Μάτια για να βλέπουν
Μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος, ο Χριστός θα μας καταστήσει ικανούς να βλέπουμε τον εαυτό μας και να βλέπουμε τους άλλους όπως Αυτός.
Βλέποντας το χέρι του Θεού
Aπό την Παλαιά Διαθήκη μου αρέσει πολύ η ιστορία ενός νεαρού άνδρα που υπηρετούσε τον προφήτη Ελισσαιέ. Νωρίς κάποιο πρωί ο νέος άνδρας σηκώθηκε, βγήκε έξω και βρήκε την πόλη περικυκλωμένη από ένα μεγάλο στρατό που είχε πρόθεση να την καταστρέψει. Έτρεξε στον Ελισσαιέ: «Ω, κύριε! Tι θα κάνoυμε;»
Και εκείνος απάντησε: «Mη φoβάσαι· επειδή, περισσότερoι είναι αυτoί πoυ είναι μαζί μας, παρά εκείνoι πoυ είναι μαζί τoυς».
Ο Ελισσαιέ ήξερε ότι ο νέος άνδρας χρειαζόταν κάτι περισσότερο από κατευναστική επιβεβαίωση. Χρειαζόταν όραμα. Και έτσι «ο Ελισσαιέ προσευχήθηκε,… Κύριε,… άνοιξε, παρακαλώ, τα μάτια του για να δει. Και ο Κύριος άνοιξε τα μάτια τού υπηρέτη, και είδε· και να, το βουνό ήταν γεμάτο από άλογα και πύρινες άμαξες γύρω από τον Ελισσαιέ»1.
Υπάρχουν στιγμές που, όπως ο υπηρέτης, προσπαθείτε να δείτε πώς λειτουργεί ο Θεός στη ζωή σας –στιγμές που εσείς αισθάνεστε υπό πολιορκία– όταν οι δοκιμασίες της θνητής ζωής σας γονατίζουν. Περιμένετε και εμπιστευτείτε τον Θεό και την επιλογή του χρόνου Του, γιατί μπορείτε να Του ανοίξετε την καρδιά σας σε όλα. Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο μάθημα εδώ. Αγαπητές αδελφές και αγαπητοί αδελφοί μου, μπορείτε επίσης να προσευχηθείτε να ανοίξει τα μάτια σας ο Κύριος για να δείτε πράγματα που κανονικά δεν θα βλέπατε.
Βλέποντας τον εαυτό μας όπως μας βλέπει ο Θεός
Ίσως τα πιο σημαντικά πράγματα που χρειάζεται να δούμε ξεκάθαρα είναι ποιος είναι ο Θεός και ποιοι πραγματικά είμαστε εμείς – υιοί και θυγατέρες επουράνιων γονέων με «θεϊκή φύση και αιώνιο προορισμό»2. Ζητήστε από τον Θεό να σας αποκαλύψει αυτές τις αλήθειες, μαζί με το πώς αισθάνεται για εσάς. Όσο περισσότερο καταλαβαίνετε την αληθινή ταυτότητα και τον αληθινό σκοπό σας, βαθιά μέσα στην ψυχή, τόσο περισσότερο θα επηρεάσει τα πάντα στη ζωή σας.
Βλέποντας τους άλλους
Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο Θεός βλέπει εμάς προετοιμάζει τον τρόπο για να μας βοηθήσει να βλέπουμε εμείς τους άλλους όπως Αυτός. Ο αρθρογράφος Ντέιβιντ Μπρουκς είπε: «Πολλά από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας μας πηγάζουν από το γεγονός ότι οι άνθρωποι αισθάνονται πως δεν τους βλέπουν και δεν τους γνωρίζουν… Υπάρχει ένα βασικό… χαρακτηριστικό στο οποίο όλοι πρέπει να… βελτιωθούμε [και είναι το χαρακτηριστικό] να βλέπουμε βαθιά μέσα στην ψυχή των άλλων και να δείχνουμε κι εμείς τι υπάρχει βαθιά μέσα στη δική μας ψυχή»3.
Ο Ιησούς Χριστός βλέπει βαθιά μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Βλέπει άτομα, τις ανάγκες τους και ποιοι μπορούν να γίνουν. Όπου άλλοι έβλεπαν ψαράδες, αμαρτωλούς ή τελώνες, ο Ιησούς είδε μαθητές. Όπου άλλοι έβλεπαν έναν άνθρωπο δαιμονισμένο, ο Ιησούς κοίταξε πέρα από τον εξωτερικό πόνο, αναγνώρισε τον άνθρωπο και τον θεράπευσε4.
Ακόμη και μέσα στην πολυάσχολη ζωή μας, μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Ιησού και να βλέπουμε τους ανθρώπους – τις ανάγκες, την πίστη, τον αγώνα τους και ποιοι μπορούν να γίνουν5.
