ការស្វែងរកទីជម្រកពីព្យុះភ្លៀងនៃជីវិត
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់គឺជាទីជម្រកដែលយើងគ្រប់គ្នាត្រូវការ មិនថាព្យុះភ្លៀងកំពុងបក់បោកក្នុងជីវិតរបស់យើងយ៉ាងណាឡើយ ។
ត្រឡប់ទៅពាក់កណ្ដាលទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៩០ អំឡុងពេលខ្ញុំសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំគឺជាផ្នែកមួយនៃក្រុមទីបួននៃនាយកដ្ឋានអគ្គីភ័យនៅសានទីអេហ្គូ ក្នុងប្រទេសឈីលី ។ ពេលកំពុងបម្រើនៅទីនោះ ខ្ញុំបានរស់នៅឯស្ថានីយ៍អគ្គីភ័យជាផ្នែកនៃការយាមពេលយប់ ។ លុះជិតដល់ចុងឆ្នាំនោះ ខ្ញុំបានត្រូវគេប្រាប់ថា ខ្ញុំត្រូវនៅឯស្ថានីយ៍អគ្គីភ័យនៅថ្ងៃឆ្លងឆ្នាំ ដោយសារ នៅថ្ងៃនោះតែងតែមានរឿងអាសន្នជានិច្ច ។ ខ្ញុំបានតបទៅវិញទាំងភ្ញាក់ផ្អើលថា « មែនឬ ? »
មែនហើយ ខ្ញុំនៅចាំពីការរង់ចាំជាមួយនឹងសហការីរបស់ខ្ញុំ នៅពាក់កណ្ដាល់អាធ្រាត្រ ពេលកាំជ្រួចបានចាប់ផ្ដើមបាញ់ឡើងនៅទីប្រជុំជនសានទីអេហ្គូ ។ យើងបានចាប់ផ្ដើមឱបគ្នាដោយមានការបួងសួងឲ្យមានសំណាងល្អសម្រាប់ឆ្នាំថ្មី ។ រំពេចនោះ កណ្ដឹងនៅស្ថានីយ៍អគ្គីភ័យបានចាប់ផ្ដើមរោទិ៍ឡើង ដោយបញ្ជាក់ថា មានរឿងអាសន្នមួយ ។ យើងបានយកឧបករណ៍របស់យើង ហើយលោតឡើងជិះរថយន្តពន្លត់អគ្គីភ័យ ។ នៅតាមផ្លូវទៅកាន់ទីអាសន្ននោះ នៅពេលដែលយើងបានឆ្លងកាត់មនុស្សម្នាដែលកំពុងអបអរសាទរដល់ឆ្នាំថ្មី នោះខ្ញុំបានសម្គាល់ឃើញថា ពួកគេគ្មានការខ្វាយខ្វល់ និងការព្រួយបារម្ភឡើយ ។ ពួកគេហាក់ដូចជាមិនខ្វល់ ហើយកំពុងរីករាយនឹងរាត្រីដ៏កក់ក្ដៅនៃរដូវក្ដៅ ។ ប៉ុន្តែនៅកន្លែងមួយក្បែរនោះ មនុស្សដែលយើងកំពុងប្រញាប់ប្រញាល់ទៅជួយគឺស្ថិតក្នុងនៅគ្រោះថា្នក់ធ្ងន់ធ្ងរ ។
បទពិសោធន៍នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យបានយល់ដឹងថា ពេលខ្លះ ទោះជាជីវិតរបស់យើងមានភាពរលូនក្ដី ក៏ពេលវេលានោះវានឹងមកដល់សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ នៅពេលដែលយើងនឹងប្រឈមនូវឧបសគ្គ និងព្យុះភ្លៀងដែលពុំបានរំពឹងទុកដែលនឹងធ្វើឲ្យយើងពុំអាចស៊ូទ្រាំបាន ។ ឧបសគ្គខាងផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត គ្រួសារ និងការងារ គ្រោះធម្មជាតិ និងបញ្ហាផ្សេងៗទៀតក្នុងជីវិត ឬសេចក្ដី ស្លាប់គឺជាឧទាហរណ៍មួយចំនួននៃព្យុះភ្លៀងដែលយើងនឹងត្រូវជួបនៅក្នុងជីវិតនេះ ។
ពេលយើងប្រឈមនឹងព្យុះភ្លៀងទាំងនេះ ជារឿយៗយើងមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម ឬភ័យខ្លាច ។ ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានមានប្រសាសន៍ថា « សេចក្ដីជំនឿគឺជាថ្នាំបន្សាបសម្រាប់ភាពភ័យខ្លាច »—ជាសេចក្តីជំនឿលើព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ( « Let Your Faith Show, » Liahona, ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៤ ទំព័រ២៩ ) ។ ដូចដែលខ្ញុំបានឃើញព្យុះភ្លៀងទាំងនោះមានឥទ្ធិពលលើជីវិតរបស់មនុស្ស នោះខ្ញុំបានសន្និដ្ឋានថា ទោះបីជាព្យុះភ្លៀងប្រភេទណាកំពុងបក់បោកមកលើយើងក្ដី—មិនថាមានដំណោះស្រាយមួយចំពោះរឿងនោះ ឬជាចុងបញ្ចប់នោះទេ—ក៏នៅតែមានទីជម្រកមួយដែរ ហើយវាមានភាពដូចគ្នាសម្រាប់ព្យុះភ្លៀងគ្រប់ប្រភេទ ។ ទីជម្រកមួយនេះដែលបានប្រទានឲ្យដោយព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងគឺជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។
