Het enige dat me redde
De auteur woont in Tokio (Japan).
Door een onverwachte vriendschap kwam ik vanuit de duisternis in het licht.
Illustraties Pat Kinsella
Golf is een populaire sport in Japan, dus toen ik veertien was, begon ik te golfen zodat ik tijd met mijn vader kon doorbrengen. Ik vond het onmiddellijk leuk en uiteindelijk begon ik alleen te oefenen en speelde ik in het golfteam van mijn middelbare school. Ik sloot vriendschap met mijn teamgenoten en trainers. Ik droomde ervan een professioneel golfer te worden en zij spoorden me aan om die droom uit te laten komen.
Ik werkte hard, niet alleen om mijn spel te verbeteren, maar ook aan mijn studie en ik behoorde tot de besten van mijn klas toen ik afstudeerde.
Op de hogeschool had ik onmiddellijk een geweldige verstandhouding met mijn golftrainer en mijn teamgenoten. Zij waren beter dan ik, dus deed ik mijn uiterste best om hen bij te houden. Sommige teamgenoten maakten een opmerking over mijn opmerkelijke voornaam: Shuho. Ik legde hun uit dat mijn Koreaanse grootmoeder van moederskant de naam had gekozen en dat het in het Koreaans ‘mooie berg’ betekent. Vanaf dat moment voelde ik hun houding ten opzichte van mij veranderen, besmet door de spanning die al vele generaties tussen mensen in Japan en Korea heerst.
Ze begonnen me ‘de Koreaanse jongen’ te noemen en zeiden dat ik de goede naam van de hogeschool zou schaden. In plaats van mij samen met hen golf te laten oefenen, moest ik de toiletten schoonmaken.
Het werd steeds zenuwslopender om bij het team te zijn. Omdat ik ver van huis was, voelde ik me op mezelf aangewezen. Ik probeerde mijn droom vol te houden en opnieuw in een goed blaadje te komen bij mijn trainer en mijn team. Maar na twee jaar kon ik hun hardvochtigheid niet meer aan. Ik ging dus naar huis.
Het was een donkere tijd voor me. De stress veroorzaakte psychologische en lichamelijke klachten. Mijn gevoel van eigenwaarde was twee jaar lang belaagd. Mijn droom om een professionele golfer te worden, was vervlogen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. En ik was boos. Ik was op iedereen boos: de trainer, mijn teamgenoten en mijn ouders. Ik was zo boos dat mijn gedachten mij angst aanjoegen. Ik had geen vrienden en ik kon niet met anderen omgaan of ze vertrouwen. Zes maanden lang verliet ik het huis alleen om naar de fitness te gaan.
In die periode sloot ik vriendschap met Justin Christy die ik in de fitness had leren kennen. Toen ik hem de eerste keer zag, dacht ik dat hij een uitwisselingsstudent was. Ik twijfelde of ik hem zou aanspreken totdat ik hem met iemand in de fitness zag praten. Het verbaasde me dat hij Japans sprak. Ik vond het nog steeds moeilijk anderen te vertrouwen, maar hij stelde voor om samen te trainen. Iets aan hem was anders, maar ik begreep toen niet goed wat. Als ik bij hem was, was ik kalm. Ik begon uit te kijken naar onze gezamenlijke training. Ik had iemand gevonden die ik als een vriend kon vertrouwen.
Nadat we enkele maanden samen hadden getraind, nodigde Justin me uit voor een maaltijd met een groep waarmee hij regelmatig at. Ik twijfelde, maar nadat hij me enkele keren had uitgenodigd, besloot ik mee te gaan naar wat een maaltijd voor jonge alleenstaanden in het huis van Richard en Corina Clark bleek te zijn. Ze heetten me hartelijk welkom in hun huis. Broeder Clark deed dat in het Japans en zuster Clark in het Engels. Ik begreep niet wat zij zei, maar ik probeerde haar een antwoord te geven. Hoewel verschillende mensen geen Japans spraken, waren ze een hartelijke en vriendelijke groep die van pret hield. Er werd veel gelachen.
Ik begon ook andere activiteiten voor jonge alleenstaanden bij te wonen en ik had nog nooit zoveel plezier met andere mensen gehad. Ik vroeg me af wat deze mensen zo vriendelijk maakte.
Rond die tijd vroeg Justin me naar mijn toekomstplannen. Ik stelde verbaasd vast dat mijn doelen stilaan veranderd waren. Ik antwoordde hem dat ik Engels wilde leren en dat ik iedereen te vriend wilde zijn, net zoals hij. Hij sprak over de gratis lessen Engels in zijn kerk. Ik ging naar de les Engels en ik ontmoette de zendelingen. Hoewel ik nooit over God had nagedacht, wist ik dat ik naar de zendelingen moest luisteren. Ze onderwezen mij de evangeliebeginselen en belden mij praktisch dagelijks op. Ze werden mijn goede vrienden. Dat maakte me erg gelukkig want ik had nog niet zo veel vrienden.
Ik ontmoette steeds meer kerkleden die samen met mij de lessen van de zendelingen bijwoonden en ik sloot een hechte vriendschap met hen. Zij onderwezen me in het evangelie en waren mij tot voorbeeld. Justin sprak met mij over het Boek van Mormon en de verhalen erin. Daarom wilde ik het boek zelf lezen. Een andere vriend, Shingo, besteedt veel aandacht aan details en hij besprak de leerstellingen zo met mij dat ik ze makkelijk kon begrijpen. Aan het einde van onze gesprekken gaf hij altijd zijn getuigenis.
Ik had iets gevonden waarin ik geloofde en een plaats gevonden waar ik me thuis voelde. Nadat ik gedoopt en bevestigd was, begon ik aan een zending te denken, maar de twee jaar die ik er aan moest besteden, baarden me zorgen. Ik besprak de zending met veel mensen, vooral mijn vrienden die teruggekeerde zendelingen waren. Ik dacht er veel over na en ik besefte dat het evangelie het enige was dat mij had kunnen redden.
Ik weet dat God me alles heeft gegeven: mijn dromen, hoop, vrienden, en vooral liefde. Het evangelie hielp mij om uit de duisternis in het licht te komen.
Hoe ik Shuho over het evangelie vertelde
Justin Christy
Toen ik Shuho bij de fitness ontmoette, vertelde hij me dat hij Engels wilde leren en op een uitwisselingsprogramma voor golf wilde gaan. Ik vertelde hem over de lessen Engels in de kerk, maar het duurde enkele weken voor wij die konden bijwonen. Ondertussen spraken we tijdens onze gezamenlijke trainingen veel over evangelieonderwerpen, over het Boek van Mormon en over het leven in het algemeen.
De vriendschap en het voorbeeld van de kerkleden die hij ontmoette, trokken zijn aandacht en droegen bij aan zijn studie van het evangelie. De Geest leidt tot bekering; wij brengen alleen de boodschap en ondersteunen mensen terwijl zij zelf de beslissing nemen.
Ik werd erg zenuwachtig als ik nadacht over het evangelie verkondigen. Maar ik heb ontdekt dat we, als we gewoon op het juiste moment iets zeggen, gelegenheden tot zendingswerk krijgen. Al wat we moeten doen, is mensen uitnodigen voor een kerkelijke activiteit of bijeenkomst. Als we onbevooroordeeld blijven, zijn er altijd gelegenheden om het evangelie uit te dragen.