Καθώς προσεύχομαι ο Κύριος να ανοίξει τα μάτια μου για να δω πράγματα που ίσως δεν βλέπω κανονικά, αναρωτιέμαι συχνά για δύο πράγματα και δίνω προσοχή στις εντυπώσεις που έρχονται: «Τι κάνω που θα πρέπει να σταματήσω να κάνω;» και «Τι δεν κάνω που θα πρέπει να αρχίσω να κάνω;»6
Πριν από μήνες, κατά τη διάρκεια της μετάληψης, έθεσα στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις και με εξέπληξε η εντύπωση που ήρθε. «Σταμάτα να κοιτάζεις το τηλέφωνό σου όσο περιμένεις στην ουρά». Η συνήθεια να κοιτάζω το τηλέφωνό μου στην ουρά είχε γίνει σχεδόν αυτόματη. Θεωρούσα ότι ήταν καλή στιγμή για να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, να προλάβω να διαβάσω τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, να κοιτάξω τις επικεφαλίδες ή να ρίξω μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το επόμενο πρωί, βρέθηκα να περιμένω σε μια μεγάλη ουρά στο κατάστημα. Έβγαλα το τηλέφωνό μου και μετά θυμήθηκα την εντύπωση που είχα λάβει. Άφησα το τηλέφωνό μου και κοίταξα γύρω. Είδα έναν ηλικιωμένο κύριο στην ουρά μπροστά μου. Το καλάθι του ήταν άδειο, εκτός από λίγες κονσέρβες με τροφές για γάτες. Ένιωσα κάπως αμήχανη, αλλά είπα κάτι πραγματικά έξυπνο: «Βλέπω ότι έχετε γάτα». Είπε ότι ερχόταν καταιγίδα και δεν ήθελε να ξεμείνει από τροφή για γάτες. Κουβεντιάσαμε λιγάκι και μετά γύρισε προς εμένα και είπε: «Ξέρετε, δεν το έχω πει σε κανέναν, αλλά σήμερα είναι τα γενέθλιά μου». Η καρδιά μου έλιωσε. Του ευχήθηκα χρόνια πολλά και έκανα σιωπηλά μία προσευχή ευχαριστίας που δεν είχα ανοίξει το τηλέφωνό μου κι έτσι δεν έχασα την ευκαιρία να δω πραγματικά και να συνδεθώ με κάποιον άλλον που το χρειαζόταν.
Ειλικρινά δεν θέλω να είμαι σαν τον ιερέα ή τον Λευίτη στον δρόμο προς την Ιεριχώ – κάποιος που κοιτάζει και προσπερνά7. Όμως πολύ συχνά νομίζω ότι είμαι.
Βλέποντας το θέλημα του Θεού για εμένα
Πρόσφατα πήρα ένα πολύτιμο μάθημα σχετικά με τον τρόπο που μπορώ να βλέπω πιο βαθιά, από μία νέα γυναίκα, που ονομάζεται Ρόζλυν.
Την ιστορία μού διηγήθηκε μία φίλη μου, η οποία ένιωσε συντετριμμένη όταν ο επί 20 χρόνια σύζυγός της έφυγε από το σπίτι. Με τα παιδιά της να μοιράζουν τον χρόνο τους μεταξύ των δύο γονέων, η προοπτική να παρευρεθεί μόνη της στην εκκλησία τής φαινόταν τρομακτική. Αφηγείται:
«Σε μία εκκλησία όπου η οικογένεια είναι υψίστης σημασίας, όταν κάθεται κάποιος μόνος του μπορεί να είναι οδυνηρό. Εκείνη την πρώτη Κυριακή περπατούσα και προσευχόμουν κανείς να μην μου μιλήσει. Με κόπο κρατιόμουν ήρεμη και συγκρατούσα τα δάκρυά μου. Κάθισα στη συνηθισμένη μου θέση, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα προσέξει πόσο άδειος έδειχνε ο πάγκος.
»Μια νεαρή γυναίκα στον τομέα μας γύρισε και με κοίταξε. Προσποιήθηκα ότι χαμογελούσα. Χαμογέλασε κι εκείνη. Μπορούσα να δω την ανησυχία στο πρόσωπό της. Σιωπηλά παρακάλεσα να μην έρθει να μου μιλήσει – δεν είχα τίποτα θετικό να πω και ήξερα ότι θα έκλαιγα. Έριξα το βλέμμα μου χαμηλά και απέφυγα να την ξανακοιτάξω.
