Κεφάλαιο 18o

Ηγεσία στην Εκκλησία και ανιδιοτελής υπηρέτηση

«Είμαστε οι εν Κυρίω υπηρέτες σας και επιθυμούμε την ευημερία σας και την ευημερία όλης τής ανθρωπότητας».

Από τη ζωή τού Λορέντζο Σνόου

Από τον Οκτώβριο τού 1840 έως τον Ιανουάριο τού 1843, ο Λορέντζο Σνόου προήδρευε τής Εκκλησίας στο Λονδίνο τής Αγγλίας και στη γύρω περιοχή. Επέβλεπε ηγέτες τής ιεροσύνης εκεί, διδάσκοντάς τους μερικές φορές αυτοπροσώπως και μερικές φορές γράφοντας γράμματα, για να δώσει συμβουλές. Λίγο πριν από το τέλος τής ιεραποστολής του στην Αγγλία, έγραψε σε δύο «Προεδρεύοντες Πρεσβυτέρους των κλάδων τού Λονδίνου», οι οποίοι υπηρετούσαν περίπου σαν τους προέδρους κλάδου σήμερα. Στο γράμμα του έλεγε για μία εμπειρία που είχε με έναν άλλον ηγέτη κλάδου στην περιοχή.

Ο Πρεσβύτερος Σνόου περιέγραψε αυτόν τον ηγέτη σαν κάποιον «χωρίς εξωτερικά ελαττώματα». Ο άνδρας «εργαζόταν σκληρά για να εκπληρώσει την αποστολή τής Εκκλησίας» και είχε την ικανότητα να διασφαλίζει «ότι όλοι [ήταν] στο πόστο τους και έκαναν το καθήκον τους». Ήταν επιμελής, «κοπιάζοντας στο έργο ο ίδιος με περισσότερη εργατικότητα απ’ όλους». Όμως, παρά τις εξωτερικές εμφανίσεις πίστεως αυτού τού άνδρα, ο κλάδος είχε τακτικά προβλήματα τα οποία φαίνονταν να επικεντρώνονται σε εκείνον. Ο Πρεσβύτερος Σνόου προσπάθησε για κάμποσο καιρό να προσδιορίσει την αιτία των προβλημάτων και με ευγένεια επιτίμησε τα μέλη τού κλάδου που δεν υποστήριζαν τον ηγέτη τους. Κατόπιν, άρχισε να αναρωτιέται αν ο ηγέτης «ενδεχομένως να είχε κάποια μυστική, εσωτερική στάση την οποίαν δεν γνώριζε και δεν εκδηλωνόταν ανοικτά», αλλά η οποία κάπως οδηγούσε στις δυσκολίες μέσα στον κλάδο. Ο Πρεσβύτερος Σνόου αφηγήθηκε:

«Λόγω αυτού προσευχήθηκα ώστε ο Κύριος να μού έδιδε το πνεύμα τής διακρίσεως στην περίπτωση αυτή. Η προσευχή μου εισακούσθηκε. Βρήκα τον αδελφό να διακατέχεται από ένα είδος ημι-κρυμμένης, συγκεκαλυμμένης στάσης σύμφωνα με την οποίαν επιζητούσε μόνον τη δική του δόξα και τιμή και η οποία τον κατηύθυνε σε πολλές από τις πράξεις του. Έστελνε έναν αδελφό να τον αντικαταστήσει σε ένα ραντεβού, αλλά είχε την κρυφή επιθυμία να αποκτήσει την τιμή για τον εαυτό του. Αν ο αδελφός δεν τηρούσε το ραντεβού, επιτιμούσε τον ένοχο, όχι επειδή το έργο τού Κυρίου ήταν σε κάποιον βαθμό άκαρπο ή επειδή ο αδελφός έχασε μία ευλογία, αλλά επειδή το άτομο έδειχνε ασέβεια, μη υπακούοντας σε αυτόν. Σε [μία] περίπτωση όπου πολλοί άνθρωποι βαπτίζονταν από έναν αδελφό, η καρδιά του αγαλλιούσε όχι τόσο πολύ επειδή τα άτομα εισέρχονταν σε διαθήκη, αλλά επειδή γινόταν υπό την επίβλεψή του, επιθυμώντας κρυφά να μην αποκτήσει κανένας για τον οποίον ήταν υπεύθυνος πολλή τιμή, εκτός και αν ετιμάτο το όνομά του λόγω τής σχέσης τους».

