Κεφάλαιο 16o

«Ώστε να είμαστε ένα»

«Η φωνή τού Παντοδύναμου μάς κάλεσε μέσα από τη σύγχυση… για να διαμορφώσουμε μία ομάδα και μία υπέροχη αδελφότητα, στην οποίαν θα πρέπει να αγαπάμε αλλήλους όπως αγαπούμε εαυτόν».

Από τη ζωή τού Λορέντζο Σνόου

Προτού εκδιωχθούν οι Άγιοι από τη Ναβού, οι επικεφαλής αδελφοί τής Εκκλησίας συναντήθηκαν στον ναό. Συνήψαν διαθήκη ότι δεν «θα σταματούσαν ποτέ τις προσπάθειές [τους], με όλα τα μέσα και την επιρροή μέσα στις δυνατότητές [τους], έως ότου όλοι οι Άγιοι, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να αφήσουν τη Ναβού, να εγκατασταθούν σε κάποιο μέρος συναθροίσεως των Αγίων».¹ Αποφασισμένος να τηρήσει αυτήν τη διαθήκη, ο Πρόεδρος Μπρίγκαμ Γιανγκ καθιέρωσε το Διαρκές Μεταναστευτικό Ταμείο το 1849. Υπό το πρόγραμμα αυτό, η Εκκλησία δάνειζε χρήματα σε μετανάστες Αγίους με τον όρο ότι οι άνθρωποι θα αποπλήρωναν τα δάνειά τους, αφού έφθαναν στη Γιούτα και έβρισκαν εργασία.

Ο Πρόεδρος Γιανγκ κάλεσε τον Πρεσβύτερο Λορέντζο Σνόου και άλλους να συγκεντρώσουν οικονομικούς πόρους γι’ αυτήν την προσπάθεια. Ήταν δύσκολο να ζητήσει ο Πρεσβύτερος Σνόου από τους Αγίους δωρεές—ήσαν φτωχοί οι ίδιοι και είχαν εκδιωχθεί από τόπο σε τόπο, προτού εγκατασταθούν στην Κοιλάδα τής Σωλτ Λέηκ. Έγραφε στο ημερολόγιό του: «Εκτελώντας την αποστολή να ζητώ χρήματα από τους Αγίους, οι οποίοι αφού είχαν ληστευθεί και λεηλατηθεί, είχαν κάνει ένα ταξίδι πάνω από 1.600 χιλιόμετρα και είχαν εγκατασταθεί μόλις σε μία άνυδρη, έρημη περιοχή τής τεράστιας ‘αμερικανικής ερήμου’, βρέθηκα μέρος μίας δύσκολης εργασίας. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, ο λαός είχε πολύ λίγα ή τίποτε που θα μπορούσαν πιθανόν να διαθέσουν». Ωστόσο, όπου πήγαινε ο Πρεσβύτερος Σνόου, οι άνθρωποι έδιδαν ό,τι μπορούσαν. Ανέφερε: «Οι προσπάθειες και η προθυμία, που φανερώνονται παντού, να βγάλουν με μεγάλη δυσκολία ένα τμήμα τού μικρού ποσού χρημάτων που είχαν—το αίσθημα τής γενναιοδωρίας και τού μεγαλείου τής ψυχής, που συναντούσα παντού μέσα στη φτώχια, οι θερμοί χαιρετισμοί που ελάμβανα εκεί όπου η φτώχια ήταν η πιο κοινή κατάσταση στην οποίαν ήταν οι άνθρωποι, γέμιζαν την καρδιά μου με υπερβολική μεγάλη χαρά. Ένας άνδρας επέμενε να πάρω τη μοναδική του αγελάδα, λέγοντας ότι ο Κύριος τον είχε ελευθερώσει και τον είχε ευλογήσει που έφυγε από τα πάτρια εδάφη του και ήλθε σε μία γη ειρήνης και δίδοντας τη μοναδική του αγελάδα, αισθανόταν ότι θα έκανε μόνο αυτό που απαιτούσε το καθήκον και αυτό που θα ανέμενε από τους άλλους, αν αναστρεφόταν η κατάσταση.

