De toverportemonnee
De auteur woont in Nevada (VS).
‘Kies het goede en wees gelukkig Kies het goede, wat j’ook doet.’ (Kinderliedjes, 82.)
‘Jij bent ‘m!’ zei Mandy. Ze tikte haar broertje aan en zwom weg. Mandy’s familie woonde in een motel zolang ze nog niet in hun nieuwe huis konden trekken. Het was leuk om voor de lunch ravioli uit de magnetron te eten. En ze konden bijna elke dag in het zwembad van het motel zwemmen!
Maar er was ook iets dat niet zo fijn was. Het kantoor van de manager was pal onder hun kamer, en de manager vond dat Mandy, haar broertjes en zusjes te veel lawaai maakten. ‘Hoe kan ik nu kamers verhuren als het lijkt alsof er een kudde olifanten boven mijn hoofd loopt?’ vroeg hij aan vader.
Na de lunch sprong Mandy’s broertje Aaron van het bed met een dreun op de grond. Mandy keek geschrokken naar moeder.
‘Niet springen. Zachtjes lopen, alsjeblieft’, zei moeder.
Maar het was al te laat. De telefoon ging.
‘O nee’, dacht Mandy.
Moeder nam de telefoon aan. Mandy hoorde hoe ze aan de manager haar verontschuldigingen aanbood.
Moeder liet haar schouders hangen toen ze ophing. ‘Edward en Mandy,’ zei ze, ‘ik moet Aaron en Emily voor een dutje naar bed brengen. Willen jullie alsjeblieft met Kristine en Daniel gaan wandelen?’
Toen ze over de parkeerplaats liepen, zag Mandy iets bruins op de grond liggen.
Het was een portemonnee. En er zat geld in!
‘Kijk, Edward!’, zei ze, terwijl ze de portemonnee omhooghield.
‘We moeten die meteen naar het kantoor van de manager brengen’, zei Edward.
Mandy kreeg een naar gevoel in haar maag. Waarom moesten ze dat meteen doen? Kon mama of papa hem later niet terugbrengen?
Maar Mandy wist wat het goede was.
De kinderen deden de kantoordeur open en stapten schuchter naar binnen. De manager fronste. ‘Uh, we hebben deze portemonnee op de parkeerplaats gevonden’, zei Mandy. Haar hand beefde toen ze de portemonnee op de balie legde.
De man die aan de balie stond, keek ernaar. ‘Die is van mij’, zei hij. Hij keek er even in. ‘En alles zit er nog in. Dankjewel, kinderen!’
Mandy keek op naar de manager. Zijn frons was verdwenen en zijn ogen schitterden.
Toen ze weer buiten stonden, vroeg Daniel: ‘Was dat een toverportemonnee?’
‘Waarom denk je dat het een toverportemonnee was?’ vroeg Edward.
‘Omdat het de knorrige meneer blij maakte!’
Edward schudde zijn hoofd. ‘Het was geen toverportemonnee’, zei hij. ‘Hij was blij omdat we het goede deden.’
Mandy voelde zich fijn. Ze had nooit geweten dat je zo blij kon worden van het goede doen.
Enkele dagen later ging vader met Mandy de wekelijkse rekening betalen. De manager glimlachte naar Mandy. Hij had sinds het vinden van de portemonnee maar één keer gebeld, en dat was alleen maar om ze voor hun eerlijkheid te bedanken. Volgens Mandy had ze er een vriend bij gekregen.
‘Het goede kiezen betovert echt’, dacht ze. Ze wuifde gedag, en de manager wuifde terug. ‘En eigenlijk is hij helemaal niet zo knorrig.’