Κεφάλαιο 8o

«Θεέ, δοκίμασέ με, και γνώρισε την καρδιά μου»

Ενάρετοι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών προσπαθούν να «εδραιώσουν χαρακτήρα ενώπιον τού Θεού στον οποίον να στηρίζονται εν καιρώ δοκιμασίας».

Από τη ζωή τού Λορέντζο Σνόου

Στις 15 Δεκεμβρίου 1899, ο Πρόεδρος Λορέντζο Σνόου, τότε Πρόεδρος τής Εκκλησίας, μίλησε στην κηδεία τού Προέδρου Φράνκλιν Ρίτσαρντς, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως Πρόεδρος τής Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Κατά το τέλος τής ομιλίας του, ο Πρόεδρος Σνόου είπε: «Ζητώ από τον Κύριο τού Ισραήλ να ευλογήσει τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών και να προετοιμασθούμε για τα γεγονότα τού εγγύς μέλλοντος, με την καρδιά μας αγνή ενώπιον τού Κυρίου».

Επεξηγώντας την ανάγκη να τηρούμε «την καρδιά μας αγνή ενώπιον τού Κυρίου», ο Πρόεδρος Σνόου μίλησε για μία εμπειρία που είχε εκείνος και ο Πρόεδρος Ρίτσαρντς στη δεκαετία τού 1850, όταν ήσαν νέοι Απόστολοι. Τότε, ο Πρόεδρος Μπρίγκαμ Γιανγκ ηγείτο μίας βελτιώσεως στην Εκκλησία, καλώντας τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών παντού να μετανοήσουν και να ανανεώσουν τη δέσμευσή τους στην χρηστή ζωή.

«Όταν ο Πρόεδρος Γιανγκ σηκώθηκε να καλέσει τους ανθρώπους να μετανοήσουν και να βελτιωθούν», ενθυμείτο ο Πρόεδρος Σνόου, «μίλησε πολύ εντόνως ως προς το τι έπρεπε να γίνει με μερικούς ανθρώπους—ότι θα έπρεπε να τους αφαιρεθεί η Ιεροσύνη τους λόγω της αποτυχίας τους να την μεγαλύνουν όπως θα έπρεπε να είχαν κάνει. Οι αδελφοί, οι οποίοι ζούσαν εκείνες τις ημέρες, θα θυμούνται πόσο σθεναρώς μίλησε προς αυτήν την κατεύθυνση. Λοιπόν, άγγιξε την καρδιά τού αδελφού Φράνκλιν και άγγιξε και τη δική μου και συζητήσαμε το ζήτημα. Καταλήξαμε ότι θα έπρεπε να πάμε στον Πρόεδρο Γιανγκ και να τού προσφέρουμε την Ιεροσύνη μας. Αν ένιωθε, εις το όνομα τού Κυρίου, ότι δεν είχαμε μεγαλύνει την Ιεροσύνη μας, θα παραιτούμασταν αυτής. Πήγαμε σε εκείνον, τον είδαμε μόνο του και του το είπαμε. Φαντάζομαι ότι υπήρχαν δάκρυα στα μάτια του, όταν είπε: ‘Αδελφέ Λορέντζο, αδελφέ Φράνκλιν, έχετε μεγαλύνει την Ιεροσύνη σας ικανοποιητικά προς τον Κύριο. Ο Θεός να σας ευλογεί’».¹

Καθ’ όλην τη ζωή του, ο Πρόεδρος Σνόου ήθελε να είναι η καρδιά του αγνή ενώπιον τού Κυρίου και επίσης παρότρυνε τους Αγίους να εξετάζουν τη δική τους αξιοσύνη. Μιλούσε με «έναν τρόπο που αύξανε στην κατανόησή μας» την ανάγκη να εδραιώσουμε «τον κατάλληλο χαρακτήρα, ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών, ενώπιον τού Θεού Πατέρα μας».² [Βλέπε πρόταση 1 στη σελίδα .]

