Mensahe sa Unang Kapangulohan alang sa Pasko sa Pagkabanhaw

Si Jesukristo, ang Bugtong nga Anak sa atong mahigugmaon nga Amahan, mao “ang pagkabanhaw, ug ang kinabuhi.” Ang Iyang pagkatawo, kinabuhi, ug kamatayon nagdala og saad nga “ang mosalig kanako, bisan siya mamatay, mabuhi siya” (Juan 11:25). Atol niining panahon sa Pasko sa Pagkabanhaw, among gidapit ang tanan sa pagpamalandong niining mahimayaong saad. Tungod kay Iyang gibugto ang mga higot sa kamatayon, ang matag usa kanato adunay kasegurohan sa imortalidad ug sa paglaom sa kinabuhing dayon.

Ang mahinungdanon nga maulaong sakripisyo sa Manluluwas makahatag kanato og paglaom alang sa hingpit nga kalipay ug kalinaw dili lamang sa kinabuhi nga moabot apan dinhi ug karon usab samtang kita nag-atubang sa dili kalikayan nga mga hagit sa kinabuhi. Tungod Kaniya, kita nasayod nga ang kamatayon dili mao ang kataposan. Kita nasayod nga ang atong mga kalisdanan dili molungtad hangtod sa kahangtoran. Kita makadawat sa kalinaw samtang atong gisangon ang atong pagsalig ngadto Kaniya. Kita adunay hugot nga pagtuo nga ang walay kataposang hingpit nga kalipay posible.

Kami nagpamatuod nga si Jesukristo, ang atong Manluluwas ug Manunubos, buhi! “Dalan niya may timaan” balik ngadto sa atong Langitnong Amahan (“Unsa Kadako sa Kaalam ug sa Gugma,” Mga Himno, nu. 116). Mapasalamaton kaayo kita alang sa gasa sa Iyang Anak, pinaagi Kaniya kita mahimong takos alang sa Iyang labing mahinungdanong gasa––ang kinabuhing dayon.

Ang Unang Kapangulohan