Αφού συνέλεξε δωρεές στη βόρειο Γιούτα, ο Πρεσβύτερος Σνόου παρατήρησε: «Οι καρδιές των Αγίων ήσαν ανοικτές και, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις συνθήκες ζωής τους, δώρισαν με γενναιοδωρία και υπεραρκετά και ασφαλώς χαρωπά».²

Μολονότι οι άνθρωποι είχαν λίγα να δώσουν ατομικώς, οι ενωμένες προσπάθειές τους ευλόγησαν πολλές ζωές. Το Διαρκές Μεταναστευτικό Ταμείο διευρύνθηκε πέραν τού αρχικού σκοπού του, βοηθώντας περισσότερο από τα μέλη απλώς τής Εκκλησίας που ήταν στη Ναβού. Συνεχίσθηκε για 38 χρόνια, βοηθώντας δεκάδες χιλιάδων νεοφώτιστων από πολλές χώρες να συγκεντρωθούν με τους αδελφούς τους Αγίους. [Βλέπε πρόταση 1 στη σελίδα 231.]

Διδασκαλίες τού Λορέντζο Σνόου

Όταν είμαστε ενωμένοι στο Ευαγγέλιο, ο Κύριος δείχνει στον κόσμο τον χαρακτήρα Του μέσω ημών.

Ο Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα του ώστε αυτοί οι άνθρωποι που ο Πατέρας τού είχε δώσει από τον κόσμο να είναι ένα όπως εκείνος και ο Πατέρας ήταν ένα, και λέει: προσεύχομαι ώστε να τους αγαπήσεις όπως αγάπησες εμένα, ώστε να είμαι σε αυτούς και εσύ σε εμένα, για να είναι όλοι ένα. Υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό σε αυτό και πρέπει να εξασκηθούμε έως ότου γίνουμε σαν τον Πατέρα και τον Υιό, ένα στα πάντα.³

Από τα εδάφια που έχω διαβάσει [Κατά Ιωάννην 17:19–21] η σημασία και η αναγκαιότητα να είναι ενωμένοι οι Απόστολοι, φανερώθηκε, προκειμένου να είναι αποτελεσματικοί οι σκοποί τού Κυρίου στον κόσμο. Διότι αν οι Απόστολοι και όσοι πίστευαν σε αυτούς δεν ήσαν ενωμένοι, ο κόσμος δεν μπορούσε να πιστέψει στην αποστολή και τους σκοπούς τού Σωτήρος. Άρα, ο Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα ώστε όλοι αυτοί τους οποίους Τού είχε δώσει ο Πατέρας να είναι ένα όπως ήταν ένα Εκείνος και ο Πατέρας, ώστε να πιστέψει ο κόσμος ότι ο Πατέρας Τον είχε αποστείλει. Στην πραγματικότητα, αυτό σχεδίασε ο Κύριος να συμβεί μέσω τού Ισραήλ φέρνοντάς τους έξω από την αιγυπτιακή σκλαβιά. Ήθελε να τους κάνει έναν ενωμένο λαό, ένα έθνος που ο Θεός απέκτησε, ένα έθνος ανθρώπων το οποίο θα μπορούσε να τιμά ο Θεός και να σέβεται, ώστε να μπορέσει να πιστέψει ο κόσμος και ώστε να λάβουν τις ευλογίες που Εκείνος επιθυμούσε να τους απονείμει, καθόσον η ανθρώπινη φυλή είναι όλοι απόγονοι τού Θεού, και αν ο Ισραήλ είχε φέρει εις πέρας τις προϋποθέσεις Του, ο κόσμος, χωρίς αμφιβολία θα είχε σε μεγάλο βαθμό ωφεληθεί με αυτόν τον τρόπο και οι σκοποί τού Θεού θα ετίθεντο σε εφαρμογή. Ο Κύριος επιθυμούσε να δείξει τον χαρακτήρα Του και τον χαρακτήρα των ουρανών και επιθυμούσε να εκτείνει την αγάπη και τις ευλογίες Του μέσω τού Ισραήλ σε όλους τους ανθρώπους. Όμως, ο Ισραήλ ήταν ανυπάκουος και δεν άκουγε τη φωνή Του…

