាប់ ជាប្រចាំ ជាប់លាប់ជាមួយព្រអង្គសង្គ្រោះទេឬអី ? › ការមានទំនាក់ទំនងបែបនោះអាចស្រាយបង្ហាញភាពជាព្រះនៅក្នុងពួកយើង ហើយគ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរប្រសើរជាងនៅក្នុងជីវិតយើង ដូចយើងបានស្គាល់ ហើយយល់អំពីទំនាក់ទំនងនៃភាពជាព្រះរបស់យើងជាមួយព្រះឡើយ » ។
ស្រដៀងគ្នាផងដែរ អាលម៉ាបានពន្យល់កូនប្រុសរបស់លោកថា « មែនហើយ ចូរអំពាវនាវដល់ព្រះនូវអស់ទាំងការគាំទ្ររបស់កូន មែនហើយ ចូរធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ ហើយទោះជាទីណាដែលកូនទៅ គឺកូនទៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ មែនហើយ ចូរបំបែរមនោសញ្ចេតនាទាំងអស់របស់កូន ឆ្ពោះទៅរកព្រះអម្ចាស់វិញ មែនហើយ ចូរដាក់ចិត្តមេត្រីរបស់កូនទៅលើព្រះអម្ចាស់ដរាបតទៅ » ។
ហើយប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ក៏បានបង្រៀនយើងដូចគ្នាថា « នៅពេលយើងយល់អំពីដង្វាយធួនដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ នោះរាល់ស្មារតីធ្វើការពលិកម្មរបស់យើង ត្រូវបានបិតបាំងជិតទាំងស្រុងដោយស្មារតីដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃអំណរគុណចំពោះអភ័យឯកសិទ្ធិដែលបានបម្រើទ្រង់វិញ » ។
បងប្អូនស្រីអើយ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ពេលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើការ ជួយ យើង និង នៅក្នុង យើង តាមរយៈអំណាចនៃដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់ចាប់ផ្តើមធ្វើការ តាមរយៈ យើងដើម្បីផ្តល់ពរដល់មនុស្សដទៃ ។ យើងបម្រើពួកគេ ប៉ុន្តែយើងធ្វើដូច្នោះដោយសារការស្រឡាញ់ និងការបម្រើទ្រង់ ។ យើងក្លាយដូចជាអ្វីដែលខគម្ពីរពិពណ៌នាថា ៖ « មនុស្ស [ និងស្ត្រី ] គ្រប់រូបស្វែងរកចំណូលចិត្តនៃអ្នកជិតខាងរបស់ [ ខ្លួន ] ហើយប្រព្រឹត្តនូវគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយមានភ្នែកស្មោះស្ម័គ្រទាំងស្រុងចំពោះសិរីល្អនៃព្រះ » ។
ប្រហែលជាប៊ីស្សពយើងបានដឹងថា នោះគឺជាមេរៀនដែលស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំនឹងរៀនមកពីការមានចេតនាដំបូង និងល្អនោះ ប៉ុន្តែពុំទាន់ល្អឥតខ្ចោះនៅឡើយ គឺកិច្ចខិតខំដើម្បីផ្តល់ការងារបម្រើដល់បុត្រា និងបុត្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងសាក្សីផ្ទាល់ខ្លួន និងរឹងមាំរបស់ខ្ញុំអំពីសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់ចែកចាយជាមួយពួកយើង ពេលយើងព្យាយាមបម្រើទ្រង់ ។ នៅក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។