Με αίσθημα ενότητας αποκτούμε δύναμη με τον Θεό
Καθώς επιζητούμε αίσθημα ενότητας, θα καλέσουμε τη δύναμη του Θεού για να κάνουμε τις προσπάθειές μας υγιείς.
Η μητέρα του Γκόρντον τού είπε ότι αν τελείωνε τις δουλειές του, θα του έφτειαχνε μία πίτα. Την αγαπημένη του. Μόνο γι’ αυτόν. Ο Γκόρντον πήγε να τελειώσει τις δουλειές του και η μητέρα του άνοιξε το φύλλο της πίτας. Η μεγαλύτερη αδελφή του, Κάθυ, ήλθε στο σπίτι με μία φίλη. Είδε την πίτα και ρώτησε αν εκείνη και η φίλη της θα μπορούσαν να έχουν ένα κομμάτι.
«Όχι» είπε ο Γκόρντον «είναι δική μου η πίτα. Η μαμά την έψησε για μένα και έπρεπε να την κερδίσω».
Η Κάθυ τα έψαλλε στον μικρό της αδελφό. Ήταν τόσο εγωκεντρικός και φειδωλός. Πώς θα μπορούσε να την κρατήσει όλη για τον εαυτό του;
Ώρες αργότερα, όταν η Κάθυ άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να πάει τη φίλη της στο σπίτι, εκεί στο κάθισμα υπήρχαν δύο χαρτοπετσέτες τυλιγμένες με ωραίο τρόπο, δύο πιρούνια από επάνω και δύο μεγάλα κομμάτια πίτας σε πιάτα. Η Κάθυ είπε αυτήν την ιστορία στην κηδεία του Γκόρντον, για να δείξει πώς ήταν πρόθυμος να αλλάξει και να δείξει καλοσύνη σε όσους δεν την άξιζαν πάντοτε.
Το 1842, οι Άγιοι εργάζονταν σκληρά για να οικοδομήσουν τον Ναό στη Ναβού. Ύστερα από την ίδρυση της Ανακουφιστικής Εταιρείας τον Μάρτιο, ο Προφήτης Τζόζεφ συχνά ερχόταν στις συγκεντρώσεις τους για να τις προετοιμάσει για τις ιερές, ενωτικές διαθήκες που σύντομα θα συνήπταν στον ναό.
Στις 9 Ιουνίου, ο Προφήτης «είπε ότι επρόκειτο να κηρύξει για την ευσπλαχνία[.] Υποθέτοντας ότι ο Ιησούς Χριστός και [οι] άγγελοι είχαν αντίρρηση ως προς εμάς για επιπόλαια πράγματα, τι θα μας συνέβαινε; Πρέπει να είμαστε ευσπλαχνικοί και να παραβλέπουμε τα μικρά πράγματα». Ο Πρόεδρος Σμιθ συνέχισε: «Με θλίβει που δεν υπάρχει μεγαλύτερη ενότητα –αν ένα μέλος υποφέρει, όλοι το νιώθουν– με αίσθημα ενότητας αποκτούμε δύναμη με τον Θεό»1.
Αυτή η μικρή πρόταση με χτύπησε σαν αστραπή. Με αίσθημα ενότητας αποκτούμε δύναμη με τον Θεό. Αυτός ο κόσμος δεν είναι όπως θέλω να είναι. Υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία θέλω να επηρεάσω και να βελτιώσω. Και ειλικρινά υπάρχει πολλή αντίθεση σε αυτά που ελπίζω και ενίοτε νιώθω αδύναμη. Τελευταίως έκανα στον εαυτό μου ερευνητικές ερωτήσεις: Πώς μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους γύρω μου καλύτερα; Πώς θα δημιουργήσω αυτό το «αίσθημα ενότητας», όταν όλοι είναι τόσο διαφορετικοί; Σε ποια δύναμη από τον Θεό θα μπορούσα να έχω πρόσβαση, αν είμαι λίγο πιο ενωμένη με τους άλλους; Από την προσωπική μου αξιολόγηση, έχω τρεις προτάσεις. Ίσως θα σας βοηθήσουν κι εσάς.