Αν έχουμε διχόνοια ανάμεσά μας, αν είμαστε διχασμένοι είτε πνευματικώς είτε στα εγκόσμια, δεν μπορούμε ποτέ να γίνουμε ο λαός που προορίζει ο Θεός να γίνουμε ούτε μπορούμε ποτέ να γίνουμε όργανα στα χέρια Του, ώστε να κάνουμε τον κόσμο να πιστέψει ότι η αγία Ιεροσύνη έχει αποκατασταθεί και ότι έχουμε το παντοτινό Ευαγγέλιο. Προκειμένου να πραγματοποιήσουμε τους σκοπούς τού Θεού, θα πρέπει να κάνουμε όπως έκανε ο Ιησούς—να εναρμονίσουμε το ατομικό μας θέλημα στο θέλημα τού Θεού, όχι μόνο σε ένα πράγμα, αλλά στα πάντα και να ζούμε ώστε το θέλημα τού Θεού να είναι σε εμάς.⁴ [Βλέπε πρόταση 2 στη σελίδα 231.]

Η ενότητα είναι ουσιώδης στην Εκκλησία και την οικογένειά μας.

Θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ένωση ανάμεσά μας από αυτήν που βρίσκουμε σήμερα. Υπάρχει τέλεια ένωση στην απαρτία των Δώδεκα. Δεν θα πρέπει να υπάρχει τέλεια ένωση σε αυτήν την απαρτία; Ασφαλώς, όλοι θα έλεγαν: Ναι, τέλεια ένωση στην απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων. …Και υπάρχει επίσης μία τέλεια ένωση με την Πρώτη Προεδρία και δεν θα έπρεπε; Όλοι θα πουν, βεβαίως, ότι θα πρέπει. Και δεν θα πρέπει να υπάρχει τέλεια ένωση με τους επτά προέδρους των Εβδομήκοντα; Ασφαλώς θα πρέπει να υπάρχει. Όλοι λέμε: Ναι. Και δεν θα πρέπει να υπάρχει τέλεια ένωση με τα Ανώτερα Συμβούλια των διαφόρων πασσάλων τής Σιών; Βεβαίως θα πρέπει να υπάρχει και υπάρχει τρόπος για την επίτευξη αυτής τής ένωσης. Και ο ίδιος τρόπος με τους διαφόρους άλλους οργανισμούς και απαρτίες. Δεν θα πρέπει να υπάρχει τέλεια ένωση με τις προεδρίες των πασσάλων; Βεβαίως και αν ήμουν πρόεδρος ενός πασσάλου, δεν θα αναπαυόμουν ούτε ημέρα ούτε νύκτα έως ότου είχα αυτήν την ένωση με τους συμβούλους μου. Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένωση με τον επίσκοπο και τους συμβούλους του; Βεβαιότατα θα πρέπει να υπάρχει.

Λοιπόν, τι είναι πιο σημαντικό; Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένωση στην οικογένεια; …Βεβαιότατα θα πρέπει να υπάρχει. Και γιατί θα πρέπει να είναι κάποιος ικανοποιημένος, γιατί θα πρέπει κάποιος σύζυγος και πατέρας μίας οικογένειας να παραμένει ικανοποιημένος, έως ότου πραγματοποιήσει τέλεια ένωση, δηλαδή απλώς μέχρι να επιτευχθεί μία τέλεια ένωση; Και σε αυτό το ζήτημα, ο πατέρας θα πρέπει να καταστήσει τον εαυτό του τόσο τέλειο όσο μπορεί σε αυτήν τη ζωή να γίνει τέλειος ενώπιον τής οικογένειάς του. Και η σύζυγος θα πρέπει να καταστήσει τον εαυτό της τόσο τέλεια όσο μπορεί πιθανόν να γίνει μία γυναίκα σε αυτήν τη ζωή. Και τότε είναι προετοιμασμένοι να καταστήσουν τα παιδιά τους τόσο τέλεια όσο είναι πρόθυμα και ικανά να γίνουν τέλεια. Και ο πατέρας και η μητέρα θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί. Η σύζυγος δεν θα πρέπει ποτέ να μιλά ασεβώς στην παρουσία των παιδιών της για τον σύζυγό της. Αν νομίζει ότι ο σύζυγός της έκανε κάτι λάθος (ενδεχομένως να έκανε), δεν θα πρέπει ποτέ να μιλά γι’ αυτό στην παρουσία των παιδιών της. Θα πρέπει να τον παίρνει από την παρουσία των παιδιών της και εκεί να τού λέει για τα σφάλματά του, με αβρό τρόπο, αλλά ποτέ στην παρουσία των παιδιών να μιλά ασεβώς για τον πατέρα [τους]. Και ο πατέρας το ίδιο. Δεν έχει το δικαίωμα να μιλά ασεβώς για τη σύζυγό του στην παρουσία των παιδιών της. Και προσεύχομαι στον Θεό να δώσει στους συζύγους το πνεύμα και την κατανόηση να διορθωθούν με τέτοιους τρόπους. Ξέρω ότι πολλές δυσκολίες οι οποίες εμφανίζονται τώρα και η ασέβεια που βρίσκουμε όσον αφορά στην Ιεροσύνη, ανάμεσα στους νέους, εγείρονται από το γεγονός αυτό, ότι υπήρξαν δυσκολίες στον οικογενειακό κύκλο και εκφράσθηκε ασέβεια στην παρουσία τους, για τον πατέρα από τη μητέρα ή για τη μητέρα από τον πατέρα. Τώρα ξέρω ότι έτσι έχουν τα πράγματα.⁵ [Βλέπε πρόταση 3 στη σελίδα 231.]

