រងរបួស
សូមបន្តទៅមុខដោយអត់ធន់ ក្នុងការសាកល្បងដ៏សែនលំបាកលើផែនដី ហើយដោយព្រះចេស្ដានៃការព្យាបាលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះនឹងនាំមកនូវពន្លឺ ការយល់ចិត្ត ភាពសុខសាន្ត និងក្ដីសង្ឃឹមដល់បងប្អូន ។
នៅថ្ងៃទី ២២ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៦ មុនម៉ោងប្រាំបីព្រឹកបន្តិច គ្រាប់បែកភារវកម្មចំនួនពីរគ្រាប់បានផ្ទុះនៅអាកាសយានដ្ឋានប៊្រូសល ។ អែលឌើរ រីឆាដ ន័រប៊ី, អែលឌើរ ម៉ាសិន វែលស៍ និង អែលឌើរ យ៉ូសែប អិមភី បាននាំស៊ិស្ទើរ ហ្វាននី ក្លេន ទៅអាកាសយានដ្ឋានដើម្បីរង់ចាំជើងហោះហើរទៅបេសកកម្មរបស់នាងនៅទីក្រុងក្លេវើរលែន រដ្ឋអូហៃអូ ។ មនុស្សសាមសិបពីរនាក់បានស្លាប់ ហើយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងអស់បានរងរបួស ។
អ្នកដែលរងរបួសធ្ងន់ជាងគេគឺអែលឌើរ រីឆាដ ន័រប៊ី អាយុ ៦៦ឆ្នាំ បម្រើជាមួយភរិយារបស់គាត់ ស៊ិស្ទើរ ផាម ន័រប៊ី ។
អែលឌើរន័រប៊ីបានរំឭកអំពីហេតុការណ៍នោះថា ៖
« រំពេចនោះ ខ្ញុំបានដឹងអំពីអ្វីបានកើតឡើង ។
« ខ្ញុំបានរត់រកកន្លែងសុវត្ថិភាព ប៉ុន្តែភ្លាមនោះខ្ញុំបានដួល ។ … ខ្ញុំឃើញថា ជើងឆ្វេងខ្ញុំរងរបួសយ៉ាងដំណំ ។ ខ្ញុំ [ កត់ចំណាំ ] ថា មានកំទេចរំសេវខ្មៅប្រឡាក់ពាសពេញដៃខ្ញុំទាំងសងខាង ។ ខ្ញុំបានបោសវាចេញថ្នមៗ រួចទើបខ្ញុំដឹងថា នោះមិនមែនជាកំទេចរំសេវខ្មៅទេ ប៉ុន្តែជាពណ៌ដែលស្បែករបស់ខ្ញុំបានរលាក ។ អាវសរបស់ខ្ញុំបានប្រែជាក្រហមបណ្តាលមកពីរបួសលើខ្នងរបស់ខ្ញុំ ។
« ដោយនៅដឹងខ្លួនឃើញហេតុការណ៍ដែលទើបតែកើតឡើងនោះ ខ្ញុំ [ បាន ] មានគំនិតមុតមាំនេះថា…ព្រះអង្គសង្គ្រោះជ្រាបថា តើខ្ញុំនៅទីណា ហេតុការណ៍ដែលទើបតែកើតឡើង និង [ អ្វី ] ដែលខ្ញុំកំពុងជួបនៅពេលនេះ » ។
បន្ទាប់ពីការវាយប្រហារនោះ រីឆាដ ន័រប៊ី និងភរិយាគាត់ ផាមបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ។ បន្ទាប់ពីការវះកាត់ច្រើនដង គាត់បានបាត់បង់ស្មារតី ដំបៅក្លាយ និងមានភាពមិនប្រក្រតីយ៉ាងខ្លាំង ។
រីឆាដ ន័រប៊ី បានឆ្លងផុតគ្រោះថ្នាក់ ប៉ុន្តែជីវិតគាត់មិនដូចមុនទេ ។ ពីរឆ្នាំកន្លះក្រោយមក របួសរបស់គាត់នៅតែបន្តព្យាបាល ដែកមួយត្រូវបានដាក់ជំនួសឆ្អឹងជើងរបស់គាត់ដែលបាក់ ជំហាននីមួយៗមានសភាពខុសគ្នាពីមុននៅឯអាកាសយានដ្ឋានប៊្រូសល ។
ហេតុអ្វីរឿងនេះកើតឡើងចំពោះរីឆាដ និង ផាម ន័រប៊ី ? ពួកគេបានស្មោះត្រង់នឹងសេចក្ដីសញ្ញារបស់ពួកគេ បានបម្រើបេសកកម្មនៅ អាយវ៉ូរី ខូស ហើយបានបង្កើតគ្រួសារអស្ចារ្យមួយ ។ មនុស្សខ្លះស្គាល់ពួកគេពោលថា « វាមិនយុត្តិធម៌ទេ ! វាមិនត្រឹមត្រូវទេ ! ពួកគេប្រគល់ជីវិតរបស់ខ្លួនដល់ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តើរឿងនេះកើតឡើងតាមរបៀបណា ? »