Διδασκαλίες τού Λορέντζο Σνόου

Αν έχουμε εδραιώσει τον κατάλληλο χαρακτήρα, μπορούμε με πεποίθηση να προσκαλέσουμε τον Θεό να δοκιμάσει την καρδιά μας.

Έχω την εντύπωση ότι ο πιο πολύτιμος παράγων και εκείνο που θα μας χρησιμεύσει περισσότερο, όταν επιστρέψουμε στον κόσμο των πνευμάτων, θα είναι ότι θα έχουμε εδραιώσει τον κατάλληλο και καλώς καθορισμένο χαρακτήρα ως πιστοί και συνεπείς Άγιοι των Τελευταίων Ημερών σε αυτήν τη δοκιμαστική περίοδο.

Σε περιπτώσεις όπου ένας ξένος κάνει αίτηση για εργασία ή για μία θέση εμπιστοσύνης, συχνά απαιτείται να επιδεικνύει χαρτιά που αποδεικνύουν την αξιοσύνη του, από αξιόπιστους ανθρώπους, συστατικές επιστολές που είναι άκρως χρήσιμες με τον τρόπο τους, βοηθώντας στην απόκτηση ευνοϊκής μεταχείρισης και προνομίων που άλλως θα ήταν δύσκολο να διασφαλισθούν. Εντούτοις, είναι συγκριτικώς εύκολο να αποκτήσει γραπτή σύσταση, όπως αποκαλείται, μία σύσταση που μπορεί κάποιος να βάλει στην τσέπη του, και πράγματι σύμφωνα με την παρατήρησή μου δεν είναι σπάνια η περίπτωση που οι άνθρωποι είναι οι φέροντες γραπτών συστάσεων των οποίων ο αληθινός και ο πραγματικός χαρακτήρας τους αποτυγχάνει να αποδείξει.

Υπάρχουν εκείνοι ανάμεσά μας που αναγνωρίζονται ως μέλη αυτής τής Εκκλησίας, οι οποίοι καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να είναι ευμενώς γνωστοί από τους γύρω τους, αλλά των οποίων ο αληθινός χαρακτήρας ή ο εσώτερος εαυτός αυτών των ανθρώπων είναι κρυμμένος ή συγκεκαλυμμένος. …Τώρα, αυτή η προσευχή στην οποίαν [αναφέρομαι]—«Θεέ, δοκίμασέ με και γνώρισε την καρδιά μου‧ εξέτασέ με, και μάθε τους στοχασμούς μου‧ και δες, μήπως υπάρχει μέσα μου κάποιος δρόμος ανομίας‧ και οδήγησέ με στον αιώνιο δρόμο» [Ψαλμοί 139:23–24]—είναι πολύ σημαντική. Ήταν μία προσευχή την οποίαν μπορούσε να προσφέρει ο Δαβίδ προς τον Κύριο κατά την κύρια πορεία τής ζωής του ευσυνειδήτως και με έναν βαθμό πεποίθησης. Όμως, υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες αισθανόταν την κλονιζόμενη και τρεμάμενη αίσθηση τής αδυναμίας στο να προσφέρει μία προσευχή αυτού τού είδους.

