Έχοντας ευνοηθεί άκρως από τον Κύριο
Καιροί βασάνων και απογοήτευσης δεν αλλάζουν το άγρυπνο βλέμμα του Κυρίου καθώς με εύνοια μας κοιτάζει, ευλογώντας μας.
Μία ημέρα πριν από χρόνια, ως νέοι ιεραπόστολοι που εργαζόμασταν σε έναν μικρό κλάδο στο μικρό νησί Αμάμι Οσίμα της Ιαπωνίας, ενθουσιαστήκαμε εγώ και ο συνάδελφός μου που μάθαμε ότι ο Πρόεδρος Σπένσερ Κίμπαλ θα επισκεπτόταν την Ασία και ότι όλα τα μέλη και οι ιεραπόστολοι στην Ιαπωνία είχαν προσκληθεί στο Τόκυο για να ακούσουν τον προφήτη σε μία συνέλευση περιοχής. Με μέλη του κλάδου, ο συνάδελφός μου και εγώ αρχίσαμε με ενθουσιασμό να κάνουμε σχέδια για τη συνέλευση, που θα απαιτούσε διάπλου 12ωρών στην ανατολική Κινεζική Θάλασσα προς την ηπειρωτική Ιαπωνία και στη συνέχεια διαδρομή με τρένο 15 ωρών προς το Τόκυο. Δυστυχώς ωστόσο δεν επρόκειτο να γίνει. Λάβαμε είδηση από τον πρόεδρο ιεραποστολής μας ότι ο συνάδελφός μου και εγώ, εξαιτίας της απόστασης και του χρόνου, δεν θα μπορούσαμε να παρευρεθούμε στη συνέλευση στο Τόκυο.
Ενώ μέλη του μικρού μας κλάδου επιβιβάσθηκαν για το Τόκυο, εμείς μείναμε πίσω. Οι ημέρες που ακολούθησαν έμοιαζαν ήσυχες και άδειες. Κάναμε συγκέντρωση μετάληψης μόνοι μας στη μικρή εκκλησία, ενώ οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών και οι ιεραπόστολοι στην Ιαπωνία παρευρίσκονταν στη συνέλευση.
Η προσωπική μου απογοήτευση μεγάλωσε ακόμα περισσότερο ακόμη και όταν άκουσα με χαρά τα μέλη του κλάδου, που επέστρεψαν από τη συνέλευση λίγες ημέρες αργότερα, να αναφέρουν ότι ο Πρόεδρος Κίμπαλ είχε ανακοινώσει έναν ναό στο Τόκυο. Πλημμύριζαν από ενθουσιασμό καθώς μιλούσαν για την εκπλήρωση του ονείρου τους. Περιέγραφαν πώς, στο άκουσμα της αναγγελίας του ναού, μέλη και ιεραπόστολοι δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τη χαρά τους και ξέσπασαν αυθόρμητα σε χειροκροτήματα.
Έχουν περάσει χρόνια, αλλά ακόμη θυμάμαι την απογοήτευση που ένιωσα όταν έχασα εκείνη την ιστορική συγκέντρωση.
Τους τελευταίους μήνες έχω αναλογιστεί αυτήν την εμπειρία καθώς έχω παρατηρήσει άλλους να έρχονται αντιμέτωποι με βαθιά απογοήτευση και λύπη –πολύ μεγαλύτερη και βαθύτερη από τη δική μου ως νεαρού ιεραποστόλου– που επέφερε η πανδημία COVID-19.
Νωρίτερα αυτήν τη χρονιά, καθώς επιταχυνόταν ο ρυθμός εξάπλωσης της πανδημίας, η Πρώτη Προεδρία υποσχέθηκε ότι «η Εκκλησία και τα μέλη της θα επιδείξουν με πίστη τη δέσμευσή μας να είμαστε καλοί πολίτες και καλοί γείτονες»1 και θα «είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί»2. Έτσι, βιώσαμε την αναστολή των συγκεντρώσεων της Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο, την επιστροφή περισσοτέρων από τα μισά άτομα που ανήκουν στην ιεραποστολική δύναμη της Εκκλησίας στις πατρίδες τους και το κλείσιμο όλων των ναών απανταχού της Εκκλησίας. Χιλιάδες από εσάς προετοιμαζόσασταν να εισέλθετε στον ναό για να τελέσετε διατάξεις για τους ζώντες – συμπεριλαμβανομένων των επισφραγίσεων ναού. Άλλοι από εσάς έχετε ολοκληρώσει την υπηρέτησή σας ως ιεραπόστολοι νωρίτερα ή έχετε προσωρινά απαλλαγεί και έχετε ανατεθεί εκ νέου.