នេះជាជីវិតរមែងស្លាប់ ។
ទោះជាសេចក្ដីលម្អិតនឹងខុសគ្នាក្ដី សោកនាដកម្ម ដែលជាការសាកល្បង និងការល្បងលមិនបានគ្រោងទុកនេះ កើតឡើងដល់យើងទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណ ដោយសារនេះជាជីវិតរមែងស្លាប់ ។
ពេលខ្ញុំគិតអំពីអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាក្នុងសម័យប្រជុំនាព្រឹកនេះ ខ្ញុំបានដឹងថា មានអ្នកថ្លែងពីរនាក់ដែលបានបាត់បង់កូន និងបីនាក់ដែលបានបាត់បង់ចៅ ដែលបានត្រឡប់ទៅឯផ្ទះសួគ៌ាវិញដោយពុំបានរំពឹងទុក ។ គ្មាននរណាម្នាក់ត្រូវបានដោះឲ្យរួចផុតពីជំងឺ និងភាពក្រៀមក្រំទេ ហើយដូចបាននិយាយសប្តាហ៍នេះ មានទេវតាមួយអង្គលើផែនដីនេះដែលយើងស្រឡាញ់គឺស៊ិស្ទើរ បាបារ៉ា បាឡឺដ បានទទួលមរណភាព ។ ប្រធានបាឡឺដ យើងនឹងមិនភ្លេចទីបន្ទាល់របស់លោកនាព្រឹកនេះទេ ។
យើងស្វែងរកសុភមង្គល ។ យើងចង់បានភាពសុខសាន្ត ។ យើងសង្ឃឹមថាមានក្ដីស្រឡាញ់ ។ ហើយព្រះអម្ចាស់ចាក់បង្ហូរព្រះពរដល់យើងដោយនូវពរជ័យមហិមាដ៏បរិបូរ ។ ប៉ុន្តែទន្ទឹមនឹងអំណរ និងសុភមង្គលអ្វីមួយដែលប្រាកដនោះគឺ ៖ នឹងមានគ្រា ម៉ោង ថ្ងៃ ពេលខ្លះឆ្នាំដែលព្រលឹងយើងនឹងរងរបួស ។
ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថា យើងនឹងភ្លក់រសជាតិផ្អែមល្វីង ហើយការណ៍នោះនឹងក្លាយជា « ការផ្ទុយចំពោះរឿងសព្វសារពើ » ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា « [ ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ] ធ្វើឲ្យថ្ងៃរបស់ទ្រង់រះឡើងបំភ្លឺទាំងមនុស្សអាក្រក់ និងមនុស្សល្អ ហើយទ្រង់បង្អុរឲ្យភ្លៀងធ្លាក់មកលើទាំងមនុស្សសុចរិត និងមនុស្សទុច្ចរិតផង » ។
របួសនៃព្រលឹងមិនកើតឡើងតែចំពោះអ្នកមាន ឬអ្នកក្រ វប្បធម៌មួយ ជាតិសាសន៍មួយ ឬជំនាន់មួយនោះទេ ។ វាកើតឡើងដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា និងជាចំណែកនៃការរៀនសូត្រ ដែលយើងទទួលបានពីបទពិសោធន៍ជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។
ពួកសុចរិតពុំត្រូវបានការពារ
សារលិខិតរបស់ខ្ញុំថ្ងៃនេះផ្ដល់ជូនជាពិសេសដល់បងប្អូនដែលកំពុងគោរពព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ រក្សាការសន្យាជាមួយព្រះ តែមានសភាពដូចគ្រួសារន័រប៊ី និងបុរស ស្ត្រី និងកុមារជាច្រើនទៀតនៃសមាជិកទូទាំងពិភពលោកនេះ ដែលត្រូវជួបនឹងការសាកល្បង និងឧបសគ្គមិនរំពឹងទុក និងមានការឈឺចាប់ ។