Έχω λόγο να πιστεύω ότι πολλοί Άγιοι των Τελευταίων Ημερών, κατά τη διάρκεια μεγάλου μέρους τής ζωής τους, θα μπορούσαν να προσεγγίσουν τον Κύριο με πάσα πεποίθηση και να κάνουν την ίδια αυτήν προσευχή—«Θεέ, δοκίμασέ με, και γνώρισε την καρδιά μου‧ και δες, μήπως υπάρχει μέσα μου κάποιος δρόμος ανομίας», αλλά αν μπορούσαμε να ζήσουμε, ως λαός, ώστε πάντοτε να είμαστε εις θέσιν να υποκλινόμαστε ενώπιον τού Κυρίου και να προσφέρουμε μία προσευχή σαν και αυτήν, τι ευχάριστο θα ήταν, τι επίτευγμα θα είχαμε αποκτήσει με χρηστότητα και καλά έργα! …Θα συνιστούσα [σε κάθε άτομο] να υιοθετήσει αυτήν την προσευχή τού Δαβίδ και να δει πόσο κοντά μπορεί να ζήσει σύμφωνα με το φως που έχει, ούτως ώστε να την κάνει με πάσα ειλικρίνεια μέρος της λατρείας του προς τον Θεό. Πολλοί αποτυγχάνουν να ανέλθουν σε αυτό το πρότυπο υπεροχής, διότι κάνουν πράγματα εν κρυπτώ, εκεί όπου το θνητό μάτι δεν μπορεί να διεισδύσει, τα οποία πράγματα έχουν την άμεσο τάση να τους αποξενώνουν από τον Παντοδύναμο και να αποδιώχνουν το Πνεύμα τού Θεού. Τέτοια άτομα δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτήν την προσευχή, όταν είναι μόνα. Δεν μπορούν εκτός αν έχουν μετανοήσει για τις αμαρτίες τους και έχουν διορθώσει το λάθος που ενδεχομένως να έχουν διαπράξει και αν δεν έχουν αποφασίσει να κάνουν καλύτερα στο μέλλον απ’ ό,τι έχουν κάνει κατά το παρελθόν και να εδραιώσουν έναν χαρακτήρα ενώπιον τού Θεού, ο οποίος θα μπορούσε να είναι αξιόπιστος εν ώρα δοκιμασίας και θα τους έκανε άξιους να συναναστρέφονται άγια όντα και τον ίδιον τον Πατέρα, όταν θα έχουν περάσει στον κόσμο των πνευμάτων.

…Πρέπει να είμαστε πιστοί άνδρες και πιστές γυναίκες. Πρέπει να έχουμε πίστη σε μεγάλο βαθμό ανεπτυγμένη και πρέπει να είμαστε άξιοι τής συντροφιάς τού Αγίου Πνεύματος, για να μας βοηθά στο έργο τής χρηστότητος πάντοτε, να μας δίδει τη δυνατότητα να θυσιάσουμε το θέλημά μας για το θέλημα τού Πατέρα, να πολεμήσουμε εναντίον τής πεπτωκυίας φύσεώς μας και να κάνουμε το σωστό επειδή αγαπούμε να κάνουμε το σωστό, προσβλέποντας μόνο στην τιμή και τη δόξα τού Θεού. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να υπάρχει ένα εσωτερικό αίσθημα τού νου ότι έχει επίγνωση τής ευθύνης που έχουμε, ότι αναγνωρίζει το γεγονός ότι το μάτι τού Θεού είναι επάνω μας και ότι κάθε μας πράξη και τα κίνητρα που την προτρέπουν πρέπει να υπολογίζονται. Και πρέπει να είμαστε συνεχώς en rapport [σε αρμονία] με το Πνεύμα τού Κυρίου.³ [Βλέπε πρόταση 2 στη σελίδα 141.]

Παραδείγματα στις γραφές μάς διδάσκουν πώς να βελτιώσουμε τον χαρακτήρα μας.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που θαυμάζω στον χαρακτήρα των προφητών και ειδικώς στον χαρακτήρα τού Μωυσή. Θαυμάζω την αποφασιστικότητά του να φέρει εις πέρας τον λόγο και το θέλημα τού Θεού όσον αφορά στον Ισραήλ και την ετοιμότητά του να κάνει οτιδήποτε είναι στο χέρι τού ανθρώπου, βοηθούμενος από τον Παντοδύναμο. Και πάνω απ’ όλα θαυμάζω την ακεραιότητα και την πιστότητά του στον Κύριο…

