Tot weerziens
Beeldend vaderschap
Twee mensen op de fiets was niet ongewoon, maar deze zondag herinnerde dat eenvoudige beeld mij aan het verleden en schonk mij vertrouwen in de toekomst.
Het was zondag en mijn gezin en ik woonden de inwijdingsdienst van een gerenoveerd kerkgebouw in ons gebied bij. Een paar minuten vóór de avondmaalsdienst begon, vroeg de ringpresident mij om naar ons kerkgebouw, drie kilometer verderop, te rijden om iets op te halen wat hij nodig had. Ik had precies genoeg tijd om dat te doen. Toen ik nadacht over deze eenvoudige opdracht, had ik een ervaring die mij diep trof — een prachtige geheugensteun aan wat echt belangrijk is.
Toen ik op de weg terug nog een paar straten verwijderd was van het kerkgebouw zag ik twee fietsers, een volwassene en een kind, vrij hard voor mij uit rijden. Ik herkende de fietsers meteen. Ik kende de twee heel goed, want het waren een goede broeder en zijn jonge zoon. Ze fietsten naar de kerk — zoals ze dat elke zondag deden.
Toen ik naar ze keek, zag ik als het ware een beeld uit de toekomst, als die jongen — en zijn vader ook — zich deze fietstochtjes zullen herinneren. Ik dacht: wat een geweldig voorbeeld van deze vader en wat een eeuwige invloed zal hij hebben op deze kostbare zoon die Hij van God gekregen heeft. Die jongen, zo dacht ik, zal deze ervaring later koesteren, en misschien zal hij die herhalen als hijzelf vader is.
Toen ik ze voorbij reed moest ik aan mijn eigen kinderjaren met mijn vader denken, bij wie ik altijd voor op de fiets had gezeten. De nauwe band die zich uit dergelijke ervaringen ontwikkelt is een genot en blijft je altijd bij.
Toen ik bij de kerk aankwam, groette ik de fietsers met een glimlach, die ze beantwoordden, als een stille blijk van dank dat ze weer in de kerk waren. In de priesterschapsvergadering die middag kreeg ik de kans om deze broeder te vertellen hoe ik getroffen was door het beeld van rechtvaardige vaderschap eerder die dag. Zijn gezicht begon te stralen. Misschien was hij verrast, omdat wat ik beschreef voor hem zo vanzelfsprekend was.
Als heiligen der laatste dagen hebben we het geluk dat we vele vaders zoals deze in beeld hebben die het geestelijk en emotionele welzijn van hun kinderen bevorderen. En als kinderen gezegend met dergelijke ouders, kunnen wij diepe dankbaarheid voelen voor hun eenvoudige en toch diepzinnige voorbeelden en offers.
Foto-illustraties Ruth Sipus