Κεφάλαιο 11o
«Δεν ζητάω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Πατέρα»
«Θα πρέπει να θέσουμε το θέλημά μας σε υποταγή στο θέλημα τού Πατέρα και να εμπνευσθούμε να πούμε: ποιο είναι το θέλημα τού Πατέρα, είμαστε εδώ στον κόσμο για να υπηρετούμε ποιον; Κατόπιν κάθε πράξη που επιτελούμε θα είναι επιτυχία».
Από τη ζωή τού Λορέντζο Σνόου
Στις 31 Μαρτίου 1899, ο Πρόεδρος Λορέντζο Σνόου ταξίδευσε στην Ακαδημία Μπρίγκαμ Γιανγκ (τώρα Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ Γιανγκ), όπου είχε συγκεντρωθεί μία μεγάλη ομάδα Αγίων των Τελευταίων Ημερών, προκειμένου να εορτάσει τα 85α γενέθλιά του. Το πρωί εκφώνησε μία ομιλία πνευματικής συγκεντρώσεως προς τους άνδρες τού εκκλησιάσματος. Ταυτοχρόνως, οι γυναίκες είχαν μία παρόμοια συγκέντρωση, την οποίαν διηύθυναν οι γυναίκες των μελών τής Πρώτης Προεδρίας και τής Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Το απόγευμα όλοι συγκεντρώθηκαν μαζί.
Ως μέρος τής απογευματινής συγκεντρώσεως, 23 παιδιά «βημάτισαν για να σταθούν στο βήμα και αντικρίζοντας τον Πρόεδρο Σνόου, τραγούδησαν δύο τραγούδια…, μετά τα οποία κάθε παιδί παρέδωσε στον Πρόεδρο μία ανθοδέσμη». Ο Πρόεδρος Σνόου εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τα παιδιά και εξέφερε μία ευλογία σε αυτά. Ύστερα, οκτώ φοιτητές τής Ακαδημίας Μπρίγκαμ Γιανγκ ήλθαν στο βήμα, ένας κάθε φορά. Καθένας, αντιπροσωπεύοντας μία οργάνωση στη σχολή, παρουσίασε έναν προσεκτικά προετοιμασμένο φόρο τιμής προς τον προφήτη του. Ανταποκρινόμενος σε αυτά τα λόγια στοργής και θαυμασμού, ο Πρόεδρος Σνόου είπε:
«Τώρα αδελφοί και αδελφές, δεν ξέρω τι να πω για όλα αυτά. Θα ήθελα να πάω σπίτι και να τα σκεφθώ, αλλά υποθέτω ότι αναμένονται λίγα σχόλια και υποθέτω ότι θα πρέπει να πω κάτι, αλλά όντως δεν ξέρω τι να πω. Θα πω το εξής, ωστόσο. Καταλαβαίνω πολύ σαφώς ότι δεν αποτίνετε αυτήν την τιμή σε εμένα ως Λορέντζο Σνόου, αλλά λόγω τής θέσης που αντιπροσωπεύω σε σχέση με τους αδελφούς μου, τους συμβούλους μου και τα μέλη τής Απαρτίας των Δώδεκα. …Νιώθω ότι οτιδήποτε έχω επιτύχει που δεν είναι ο Λορέντζο Σνόου και οι εμπειρίες που με έχουν φέρει σε αυτήν τη θέση ως Προέδρου τής Εκκλησίας—δεν είναι ο Λορέντζο Σνόου, αλλά το έχει κάνει ο Κύριος. Όταν ο Ιησούς ήταν επάνω στη γη, διετύπωσε αυτήν την αξιοσημείωτη έκφραση. Την σκέπτομαι και είναι μπροστά μου συνεχώς σε όλα τα έργα μου: ‘Δεν μπορώ να κάνω εγώ τίποτε από τον εαυτό μου. Καθώς ακούω, κρίνω‧ και η δική μου κρίση είναι δίκαιη’. Τώρα, γιατί είπε ότι η κρίση Του ήταν δίκαιη; Λέει, επειδή ‘επειδή, δεν ζητάω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα τού Πατέρα, που με έστειλε’. [Βλέπε Κατά Ιωάννην 5:30.] Αυτή είναι η αρχή, αδελφοί και αδελφές μου, επί τής οποίας έχω προσπαθήσει να ενεργώ από τότε που μού απεκαλύφθη ότι ο Πατέρας μου στους Ουρανούς και δικός σας Πατέρας στους Ουρανούς υπάρχει. Προσπαθώ να κάνω το θέλημά Του…