Ο Θεός θαυμάζει τους άνδρες και τις γυναίκες σήμερα, οι οποίοι ακολουθούν μία πορείας χρηστοήθειας και παρά τις δυνάμεις τού Σατανά, που παρατάσσονται εναντίον τους, μπορούν να πουν: Πήγαινε πίσω μου, Σατανά [βλέπε Κατά Λουκάν 4:8] και οι οποίοι ζουν μία χρηστή, ευσεβή ζωή και τέτοιοι άνθρωποι έχουν επιρροή με τον Θεό και οι προσευχές τους ισχύουν πολύ [βλέπε Ιακώβου 5:16]. Ο Μωυσής, παραδείγματος χάριν, είχε τέτοια δύναμη με τον Παντοδύναμο, ώστε να αλλάξει τον σκοπό Του [τού Θεού] σε μία συγκεκριμένη περίσταση. Θα σας ενθυμίσω ότι ο Κύριος θύμωσε με τους Ισραηλίτες και δήλωσε στον Μωυσή ότι θα τους κατέστρεφε και θα έπαιρνε τον Μωυσή και θα έκανε από αυτόν έναν σπουδαίο λαό και θα απένειμε σε εκείνον και τους απογόνους του όσα είχε υποσχεθεί στον Ισραήλ. Όμως, αυτός ο μέγας ηγέτης και νομοθέτης, πιστός στο καθήκον του, στάθηκε μεταξύ τού Θεού και του λαού και παρεκάλεσε τον Κύριο για λογαριασμό τού λαού του‧ με τη δύναμη που μπορούσε να ασκήσει και όντως άσκησε, απετέλεσε το μέσον διασώσεως τού λαού από την απειλούμενη καταστροφή. [Βλέπε Έξοδος 32:9–11, Μετάφραση Τζόζεφ Σμιθ, Έξοδος 32:12.] Πόσο ευγενής και ένδοξος πρέπει να φάνηκε ο Μωυσής στα μάτια τού Κυρίου και τι πηγή ικανοποίησης θα πρέπει να ήταν για Εκείνον να γνωρίζει ότι ο εκλεκτός λαός Του, στην αδιάλλακτη και ανίδεη κατάστασή του, είχε έναν τέτοιον άνδρα επικεφαλής του.

Στον Ιωνά ευρίσκουμε πάλι ένα ενδιαφέρον γνώρισμα χαρακτήρος. Όταν ήταν επάνω στα μανιασμένα κύματα και φόβοι εκφράσθηκαν από τους ναύτες ως προς την ικανότητά τους να σώσουν το πλοίο, ο Ιωνάς αισθανόμενος ενοχή ως αποτέλεσμα τής επιλογής που είχε κάνει να μην πάει στη Νινευή, όπως διετάχθη από τον Κύριο, πήγε μπροστά και ομολόγησε ότι ήταν η αιτία τής καταστροφής η οποία επρόκειτο να επέλθει επάνω τους και ήταν πρόθυμος να θυσιαστεί προς όφελος των επιβαινόντων στο πλοίο. [Βλέπε Ιωνάς 1:4–12.] Επίσης σε άλλους προφήτες και άνδρες τού Θεού, μολονότι ενδεχομένως να είχαν εμφανίσει σε κάποιες περιστάσεις, σαν τον Ιωνά, αδυναμίες, υπάρχει κάτι πραγματικώς μεγαλοπρεπές και αξιοθαύμαστο στον χαρακτήρα τους.⁴ [Βλέπε πρόταση 3 στη σελίδα 141.]

Τα χρηστά γνωρίσματα χαρακτήρος αναπτύσσονται μέσα μας σταδιακώς καθώς ασκούμε πίστη και μετανοούμε για τις εσφαλμένες πράξεις μας.

Τέτοια γνωρίσματα χαρακτήρος που φαίνονται ευκρινώς σε άξια άτομα τα οποία έζησαν στα αρχαία χρόνια, δεν είναι προϊόντα ατυχήματος ή τύχης, ούτε αποκτώνται σε μία ημέρα, μία εβδομάδα, έναν μήνα ή ένα έτος, αλλά είναι σταδιακές αναπτύξεις, τα αποτελέσματα συνεχούς πίστεως στον Θεό και την αλήθεια, ανεξάρτητα είτε από τις επευφημίες είτε τις επικρίσεις των ανθρώπων.