Ο Πρεσβύτερος Σνόου παρατήρησε ότι αν ένα μέλος τού κλάδου επιτύγχανε σε ένα έργο, αλλά δεν ακολουθούσε τις συμβουλές τού ηγέτη με κάθε λεπτομέρεια, ο ηγέτης είχε «ένα πνεύμα ζηλοφθονίας… που ελλόχευε κάτω από την εκπεφρασμένη επιδοκιμασία». Συνέχισε: «Η στάση αυτή ήταν συγκεκαλυμμένη. Οι καρποί τής δεν φανερώνονταν ανοικτά, αλλά θα φανερώνονταν, αν δεν διορθωνόταν η κατάσταση. Ήταν ένα εσωτερικό κακό που τελικώς θα κατέστρεφε τη χρησιμότητά του. Του επέφερε περιττές φασαρίες, ενώ διηύθυνε τις υποθέσεις τής κλήσεώς του. Ομοίως δημιουργούσε μία πηγή συνεχούς δυσαρέσκειας στον νου του. Ανυπόμονος να προαγάγει τον σκοπό τού Θεού, αλλά πάντοτε κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να θεάται σαφώς η συνεισφορά του στα πάντα. Επιμελής να δίδει καλές οδηγίες, αλλά προσεκτικός να βάζει το πλήρες όνομά του στο κάτω μέρος αυτών».

Ο Πρεσβύτερος Σνόου δεν έγραψε αυτό το γράμμα, για να καταδικάσει τον τοπικό ηγέτη. Σκοπός του που το έγραψε ήταν να βοηθήσει άλλους ηγέτες—ώστε το υπερήφανο πνεύμα που περιέγραφε «να γίνει ορατό, γνωστό και αποφευκτέο» ανάμεσά τους. Προειδοποίησε ότι πολλοί άνθρωποι «οι οποίοι ειλικρινώς θεωρούσαν τον εαυτό τους απαλλαγμένο από τη στάση, σύμφωνα με την οποίαν κάποιος επιζητεί τη δική του τιμή, θα ανεκάλυπταν προς έκπληξίν τους μετά από προσεκτική εξέταση των κινήτρων --τα οποία τους εμπνέουν στη συμπεριφορά τους-- ότι αυτή η στάση τούς ωθούσε να εκτελέσουν πολλές από τις πράξεις τους».

Έχοντας αναφέρει αυτήν την προειδοποίηση, συμβούλευσε: «Για να γίνουμε όπως θα ήθελε ο Θεός να γίνουμε, πρέπει να συνηθίσουμε να αγαλλιούμε με το να βλέπουμε άλλους τόσο ευλογημένους όσο τον εαυτό μας, να αγαλλιούμε με το να βλέπουμε τον σκοπό τής Σιών να προχωρεί από οιαδήποτε μέσα μπορεί να θέλει ο Κύριος να τον κάνουν και να μην επιτρέψουμε στη ζηλοφθονία να εισχωρήσει στην καρδιά μας, όταν δοθεί σε ένα πιο αδύναμο άτομο από εμάς μεγαλύτερη τιμή‧ να είμαστε ευχαριστημένοι με το να μεγαλύνουμε μία μικρότερη θέση μέχρι να μας δοθεί υψηλότερη, να είμαστε ικανοποιημένοι με το να κάνουμε μικρά πράγματα και να μην διεκδικούμε την τιμή από μεγάλα». Συνέκρινε την Εκκλησία με ένα μέγα κτήριο, με τους Αγίους ως μέρη αυτού τού κτηρίου, λέγοντας ότι δεν θα πρέπει «ποτέ να νιώθουμε τόσο υπερήφανοι, που να μην είμαστε πρόθυμοι, όπως γίνεται με ένα δένδρο, να μας κόψουν, να μας ισιώσουν, να μας χαράξουν και να μας πελεκήσουν, προκειμένου να ταιριάξουμε στο μέρος που πρέπει να καταλάβουμε στο πνευματικό κτήριο».