របួសយើងអាចកើតពីគ្រោះធម្មជាតិ ឬគ្រោះថ្នាក់ដ៏អភ័ព្វមួយ ។ វាអាចកើតពីស្វាមី ឬភរិយាដែលមិនស្មោះត្រង់ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតស្វាមី/ភរិយា និងកូនៗមានភាពក្រឡាប់ចាក់ ។ របួសអាចកើតពីភាពងងឹត និងភាពស្រងេះស្រងោចនៃជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត ពីជំងឺដែលមិននឹកស្មានដល់ ពីការស្លាប់នៃកូនតូចរបស់មនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ ពីភាពក្រៀមក្រំចេញពីសមាជិកគ្រួសារដែលមិនទទួលស្គាល់ជំនឿរបស់គាត់ ពីភាពឯកោក្នុងកាលៈទេសៈដែលគ្មានដៃគូអស់កល្ប ឬការប៉ះទង្គិចចិត្ត ការឈឺចាប់ « [ ទុក្ខព្រួយ ] ដែលភ្នែកមិនអាចឃើញ » ។
យើងម្នាក់ៗយល់ថា ទុក្ខលំបាកជាផ្នែកនៃជីវិត ប៉ុន្តែនៅពេលវាកើតឡើងចំពោះយើងផ្ទាល់ វាអាចធ្វើឲ្យយើងមិនដឹងខ្លួន ។ ដោយមិនដឹងជាមុន នោះយើងត្រូវត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ។ សាវកប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា « កុំឲ្យមានប្លែកក្នុងចិត្តដោយភ្លើងដ៏ក្តៅក្រហាយ ដែលកំពុងតែល្បងអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាកើតមានសេចក្តីចម្លែកនោះឡើយ » ។ អមជាមួយភាពត្រចះត្រចង់នៃសុភមង្គល និងអំណរ នោះរបុំនៃការសាកល្បង និងសោកនាដកម្មដ៏ខ្មៅបានត្បាញបញ្ចូលគ្នាក្លាយជាក្រណាត់យ៉ាងមាំទៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតាយើង ។ ការតស៊ូនេះ ទោះជាលំបាក ជាញឹកញាប់វាបង្រៀនយើងនូវមេរៀនដ៏អស្ចារ្យ ។
នៅពេលប្រាប់អំពីរឿងដ៏អស្ចារ្យរបស់ទាហានវ័យក្មេងទាំង ២០៦០ នាក់ យើងស្រឡាញ់បទគម្ពីរនេះ ៖ « ស្របតាមសេចក្ដីល្អសប្បុរសនៃព្រះ និងចំពោះសេចក្ដីអស្ចារ្យរបស់យើងជាខ្លាំង និងចំពោះសេចក្ដីអំណររបស់កងទ័ពយើងទាំងមូលផង នោះគ្មានអ្នកណាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមពួកគេត្រូវវិនាសឡើយ » ។
ប្រយោគនោះបន្តថា ៖ « ហើយគ្មានអ្នកណាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមពួកគេដែលពុំមានរបួសច្រើនដែរ » ។ ពួកគេម្នាក់ៗទាំង ២០៦០ នាក់បានរងរបួសជាច្រើន ហើយយើងម្នាក់ៗនឹងរងរបួសក្នុងចម្បាំងនៃជីវិត ទោះជាខាងសាច់ឈាម ខាងវិញ្ញាណ ឬទាំងពីរក្តី ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាសាសន៍សាម៉ារីល្អរបស់យើង
សូមកុំចុះចាញ់ឲ្យសោះ—ប៉ុន្តែទោះជាព្រលឹងបងប្អូនរងរបួសធ្ងន់ ទោះជាវាមានប្រភពមកពីណា ទោះជាកន្លែងណា ឬពេលណាដែលវាកើតឡើង និងទោះជារយៈពេលខ្លី ឬវែងក្ដី បងប្អូននឹងមិនត្រូវវិនាសខាងវិញ្ញាណឡើយ ។ បងប្អូនត្រូវរស់រានខាងវិញ្ញាណ និងរីកចម្រើនក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ព្រមទាំងទុកចិត្តលើព្រះ ។