…Είναι σημαντικό εμείς, ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών, να καταλαβαίνουμε και να έχουμε υπ’ όψιν ότι η σωτηρία έρχεται μέσω τής χάριτος τού Θεού και μέσω τής αναπτύξεως μέσα μας αυτών των αρχών που κυβερνούσαν αυτούς τους χρηστούς προαναφερθέντες ανθρώπους. Η ιδέα είναι να μην κάνουμε καλό λόγω τού επαίνου των ανθρώπων, αλλά να κάνουμε καλό, επειδή κάνοντας καλό, αναπτύσσουμε θεϊκότητα μέσα μας και αυτή είναι η περίπτωση στην οποίαν θα συμμαχήσουμε με τη θεϊκότητα, η οποία με τον καιρό θα γίνει μέρος και τμήμα τού είναι μας…

Ενίοτε δεν κάνουμε πράγματα για τα οποία λυπούμαστε που έχουμε κάνει; Όλα μπορούν να είναι καλά, αν σταματήσουμε να κάνουμε τέτοια πράγματα, όταν ξέρουμε ότι είναι λάθος. Όταν βλέπουμε το κακό και κατόπιν διορθωνόμαστε, αυτό μπορούμε να κάνουμε μόνο και αυτό μπορεί να ζητηθεί από οιονδήποτε άνθρωπο. Όμως χωρίς αμφιβολία, αυτή είναι κατά πολύ η περίπτωση ορισμένων ανθρώπων που σκέπτονται και φοβούνται τη δημοσιότητα των εσφαλμένων πραγμάτων που διαπράττουν περισσότερο από το να διαπράξουν το σφάλμα από μόνο του. Διερωτώνται τι θα πουν οι άνθρωποι, όταν ακούσουν γι’ αυτό, κ.λπ. Και από την άλλη, ορισμένοι ωθούνται να κάνουν ορισμένα πράγματα, προκειμένου να λάβουν την επιδοκιμασία των φίλων τους και αν οι πράξεις τους αποτύχουν να ελκύσουν ευμενή σχόλια ή να αναγνωρισθούν, αισθάνονται σαν να έχει χαθεί ο κόπος τους και οτιδήποτε καλό μπορεί να έχουν κάνει ήταν μία ολοκληρωτική αποτυχία.

Τώρα, αν πραγματικώς επιθυμούμε να πλησιάσουμε τον Θεό, αν θέλουμε να τεθούμε σε αρμονία με τα καλά πνεύματα των αιωνίων κόσμων, αν επιθυμούμε να εδραιώσουμε μέσα μας αυτήν την πίστη περί τής οποίας διαβάζουμε και με την οποία οι αρχαίοι Άγιοι επιτέλεσαν τέτοια υπέροχα έργα, πρέπει, αφού αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα, να ενωτιστούμε τους ψιθύρους του και να συμμορφωθούμε με τις υποδείξεις του και με καμία πράξη στη ζωή μας να μην το αποδιώξουμε: Είναι αλήθεια ότι είμαστε αδύναμα, σφάλλοντα πλάσματα επιρρεπή να λυπούμε οποτεδήποτε το Πνεύμα τού Θεού, αλλά μόλις ανακαλύψουμε ότι είμαστε σε σφάλμα, θα πρέπει να μετανοήσουμε γι’ αυτήν την εσφαλμένη πράξη και όσο γίνεται να διορθώσουμε ή να επιδιορθώσουμε το σφάλμα που ενδεχομένως να έχουμε διαπράξει. Παίρνοντας αυτήν την πορεία, ενδυναμώνουμε τον χαρακτήρα μας, προάγουμε τον δικό μας σκοπό και θωρακιζόμαστε εναντίον τού πειρασμού. Και με τον καιρό θα έχουμε υπερνικήσει τόσα πολλά που θα εκπλαγούμε από την πρόοδο που έχουμε σημειώσει στην αυτοκυβέρνηση και βελτίωση.⁵ [Βλέπε πρόταση 4 στη σελίδα 141.]

Καθώς διατηρούμε τον χρηστό χαρακτήρα μας, πλησιάζουμε πιο κοντά στον Κύριο.

