De belangrijkste rol spelen
De auteur woont in Washington (VS).
Ik had net de grootste rol van mijn leven gekregen. Ik was opgetogen — totdat ik het script kreeg.
Foto’s © Getty Images
Toneel was mijn passie! Als jongvolwassene stortte ik me helemaal op het toneel, op acteren en zingen. Ik was met talent gezegend en hoopte er mijn beroep van te maken. Ik kreeg de meest uitdagende rollen en gedroeg me altijd professioneel om het respect van mijn medespelers te verdienen.
Ik was opgetogen toen de belangrijkste regisseur in onze omgeving mij vertelde dat hij audities voor een operette zou houden, en mij uitnodigde om mee te doen. De opvoering zou in het meest prestigieuze theater van de omgeving worden gehouden, en het leek erop dat mijn vriend de regisseur voor mij al de hoofdrol in gedachten had.
Het script was niet vóór de auditie in te zien, maar de operette was gebaseerd op een roman van een filosoof uit de achttiende eeuw. En ik had die al gelezen. Ik oefende ook de muziek voor de opvoering, die bijzonder mooi, maar uitdagend was.
De auditie ging goed en ik kreeg al gauw te horen dat ik de hoofdrol had! Ik beschouwde deze rol als een grote kans.
Ik was opgetogen — totdat ik het script kreeg. Toen ik het las, smolt mijn opgetogenheid als sneeuw voor de zon. De roman en de muziek waren fatsoenlijk, maar het script was oneerbiedig en de regie bevatte suggestieve en ongepaste aanwijzingen. Ik wist dat ik niet aan deze productie moest meedoen. Ik was vreselijk teleurgesteld.
Plotseling stond ik voor een dilemma. Als een acteur een rol heeft aangenomen, wijst hij die volgens de theateretiquette niet meer af omdat er geen tijd is om wijzigingen in de rolbezetting aan te brengen. Als ik me nu terugtrok, zou dat als erg onprofessioneel beschouwd worden. Ik was bang het vertrouwen van de toneelgroep kwijt te raken, de regisseur te beledigen, en zelfs de kans te missen om ooit nog ergens anders op te treden.
Natuurlijk was ik in de verleiding om te rationaliseren! Een stemmetje in mijn hoofd zei: ‘Je kunt het nu niet opgeven. Zo slecht is het script niet. De goede kanten van de show maken de ondeugende goed.’ Maar de Heilige Geest stond mij in de coulissen van mijn hart geduldig en standvastig te souffleren dat ik me uit de operette terug moest trekken.
Ik wist wat ik moest doen. Ik pakte bevend de telefoon en belde de regisseur.
‘Hallo meneer’, zei ik toen hij de telefoon had aangenomen. ‘U spreekt met Annie.’
‘Annie! Ik ben zo enthousiast over de show. Heb je het script gekregen?’
‘Ja, ik heb het, en ik … ik …’
Ik barstte in tranen uit. Over onprofessioneel gesproken!
Op de een of andere manier slaagde ik erin om tussen het snikken door aan de regisseur uit te leggen waarom ik niet kon meedoen. En toen wachtte ik op het einde van de wereld.
De beste man lachte. Hij respecteerde mijn keus. Eerst probeerde hij me te overtuigen om toch mee te doen maar uiteindelijk gaf hij toe. Hij zei dat hij toch nog weg van me was, ook al wilde ik niet aan zijn operette meedoen. En hij vroeg me gewoon om hem meteen het script te brengen zodat hij het aan iemand anders kon geven. Ik hing op, ernstig in verlegenheid gebracht door mijn gesnik, maar dankbaar voor de liefdevolle, begripvolle reactie van de regisseur.
Ik veegde mijn tranen weg, greep het script en sprong in de auto. Toen ik de motor startte, ging ook de radio aan. Die was op de plaatselijke klassieke zender afgestemd en tot mijn verbazing draaide die net de ouverture van diezelfde operette. Ik had die nog nooit op de radio gehoord.
Het voelde alsof mijn hemelse Vader deze muziek voor mij afspeelde. Hij wilde me laten weten dat Hij me liefhad en dat Hij mijn keuze goedkeurde. De muziek die mij over de radiogolven bereikte was een uiting van Gods barmhartigheid. Daardoor voelde ik me met zijn liefde getroost.
Later ging ik naar de toneelschool. Daar bevond ik me vaker in soortgelijke omstandigheden. Soms kon ik vanwege de ongepaste inhoud niet aan bepaalde projecten meedoen. Die situaties waren nooit makkelijk of plezierig, maar ik kon er eleganter en zonder tranen mee omgaan. Misschien was mijn eerdere ervaring een voorbereiding op deze gelegenheden. Misschien leerde ik daardoor beter begrijpen wie ik ben en wie ik het liefste wil worden.
William Shakespeare heeft geschreven:
‘De wereld is een toneel,
En alle mensen zijn slechts spelers.
Zij komen op en verdwijnen van het toneel.
En ieder mens speelt in zijn leven verschillende rollen.’1
Ik leer nu dat ik één rol te spelen heb die belangrijker is dan alle andere: die van een waar discipel van Jezus Christus. Het kan opwindend en bevredigend zijn om door onze omgeving toegejuicht te worden, maar alleen Gods goedkeuring doet er echt toe. We leveren onze beste prestaties als we de Meester leren volgen.