Ugma, Mosimba Ko
Harmin Toledo Gonzalez
Chiloé, Chile
Paghulagway ni Christiane Beauregard
Duha ka tuig human ang akong asawa nga si, Madeleinne, ug ako nabunyagan ug nakumpirmahan, nahimo kong dili na kaayo aktibo ug mihunong sa pagsimba. Matag Dominggo sa buntag, moawhag siya nako nga mobangon ug mokuyog kaniya, apan ako moingon dili.
“Gikapoy ko. Patulga lang ko,” matud ko. Ug unya molakaw ko aron magdula og soccer.
Si Madeleinne mobangon sa iyang kaugalingon ug mopaingon ngadto sa chapel uban sa among anak nga lalaki, nga si Lucas. Moulan o sa kabugnaw, moadto siya kanunay.
Ang paghinumdom niini, nakaamgo ko nga si Satanas miataki kanako. Gikombinser ko niya nga maayo ra ko kon wala ang Simbahan. Giingnan ko niya, “Maayo ra ka, kalma ra ka, komportable ra ka.” Apan sa tinuod, nawala nako ang mga panalangin, kauswagan, ug kalipay. Salamat, ang akong asawa ug ang akong Langitnong Amahan mitabang nako nga makakita sa mga butang nga klaro.
Usa ka gabii sa Biyernes mga usa ka tuig na ang milabay human ako mihunong sa pagsimba, nagdamgo ko. Nagdamgo ko nga diha ko sa usa ka maanindot nga talan-awon, naggunitay sa kamot sa akong asawa ug anak nga lalaki. Malipayon kaayo kami.
Apan misugod sa pagkangitngit. Mingitngit pag-ayo nga dili na ko makakita og bisan unsa. Sa kalit, nakamatikod ko nga wala na ko maggunit sa mga kamot sa akong asawa ug sa akong anak nga lalaki. Gitawag nako sila, naglaum nga sila mobalik. Gusto ko nga sila mobalik, ug gusto ko nga mawala ang kangitngit.
Nianang higayuna, nakasinati ko unsa ang gipasabut nga tinud-anay nga miserable. Nawala nako si Madeleinne ug si Lucas. Mipadayon sila sa unahan nga wala ko, mibiya nako nga nag-inusara, nga gilibutan sa kangitngit.
Sa akong pagmata sa sunod buntag, nakaamgo ko nga ang akong Amahan sa Langit mihatag nako og usa ka timailhan. Kon ako dili mobalik ngadto sa simbahan ug modala sa akong asawa ug anak nga lalaki ngadto sa templo aron mabugkos, mawala sila kanako. Dili nako sila maangkon sa sunod nga kinabuhi. Ako mawala, sa miserable nga kahimtang.
“Ugma,” akong giingnan si Madeleinne, “mosimba ko.”
Matag Dominggo sukad niana, mosimba ko uban sa akong pamilya. Wala na ako makapalta og usa ka miting sukad niana nga damgo lima ka tuig na ang milabay. Sa katapusan nabugkos kami sa templo niadtong Septyembre 2016.
Mapasalamaton ko sa tanan nakong mga panalangin. Mapasalamaton kaayo ko sa akong pamilya ug sa kaisug, kalig-on, ug ehemplo sa akong asawa. Mapasalamaton ko nga siya ug ang akong Langitnong Amahan wala mohunong kanako. Ako nahimong mao karon salamat kanila.