គ្មានយើងណាម្នាក់នឹងត្រូវរួចផុតពីព្យុះភ្លៀងទាំងនេះបានទេ ។ ហេលេមិន ជាព្យាការីមួយរូបក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនបានបង្រៀនយើងដូចតទៅនេះ៖ « ចូរចងចាំចុះ ចូរចងចាំចុះថា គឺ នៅលើ សិលានៃព្រះដ៏ប្រោសលោះនៃយើង គឺព្រះគ្រីស្ទជា ព្រះរាជ បុត្រានៃព្រះ ដែលកូនត្រូវសង់គ្រឹះរបស់កូន ដើម្បីកាលណាអារក្សបញ្ចេញខ្យល់ដ៏ ខ្លាំងក្លារបស់វាមក មែនហើយ ព្រួញរបស់វានៅក្នុងខ្យល់គួច មែនហើយ កាលណាព្រិល និង ខ្យល់ព្យុះកំណាចទាំងអស់ របស់វា បោកបក់មកលើកូន នោះវា នឹងគ្មានអំណាចមកលើកូន ឡើយ ដើម្បីទាញកូនចុះទៅក្នុងជង្ហុក នៃសេចក្តីវេទនា និងទុក្ខលំបាក ដ៏មិនចេះចប់មិនចេះ ហើយ ពីព្រោះមកពីសិលាដែលកូនបានសង់ នៅលើនោះ ដែលជាគ្រឹះដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនមួយជាគ្រឹះ មួយ បើសិនណាមនុស្សសង់នៅលើនោះ នោះពួកគេ មិនអាចរលំបានឡើយ » ( ហេលេមិន ៥:១២ ) ។
អែលឌើរ រ៉ូប៊ឺត ឌី ហែល ដែលមានបទពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ជាមួយនឹងការស៊ូទ្រាំនឹងព្យុះភ្លៀង បានថ្លែងថា « ការរងទុក្ខគឺជារឿងទូទៅ របៀបដែលយើងប្រតិកម្មចំពោះការរងទុក្ខគឺជារឿងបុគ្គលម្នាក់ៗ ។ ការរងទុក្ខអាចនាំយើងទៅរកផ្លូវមួយក្នុងចំណោមផ្លូវពីរ ។ វាអាចជាបទពិសោធន៍ដ៏រឹងមាំ ហើយបរិសុទ្ធមួយរួមបញ្ចូលនឹងសេចក្ដីជំនឿ ឬវាអាចកម្លាំងបំផ្លិចបំផ្លាញមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ប្រសិនបើយើងពុំមានសេចក្ដីជំនឿនៅលើពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ព្រះអម្ចាស់ » ( « Your Sorrow Shall Be Turned to Joy, » Ensign, ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៨៣ ទំព័រ ៦៦ ) ។
ដើម្បីរីករាយនឹងទីជម្រកដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ផ្ដល់ឲ្យ យើងត្រូវតែមានសេចក្ដីជំនឿលើទ្រង់—ជាសេចក្ដីជំនឿដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យយើងក្រោកឡើងនៅ លើរាល់ការឈឺចាប់នៃទស្សនៈដែលមានដែនកំណត់ខាងលោកិយ៍មួយ ។ ទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងសម្រាលបន្ទុករបស់យើង ប្រសិនបើយើងមករកទ្រង់នៅគ្រប់អ្វី ដែលយើងធ្វើ ។
ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា « អស់ អ្នក ដែល នឿយ ព្រួយ ហើយ ផ្ទុក ធ្ងន់ អើយ ចូរ មក ឯ ខ្ញុំ ខ្ញុំ នឹង ឲ្យ អ្នក រាល់ គ្នា ឈប់ សម្រាក ។
ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាពនោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសម្រាកដល់ព្រលឹង ។