»Είναι ο Κύριος αυτόν τον οποίον τιμάτε, όταν τιμάτε εμένα και τους συμβούλους μου και την Απαρτία των Δώδεκα. Το έχουμε ανακαλύψει αυτό πριν από πολύ καιρό, καθένας από εμάς, ότι μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε. Μόνον στο μέτρο που ακολουθήσαμε αυτήν την αρχή την οποίαν ακολούθησε ο Ιησούς, όταν ήταν στον κόσμο, ακολούθησε η επιτυχία τις προσπάθειές μας και θα είναι το ίδιο και μαζί σας».1
Διδασκαλίες τού Λορέντζο Σνόου
Όταν επιζητούμε το θέλημα τού Θεού, ακολουθούμε μία πορεία στην οποία δεν θα υπάρξει αποτυχία.
Υπάρχει μία πορεία την οποίαν μπορούν να ακολουθήσουν άνδρες και γυναίκες στην οποίαν δεν θα υπάρξει αποτυχία. Όποιες απογοητεύσεις μπορεί να προκύψουν ή φαινομενικές αποτυχίες μπορεί να επακολουθήσουν, στην πραγματικότητα δεν θα υπάρχει αποτυχία, κατά γενικό κανόνα. …Υπήρξαν στιγμές όπου φαινόταν σαν να κινούμασταν προς τα πίσω. Τουλάχιστον φαινόταν σε εκείνους που δεν είχαν διαφωτιστεί πλήρως σε σχέση με το νουν και το θέλημα τού Θεού. Η Εκκλησία έχει βιώσει πολύ περίεργες εμπειρίες και οι άνθρωποι έχουν κάνει μεγάλες θυσίες. …Όμως, έχουμε υπερνικήσει αυτές τις θυσίες και ως λαός δεν είχαμε αποτυχία. Γιατί δεν είχαμε αποτυχία; Επειδή ο λαός, ως σύνολο, είχε τον νου του προσηλωμένο στις αληθινές αρχές τής ζωής και εναρμονίσθηκε με το καθήκον του. …Ο λαός έχει γενικώς το Πνεύμα τού Κυρίου και το ακολουθεί. Ως εκ τούτου, δεν είχαμε αποτυχία. Το ίδιο μπορεί να είναι και με τα άτομα. Υπάρχει μία πορεία να την ακολουθήσει κάθε άτομο στην οποίαν δεν θα υπάρξει αποτυχία. Θα ισχύει σε εγκόσμια καθώς και σε πνευματικά ζητήματα. Ο Κύριος μάς έχει δώσει τη λέξη-κλειδί σε αυτά τα εδάφια που έχω διαβάσει από το Διδαχή και Διαθήκες:
«Και αν προσβλέπετε μόνο προς τη δόξα μου, το σώμα σας ολόκληρο θα γεμίσει με φως, και δε θα υπάρξει σκοτάδι μέσα σας. Και αυτό το σώμα το οποίο είναι γεμάτο με φως καταλαβαίνει τα πάντα. Επομένως, εξαγνιστείτε ώστε ο νους σας να είναι μόνο για τον Θεό». [Δ&Δ 88:67–68.]
Αυτό είναι το κλειδί με το οποίο ένα άτομο μπορεί να είναι πάντοτε επιτυχές. Ο Παύλος λέει:
«Τρέχω προς τον σκοπό, για το βραβείο της άνω κλήσης τού Θεού εν Χριστώ Ιησού». [Προς Φιλιππησίους 3:14.]