Κατά το διάστημα αυτό, κυβέρνηση και εκπαιδευτικοί ηγέτες έκλεισαν σχολεία – το οποίο ακολούθως τροποποίησε τις αποφοιτήσεις και επέβαλε τη ματαίωση των αθλητικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και εκπαιδευτικών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων. Πολλοί από εσάς προετοιμαστήκατε για εκδηλώσεις στις οποίες δεν παρευρέθηκε κόσμος, για παραστάσεις που δεν έγιναν ή για αθλητικές διοργανώσεις που ματαιώθηκαν.
Ακόμα πιο οδυνηρές είναι οι σκέψεις για τις οικογένειες που έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα κατά την περίοδο αυτή. Οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να τελέσουν κηδείες ή άλλες συγκεντρώσεις στοργής όπως ήλπιζαν.
Με δύο λόγια, πολλοί από εσάς ήρθατε αντιμέτωποι με σπαραξικάρδια απογοήτευση, θλίψη και αποθάρρυνση. Επομένως, πώς θα επουλώσουμε τις πληγές, πώς θα υπομείνουμε και θα προχωρήσουμε, όταν τα πράγματα φαίνονται τόσο κατεστραμμένα;
Ο προφήτης Νεφί άρχισε να εγχαράσσει τις μικρές πλάκες, όταν ήταν ενήλικος. Αναπολώντας τη ζωή και την τέλεση διακονίας του, προσέφερε έναν σημαντικό στοχασμό στο πρώτο κιόλας εδάφιο του Βιβλίου του Μόρμον. Το εδάφιο αυτό πλαισιώνει μία σημαντική αρχή για να τη συλλογισθούμε στην εποχή μας. Ακολουθούν τα γνωστά λόγια του: «Εγώ, ο Νεφί, έχοντας γεννηθεί από καλούς γονείς…» γράφει «και έχοντας δει πολλά βάσανα επί των ημερών μου, παρά ταύτα, έχοντας ευνοηθεί άκρως από τον Κύριο όλες τις ημέρες μου»3.
Ως μελετητές του Βιβλίου του Μόρμον, είμαστε εξοικειωμένοι με τα πολλά βάσανα στα οποία αναφέρεται ο Νεφί. Ωστόσο, μετά την αναγνώριση των βασάνων του στη διάρκεια των ημερών του, ο Νεφί δίνει την δική του οπτική του Ευαγγελίου, ότι είναι άκρως ευνοημένος από τον Κύριο όλες τις ημέρες του. Καιροί βασάνων και απογοήτευσης δεν αλλάζουν το άγρυπνο βλέμμα του Κυρίου καθώς με εύνοια μας κοιτάζει, ευλογώντας μας.
Η Λέσα και εγώ προσφάτως συναντήσαμε ηλεκτρονικώς περίπου 600 ιεραποστόλους στην Αυστραλία, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν κάτω από κάποιο μέτρο περιορισμού ή εγκλεισμού σε σχέση με τον COVID-19 με πολλούς να εργάζονται από το διαμέρισμά τους. Μαζί μελετήσαμε άτομα από την Καινή Διαθήκη, το Βιβλίο του Μόρμον και το Διδαχή και Διαθήκες, τα οποία ευλόγησε ο Κύριος να επιτύχουν μεγάλα πράγματα παρά τις αντιξοότητες. Όλοι χαρακτηρίζονταν περισσότερο από αυτό που μπορούσαν να κάνουν με τη βοήθεια του Κυρίου, παρά από αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν ως αποτέλεσμα του εγκλεισμού και του περιορισμού τους.
Διαβάζουμε για τον Παύλο και τον Σίλα, οι οποίοι, ενώ ήταν φυλακισμένοι στο δεσμωτήριο, προσεύχονταν, έψαλλαν, δίδασκαν, κατέθεταν μαρτυρία – και μέχρι που βάπτισαν τον δεσμοφύλακά τους4.
Και επίσης διαβάζουμε για τον Παύλο, στη Ρώμη, ο οποίος ήταν σε κατ’ οίκον περιορισμό επί δύο έτη, στη διάρκεια των οποίων διαρκώς «εξέθε[τ]ε με μαρτυρίες τη βασιλεία τού Θεού»5, «διδάσκοντας… αυτά που σχετίζονταν με τον Kύριο Iησού Xριστό»6.
Για τον Νεφί και τον Λεχί, τους γιους του Ήλαμαν, οι οποίοι μετά από κακοποίηση και φυλάκιση περικυκλώθηκαν από προστατευτική φωτιά καθώς του Κυρίου «[η] σιγαλή φωνή τέλειας απαλότητας… διαπέρασε [τους διώκτες τους] ακόμα και μέχρι την ψυχή»7.
Για τον Άλμα και τον Αμουλέκ στη χώρα του Αμμωνίχα, που είδαν ότι πολλοί «πίστεψαν… και άρχισαν να μετανοούν, και να ερευνούν τις γραφές»8, παρόλο που τότε τους χλεύαζαν και τους άφησαν χωρίς φαγητό, νερό ή ενδύματα, δεμένους και κλεισμένους στη φυλακή9.