Γινόμαστε ενωμένοι καθώς αλληλοβοηθούμαστε να εξασφαλίσουμε ειρήνη και ευδαιμονία.

Κάνουμε αρκετά λόγο σε σχέση με την αρχή να αγαπούμε τον πλησίον μας όπως αγαπούμε εαυτόν. Μιλούμε γι’ αυτό και ενίοτε το σκεπτόμαστε, αλλά πόσο πραγματικώς εισερχόμαστε στο πνεύμα αυτών των πραγμάτων και βλέπουμε ότι η δυσκολία έγκειται μέσα μας; Πρέπει να καταλάβουμε ότι πρέπει να ενεργήσουμε επί συγκεκριμένων αρχών διά των οποίων μπορούμε να δεθούμε ως λαός, να δέσουμε τα συναισθήματά μας μαζί, ώστε να γίνουμε ένα και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί ποτέ εκτός αν δεν γίνουν ορισμένα πράγματα και πράγματα που απαιτούν την καταβολή προσπάθειας από μέρους μας.

Πώς θα απασχολούσασταν, για να δεθείτε μαζί; Πώς θα απασχολείτο κάποιος, προκειμένου να ενωθεί με τον πλησίον του; Αν δύο άνδρες σχετίζονταν και οι οποίοι δεν είχαν γνωρισθεί ποτέ, πώς θα απασχολούντο, για να αποκτήσουν τη φιλία, τη συμπάθεια και τη στοργή ο ένας για τον άλλον; Γιατί κάτι θα έπρεπε να γίνει, και όχι μόνο από ένα μέρος μόνον, αλλά θα έπρεπε να γίνει από τον έναν και από τον άλλον επίσης. Δεν θα ήταν πρέπον να κάνει ένας μόνος το απαραίτητο έργο. Δεν θα ήταν κατάλληλο να ανταποκριθεί ένας σε αυτά τα συναισθήματα και να κάνει ο ίδιος το έργο, αλλά προκειμένου να γίνουν ένα στα συναισθήματα και τη σχέση τους—η πράξη και των δύο θα ήταν απαιτούμενη.

…Κάτι πρέπει να γίνει από [κάθε] μέρος, προκειμένου να αποκτήσουμε τη φιλία ο ένας τού άλλου και να δεθούμε ως κοινότητα.

…Ας διευρυνθεί ο νους σας, ώστε να κατανοήσει και να ενδιαφερθεί για τις ανησυχίες των φίλων σας που είναι γύρω σας και εκεί όπου δύνασθε να εξασφαλίσετε οφέλη για τους φίλους σας, κάντε το και, κάνοντάς το θα ανακαλύψετε ότι αυτά τα πράγματα που χρειάζεστε, θα έλθουν στα χέρια σας γρηγορότερα παρά αν κοπιάζετε εντελώς για να τα εξασφαλίσετε για τον εαυτό σας χωρίς να σκέπτεσθε το όφελος των φίλων σας. Ξέρω ότι αυτή είναι μία καλή και σημαντική αρχή.