ព្រះពុំបានបង្កើតវិញ្ញាណយើងដោយមិនឲ្យពឹងផ្អែកលើទ្រង់នោះទេ ។ តាមរយៈអំណោយទានមិនអាចគណនាបាននៃដង្វាយធួនទ្រង់ នោះព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃយើង ពុំគ្រាន់តែសង្គ្រោះយើងពីសេចក្ដីស្លាប់ និងប្រទានការអភ័យទោសដល់អំពើបាបយើងតាមរយៈការប្រែចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ ទ្រង់ថែមទាំងត្រៀមព្រះកាយដើម្បីសង្គ្រោះយើងពីទុក្ខព្រួយ និងការឈឺចាប់នៃព្រលឹងរងរបួសផងដែរ ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាសាសន៍សាម៉ារីដ៏សប្បុរសរបស់យើង ដែលត្រូវបានចាត់មក « ដើម្បីនឹងប្រោសមនុស្សដែលមានចិត្តសង្រេង » ។ ទ្រង់យាងមករកយើងនៅពេលមនុស្សដទៃដើរហួសទៅ ។ ដោយមានការអាណិតអាសូរ ទ្រង់លាបប្រទាលមុខសះនៅលើរបួសយើង ហើយផ្សះឲ្យជា ។ ទ្រង់បីយើងឡើង ។ ទ្រង់ថែទាំយើង ។ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់យើងថា « មករកយើង … ហើយយើងនឹងប្រោសឲ្យ [ អ្នក ] បានជា » ។
« ហើយ [ ព្រះយេស៊ូវ ] នឹង … [ រង ] ការឈឺចាប់ និងទុក្ខវេទនា និងការល្បួងគ្រប់បែបយ៉ាង … ដែល … ទ្រង់ [ អាច ] លើកដាក់លើខ្លួនទ្រង់នូវការឈឺចាប់ និងជំងឺទាំងឡាយរបស់រាស្ត្រទ្រង់ … [ ដោយលើកដាក់មកលើអង្គទ្រង់ ] នូវជំងឺឈឺចាប់ [ ដោយមាន ] សេចក្ដីមេត្តាករុណា » ។
ក្នុងគ្រានៃការរងទុក្ខដ៏ធំ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលទៅកាន់ព្យាការីយ៉ូសែបថា « គ្រប់ការណ៍ទាំងនេះនឹងផ្ដល់ការពិសោធន៍ដល់អ្នក ហើយនឹងទៅជាការល្អដល់អ្នកទៅវិញ » ។ តើរបួសដ៏ឈឺចាប់អាចជាការណ៍ល្អសម្រាប់យើងវិញតាមរបៀបណា ? សូមបន្តទៅមុខដោយអត់ធន់ ក្នុងការសាកល្បងដ៏សែនលំបាកលើផែនដី ហើយដោយព្រះចេស្ដានៃការព្យាបាលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះនឹងនាំមកនូវពន្លឺ ការយល់ចិត្ត ភាពសុខសាន្ត និងក្ដីសង្ឃឹមដល់បងប្អូន ។
សូមកុំចុះចាញ់ឲ្យសោះ
សូមអធិស្ឋានដោយអស់ពីចិត្ត ។ សូមពង្រឹងក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ លើភាពជាក់ស្ដែង និងព្រះគុណទ្រង់ ។ សូមកាន់ខ្ជាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ៖ « គុណរបស់យើងល្មមដល់អ្នកហើយ ដ្បិតកម្លាំងយើងបានពេញខ្នាតដោយសេចក្តីកម្សោយ » ។
សូមចាំថា ការប្រែចិត្តគឺជាថ្នាំពេទ្យខាងវិញ្ញាណដ៏មានប្រសិទ្ធភាព ។ សូមគោរពព្រះបញ្ញត្តិ ហើយមានភាពស័ក្ដិសមចំពោះព្រះដ៏ជាជំនួយ ដោយចងចាំបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា « ខ្ញុំមិនចោលអ្នករាល់គ្នាឲ្យនៅកំព្រាទេ ៖ ខ្ញុំនឹងមកឯអ្នករាល់គ្នាវិញ » ។
ភាពសុខសាន្តនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធគឺជាថ្នាំលាបព្រលឹងរងរបួស ។ សូមត្រឡប់ទៅដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ជាមួយនឹងដួងចិត្តរងរបួស និងឈ្មោះគ្រួសាររបស់បងប្អូនឲ្យបានញឹកញាប់ដែលអាចធ្វើបាន ។ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធជួយយើងយល់អំពីហេតុការណ៍ក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ដោយទស្សនវិស័យអស់កល្បជានិច្ច ។
សូមគិតពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ដោយចងចាំថា បងប្អូនបានបង្ហាញភាពស័ក្ដិសមក្នុងស្ថានភាពជីវិតមុនផែនដី ។ បងប្អូនគឺជាបុត្រដ៏ក្លាហានរបស់ព្រះ ដោយមានជំនួយពីទ្រង់ បងប្អូនអាចឈ្នះលើចម្បាំងក្នុងពិភពលោកដ៏ធ្លាក់នេះ ។ បងប្អូនបានសម្រេចវាពីមុន ដូច្នេះបងប្អូនអាចសម្រេចវាម្ដងទៀតបាន ។
សូមមើលទៅមុខ ។ ក្តីអំពល់ និងទុក្ខព្រួយរបស់បងប្អូនមានពិតមែន ប៉ុន្តែមិនស្ថិតស្ថេររហូតទេ ។ រាត្រីដ៏ងងឹតរបស់បងប្អូននឹងកន្លងបាត់ទៅ ដោយសារ « ព្រះរាជបុត្រា…[ បានរស់ឡើងវិញ ] ជាមួយនឹងការប្រោសឲ្យជានៅក្នុងចំអេងស្លាបទ្រង់ » ។
គ្រួសារន័រប៊ីបានប្រាប់ខ្ញុំថា « ពេលខ្លះយើងមានការខកចិត្ត ប៉ុន្តែយើងមិនបណ្ដោយឲ្យមានអារម្មណ៍នោះយូរទេ » ។ សាវកប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា « ដែលយើងខ្ញុំត្រូវគេសង្កត់សង្កិន…តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្តីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក តែមិនស្លាប់ទេ » ។ ប្រហែលជាបងប្អូននឿយហត់ ប៉ុន្តែកុំចុះចាញ់ឡើយ ។
ដោយមានសភាវគតិ ទោះជាបងប្អូនមានរបួសឈឺចាប់ បងប្អូនក៏នឹងត្រូវជួយមនុស្សដទៃដែរ ដោយទុកចិត្តលើបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា « អ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ នោះនឹងបានវិញ » ។ អ្នកដែលរងរបួសហើយទៅមើលថែរបួសរបស់មនុស្សដទៃ គឺជាពលទេវតារបស់ព្រះនៅលើផែនដី ។
នៅបន្តិចទៀតនេះ យើងនឹងស្ដាប់ព្យាការីជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ជាបុរសមានសេចក្ដីជំនឿមិនរុញរាលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាបុរសនៃក្ដីសង្ឃឹម និងភាពសុខសាន្ត ជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ប៉ុន្តែពុំត្រូវបានរំដោះឲ្យរួចផុតពីរបួសនៃព្រលឹងឡើយ ។
ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៥ កូនស្រីរបស់លោក អែមមីលី កាលកំពុងពរពោះត្រូវបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាមានជំងឺមហារីក ។ មានពេលនៃក្ដីសង្ឃឹម និងសុភមង្គលជាច្រើនកាលទារកដ៏មានសុខភាពរបស់នាងបានកើតមក ។ ប៉ុន្តែជំងឺមហារីកបានកើតម្ដងទៀត អែមមីលីគួរឲ្យស្រឡាញ់បានលាចាកលោកនេះទៅនៅពីរសប្ដាហ៍បន្ទាប់ពីថ្ងៃខួបកំណើតទី ៣៧ របស់នាង បន្សល់ទុកស្វាមីជា ទីស្រឡាញ់ និងកូនតូចៗប្រាំនាក់ ។
មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីនាងបានស្លាប់ ប្រធានណិលសុនបានថ្លែងថា « ទឹកភ្នែកនៃភាពសោកសៅរបស់ខ្ញុំបានស្រក់ចុះមក ជាមួយនឹងបំណងប្រាថ្នាថា ខ្ញុំគួរតែអាចបានធ្វើល្អជាងនេះសម្រាប់កូនស្រីយើង ។ … បើខ្ញុំមានអំណាចធ្វើឲ្យរស់ឡើងវិញ ខ្ញុំនឹងត្រូវបានល្បួងឲ្យនាំ [ នាង ] ត្រឡប់មកវិញ ។ … [ ប៉ុន្តែ ] ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកាន់កូនសោទាំងនោះ ទ្រង់នឹងប្រើវាសម្រាប់អែមមីលី … និងមនុស្សទាំងអស់ទៅតាមកាលវេលារបស់ព្រះអម្ចាស់ » ។
ខែមុនកាលធ្វើទស្សនកិច្ចនៅ ពើរតូ រីកូ និងជាការចងចាំដល់វិនាសកម្មមកពីព្យុះកំណាចកាលពីឆ្នាំទៅ ប្រធានណិលសុនបានថ្លែងដោយក្ដីស្រឡាញ់ និងការអាណិតអាសូរថា ៖
« [ នេះ ] ជាចំណែកនៃជីវិត ។ នេះជាមូលហេតុយើងមកកើតទីនេះ ។ យើងកើតមកដើម្បីបានរូបកាយ និងទទួលការសាកល្បង និងល្បងល ។ ការសាកល្បងខ្លះគឺខាងសាច់ឈាម ខ្លះខាងវិញ្ញាណ ហើយការសាកល្បងនៅទីនេះមានទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណ » ។
« បងប្អូនពុំត្រូវចុះចាញ់ទេ ។ យើងមានមោទនភាព [ ណាស់ ] ចំពោះបងប្អូន ។ ពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់អើយ បងប្អូនបានបាត់បង់អ្វីជាច្រើន ប៉ុន្តែតាមរយៈការបាត់បង់នោះ បងប្អូនបានចិញ្ចឹមបីបាច់ក្ដីជំនឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។
« តាមរយៈការគោរពព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ យើងអាចរកឃើញអំណរទោះជាក្នុងកាលៈទេសៈពិបាកក្ដី » ។
ទឹកភ្នែកនឹងត្រូវបានជូតចេញ
បងប្អូនប្រុសស្រីអើយ ខ្ញុំសូមសន្យាថា ការបង្កើនក្ដីជំនឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងនាំឲ្យបងប្អូនមានកម្លាំង និងក្ដីសង្ឃឹមកាន់តែខ្លាំង ។ សម្រាប់បងប្អូនជាអ្នកសុចរិត អង្គប្រោសឲ្យជាដល់ព្រលឹងយើងនឹងប្រោសរបួសយើងឲ្យជាទៅតាមកាលវេលា និងរបៀបរបស់ទ្រង់ ។ គ្មានភាពអយុត្តិធម៌ គ្មានការបៀតបៀន គ្មានការសាកល្បង គ្មានភាពក្រៀមក្រំ គ្មានការខូចចិត្ត គ្មានការរងទុក្ខ គ្មានរបួសណា—ទោះជាជ្រាលជ្រៅ ទំហំធំ និងឈឺចាប់យ៉ាងណាក្ដី—ក៏នឹងមិនដកចេញនូវការលួងលោម ភាពសុខសាន្ត និងក្ដីសង្ឃឹមគ្មានទីបញ្ចប់នៃទ្រង់ ជាអ្នកដែលមានព្រះពាហុលាតសន្ធឹង និងព្រះហស្ដរងរបួស ដែលនឹងចាំស្វាគមន៍យើងត្រឡប់ទៅក្នុងវត្តមានទ្រង់វិញដែរ ។ នៅថ្ងៃនោះ សាវកយ៉ូហានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ពួកសុចរិតដែល « [ ចេញ ] ពីគ្រាវេទនាយ៉ាងធំមក » នឹងឈរ ដោយ « ពាក់អាវស…នៅចំពោះបល្ល័ង្កព្រះ » ។ កូនចៀមនឹង « នឹងធ្វើជាត្រសាលបាំងឲ្យ [ យើង ] … ហើយព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែក[ របស់អ្នក ]ចេញ » ។ ថ្ងៃនេះនឹងមកដល់ ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ដូច្នោះ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។