Kini ba ang Katapusan sa Akong Kinabuhi?

Samson Ho, Hong Kong, China

Ako ang himsog nga amahan sa duha ka matahum nga mga anak nga babaye ug bana sa buotan ug kugihan nga asawa. Duna koy maayong trabaho ug kanunay nga kinitaan. Ang kinabuhi ingon og perpekto, apan ang akong kalibutan nagsugod sa pagkaguba sa dihang nadayagnos ko og nasopharyngeal cancer, dili sagad nga matang sa kanser sa ulo ug liog.

Nagserbisyo ko isip magtatambag sa bishop nianang higayuna, ug nagpahigayon mi sa among tinuig nga basketball tournament sa simbahan sa dihang gibati nako nga luya kaayo. Miadto ko sa doktor, ug human sa daghang mga lab test, iyang gipahibalo nga duna koy stage 4 nga nasopharyngeal cancer. Naguol ko ug nahadlok. Naghunahuna ko kon kini mao na ba ang katapusan sa akong kinabuhi ug unsay mahitabo sa akong pamilya kon mamatay ko. Ang bugtong butang nga akong kasandigan alang sa giya ug kahupayan mao ang pag-ampo ngadto sa Langitnong Amahan.

Human sa tulo ka adlaw sa kanunay nga pag-ampo, gibati nako nga ingon og dunay malumo nga tingog nga naghung-hong, “Ayaw kahadlok.”

Gikan nianang gutloa, ang kahadlok sa kamatayon wala na sa akong hunahuna. Lisud gihapon alang kanako ang sitwasyon. Dihay higayon nga dili ko makatulon og bisan unsa nga pagkaon ug naglisud sa pagkatulog, apan wala ko magpakawala sa paglaum o mipalayo sa Dios—ug mitabang Siya nako.

Ang akong kanser diha na kapin sa 18 ka tuig. Wala ko makahibalo hangtud kanus-a ang Dios motugot nako nga mabuhi, apan malipayon ko nga makaserbisyo gihapon sa akong mga kaigsoonan. Nasayud ko nga ang atong Langitnong Amahan dili gayud mobiya kanato. Ug kon kita gusto nga makadawat og mga panalangin gikan sa Dios, dili kita mobiya Kaniya.