« ពីព្រោះនឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល » ( ម៉ាថាយ ១១: ២៨–៣០ សូមមើលផងដែរម៉ូសាយ ២៤:១៤–១៥ ) ។
មានគេនិយាយថា « ចំពោះមនុស្សម្នាក់ដែលមានសេចក្ដី ជំនឿ គឺពុំចាំបាច់ត្រូវការសេចក្ដីពន្យល់នោះឡើយ ។ ចំពោះមនុស្សម្នាក់គ្មានសេចក្ដី ជំនឿ គឺគ្មានសេចក្ដី ពន្យល់ណាមួយអាចធ្វើឡើងបានឡើយ » ។ ( សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ត្រូវបានសន្មតថាជារបស់ថូម៉ាស អាឃ្វីនណាស ប៉ុន្តែវាទំនងជាពាក្យពេចន៍ដែលលោកបានបង្រៀន ) ។ ប៉ុន្តែ យើងមានការយល់ដឹងដែលមានដែនកំណត់នៃរឿងដែលកើតឡើងនៅលើផែនដី ហើយជារឿយៗយើងគ្មានចម្លើយចំពោះសំណួរថាហេតុអ្វី នោះឡើយ ។ ហេតុអ្វីរឿងនេះកំពុងកើតឡើង ? ហេតុអ្វីការណ៍នេះកើតឡើងចំពោះរូបខ្ញុំ ? តើខ្ញុំត្រូវរៀនពីអ្វីខ្លះ ? ពេលយើងគ្មានចម្លើយ នោះគឺជាពេលដែលពាក្យដែលលើកឡើងដោយព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅគុកលិបើទីអាចអនុវត្តបានទាំងស្រុង ៖
« បុត្រយើងអើយ ចូរមានសេចក្ដីសុខសាន្តដល់ព្រលឹងបុត្រចុះ សេចក្ដីទំនាស់ និងសេចក្ដីលំបាករបស់អ្នកនោះគ្រាន់តែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះទេ
« ហើយ ខណៈ នោះ បើសិនជា អ្នក ស៊ូទ្រាំ ការណ៍ នោះ ដោយ ហ្មត់ចត់ នោះ ព្រះ ទ្រង់ នឹង ដំកើង អ្នក ឡើង នៅ ស្ថាន ខ្ពស់ » ( គ. និង ស. ១២១:៧–៨ ) ។
ទោះជាមនុស្សជាច្រើនពិតជាជឿលើ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ក្ដី ប៉ុន្តែសំណួរដ៏សំខាន់គឺថាតើយើងជឿ ទ្រង់ ហើយតើយើងជឿ រឿងដែលទ្រង់បង្រៀនយើង ហើយសុំឲ្យយើងធ្វើដែរឬទេ ។ ប្រហែលជាមនុស្សម្នាក់អាចគិតថា « តើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជ្រាបអ្វីខ្លះពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ ? តើទ្រង់ជ្រាបពីអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការដើម្បីមានភាពរីករាយដោយរបៀបណា ? ពិតណាស់ ព្យាការីអេសាយបានសំដៅលើទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងអ្នកអង្វរជំនួសរបស់យើង ពេលលោកបានថ្លែងថា
« ទ្រង់ត្រូវគេមើលងាយ ហើយត្រូវមនុស្សបោះបង់ចោល ទ្រង់ជាមនុស្សទូទុក្ខ ហើយក៏ធ្លាប់ស្គាល់ពីសេចក្ដីឈឺចាប់ ។ …
« ទ្រង់បានទ្រាំទ្ររងអស់ទាំងសេចក្ដីឈឺចាប់របស់យើង ហើយបានទទួលផ្ទុកអស់ទាំងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយរបស់យើងជាពិត ។ …
តែ ទ្រង់ ត្រូវ របួស ដោយ ព្រោះ អំពើ រំលង របស់ យើង ក៏ ត្រូវ វាយ ជាំ ដោយ ព្រោះ អំពើ ទុច្ចរិត របស់ យើង ទេ ឯ ការ វាយផ្ចាល ដែល នាំ ឲ្យ យើង បាន ជា មេត្រី នោះ បាន ធ្លាក់ ទៅ លើ ទ្រង់ ហើយ យើង រាល់ គ្នា បាន ប្រោស ឲ្យ ជា ដោយសារ ស្នាម រំពាត់ នៅ អង្គ ទ្រង់ » ( អេសាយ ៥៣:៣–៥ ) ។