Ο Πρεσβύτερος Σνόου ολοκλήρωσε το γράμμα με τα εξής λόγια: «Αν ένας προεδρεύων πρεσβύτερος επιζητεί μόνον να γίνει όπως μπορεί και οφείλει να γίνει, αποβάλλοντας ιδιοτελείς αρχές και πάντοτε να ενεργεί για το καλό των ανθρώπων του και να είναι ταπεινός και να μην επιζητεί να κάνει πάρα πολλά σε λίγο καιρό ή να είναι πολύ σπουδαίος μέχρι να έχει αναπτυχθεί σε αυτό, ποτέ δεν θα απορήσει ως προς το πώς να μεγαλύνει τη θέση του ορθώς ούτε θα υστερεί ποτέ στη δύναμη τού Θεού να επιφέρει τούς σοφούς σκοπούς Του».¹ [Βλέπε πρόταση 1 στη σελίδα 253.]

Διδασκαλίες τού Λορέντζο Σνόου

Ο Κύριος έχει δώσει στους ηγέτες τής Εκκλησίας Του μία ουράνια προσταγή: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου»

Κάθε άνδρας, ο οποίος έχει μία επίσημη κλήση και στον οποίον ο Θεός έχει απονείμει την αγία και θεία ιεροσύνη του, ας σκεφθεί τι είπε ο Σωτήρας στους Δώδεκα Αποστόλους, λίγο προτού πάει στην παρουσία τού Πατέρα του—«Ποίμαινε τα πρόβατά μου». [Κατά Ιωάννην 21:16–17.] Και συνέχισε να το λέει αυτό έως ότου οι απόστολοι λυπήθηκαν που συνέχισε να τους καλεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όμως, εκείνος είπε—«Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Δηλαδή: «Προχώρησε με όλη σου την καρδιά, να είσαι πλήρως αφοσιωμένος στον σκοπό μου. Αυτοί οι άνθρωποι στον κόσμο είναι αδελφοί και αδελφές μου. Τα συναισθήματά μου είναι πολύ έντονα για εκείνους. Φρόντισε τον λαό μου. Ποίμαινε το ποίμνιό μου. Προχώρησε και κήρυξε το Ευαγγέλιο. Θα σε ανταμείψω για όλες τις θυσίες σου. Μην νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις πάρα πολύ μεγάλη θυσία στην επίτευξη αυτού τού έργου». Τους κάλεσε με έναν εγκάρδιο τρόπο να κάνουν αυτό το έργο. Και τώρα καλώ όλους που φέρουν αυτήν την ιεροσύνη, τους προεδρεύοντες υπεύθυνη θέση τού πασσάλου και τους επισκόπους και το Ανώτερο Συμβούλιο, να προχωρήσουν και να ποιμάνουν το ποίμνιο. Ενδιαφερθείτε γι’ αυτούς. …Εργασθείτε γι’ αυτούς και μην περιορίζετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας στην προσωπική σας αύξηση τού κύρους σας. Τότε, ο Θεός θα σας δώσει αποκάλυψη επάνω στην αποκάλυψη, έμπνευση επάνω στην έμπνευση και θα σας διδάξει πώς να αποκτήσετε ευλογίες για τους Αγίους σε ζητήματα που αφορούν στην εγκόσμια και πνευματική τους ευημερία.² [Βλέπε πρόταση 2 στη σελίδα 253.]

Ηγέτες και διδάσκαλοι καλούνται να ακολουθήσουν το παράδειγμα τού Σωτήρος και να υπηρετούν με αγάπη, όχι να αυξάνουν το κύρος τους.

Γιατί καλείται ένας άνδρας ως πρόεδρος επί τού λαού; Είναι για να αποκτήσει επιρροή και μετά να χρησιμοποιήσει αυτήν την επιρροή κατευθείαν για τη δική του αύξηση κύρους; Όχι, αλλά αντιθέτως, καλείται να ενεργεί σε μία τέτοια θέση λόγω ίδιων αρχών όπως η ιεροσύνη εδόθη στον Υιό τού Θεού, ώστε να κάνει θυσίες. Για τον εαυτό του; Όχι, αλλά προς όφελος του λαού τού οποίου προεδρεύει. Θα απαιτείτο από εκείνον να προσφερθεί επάνω στον σταυρό όπως έκανε ο Σωτήρας; Όχι, αλλά να γίνει υπηρέτης των αδελφών του, όχι κύριός τους, και να εργάζεται προς όφελος και ευημερία τους. Όχι να ασκεί την επιρροή ούτως αποκτηθείσα για να επωφελείται ο ίδιος, η οικογένεια του, οι συγγενείς και οι προσωπικοί φίλοι του, αλλά να θεωρεί όλους αδελφούς του, οι οποίοι έχουν δικαιώματα όπως έχει και εκείνος και, συνεπώς να επιζητεί να ευλογεί και να ωφελεί όλους εξίσου σύμφωνα με τα ταλέντα και την αξιοσύνη που μπορεί να έχουν και τοιουτοτρόπως κάνοντας αυτό, να αναπτύξει μέσα του αυτό το πατρικό συναίσθημα, το οποίο υπάρχει πάντοτε στην καρδιά τού Πατέρα.