Ένας μέγας σκοπός που κάθε [Άγιος] των Τελευταίων Ημερών οφείλει να έχει στον νου του συνεχώς. Ποιο είναι το βραβείο; …«Σ’ αυτόν λοιπόν θα δοθούν όλα όσα έχει ο Πατέρας μου». [Δ&Δ 84:38.]
Ο Σωτήρας, σε μία περίσταση, έκανε μία εξαιρετική δήλωση. Είναι στο 5ο κεφάλαιο από το Κατά Ιωάννην και είναι ως εξής:
«Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου». [Κατά Ιωάννην 5:30.]
Είναι αξιοσημείωτο που ο Θεός, ο οποίος δημιούργησε τους κόσμους, ο οποίος ήλθε κάτω εδώ ενδεδυμένος με σάρκα, έκανε τρανά θαύματα και θυσίασε τη ζωή του στο Όρος Γολγοθά για τη σωτηρία των ανθρώπων—έπρεπε να πει: «Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου». Και συνεχίζει, λέγοντας:
«Καθώς ακούω, κρίνω‧ και η δική μου κρίση είναι δίκαιη‧ επειδή, δεν ζητάω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα τού Πατέρα, που με έστειλε». [Κατά Ιωάννην 5:30.]
Αυτή είναι μία υπέροχη φράση και εμπεριέχονται πολλά σε αυτήν. Τώρα, αυτό που θέλουμε είναι να έχουμε αυτό το πνεύμα σε κάθε πράξη τής ζωής μας και σε κάθε εγχείρημα είτε εγκόσμιο είτε πνευματικό και να μην σκεπτόμαστε τον εαυτό μας. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να μάθουμε πώς να δαπανούμε τα χρήματα και τις πληροφορίες που μας έχει δώσει ο Θεός. Η απάντηση είναι απλή—για τη δόξα τού Θεού. Θα πρέπει να προσβλέπουμε μόνο στη δόξα τού Θεού. Γι’ αυτό αφήσαμε την άλλη ζωή και [ήλθαμε] σε αυτήν. Θα πρέπει να επιζητούμε να προαγάγουμε το όφελος τού Υψίστου Θεού και να αισθανθούμε όπως αισθάνθηκε ο Ιησούς: «Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου». Καθόσον ενεργούμε σήμερα και αύριο, αυτήν και την επομένη εβδομάδα, προς όφελος τού Θεού, και προσβλέπουμε μόνο στη δόξα Του, δεν μπορεί να υπάρξει αποτυχία.2 [Βλέπε πρόταση 1 στη σελίδα .]
Καθώς υπακούμε στο θέλημα τού Θεού, Εκείνος μάς δίδει δύναμη να επιτύχουμε στο έργο Του.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε από τον εαυτό μας. Όπως είπε ο Ιησούς: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Δεν μπορεί ο Υιός να κάνει τίποτε από μόνος του, αν δεν βλέπει τον Πατέρα να το κάνει αυτό‧ επειδή, όσα κάνει εκείνος, αυτά, παρόμοια, κάνει και ο Υιός». [Κατά Ιωάννην 5:19.] Ήλθε σε αυτήν τη ζωή, προκειμένου να κάνει το θέλημα τού Πατέρα του και όχι το δικό του. Η επιθυμία και η αποφασιστικότητά μας θα πρέπει να είναι οι ίδιες. Όταν προκύπτουν πράγματα που απαιτούν προσπάθεια από μέρους μας, θα πρέπει να θέσουμε το θέλημά μας σε υποταγή στο θέλημα τού Πατέρα και να εμπνευσθούμε να πούμε: ποιο είναι το θέλημα τού Πατέρα, είμαστε εδώ στον κόσμο για να υπηρετούμε ποιον; Κατόπιν κάθε πράξη που επιτελούμε θα είναι επιτυχία. Ενδέχεται να μη δούμε την επιτυχία της σήμερα ή αύριο, παρά ταύτα θα καταλήξει σε επιτυχία.3