សាវកពេត្រុសក៏បានបង្រៀនយើងផងដែរពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយថ្លែងថា « ទ្រង់ បាន ផ្ទុក អំពើ បាប របស់ យើង រាល់ គ្នា នៅ លើ រូប អង្គ ទ្រង់ ជាប់ លើ ឈើ ឆ្កាង ដើម្បី ឲ្យ យើង បាន រស់ ខាង ឯ សេចក្តី សុចរិត ដោយ បាន ស្លាប់ ខាង ឯ អំពើ បាបហើយ គឺ ដោយ ស្នាម ជាំ របស់ ទ្រង់ ដែល អ្នក រាល់ គ្នា បាន ជា » ( ពេត្រុសទី ១ ២:២៤ ) ។
ទោះជាគ្រានៃការប្ដូរស្លាប់ដើម្បីជំនឿផ្ទាល់របស់ពេត្រុសបានមកដល់ក្ដី ក៏ពាក្យពេចន៍របស់លោកមិនពោរពេញដោយភាពភ័យខ្លាច ឬទុទិដ្ឋិនិយមដែរ ផ្ទុយទៅវិញ លោកបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធឲ្យមាន« អំណរ » ទោះជាពួកគេ« ត្រូវរងទុក្ខព្រួយជាយូរបន្តិច ដោយកើតមានសេចក្ដីល្បួងផ្សេងៗក៏ដោយ » ។ ពេត្រុសបានទូន្មានឲ្យយើងចងចាំថា « ការសាកល្បងសេចក្ដីជំនឿ [ របស់យើង ] … ទោះបើសាកនឹងភ្លើងក៏ដោយ » នឹងនាំទៅរក « សេចក្ដីសរសើរ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងសិរីល្អក្នុងកាលដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់លេចមក » និងទៅរក « សេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង [ របស់យើង ] » ( ពេត្រុសទី ១ ១:៦–៧,៩ ) ។
ពេត្រុសបានបន្តទៀតថា
« ពួក ស្ងួនភ្ងា អើយ កុំ ឲ្យ មាន ប្លែក ក្នុង ចិត្ត ដោយ ភ្លើង ដ៏ ក្តៅ ក្រហាយ ដែល កំពុង តែ ល្បង អ្នក រាល់ គ្នា ទុក ដូច ជា កើត មាន សេចក្តី ចំឡែក នោះ ឡើយ ៖
« ត្រូវ អរ សប្បាយ វិញ ដោយ ព្រោះ មាន ចំណែក ក្នុង ការ រង ទុក្ខ របស់ ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បី ឲ្យ អ្នក រាល់ គ្នា បាន ត្រេកអរ រីករាយ ជា ខ្លាំង ក្នុង កាល ដែល សិរីល្អ ទ្រង់ លេច មក » ( ពេត្រុសទី ១ ៤:១២–១៣ ) ។
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានបង្រៀនថា « ពួកបរិសុទ្ធអាចសប្បាយរីករាយនៅគ្រប់កាលៈទេសៈ … នៅពេលជីវិតរបស់យើងផ្តោតលើផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះ … ព្រមទាំងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ នោះយើងអាចមានអំណរ មិនថាមានអ្វីកំពុងកើតឡើង—ឬ មិនកើតឡើង—នៅក្នុងជីវិតយើងនោះទេ ។ អំណរកើតមានឡើងមកពី ហើយដោយសារតែទ្រង់ ។ ទ្រង់គឺជាប្រភពនៃរាល់អំណរ » ( « Joy and Spiritual Survival, » Liahona, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៦ ទំព័រ ៨២ ) ។
ពិតណាស់ វាងាយដើម្បីនិយាយពីរឿងទាំងនេះពេលមិនស្ថិតនៅក្នុងព្យុះភ្លៀងមួយជាងពេលយើងរស់នៅ ហើយអនុវត្តវាអំឡុងព្យុះភ្លៀងនោះ ។ ប៉ុន្តែក្នុងភាពជាបងប្អូនប្រុសរបស់អ្នក ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកអាចទទួលអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំចង់ចែកចាយដោយស្មោះជាមួយនឹងបងប្អូនថាតើការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានតម្លៃប៉ុនណា ហើយដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់គឺជាទីជម្រកដែលយើងគ្រប់គ្នាត្រូវការ មិនថាព្យុះភ្លៀងកំពុងបក់បោកក្នុងជីវិតរបស់យើងយ៉ាងណាឡើយ ។