…Ας συνειδητοποιήσουν όσοι κηρύττουν ανάμεσα στους Αγίους γιατί τους δόθηκε η Ιεροσύνη. Ας γνωρίζουν και ας αισθανθούν πλήρως γιατί ορίσθηκαν να κατέχουν την τάδε ή τη δείνα θέση σε σχέση με αυτή, ώστε να ενεργούν σύμφωνα με το θέλημα τού Διδασκάλου μας, υπηρέτη όλων, ώστε να μάθουν να φροντίζουν τις ανάγκες όλων των ανθρώπων τόσο στοργικά όπως εκείνος φροντίζει τις δικές του ανάγκες. …Τότε θα καταλάβουν το νόημα των δύο μεγάλων εντολών επάνω στις οποίες, είπε ο Σωτήρας «κρέμονται ολόκληρος ο νόμος και οι προφήτες», δηλαδή, να αγαπούμε τον Κύριο με όλη την ισχύ, τον νου και τη δύναμή μας και τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας [βλέπε Κατά Ματθαίον 22:37–40].³

Κάντε μία προσευχή προτού [διδάξετε] και αυτή είναι η εξής: Ζητήστε από τον Κύριο να μπορείτε να πείτε κάτι κατά τα σχόλιά σας που θα είναι ευεργετικά προς αυτούς στους οποίους απευθύνεστε. Μην σας νοιάζει αν είναι κάτι που θα προσθέσει στη δική σας δόξα ή όχι, αλλά απλώς να έχετε υπ’ όψιν σας ότι έχετε κληθεί να απευθυνθείτε στο ακροατήριο και ότι το τελευταίο επιθυμεί να λάβει κάτι που θα το ωφελήσει. Αυτό μπορεί να προέλθει μόνον από τον Κύριο. Μην ανησυχείτε για το αν… αυτοί που σας ακούν, μπορεί να πουν ότι μιλήσατε όμορφα. Μην νοιάζεστε γι’ αυτό καθόλου, αλλά αποβάλετε κάθε ιδιοτέλεια που θα μπορούσε να είναι στον νου σας, ώστε να σας υπαγορεύσει κάτι ο Κύριος που θα είναι προς όφελος των ανθρώπων.⁴ [Βλέπε πρόταση 3 στη σελίδα 253.]

Οι συνετοί ηγέτες εκτιμούν τα ταλέντα των άλλων και δίδουν στους ανθρώπους ευκαιρίες να υπηρετήσουν.

Από το γεγονός ότι ένας ηγέτης, έχοντας αγαπηθεί από τους ανθρώπους και έχοντας μία φήμη ανάμεσά τους για την ακεραιότητα και την εντιμότητά του και την προθυμία του να εργάζεται προς όφελος τού Θεού και των ανθρώπων, πρόθυμος να κάνει οιανδήποτε θυσία που θα μπορούσε να απαιτηθεί από εκείνον, έχει την εμπιστοσύνη τους και, όταν έχει μία τέτοια ιερά εμπιστοσύνη, τι θα μπορούσε κατόπιν να κάνει, προκειμένου να ικανοποιήσει τις απόψεις των ανθρώπων, οι οποίες λίγο-πολύ έχουν την τάση να είναι προοδευτικές; Ας καλεί αυτός ο άνδρας να τον βοηθήσουν εκείνοι οι αδελφοί του οι οποίοι είναι ικανότατοι, επιτρέποντάς τους να έχουν από κοινού τις ευθύνες του. Επειδή θα βρείτε, κατά γενικό κανόνα, ότι το ταλέντο αυτό υπάρχει ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους και σπανίως συνδυάζεται σε μεμονωμένα άτομα και απλώς χρειάζεται μόνον μία ευκαιρία για να αναπτυχθεί. Θα μπορούσε να πει σε κάποιον: «Αδελφέ Τάδε, ταιριάζεις καλύτερα να αναλάβεις αυτήν ή την άλλη θέση απ’ ό,τι εγώ» ή σε κάποιον άλλον: «Είσαι ο καταλληλότερος άνδρας για το τμήμα αυτό» και ούτω καθεξής, έως ότου φανερώσει τα ταλέντα όλων και, αντί να μειώσει τη δημόσια εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, μία τέτοια τακτική θα προσέθετε σε αυτήν.⁵ [Βλέπε πρόταση 4 στη σελίδα 254.]