«Και ο Μωυσής αποκρίθηκε στον Θεό: Ποιος είμαι εγώ, για να πάω στον Φαραώ, και να βγάλω τους γιους Ισραήλ από την Αίγυπτο;» [Βλέπε Έξοδος 3:11.] …
«Και ο Μωυσής είπε στον Κύριο: Παρακαλώ, Κύριε‧ εγώ δεν είμαι ένας άνθρωπος τού λόγου ούτε από χθες ούτε από προχθές, ούτε από τη στιγμή που μίλησες στον δούλο σου‧ αλλά, είμαι βραδύστομος και βραδύγλωσσος». [Βλέπε Έξοδος 4:10.] …
Βλέπουμε σε αυτές τις περικοπές, τις οποίες διάβασα, ότι ο Θεός κάλεσε τον Μωυσή να φέρει εις πέρας ένα συγκεκριμένο έργο. Ο Μωυσής αισθάνθηκε την ανικανότητα και την ανεπάρκειά του να κάνει αυτό που τού ζητήθηκε. Το έργο ήταν πάρα πολύ σπουδαίο. Ήταν πάρα πολύ βαθύ στη φύση και τον χαρακτήρα του και απαιτούσε αυτό το οποίο ο Μωυσής ένιωθε ότι δεν κατείχε σε δύναμη και ικανότητα και ένιωθε την αδυναμία του και ζήτησε από τον Θεό να στραφεί σε άλλους. …Πρόβαλλε αντιρρήσεις με τα συναισθήματά του και για τον λόγο αυτόν μίλησε στον Κύριο, λέγοντας: Ποιος είμαι εγώ, για να αποσταλώ να φέρω εις πέρας αυτό το μέγα έργο—επειδή είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί από οιανδήποτε ανικανότητα που κατέχω…
Αυτά είναι τα συναισθήματα και οι αντιλήψεις που είχε ο Μωυσής και ήθελε να εντυπώσει τα ίδια στον Θεό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν από την αρχή. Όταν ο Κύριος καλούσε άτομα, εκείνα αισθάνονταν την ανικανότητά τους και το ίδιο είναι όταν καλούνται οι πρεσβύτεροι να απευθυνθούν προς εσάς. Το ίδιο είναι με τους πρεσβυτέρους που καλούνται να πάνε στα έθνη τής γης ως διακονούντες το Ευαγγέλιο. Νιώθουν την ανεπάρκειά τους. Νιώθουν την ακαταλληλότητά τους…
Όταν εκλήθη ο Ιερεμίας, ένιωσε το ίδιο όπως ο Μωυσής. Είπε ότι ο Κύριος τον είχε καλέσει να γίνει προφήτης, όχι μόνον στον οίκο τού Ισραήλ, αλλά σε όλα τα γύρω έθνη. Ήταν μονάχα ένα παιδί, σαν τον Τζόζεφ Σμιθ, όταν ο Θεός εμφανίσθηκε για πρώτη φορά σε εκείνον. Ο Τζόζεφ ήταν μόνον περίπου 14 ετών—αλλά καθώς ήταν παιδί—αδαές, όσον αφορά στη σοφία και τη μάθηση τού κόσμου—έτσι και με τον Ιερεμία, όταν τον κάλεσε για πρώτη φορά ο Θεός—είπε: «Είμαι απλώς ένα παιδί. Πώς μπορώ να φέρω εις πέρας αυτό το μέγα έργο που μου ζητείς, να εκπληρώσω αυτές τις μεγάλες ευθύνες που προτείνεις να μου δώσεις;» Εναντιώθηκε στην ιδέα να κάνει αυτό το μέγα έργο. Όμως, ο Θεός τού είπε… προς παρηγοριά του: «Πριν σε μορφώσω στην κοιλιά, σε γνώρισα». Είπε ότι τον γνώριζε στον [προθνητό] κόσμο των πνευμάτων, ότι θα πραγματοποιούσε αυτό που τού ζητούσε ο Κύριος «και πριν βγεις από τη μήτρα σε αγίασα‧ σε κατέστησα προφήτη στα έθνη». [Βλέπε Ιερεμίας 1:5–6.] Προχώρησε και μέσω τής δύναμης τού Παντοδύναμου, ο Ιερεμίας πραγματοποίησε αυτό που τού ζήτησε ο Κύριος…