…Πρέπει να ξέρουμε ότι είναι δουλειά μας να μάθουμε να εξασφαλίσουμε την ειρήνη και την ευδαιμονία των γύρω μας και ποτέ να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πληγώσει τα αισθήματα και τα δικαιώματα τού πλησίον μας. Έστω ότι κάποιος πληγώσει τα δικαιώματα ενός αδελφού, πόσο θα τού πάρει να καταστρέψει αυτό το αίσθημα εμπιστοσύνης που μέχρι τούδε υπήρχε μεταξύ τους; Και άπαξ και καταστραφεί, πόσο καιρό θα πάρει να εδραιώσει αυτό το αίσθημα που κάποτε υπήρχε μεταξύ τους; Θα πάρει πολύ καιρό. Σε αυτό πρέπει να θέσουμε την προσοχή μας. Νιώθω ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Σε όλες μας τις σκέψεις, σε όλες μας τις κινήσεις και σε όλους μας τους ιδιωτικούς συλλογισμούς θέλουμε να επιτρέπουμε στον νου μας να σκέπτεται το όφελος των γύρω μας. Και για να σκεφθούμε ότι έχουν δικαιώματα και προνόμια όπως εμείς, οφείλουμε να το πιστεύουμε αυτό σθεναρώς στον νου μας.

Πάρτε κάποιον που συνεχώς ενδιαφέρεται για το όφελος των ανθρώπων γύρω του και αφήστε τον να επιθυμεί να παρασχεθούν ευλογίες για τα πάντα που ανήκουν στους αδελφούς του και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσει ευδαιμονία μέσα του και γύρω του. Έστω ότι παίρνει κάποιος την αντίθετη πορεία και αντί να ευλογεί και να κοπιάζει προς όφελος των άλλων, βρίσκει λάθη και τους εξασθενίζει, θα έχει τότε την ίδια βελτίωση; Ασφαλώς και όχι.

…Αν κρίνουμε ότι είναι καθήκον μας να απασχοληθούμε πιο φιλόδοξα απ’ όσο έχουμε απασχοληθεί, για να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη, θα προχωρήσουμε, αν είναι στο χέρι μας, για να αποφέρουμε εγκόσμιες ευλογίες και εύνοιες, ώστε να εξασφαλίσουμε τη φιλία των γύρω μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και με κανέναν άλλον, μπορούμε να δεθούμε μαζί και να δείξουμε ότι έχουμε καλοσυνάτα και αδελφικά συναισθήματα.—Πρέπει να φανερώνουμε αυτά τα συναισθήματα με τα έργα μας… αντί να χαιρετούμε διά χειραψίας και να λέμε: Ο Θεός να σε ευλογεί καλέ μου φίλε, και την επομένη να μη δίδουμε προσοχή σε όσα έχουμε πει κατά το παρελθόν, αλλά να πληγώνουμε τα καλύτερα αισθήματά του.⁶

Όταν κάποιος δεν είναι πρόθυμος να θυσιαστεί προς όφελος των αδελφών του και όταν ξέρει ότι πληγώνει τα συναισθήματα των αδελφών του… αυτός ο άνδρας δεν είναι σωστός ενώπιον τού Κυρίου και πού είναι η αγάπη αυτού τού ατόμου για τον αδελφό του;

Όταν ένας αδελφός δεν είναι πρόθυμος να υποφέρει για τον αδελφό του, πώς είναι στο χέρι του να φανερώσει ότι έχει αγάπη για τον αδελφό του; Σας λέω ότι είναι ανοησία και αδυναμία μας να μη βοηθούμε τους αδελφούς μας, αλλά αν αγνοήσουν τα δικαιώματά μας, αμέσως επιζητούμε εκδίκηση και αν πατήσουν επάνω στα δάκτυλά μας, αμέσως πηδούμε επάνω στα δικά τους. …Όταν βλέπω έναν αδελφό να έχει προσβληθεί, και κατόπιν γυρίζει και πηδά επάνω στον υπαίτιο, τότε λέω πόσο μακριά είναι αυτός ο αδελφός από το μονοπάτι τού καθήκοντος και τού λέω: Πρέπει να μάθεις να κυβερνάς τον εαυτό σου ειδάλλως ποτέ δεν θα σωθείς στη βασιλεία τού Θεού.⁷

Θα διαβάσω ορισμένες παραγράφους στο βιβλίο Διδαχή και Διαθήκες:

«Οι απόστολοί μου, κατά την παλαιά εποχή, ζητούσαν να βρουν πρόφαση ο ένας κατά του άλλου και δεν συγχωρούσαν ο ένας τον άλλον μέσα στην καρδιά τους. Και γι’ αυτό το αμάρτημα βασανίστηκαν και τιμωρήθηκαν σκληρά.