Ο σωστός τρόπος να ηγούμεθα είναι με ταπεινοφροσύνη, καλό παράδειγμα και αφοσίωση προς ευημερία των άλλων.

Η αυταρχική εξουσία δεν είναι ο σωστός τρόπος εξουσίας για να κυβερνώνται οι Άγιοι, αλλά αντιθέτως να επιζητούν να διοικούν με πνεύμα ταπεινοφροσύνης, σοφίας και καλοσύνης, διδάσκοντας όχι τόσο πολύ με θεωρία όσο με την πράξη. Αν και ένα άτομο θα πρέπει να διδάσκει με την ευγλωττία ενός αγγέλου, ωστόσο οι καλές πρακτικές, τα καλά παραδείγματα και οι πράξεις του, οι οποίες συνεχώς φανερώνουν αφοσίωση στο όφελος τού λαού, διδάσκουν πολύ πιο εύγλωττα, πολύ πιο αποτελεσματικά.⁶

Αν είσθε τόσο πιστοί και ενωμένοι όσο είναι πιστοί και ενωμένοι η Πρώτη Προεδρία και οι Δώδεκα και μας ακολουθήσετε, όπως ακολουθούμε εμείς τον Χριστό, όλα θα είναι καλά για εσάς. Είμαστε αποφασισμένοι να επιτελέσουμε το καθήκον μας και να υπηρετήσουμε τον Κύριο και να κοπιάσουμε προς όφελος τού λαού Του και προς επίτευξη τού έργου Του. Είμαστε οι εν Κυρίω υπηρέτες σας και επιθυμούμε την ευημερία σας και την ευημερία όλης τής ανθρωπότητας.

Ο Κύριος δεν επέλεξε τους σπουδαίους και τους πολυμαθείς τού κόσμου, προκειμένου να επιτελέσουν το έργο Του επί τής γης. Δεν είναι αυτοί που έχουν εκπαιδευθεί και μορφωθεί στα κολέγια και τα σεμινάρια τής μάθησης, αλλά ταπεινοί άνδρες, αφοσιωμένοι στον σκοπό Του, τους οποίους έχει επιλέξει να είναι υπεύθυνοι για τις υποθέσεις τής Εκκλησίας Του, άνδρες που είναι πρόθυμοι να ηγούνται και να καθοδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα και οι οποίοι κατ’ ανάγκην θα δώσουν τη δόξα σε Εκείνον, γνωρίζοντας ότι από μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, αδελφοί και αδελφές, ότι δεν είχα καμία φιλοδοξία να αναλάβω την ευθύνη που τώρα μου ανήκει. Αν μπορούσα να διαφύγω την ευθύνη με τιμή, ποτέ δεν θα βρισκόμουν στην παρούσα κατάστασή μου. Ποτέ δεν την επιζήτησα ούτε ποτέ ζήτησα τη βοήθεια κάποιων εκ των αδελφών μου, ώστε να μπορέσω να αποκτήσω αυτήν τη θέση, αλλά ο Κύριος απεκάλυψε σε εμένα και τους αδελφούς μου ότι αυτό ήταν το θέλημά Του και δεν προτίθεμαι να αποφύγω οιανδήποτε ευθύνη ούτε να απορρίψω να έχω οιανδήποτε θέση την οποία απαιτεί ο Κύριος από εμένα να κατέχω.⁷

Θα πασχίζω να είμαι αφοσιωμένος προς όφελός σας και προς όφελος τής βασιλείας τού Θεού. Θα σας υπηρετώ καθ’ όσον δύναμαι να γνωρίζω και να κατανοώ, αναφορικά με αυτό που θα προάγει τα οφέλη σας σε σχέση με τα οφέλη τού Παντοδύναμου. Θα το κάνω αυτό και ο Κύριος θα είναι βοηθός μου.⁸ [Βλέπε πρόταση 5 κατωτέρω.]