Έχουμε λάβει ένα Ευαγγέλιο που είναι θαυμαστό στις λειτουργίες του: μέσω υπακοής στις προϋποθέσεις του μπορούμε να λάβουμε τις εκλεκτότερες ευλογίες για τις οποίες μας έχει γίνει υπόσχεση ή που μπορούν να απονεμηθούν στην ανθρωπότητα σε οιανδήποτε εποχή τού κόσμου. Όμως, σαν το παιδί με το παιχνίδι ή το άθυρμα, συχνά ικανοποιούμαστε με τα παροδικά πράγματα, λησμονώντας τις ευκαιρίες που έχουμε να αναπτύξουμε μέσα μας τις μεγάλες, τις αιώνιες αρχές τής ζωής και τής αλήθειας. Ο Κύριος επιθυμεί να εδραιώσει μία πιο στενή και πιο οικεία σχέση μεταξύ Εκείνου και ημών. Επιθυμεί να προοδεύουμε ως ανθρώπινα όντα και να αυξάνουμε τη γνώση μας, και αυτό μπορεί να γίνει μόνον μέσω τού αιώνιου Ευαγγελίου, το οποίο είναι ειδικώς προετοιμασμένο για τον σκοπό αυτόν. Ο Απόστολος Ιωάννης λέει: «Καθένας που έχει αυτή την ελπίδα επάνω σ’ αυτόν, αγνίζει τον εαυτό του, όπως εκείνος (ο Χριστός) είναι αγνός». [Ιωάννου Α΄ 3:3.] Εφαρμόζουν οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών τις αρχές τού Ευαγγελίου στη ζωή τους και επιτυγχάνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο το σχέδιο τού Θεού;

…Τι μπορούμε να κάνουμε υπό τις συνθήκες, ώστε να ανυψωθούμε ακόμη υψηλότερα στη χρηστότητα τού Θεού μας; Τι πλεονεκτήματα, ευλογίες και προνόμια προσφέρει αυτό το σύστημα σωτηρίας, στο οποίο έχουμε υπακούσει, και ποια μέσα θα χρησιμοποιηθούν για την πραγματοποίηση αυτών; Αν υπάρχει απαιτούμενη θυσία, θα είναι πρόσφορο προς όλους όσοι επιθυμούν να καταστήσουν τη θρησκεία τους σπουδή και οι οποίοι προσπαθούν να συμμορφωθούν με τις προϋποθέσεις της, ζώντας την στην καθημερινή ζωή τους, για να δείξουν την προθυμία τους να υποκλιθούν στο θέλημα τού Ιεχωβά, αναγνωρίζοντας το χέρι του στην αντιξοότητα καθώς και στην ευημερία.

…Θα ήταν καλό να εξετάσουμε τον εαυτό μας, να επικοινωνήσουμε με τον εαυτό μας εν κρυπτώ, να εξακριβώσουμε πού ευρισκόμαστε… ενώπιον τού Κυρίου, ώστε αν παραστεί ανάγκη να ανανεώσουμε την επιμέλεια και την πίστη μας και να αυξήσουμε τα καλά έργα μας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ομιλώντας περί τού λαού ως συνόλου, ότι βελτιωνόμαστε σε μεγάλο βαθμό στα μάτια τού Θεού. Όμως παρόλο που χωρίς αμφιβολία έτσι έχουν τα πράγματα, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν άτομα ανάμεσά μας προικοδοτημένα με πνευματικά χαρίσματα και επιδεικτικά γαλουχήσεως, τα οποία θα μπορούσαν να εξασκηθούν, αν επέλεγαν, σε κατά πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι έχουν κάνει και τα οποία θα μπορούσαν να κινηθούν πολύ γρηγορότερα στην οδό τής αγιότητας και να πλησιάσουν τον Κύριο. Όμως, το πνεύμα που προσέχει τα τού κόσμου λειτουργεί επάνω τους σε εκείνον τον βαθμό, ώστε δεν αυξάνουν εκείνες τις πνευματικές δυνάμεις και ευλογίες. Δεν θέτουν τον εαυτό τους σε εκείνη τη στενή σχέση με τον Κύριο που είναι προνόμιό τους.⁶

Ο χαρακτήρας μας, ως Αγίων των Τελευταίων Ημερών, θα πρέπει να διατηρηθεί αλώβητος πάση θυσία ή με οιονδήποτε τίμημα. Ο χαρακτήρας, εγκεκριμένος από τον Θεό αξίζει να διασφαλισθεί, ακόμη και εις βάρος μίας διά βίου, συνεχούς αυταπάρνησης.