Ο Κύριος ενεργεί διαφορετικά από τα έργα των ανθρώπων. Εργάζεται διαφορετικά. Ο Απόστολος Παύλος το είπε αυτό. Είπε: «Έχετε κληθεί. Δεν είναι οι σοφοί που καλούνται, αλλά ο Θεός έχει καλέσει τα μωρά για να καταντροπιάσεις αυτούς που είναι σοφοί». [Βλέπε Προς Κορινθίους Α΄ 1:25–27.] Και [οι] απόστολοι τους οποίους κάλεσε ο Θεός, τους οποίους ο Ιησούς, ο Υιός τού Θεού κάλεσε, και έθεσε τα χέρια του επάνω τους και τους απένειμε την ιεροσύνη και την εξουσία του να φέρουν εις πέρας το έργο του, δεν ήσαν μορφωμένοι. Δεν κατανοούσαν τις επιστήμες, δεν κατείχαν υψηλές θέσεις στην Ιουδαία—ήσαν φτωχοί και αγράμματοι, με ταπεινά επαγγέλματα στη ζωή. …Τότε, λοιπόν, ο Κύριος είναι διαφορετικός. Κάνει τις κλήσεις Του διαφορετικά από τις κλήσεις αυτές που γίνονται από τους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι είναι πολύ πιθανόν να [συγχέονται] σε σχέση με τις λειτουργίες τού Θεού στις κλήσεις του‧ οι καλύτεροι των ανθρώπων, οι σοφότεροι των ανθρώπων [συγχέονται] συχνά. Ο Μωυσής [συγχύθηκε] σε σχέση με το πώς ο Κύριος θα τον καθιστούσε ικανό να φέρει εις πέρας αυτό που ζητούσε, αλλά διδάχθηκε κατόπιν. Ο Κύριος τον βοήθησε και τον επικούρησε κατά τρόπο θαυμαστό, στο να πείσει τους αδελφούς του, τον Ισραήλ, όταν εθεάθη από τον μεγάλο Ιεχωβά. Συσκέφθηκε μαζί τους και τους είπε την αποστολή του και τελικώς συνήνεσαν. Απεδέχθησαν και έλαβαν τις συμβουλές του και την ηγεσία του και τους έβγαλε από τη χώρα τής αιχμαλωσίας στην Αίγυπτο. Ήταν επιτυχής, όχι επιτυχής μέσω τής δικής του σοφίας, αλλά απέδωσε όλη του την επιτυχία στον Παντοδύναμο Θεό, ο οποίος τον κάλεσε. Και εμείς το ίδιο…
Ενδεχομένως να αρκεί να δηλώσουμε ότι ο Θεός μάς έχει καλέσει. Δεν κηρύττουμε [παρά] καθώς το απαιτεί ο Θεός. Σχεδόν κάθε άνδρας που είναι ένας από τους πρεσβυτέρους τού Ισραήλ έχει αισθανθεί απροετοίμαστος, όταν εκλήθη να κηρύξει το Ευαγγέλιο, να ασκήσει τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις που τού έχουν ανατεθεί. Παρατηρώ ότι ορισμένοι εκ των καλύτερων ομιλητών που έχουν μιλήσει ποτέ από αυτό το βήμα, όταν καλούνται, φοβούνται, αισθάνονται να ζητήσουν την πίστη και την υποστήριξη τού εκκλησιάσματος. Και έχουν σταθεί με τη δύναμη τού Ιεχωβά και έχουν διακηρύξει το θέλημά του με φόβο και τρεμούλα. Όμως, δεν ήταν με τη δική τους δύναμη και σοφία που απευθύνθηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο προς τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών. Μολονότι μπορεί να μην είχαν τα οφέλη μίας κολεγιακής μόρφωσης, ωστόσο, στέκονται ενώπιον των μελών, μη εξαρτώμενοι από τη δική τους δύναμη αλλά με τη δύναμη και ισχύ τού Ευαγγελίου.4
Δεν μπορούμε πάντοτε να κάνουμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά θα έχουμε τη δύναμη να κάνουμε αυτό που θα πρέπει να κάνουμε. Ο Κύριος θα μας δώσει τη δύναμη να το κάνουμε.5 [Βλέπε πρόταση 2 στη σελίδα 175.]
