Onder heiligen der laatste dagen
Troost na een miskraam
Illustratie Allen Garns
Toen ik achttien weken zwanger was, werd ik op een ochtend wakker met wat bloedverlies. Ik maakte me zorgen toen het bloeden niet ophield. Dus ging ik naar de spoedafdeling van het ziekenhuis.
Tijdens de lange rit naar het ziekenhuis hoopte en bad ik dat alles in orde was. In het ergste geval, zo redeneerde ik, zou de dokter me een paar dagen bedrust voorschrijven.
Toen ik in het ziekenhuis aan de beurt was, liet de dokter enkele onderzoeken doen. Het bleek dat het hartje van de baby niet klopte. De diagnose was ‘prenatale sterfte.’ De dokter kon er niets meer aan doen; dus liet hij mij gaan.
Verdrietig en bang ging ik naar huis. Ik kon die nacht niet slapen. Toen ik de volgende ochtend opstond, had ik het idee dat ik naar de vroege begiftigingsdienst in de tempel moest gaan.
Tegen het eind van de dienst keek ik naar de trouwring en de verlovingsring om mijn vinger. Ik had ze geërfd van de overgrootmoeder naar wie ik was genoemd. Ze was overleden toen ik vijf jaar was en onlangs had ik haar levensverhaal gelezen. Ik herinnerde me dat zij veel miskramen had gehad toen ze tussen de twintig en dertig was.
Ik had de hele ochtend tegen de tranen, het verdriet en de angst gevochten, maar op dat ogenblik werd ik door een golf van vrede overspoeld. Ik voelde me getroost. Mijn overgrootmoeder had net zulke beproevingen als ik meegemaakt en de Heiland had haar geholpen. Ik was gerustgesteld dat Hij mij ook zou helpen.
‘Hij zal hun zwakheden op Zich nemen, opdat zijn binnenste met barmhartigheid zal worden vervuld, naar het vlees, opdat Hij naar het vlees zal weten hoe zijn volk te hulp te komen naargelang hun zwakheden’ (Alma 7:12).
Ik ben innig dankbaar voor de vrede die we in de tempel ervaren, voor een erfgoed van getrouwe voorouders en bovenal voor het zoenoffer van de Heiland Jezus Christus.