ខ្ញុំដឹងថា យើងគ្រប់គ្នាជាបុត្រាបុត្រីនៃព្រះ ថាទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយថាយើងមិនឯកោឡើយ ។ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញបងប្អូនឲ្យមក ហើយមើលថា ទ្រង់បានសម្រាលបន្ទុករបស់បងប្អូន ហើយជាទីជម្រកដែលបងប្អូនកំពុងស្វែងរក ។ សូមមក ហើយជួយមនុស្សដទៃឲ្យស្វែងរកទីជម្រកដែលពួកគេប្រាថ្នាចង់បាន ។ សូមមក ហើយនៅជាមួយនឹងយើងក្នុងទីជម្រកនេះ ដែលវានឹងជួយអ្នកឲ្យតតាំងនឹងព្យុះភ្លៀងនៃជីវិត ។ ខ្ញុំមិនសង្ស័យសោះឡើយថា ប្រសិនបើបងប្អូនមក បងប្អូននឹងឃើញ បងប្អូននឹងជួយ ហើយបងប្អូននឹងនៅ ។
ព្យាការីអាលម៉ា បានថ្លែងទីបន្ទាល់ដូចតទៅនេះទៅកាន់បុត្រារបស់លោក ហេលេមិនថា« ឪពុកដឹងថា នរណាដែលដាក់ទីទុកចិត្តរបស់ខ្លួនទៅលើព្រះ អ្នកនោះហើយ ដែលនឹងបានគាំទ្រនៅក្នុងការពិសោធន៍របស់គេ និងវិបត្តិរបស់គេ និងសេចក្ដីទុក្ខវេទនារបស់គេ ហើយនឹងត្រូវបានលើកឡើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ » ( អាលម៉ា ៣៦:៣ ) ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះផ្ទាល់បានមានព្រះបន្ទូលថា ៖
« ចូរឲ្យចិត្តអ្នកបានក្សាន្ត … ដ្បិតសាច់ឈាមទាំងអស់នៅ ក្នុងព្រះហស្តរបស់យើងហើយ សូមបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា យើងជាព្រះ ។ …
« ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរកុំខ្លាចទោះជាដល់ការស្លាប់ក៏ដោយដ្បិតនៅក្នុងពិភពលោកនេះ អំណររបស់អ្នកពុំបានពោរពេញទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងយើង ទើបអំណររបស់អ្នកបានពោរពេញ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១០១:១៦, ៣៦ ) ។
ទំនុកតម្កើង « សូមទុកចិត្តទ្រង់ »ដែលបានប៉ះពាល់ដល់ដួងចិត្តខ្ញុំជាច្រើនលើក មាននូវសារលិខិតមួយនៃការលួងលោមចិត្តសម្រាប់ព្រលឹងយើង ។ ទំនុកច្រៀងមានដូចតទៅនេះ ៖
សូមទុកចិត្តទ្រង់វេលាចេះតែទៅមុខ
ពេលយើងនឹងរស់នៅជាមួយទ្រង់រហូត
ពេលដែលការខកចិត្ត និងភ័យខ្លាចបាត់ទៅ
សោកសៅត្រូវភ្លេច ក្ដីស្រឡាញ់ត្រូវស្ដារឡើង
សូមទុកចិត្តទ្រង់ ពេលទឹកភ្នែកឈប់ហូរមក
ពរជ័យទាំងឡាយទទួលបានពេលចុងក្រោយ » ។ ( ទំនុកតម្កើង ល.រ. ១៨៧ )
នៅពេលយើងជួបនឹងព្យុះភ្លៀងនៃជីវិត ខ្ញុំដឹងថា ប្រសិនបើយើងខិតខំឲ្យអស់ពីលទ្ធភាព ហើយពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ជាទីជម្រករបស់យើង នោះយើងនឹងមានពរដោយភាពធូរស្រាល ការលួងលោមចិត្ត កម្លាំង ភាពរីករាយ និងសេចក្ដីសុខសាន្តដែលយើងកំពុងស្វែងរក ជាមួយនឹងភាពច្បាស់លាស់ក្នុងដួងចិត្តរបស់យើងថា នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់យើងនៅលើផែនដីនេះ យើងនឹងឮបន្ទូលរបស់លោកចៅហ្វាយថា « ប្រពៃហើយ បាវល្អស្មោះត្រង់អើយ ៖…ចូរឲ្យឯងប្រកបដោយសេចក្ដីអំណររបស់ចៅហ្វាយឯងចុះ » ( ម៉ាថាយ ២៥:២១ ) ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។