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Εξετάστε αυτές τις ιδέες καθώς μελετάτε το κεφάλαιο ή καθώς προετοιμάζεσθε να διδάξετε. Για επιπρόσθετη βοήθεια, βλέπε σελίδες v-viii.

Πώς θα μπορούσε να ισχύει για εμάς το γράμμα τού Λορέντζο Σνόου προς τους ηγέτες στην Αγγλία (σελίδες 245, 247-48); Για παράδειγμα, τι μπορεί να υπάρξει ως αποτέλεσμα όταν έχουμε μία «στάση, σύμφωνα με την οποίαν κάποιος επιζητεί τη δική του τιμή» στις κλήσεις μας στην Εκκλησία; Πώς μπορούμε να μεγαλύνουμε την κλήση μας χωρίς να μεγαλυνθούμε εμείς;
Μελετήστε το τμήμα που αρχίζει στη σελίδα 249. Με ποιους τρόπους μπορούν οι ηγέτες να «πο[ιμάνουν] το ποίμνιο» τού Χριστού; Τι έχουν κάνει οι ηγέτες, προκειμένου να σας «ποιμάνουν»; Ποια γνωρίσματα χαρακτήρα θαυμάζετε σε αυτούς τους ηγέτες;
Διαβάστε τις προειδοποιήσεις τού Προέδρου Σνόου για την προσωπική αύξηση κύρους (σελίδες 249-50). Κατόπιν ανασκοπήστε ολόκληρη τη δεύτερη παράγραφο στη σελίδα 247. Γιατί θα πρέπει να εξετάζουμε τα κίνητρά μας καθώς προσφέρουμε υπηρέτηση; Μελετήστε με προσευχή τα κίνητρά σας που υπηρετείτε στην Εκκλησία.
Συλλογισθείτε την παράγραφο που αρχίζει στο κάτω μέρος τής σελίδας 250. Πώς επηρεάζεται ένας τομέας ή κλάδος, όταν οι ηγέτες φέρουν από κοινού ορισμένες ευθύνες με άλλη μέλη; Τι αποτελέσματα έχετε δει, όταν μέλη τής Εκκλησίας με διαφορετικά ταλέντα και εμπειρίες εργάσθηκαν για έναν κοινό στόχο;
Ο Πρόεδρος Σνόου συμβούλευσε: «Η αυταρχική εξουσία δεν είναι ο σωστός τρόπος εξουσίας για να κυβερνώνται οι Άγιοι» (σελίδα 252). Ποια είναι ορισμένα πιθανά αποτελέσματα τής αυταρχικής εξουσίας από ηγέτες τής Εκκλησίας; Από γονείς; Ποια είναι ορισμένα πιθανά αποτελέσματα τής ταπεινής ηγεσίας;

Σχετιζόμενες γραφές: Κατά Ματθαίον 6:24, 20:25–28, 23:5, Κατά Μάρκον 10:42–45, Κατά Ιωάννην 13:13–17, Νεφί Β΄ 26:29, 28:30–31, Μωσία 2:11–19, Νεφί Γ΄ 27:27, Δ&Δ 46:7–11, 50:26, 121:34–46

Βοήθεια διδασκαλίας: «Ερωτήσεις γραμμένες στον πίνακα πριν αρχίσει το μάθημα θα βοηθήσουν τους μαθητευόμενους να αρχίσουν να σκέπτονται τα θέματα ακόμη και πριν αρχίσει το μάθημα» (Teaching, No Greater Call, 93).

Πιστοί ηγέτες τής Εκκλησίας ακολουθούν τη νουθεσία τού Κυρίου προς τον Πέτρο: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου» (Κατά Ιωάννην 21:16–17).

«Θα βρείτε, κατά γενικό κανόνα, ότι το ταλέντο αυτό υπάρχει ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους και σπανίως συνδυάζεται σε μεμονωμένα άτομα».