Ενώ ζούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να προσδοκούμε…, με πλήρη διαβεβαίωση ότι… θα στεφθούμε με τους υιούς και τις θυγατέρες τού Θεού και θα κατέχουμε τα πλούτη και τη δόξα τού σελέστιου βασιλείου.⁷ [Βλέπε πρόταση 5 κατωτέρω.]

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Εξετάστε αυτές τις ιδέες καθώς μελετάτε το κεφάλαιο ή καθώς προετοιμάζεσθε να διδάξετε. Για επιπρόσθετη βοήθεια, βλέπε σελίδες v-viii.

Καθώς ανασκοπείτε την αφήγηση στις σελίδες 133 και 134, τι μαθαίνετε από τις πράξεις τού Πρεσβυτέρου Λορέντζο Σνόου και τού Πρεσβυτέρου Φράνκλι Ρίτσαρντς; Σκεφθείτε πώς θα μπορούσατε να αναφέρετε αυτές τις αρχές σε μέλη τής οικογένειας ή άλλους.
Ο Πρόεδρος Σνόου είπε: «Πρέπει να είμαστε πιστοί άνδρες και πιστές γυναίκες» (σελίδα 136). Τι νομίζετε ότι σημαίνει να είναι κάποιος πιστός άνδρας ή κάποια πιστή γυναίκα;
Σκεφθείτε τις παρατηρήσεις τού Προέδρου Σνόου σχετικά με τα παραδείγματα τού Μωυσή και τού Ιωνά (σελίδες 136-37). Τι βλέπετε σε καθεμία από αυτές τις αφηγήσεις που μπορεί να μας βοηθήσει να βελτιώσουμε τον χαρακτήρα μας;
Συλλογισθείτε ολόκληρη τη δεύτερη παράγραφο στη σελίδα 139. Γιατί νομίζετε ότι χρειάζεται να έχουμε επίγνωση των σφαλμάτων μας, προκειμένου να ενδυναμώσουμε τον χαρακτήρα μας; Πώς μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δει τα δικά μας μειονεκτήματα χωρίς να αποθαρρυνθούμε;
Ανασκοπήστε τη συμβουλή τού Προέδρου Σνόου στο τελευταίο τμήμα τού κεφαλαίου (σελίδες 139-41). Σκεφθείτε το ενδεχόμενο να αφιερώσετε χρόνο, για να εξετάσετε τον εαυτό σας και να προσδιορίσετε πού ευρίσκεστε ενώπιον τού Κυρίου.

Σχετιζόμενες γραφές: Ψαλμοί 24:3–5, Πέτρου Β΄ 1:2–11, Μωσία 3:19, Άλμα 48:11–13, 17, Εθέρ 12:25–28, Δ&Δ 11:12–14, 88:63–68

Βοήθεια διδασκαλίας: Ζητήστε από τους συμμετέχοντας να επιλέξουν ένα τμήμα στο κεφάλαιο και να το διαβάσουν σιωπηλώς. Ζητήστε τους να συγκεντρωθούν σε ομάδες δύο ή τριών ατόμων τα οποία επέλεξαν το ίδιο τμήμα και να συζητήσουν τι έμαθαν.

Ο Πρόεδρος Φράνκλιν Ρίτσαρντς

Μολονότι ο Ιωνάς «εμφάνισ[ε] αδυναμίες», μπορούμε να μάθουμε από τα «μεγαλοπρεπ[ή] και αξιοθαύμαστ[α]» χαρακτηριστικά του.