Να έχετε ευσπλαχνία
Το Ιακώβ 2:17 λέει: «Να σκέφτεστε τους αδελφούς [και τις αδελφές] σας σαν τον εαυτό σας, και να είστε πολύ φιλικοί με όλους και ανοιχτοχέρηδες με τα υπάρχοντά σας, ώστε αυτοί να είναι πλούσιοι σαν εσάς». Ας αντικαταστήσουμε τη λέξη υπάρχοντα με την ευσπλαχνία – να είστε ανοιχτοχέρηδες με την ευσπλαχνία σας, ώστε αυτοί να είναι πλούσιοι σαν εσάς.
Συχνά σκεπτόμαστε τα υπάρχοντα όσον αφορά σε τρόφιμα ή χρήμα, αλλά ίσως αυτό που όλοι χρειαζόμαστε περισσότερο στην τέλεση διακονίας μας είναι η ευσπλαχνία.
Η πρόεδρός μου της Ανακουφιστικής Εταιρείας είπε προσφάτως: «Αυτό που… σας υπόσχομαι… είναι ότι θα προστατεύσω το όνομά σας… Θα σας βλέπω για το ποιες είστε στα καλύτερά σας… Δεν θα πω τίποτε για εσάς που να είναι αγενές, που δεν πρόκειται να σας εξυψώνει. Σας ζητώ να κάνετε το ίδιο για μένα, επειδή ειλικρινώς είμαι τρομοκρατημένη μήπως σας απογοητεύσω».
Ο Τζόζεφ Σμιθ είπε στις αδελφές εκείνη την ημέρα του Ιουνίου το 1842:
«Όταν τα άτομα εκδηλώνουν την ελάχιστη καλοσύνη και αγάπη προς εμένα, ω τι δύναμη έχει στον νου μου…
»…Όσο πιο κοντά πηγαίνουμε στον επουράνιο Πατέρα μας, τόσο περισσότερο έχουμε συμπόνια για τους αμαρτωλούς – [αισθανόμαστε ότι θέλουμε] να τους πάρουμε επί των ώμων μας και να ρίξουμε τις αμαρτίες τους πίσω από την πλάτη μας. [Η ομιλία μου προορίζεται για] όλη αυτήν την Εταιρεία – αν θέλετε να έχει ευσπλαχνία ο Θεός για εσάς, να έχετε ευσπλαχνία η μία για την άλλη»2.
Αυτή ήταν συμβουλή συγκεκριμένα προς την Ανακουφιστική Εταιρεία. Ας μην κρίνουμε η μία την άλλη ούτε να λέμε λόγια που πληγώνουν. Ας προστατεύσουμε το όνομα η μία της άλλης και ας δώσουμε το δώρο της ευσπλαχνίας3.
Κάντε τη βάρκα σας να κινείται με έναν ρυθμό
Το 1936, μία ασήμαντη ομάδα κωπηλασίας από το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον ταξίδευσε στη Γερμανία για να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν μεσούντος του Μεγάλου Κραχ. Ήταν αγόρια της εργατικής τάξης των οποίων οι μικρές κωμοπόλεις με ορυχεία και ξυλεία έκαναν δωρεές χρημάτων για να μπορέσουν να ταξιδεύσουν στο Βερολίνο. Φαινόταν ότι από κάθε άποψη δεν είχαν καλές πιθανότητες να κερδίσουν, αλλά κάτι συνέβη στον αγώνα. Στον κόσμο της κωπηλασίας, το αποκαλούν «κινούμαι με έναν ρυθμό». Ακούστε την περιγραφή βάσει του βιβλίου The Boys in the Boat [Τα αγόρια στη βάρκα]:
Υπάρχει κάτι που ενίοτε συμβαίνει και είναι δύσκολο να το επιτύχεις και να το ορίσεις. Λέγεται «κινούμαι με έναν ρυθμό». Συμβαίνει μόνον όταν όλοι κωπηλατούν με τέτοια τέλεια ενότητα, που ούτε μία ενέργεια δεν είναι εκτός συγχρονισμού.