»Γι’ αυτό, σας λέω, ότι πρέπει να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο. Γιατί εκείνος που δεν συγχωρεί στον αδελφό του τις παραβάσεις του, είναι ένοχος ενώπιον του Κυρίου. Γιατί παραμένει μέσα του η μεγαλύτερη αμαρτία». [Δ&Δ 64:8–9.]…

Όπως διάβασα εδώ, υπήρξε κάτι που οι μαθητές τού Σωτήρος δεν έφεραν εις πέρας—δεν επέτυχαν στην εδραίωση αυτής τής ένωσης τού πνεύματος και τού συναισθήματος που όφειλαν να έχουν και ο Κύριος τους τιμώρησε γι’ αυτό. Ο Κύριος απαιτεί να συγχωρούν οι άνθρωποι αλλήλους, ακόμη και εβδομήντα φορές το επτά. Και αν ακόμη το άτομο δεν ζητήσει συγχώρηση, πρέπει να συγχωρούμε. …Εκείνος που δεν συγχωρεί στον αδελφό του, μας έχει ειπωθεί, παραμένει μέσα του η μεγαλύτερη αμαρτία—δηλαδή, είναι μεγαλύτερος αμαρτωλός από το άτομο το οποίο τον προσέβαλε. Ο Κύριος απαιτεί από εμάς να αγαπούμε τον πλησίον μας ως εαυτόν—ένα αρκετά δύσκολο ζήτημα υπό πολλές συνθήκες, αλλά θα πρέπει να φθάσουμε αυτό το σημείο τής τελειώσεως και θα το φθάσουμε.⁸ [Βλέπε πρόταση 4 στη σελίδα 231.]

Καθώς ενωνόμαστε στο Ευαγγέλιο, αυξανόμαστε σε φως και διάνοια και προετοιμαζόμαστε να κατοικήσουμε στην παρουσία τού Θεού.

Θα πρέπει να είμαστε δεμένοι μαζί και να ενεργούμε σαν τον Δαβίδ και τον Ιωνάθαν που είχαν μία καρδιά [βλέπε Α΄ Σαμουήλ 18:1] και καλύτερα να αποκοπεί ο βραχίονάς μας από το σώμα μας παρά να πληγώσει ο ένας τον άλλον. Τι τρανός λαός θα ήμαστε, αν ήμαστε σε αυτήν την κατάσταση και πρέπει να επιτύχουμε αυτήν την κατάσταση, όσο και μικρά συναισθήματα φιλίας μπορεί να έχουμε την παρούσα στιγμή. Απλώς μπορώ να σας πω ότι θα έλθει η ημέρα κατά την οποία θα ενωθούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, αν θέλουμε ποτέ να είμαστε στην παρουσία τού Θεού. Θα πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε τον πλησίον μας ως εαυτόν. Πρέπει να επιτύχουμε αυτήν την κατάσταση, όσο και μακριά κι αν είμαστε από αυτήν την παρούσα στιγμή, δεν πειράζει, πρέπει να μάθουμε αυτές τις αρχές και να τις εδραιώσουμε στην καρδιά μας. Τώρα αυτό μπορώ να δω ξεκάθαρα και αυτός είναι ο λόγος που μιλώ για τα θέματα αυτά με τον τρόπο που μιλώ, επειδή θέλω να τα εμφυτεύσω στον νου των Αγίων και να τα έχω ανάμεσα στα καθημερινά τους συναισθήματα.⁹

Η φωνή τού Παντοδύναμου μάς κάλεσε μέσα από τη σύγχυση, η οποία είναι η Βαβυλών, για να διαμορφώσουμε μία ομάδα και μία υπέροχη αδελφότητα, στην οποίαν θα πρέπει να αγαπάμε αλλήλους όπως αγαπούμε εαυτόν. Όταν απομακρυνόμαστε από αυτόν τον σκοπό, το Πνεύμα τού Θεού αποσύρεται από εμάς στον βαθμό αυτής τής απομακρύνσεως. Όμως, αν εξακολουθούμε να εκπληρώνουμε αυτές τις διαθήκες, τις οποίες συνήψαμε, όταν λάβαμε το Ευαγγέλιο, υπάρχει μία αντίστοιχη αύξηση φωτός και διανοίας και υπάρχει μία δυνατή προετοιμασία γι’ αυτό το οποίο θα έλθει. Και χάριν τής πίστης μας και τής υπακοής μας στις διαθήκες που έχουμε συνάψει, το θεμέλιο επί τού οποίου στεκόμαστε γίνεται σαν τους στύλους των ουρανών—αμετακίνητο.¹⁰ [Βλέπε πρόταση 5 στη σελίδα 231.]