»Όλη την επόμενη ώρα, παρατήρησα ότι περιστασιακά κοίταζε προς εμένα. Μόλις τελείωσε η συγκέντρωση, ήρθε κατευθείαν δίπλα μου. “Γεια σου, Ρόζλυν” ψιθύρισα. Με έσφιξε στην αγκαλιά της και είπε: “Αδελφή Σμιθ, καταλαβαίνω ότι σήμερα είναι μία κακή ημέρα για εσένα. Λυπάμαι πολύ. Σε αγαπώ”. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα καθώς με αγκάλιασε ξανά. Αλλά καθώς απομακρυνόμουν, σκέφτηκα: “Ίσως μπορώ να τα καταφέρω τελικά”.
»Αυτή η γλυκιά 16χρονη νέα γυναίκα, που δεν είχε ούτε το μισό της ηλικίας μου, για το υπόλοιπο εκείνης της χρονιάς με έβρισκε κάθε Κυριακή για να με αγκαλιάσει και να ρωτήσει: “Πώς είσαι;” Αυτό έκανε τεράστια διαφορά στο πώς ένιωθα να πηγαίνω στην Εκκλησία. Η αλήθεια είναι ότι άρχισα να στηρίζομαι σε εκείνες τις αγκαλιές. Κάποιος αντιλαμβανόταν την παρουσία μου. Κάποιος ήξερε ότι ήμουν εκεί. Κάποιος ενδιαφερόταν».
Όπως με όλα τα δώρα που προσφέρει ο Πατέρας τόσο πρόθυμα, για να βλέπουμε σε βάθος απαιτείται να Του το ζητήσουμε –και στη συνέχεια να ενεργήσουμε. Επιδιώξτε να δείτε τους άλλους όπως Αυτός– σαν αληθινούς υιούς και θυγατέρες Του, με απεριόριστες και θεϊκές δυνατότητες. Στη συνέχεια, ενεργήστε αγαπώντας, υπηρετώντας και επιβεβαιώνοντας την αξία και τις δυνατότητές τους, κατά την προτροπή που θα έχετε. Καθώς αυτό γίνεται το πρότυπο της ζωής μας, θα διαπιστώσουμε ότι γινόμαστε «αληθινοί οπαδοί του… Ιησού Χριστού»8. Οι άλλοι θα μπορέσουν να μας ανοίξουν την καρδιά τους. Και σε αυτό το πρότυπο θα ανακαλύψουμε επίσης τη δική μας πραγματική ταυτότητα και τον δικό μας σκοπό.
Η φίλη μου θυμήθηκε άλλη μία εμπειρία όσο καθόταν σε εκείνον τον ίδιο άδειο πάγκο, μόνη της κι αναρωτιόταν αν 20 χρόνια προσπάθειας να ζει το Ευαγγέλιο μέσα το σπίτι της ήταν μάταια. Χρειαζόταν κάτι περισσότερο από μία κατευναστική διαβεβαίωση. Χρειαζόταν όραμα. Ένιωσε ένα ερώτημα να διαπερνά την καρδιά της: «Γιατί τα έκανες όλα εκείνα; Τα έκανες για την ανταμοιβή, τον έπαινο των άλλων ή για το επιθυμητό αποτέλεσμα;» Δίστασε για μία στιγμή, έψαξε μέσα στην καρδιά της και κατάφερε να απαντήσει με αυτοπεποίθηση: «Τα έκανα γιατί αγαπώ τον Σωτήρα. Και αγαπώ το Ευαγγέλιό Του». Ο Κύριος άνοιξε τα μάτια της για να την βοηθήσει να δει. Αυτή η απλή αλλά σημαντική αλλαγή οπτικής την βοήθησε να συνεχίσει να πορεύεται με πίστη στον Χριστό, παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Γνωρίζω ότι ο Ιησούς Χριστός μας αγαπά και μπορεί να μας δώσει μάτια για να βλέπουμε – ακόμη κι όταν αυτό είναι δύσκολο, ακόμη κι όταν είμαστε κουρασμένοι, ακόμη κι όταν είμαστε μόνοι και ακόμη κι όταν τα αποτελέσματα δεν είναι όπως ελπίζαμε. Μέσω της χάρης Του θα μας ευλογήσει και θα αυξήσει την ικανότητά μας. Μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος, ο Χριστός θα μας καταστήσει ικανούς να βλέπουμε τον εαυτό μας και να βλέπουμε τους άλλους όπως Αυτός. Με τη βοήθειά Του, μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι πιο αναγκαίο. Μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε το χέρι του Κυρίου να εργάζεται μέσα στις συνηθισμένες λεπτομέρειες της ζωής μας και μέσω αυτών – θα βλέπουμε σε βάθος.
Και τότε, εκείνη τη μεγάλη ημέρα «όταν παρουσιαστεί να είμαστε σαν Αυτόν, επειδή [εμείς] θα Τον δούμε όπως είναι, ώστε να μπορούμε να έχουμε αυτήν την ελπίδα»9 προσεύχομαι στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.