Οι κωπηλάτες πρέπει να ελέγχουν τη σφοδρή ανεξαρτησία τους και ταυτοχρόνως να διατηρούν με πιστότητα τις ατομικές τους ικανότητες. Κλώνοι δεν νικούν τους αγώνες. Οι καλές ομάδες είναι καλοί συνδυασμοί – κάποιος που ηγείται, κάποιος που φυλάει κάτι για τη σωστή στιγμή, κάποιος που κωπηλατεί πιο επιθετικά, κάποιος που κάνει ειρήνη. Κανείς κωπηλάτης δεν είναι πιο πολύτιμος από τον άλλον, όλοι αποτελούν το πλεονέκτημα για τη βάρκα, αλλά αν πρέπει να κωπηλατήσουν καλά μαζί, καθείς πρέπει να προσαρμοστεί στις ανάγκες και τις ικανότητες των άλλων – το άτομο με τους μικρότερους βραχίονες να φθάσει λίγο παραπέρα, το άτομο με τους μεγαλύτερους βραχίονες να μην κωπηλατεί τόσο μακριά.
Οι διαφορές μπορούν να γίνουν πλεονέκτημα αντί για μειονέκτημα. Μόνον τότε θα υπάρχει η αίσθηση σαν να κινείται μόνη της η βάρκα. Μόνον τότε ο πόνος υποχωρεί εντελώς και γίνεται αγαλλίαση. Η καλή «κίνηση με έναν ρυθμό» είναι σαν ποίηση4.
Ενάντια στα πανδύσκολα εμπόδια, αυτή η ομάδα βρήκε την τέλεια κίνηση με έναν ρυθμό και κέρδισε. Το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς ήταν συναρπαστικό, αλλά η ενότητα που βίωσε κάθε κωπηλάτης εκείνη την ημέρα ήταν μία άγια στιγμή που του έμεινε σε όλη του τη ζωή.
Να ξεκαθαρίζετε το κακό γρήγορα για να μπορεί το καλό να μεγαλώνει
Στη θεσπέσια αλληγορία στο Ιακώβ 5, ο Κύριος του αμπελώνα φύτεψε ένα καλό δένδρο σε καλό έδαφος, αλλά διεφθάρη με τον καιρό και παρήγαγε άγριο καρπό. Ο Κύριος του αμπελώνα λέει οκτώ φορές: «Με θλίβει να χάσω αυτό το δένδρο».
Ο υπηρέτης λέει στον Κύριο του αμπελώνα: «Άφησε [το δένδρο] λίγο περισσότερο. Και ο Κύριος είπε: Μάλιστα, θα τον αφήσω λίγο ακόμα»5.
Και μετά έρχονται οδηγίες που μπορούν να εφαρμοσθούν σε όλους μας που σκάβουμε και βρίσκουμε καλό καρπό στους δικούς μας μικρούς αμπελώνες: «Να ξεκαθαρίζετε το κακό, καθώς το καλό μεγαλώνει»6.
Η ενότητα δεν συμβαίνει ως διά μαγείας. Απαιτεί εργασία. Είναι δύσκολη, ενίοτε άβολη και συμβαίνει σταδιακώς, όταν ξεκαθαρίζουμε το κακό γρήγορα για να μπορεί το καλό να μεγαλώνει.
Δεν είμαστε ποτέ μόνοι στις προσπάθειές μας να δημιουργήσουμε ενότητα. Το Ιακώβ 5 λέει στη συνέχεια: «Οι υπηρέτες πήγαν και εργάστηκαν με όλη την ισχύ τους. Και ο Κύριος του αμπελώνα εργάστηκε κι αυτός μαζί τους»7.
Καθένας μας θα έχει βαθιές εμπειρίες που πληγώνουν, πράγματα που δεν θα πρέπει ποτέ να συμβαίνουν. Καθένας μας θα επιτρέψει επίσης, σε διάφορες στιγμές, στην υπερηφάνεια και την αλαζονεία να διαφθείρουν τον καρπό που φέρουμε. Όμως ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας μας στα πάντα. Η δύναμή Του είναι διαθέσιμη ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές και είναι εκεί με αξιοπιστία για εμάς, όταν Τον επικαλούμαστε. Όλοι εκλιπαρούμε για ευσπλαχνία για τις αμαρτίες και τις αποτυχίες μας. Την δίνει πλουσιοπάροχα. Και μας ρωτά αν μπορούμε να έχουμε την ίδια ευσπλαχνία και κατανόηση ο ένας προς τον άλλον.