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Εξετάστε αυτές τις ιδέες καθώς μελετάτε το κεφάλαιο ή καθώς προετοιμάζεσθε να διδάξετε. Για επιπρόσθετη βοήθεια, βλέπε σελίδες v-viii.

Ανασκοπήστε την εμπειρία τού Λορέντζο Σνόου με το Διαρκές Μεταναστευτικό Ταμείο (σελίδες 221-23). Στην Εκκλησία σήμερα, τι ευκαιρίες έχουμε, προκειμένου να δίδουμε χρήματα ή αγαθά για να βοηθήσουμε άλλους; Με ποιους τρόπους μπορούν αυτές οι προσπάθειες να μας βοηθήσουν να γίνουμε ένα;
Συλλογισθείτε τις διδασκαλίες τού Προέδρου Σνόου σχετικώς με το γιατί ο Κύριος θέλει να είμαστε ενωμένοι (σελίδες 223-24). Γιατί νομίζετε ότι άλλοι άνθρωποι πιθανόν να κερδίσουν μία μαρτυρία για τον Κύριο και την αποκατεστημένη Εκκλησία Του, όταν δουν ότι είμαστε ενωμένοι; Πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν τα συναισθήματά τους, αν δουν ότι είμαστε διχασμένοι;
Εξετάστε το τμήμα που αρχίζει στο τέλος τής σελίδος 225. Πώς ισχύει αυτή η συμβουλή για το σπίτι μας; Συλλογισθείτε τι μπορείτε να κάνετε, προκειμένου να παροτρύνετε περισσότερη ενότητα στις οικογενειακές σας σχέσεις.
Πώς μπορούμε να βιώσουμε ενότητα στην Ανακουφιστική Εταιρεία μας ή την απαρτία τής ιεροσύνης, ακόμη και όταν έχουμε διαφορετικά ενδιαφέροντα και ιδέες; (Για ορισμένα παραδείγματα, βλέπε σελίδες 227-29.) Με ποιους τρόπους έχετε ωφεληθεί από την ενότητα στην οικογένειά σας; Στην εκκλησία; Στην κοινότητα;
Γιατί νομίζετε ότι η αγάπη μεταξύ αλλήλων μπορεί να μας κάνει «τρανό λαό»; Πώς η αγάπη για τους άλλους επηρεάζει τον τρόπο που ζούμε; Καθώς συλλογίζεστε ή συζητείτε αυτές τις ερωτήσεις, ανασκοπήσετε τις τελευταίες δύο παραγράφους τού κεφαλαίου (σελίδες 229-30).

Σχετιζόμενες γραφές: Ψαλμοί 133, Κατά Ιωάννην 13:34–35, Προς Ρωμαίους 12:5, Μωσία 18:21, Νεφί Δ΄ 1:15–17, Δ&Δ 51:9, Μωυσή 7:18

Βοήθεια διδασκαλίας: «Η κορυφαία, πειστική, δύναμη μεταστροφής τής διδασκαλίας τού Ευαγγελίου εκδηλώνεται, όταν ένας εμπνευσμένος διδάσκαλος λέει: ‘Ξέρω με τη δύναμη τού Αγίου Πνεύματος, με τις αποκαλύψεις τού Αγίου Πνεύματος στην καρδιά μου ότι οι διδαχές που έχω διδάξει είναι αληθινές’» (Μπρους ΜακΚόνκι, παρετέθη στο Teaching, No Greater Call, 43).

Προτού φύγουν οι Άγιοι από τη Ναβού, οι ηγέτες τής ιεροσύνης υποσχέθηκαν να βοηθήσουν όλους τους Αγίους, οι οποίοι ήθελαν να συμμετάσχουν στη μετανάστευση.

«Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένωση στην οικογένεια; …Βεβαιότατα θα πρέπει να υπάρχει».