Έχουμε κληθεί να ενεργούμε εν ονόματι τού Θεού και αναγνωρίζουμε το χέρι Του σε όλα τα καλά που κάνουμε.
Αυτό που κάνουμε, το επιτελούμε στο όνομα τού Κυρίου, τού Θεού τού Ισραήλ, και είμαστε πρόθυμοι να αναγνωρίσουμε το χέρι τού Παντοδύναμου στα πάντα που κάνουμε. Όταν ο Μωυσής εστάθη ως απελευθερωτής των τέκνων τού Ισραήλ από την αιγυπτιακή αιχμαλωσία τους, δεν παρουσιάσθηκε με τον τρόπο ενός κοινού απελευθερωτή, αλλά πήγε εν ονόματι τού Κυρίου, τού Θεού τού Ισραήλ, έχοντας προσταχθεί να φέρει εις πέρας τη λύτρωσή τους, με τη δύναμη και την εξουσία που έλαβε από τον Θεό. Και από τη στιγμή που εμφανίσθηκε ενώπιόν τους με αυτήν την ιδιότητα, έως ότου είχε φέρει εις πέρας το έργο του, ενήργησε εν ονόματι τού Κυρίου και μέσω αυτού, και όχι με τη δική του σοφία ή ευφυΐα ούτε επειδή είχε ανωτέρα διάνοια από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ο Κύριος εμφανίσθηκε σε αυτόν στην καιγομένη βάτο και τον προσέταξε να πάει και να φέρει εις πέρας ένα συγκεκριμένο έργο, το οποίο αφορούσε στην ειρήνη, στην ευδαιμονία και τη σωτηρία ενός σπουδαίου λαού. Και η επιτυχία και η ευημερία του εξηρτώντο από την πραγματοποίηση της τάξεως πραγμάτων που τού είχε αποκαλυφθεί από τον Θεό των Ουρανών. Η επιτυχία και η ευημερία του διασφαλίσθηκαν απολύτως από το γεγονός ότι το έργο με το οποίο είχε επιφορτισθεί δεν ήταν κάτι τής δικής του επινόησης, αλλά προήρχετο από τον Ιεχωβά…
Είναι το ίδιο σε σχέση με εμάς. Το μέγα έργο τώρα πραγματοποιείται—η συνάθροιση τού λαού από τα έθνη τής γης δεν είχε την προέλευσή της στον νου κάποιου ανθρώπου ή κάποιας ομάδος ανθρώπων, αλλά προήρχετο από τον Κύριο τον Παντοδύναμο.6
Εξαρτώμεθα από τον Θεό και σε όλα τα έργα και τους κόπους μας και σε όλες τις επιτυχίες που μας συνοδεύουν στους κόπους μας, αισθανόμαστε ότι ήταν ο Θεός που το έφερε εις πέρας.7
Ήλθαμε στον κόσμο για έναν μεγάλο σκοπό, τον ίδιο όπως ο Ιησούς, ο μεγαλύτερος αδελφός μας, να κάνουμε το θέλημα και τα έργα τού Πατέρα μας. Σε αυτό υπάρχει ειρήνη, χαρά και ευδαιμονία, αύξηση σοφίας, γνώσεως και τής δυνάμεως τού Θεού. Εκτός αυτού δεν υπάρχουν υπεσχημένες ευλογίες. Συνεπώς, ας αφοσιωθούμε στη χρηστότητα, ας βοηθήσουμε τον καθέναν και τους πάντες να είναι καλύτεροι και ευτυχέστεροι, ας κάνουμε καλό σε όλους και κακό σε κανέναν, ας τιμούμε τον Θεό και ας υπακούμε στην Ιεροσύνη Του, ας καλλιεργούμε και ας διατηρούμε μία πεφωτισμένη συνείδηση και ας ακολουθούμε το Άγιο Πνεύμα, ας μην λιποψυχούμε, ας κρατούμε γερά αυτό που είναι καλό, ας υπομείνουμε μέχρι τέλους και το δικό σας ποτήρι τής χαράς θα είναι γεμάτο μέχρι να υπερχειλίσει, επειδή μεγάλη θα είναι η αμοιβή σας για τις δοκιμασίες σας και τα δεινά σας υπό πειρασμούς, για τις δριμείες δυσκολίες, τις επιθυμίες τής καρδιάς σας και τα δάκρυά σας. Μάλιστα, ο Θεός μας θα σας δώσει το στέμμα τής άφθαρτης δόξας.8 [Βλέπε πρόταση 3 κατωτέρω.]
Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία
Εξετάστε αυτές τις ιδέες καθώς μελετάτε το κεφάλαιο ή καθώς προετοιμάζεσθε να διδάξετε. Για επιπρόσθετη βοήθεια, βλέπε σελίδες v-viii.
-
Μελετήστε το τμήμα που αρχίζει στη σελίδα 168. Πώς μπορείτε να ξέρετε, όταν προσβλέπετε μόνο στη δόξα τού Θεού; Με τόσους πολλούς περισπασμούς στον κόσμο, πώς μπορούν οι γονείς να βοηθήσουν τα παιδιά τους να προσβλέπουν μόνο στη δόξα τού Θεού;
-
Ανασκοπήστε τα σχόλια τού Προέδρου Σνόου σχετικά με τον Μωυσή και τον Ιερεμία (σελίδες 170-73). Πώς θα μπορούσαν αυτές οι αφηγήσεις να μας βοηθήσουν στις προσπάθειές μας να υπηρετούμε σε απαρτίες ιεροσύνης, στην Ανακουφιστική Εταιρεία και σε άλλες οργανώσεις τής Εκκλησίας;
-
Ο Πρόεδρος Σνόου δίδαξε ότι θα πρέπει να υπηρετούμε «εν ονόματι τού Κυρίου» (σελίδα 174). Σκεφθείτε ευκαιρίες που έχετε, προκειμένου να υπηρετήσετε εν ονόματι τού Κυρίου.
-
Ο Πρόεδρος Σνόου χρησιμοποιεί τις λέξεις επιτυχία και επιτυχής αρκετές φορές σε αυτό το κεφάλαιο. Πώς διαφέρει ο ορισμός τού Θεού για την επιτυχία από εκείνη τού κόσμου; Γιατί μπορούμε να έχουμε τη διαβεβαίωση για επιτυχία, όταν ακολουθούμε το θέλημα τού Θεού;
Σχετιζόμενες γραφές: Προς Φιλιππησίους 4:13, Νεφί Β΄ 10:24, Μωσία 3:19, Ήλαμαν 3:35, 10:4–5, Νεφί Γ΄ 11:10–11, 13:19–24, Δ&Δ 20:77, 79, Μωυσή 4:2
Βοήθεια διδασκαλίας: «Μη φοβάστε τη σιωπή. Συχνά οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο να σκεφθούν και να απαντήσουν σε ερωτήσεις ή να εκφράσουν αυτά που αισθάνονται. Μπορείτε να κάνετε μία παύση μετά από κάποια ερώτησή σας, όταν μιλήσετε για κάποια πνευματική εμπειρία ή όταν κάποιος δυσκολεύεται να εκφρασθεί» (Teaching, No Greater Call, 67).
Στον κήπο τής Γεθσημανή ο Σωτήρας είπε: «Όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει» (Κατά Λουκάν 22:42).
Ο Μωυσής «απέδωσε όλη του την επιτυχία στον Παντοδύναμο Θεό, ο οποίος τον κάλεσε. Και εμείς το ίδιο».