Ο Ιησούς το θέτει ευθέως: «Να είστε ένα, και αν δεν είστε ένα, δεν είστε δικοί μου»8. Όμως αν είμαστε ένα –αν μπορούμε να δώσουμε ένα κομμάτι πίτα ή να ταιριάξουμε τα ατομικά ταλέντα μας, ώστε η βάρκα να κινείται με έναν ρυθμό σε τέλεια ενότητα– τότε είμαστε δικοί Του. Και θα βοηθήσει να ξεκαθαρίζουμε το κακό γρήγορα για να μπορεί το καλό να μεγαλώνει.
Προφητικές Υποσχέσεις
Ίσως να μην είμαστε ακόμη εκεί όπου θέλουμε να είμαστε και να μην είμαστε τώρα εκεί όπου θα είμαστε. Πιστεύω ότι η αλλαγή που επιζητούμε στον εαυτό μας και στις ομάδες στις οποίες ανήκουμε θα έλθουν λιγότερο με ακτιβισμό και περισσότερο με το να προσπαθούμε ενεργώς κάθε μέρα να καταλαβαίνουμε αλλήλους. Γιατί; Επειδή οικοδομούμε τη Σιών – έναν λαό «με μία καρδιά και ένα νου»9.
Ως γυναίκες διαθήκης, έχουμε ευρεία επιρροή. Η επιρροή αυτή εφαρμόζεται σε καθημερινές στιγμές, όταν μελετούμε με έναν φίλο, βάζουμε τα παιδιά στο κρεβάτι, μιλούμε με έναν συνεπιβάτη στο λεωφορείο, προετοιμάζουμε μία παρουσίαση με έναν συνάδελφο. Έχουμε δύναμη να απομακρύνουμε την προκατάληψη και να οικοδομήσουμε ενότητα.
Η Ανακουφιστική Εταιρεία και οι Νέες Γυναίκες δεν είναι απλώς τάξεις. Μπορούν να είναι επίσης αξέχαστες εμπειρίες, όπου πολύ διαφορετικές γυναίκες μπαίνουμε στην ίδια βάρκα και κωπηλατούμε μέχρι να βρούμε την κίνηση με έναν ρυθμό. Προσφέρω την εξής πρόσκληση: να γίνετε μέρος μίας συλλογικής δύναμης που αλλάζει τον κόσμο προς το καλό. Η ανάθεσή μας διά διαθήκης είναι να τελούμε διακονία, να υψώνουμε χέρια που κρέμονται, να βάζουμε στην πλάτη μας ή στην αγκάλη μας ανθρώπους που αγωνίζονται και να τους μεταφέρουμε. Δεν είναι περίπλοκο να ξέρουμε τι να κάνουμε, αλλά συχνά πηγαίνει ενάντια στα ιδιοτελή συμφέροντά μας και πρέπει να προσπαθήσουμε. Οι γυναίκες αυτής της Εκκλησίας έχουν απεριόριστες δυνατότητες να αλλάξουν την κοινωνία. Έχω πλήρη πνευματική πεποίθηση ότι καθώς επιζητούμε αίσθημα ενότητας, θα καλέσουμε τη δύναμη του Θεού για να κάνουμε τις προσπάθειές μας υγιείς.
Όταν η Εκκλησία τίμησε την αποκάλυψη του 1978 για την ιεροσύνη, ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον απηύθυνε μία δυνατή προφητική ευλογία: «Είναι η προσευχή και η ευλογία μου που αφήνω επάνω σε όλους που ακούν, ώστε να υπερνικήσουμε οιαδήποτε φορτία προκατάληψης και να βαδίσουμε με ευθύτητα με τον Θεό –και ο ένας με τον άλλον– σε τέλεια ειρήνη και αρμονία»10.
Είθε να αντλήσουμε αυτήν την προφητική ευλογία και να χρησιμοποιήσουμε τις ατομικές και συλλογικές μας προσπάθειες για να αυξήσουμε την ενότητα στον κόσμο. Αφήνω τη μαρτυρία μου με τα λόγια της ταπεινής, διαχρονικής προσευχής του Κυρίου Ιησού Χριστού: «Για να είναι όλοι ένα· καθώς εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος με μένα και εγώ ενωμένος με σένα, και αυτοί, ενωμένοι με μας, να είναι ένα»11. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.