Και τελευταία για τον Τζόζεφ Σμιθ, ο οποίος, ενώ μαράζωνε στη φυλακή του Λίμπερτυ, ένιωθε εγκαταλελειμμένος και ξεχασμένος, μετά άκουσε τα λόγια του Κυρίου: «Όλα αυτά… θα είναι για το καλό σου»10 και «ο Θεός θα είναι μαζί σου στον αιώνα του αιώνα»11.
Καθένας τους κατάλαβε ό,τι γνώριζε ο Νεφί: ότι μολονότι είχαν δει πολλά βάσανα στα χρόνια τους, είχαν ευνοηθεί άκρως από τον Κύριο.
Και εμείς επίσης μπορούμε να παραλληλίσουμε ατομικά ως μέλη και ως εκκλησία τον τρόπο με τον οποίο έχουμε ευνοηθεί άκρως από τον Κύριο κατά τη διάρκεια των δύσκολων καιρών που αντιμετωπίσαμε τους τελευταίους μήνες. Όσο παραθέτω αυτά τα παραδείγματα, ας τα αφήσουμε επίσης να ενισχύσουν τη δική σας μαρτυρία για την ιδιότητα του βλέποντος του ζώντος προφήτη μας, ο οποίος μας προετοίμασε με προσαρμογές προτού καν υπάρξει νύξη για πανδημία, καθιστώντας δυνατό να υπομείνουμε τις δυσκολίες που έχουν έρθει.
Πρώτον, να έχουμε περισσότερο ως επίκεντρο το σπίτι και με την υποστήριξη από την Εκκλησία.
Πριν από δύο χρόνια ο Πρόεδρος Νέλσον είπε: «Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε την “εκκλησία” ως κάτι που γίνεται στα οικήματα συγκεντρώσεών μας με την υποστήριξη όσων γίνονται στο σπίτι. Χρειαζόμαστε μία προσαρμογή σε αυτό το πρότυπο… Μία Εκκλησία με επίκεντρο το σπίτι, με την υποστήριξη όσων λαμβάνουν χώρα εντός των κτηρίων… μας»12. Τι προφητική προσαρμογή! Η εκμάθηση του Ευαγγελίου με επίκεντρο το σπίτι έχει τεθεί σε εφαρμογή μετά το προσωρινό κλείσιμο των οικημάτων συγκεντρώσεων. Καθώς ο κόσμος αρχίζει να ανακτά τους φυσιολογικούς ρυθμούς του και επιστρέφουμε στις εκκλησίες, θα θελήσουμε να διατηρήσουμε τα πρότυπα μελέτης και εκμάθησης του Ευαγγελίου με επίκεντρο το σπίτι, που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Το δεύτερο παράδειγμα ότι ευνοούμαστε άκρως από τον Κύριο είναι η αποκάλυψη σχετικά με την τέλεση διακονίας με έναν ανώτερο και αγιότερο τρόπο.
Το 2018, ο Πρόεδρος Νέλσον εισήγαγε την τέλεση διακονίας ως μία προσαρμογή «στον τρόπο που νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο»13. Η πανδημία έχει εισαγάγει αμέτρητες ευκαιρίες για να βελτιώσουμε τις δεξιότητές μας τέλεσης διακονίας. Αδελφοί και αδελφές οι οποίοι τελούν διακονία, νέες γυναίκες και νέοι άνδρες και άλλοι έχουν προσεγγίσει για να παρέχουν επικοινωνία, συνομιλία, κηπουρικές εργασίες, γεύματα, μηνύματα μέσω της τεχνολογίας και τη διάταξη μεταλήψεως, ώστε να ευλογήσουν τους έχοντες ανάγκη. Η ίδια η Εκκλησία έχει επίσης τελέσει διακονία σε άλλους κατά την πανδημία, με μία άνευ προηγουμένου διανομή βασικών αγαθών σε τράπεζες τροφίμων, καταφύγια αστέγων και κέντρα στήριξης μεταναστών και με προγράμματα που απευθύνονται στις πλέον σοβαρές καταστάσεις λιμού στον κόσμο. Οι αδελφές της Ανακουφιστικής Εταιρείας και οι οικογένειές τους ανταποκρίθηκαν στο δύσκολο έργο να φτιάξουν εκατομμύρια μάσκες για τους εργαζόμενους στην υγειονομική περίθαλψη.
Το τελικό παράδειγμα ότι έχουμε ευλογηθεί κατά τη διάρκεια της αντιξοότητας είναι ότι έχουμε βρει αυξημένη χαρά με την επιστροφή των διατάξεων του ναού.
Αυτό περιγράφεται καλύτερα με μία ιστορία. Όταν η αδελφή Κέιτλιν Πάλμερ έλαβε την κλήση της για ιεραποστολή τον περασμένο Απρίλιο ήταν ενθουσιασμένη που κλήθηκε ως ιεραπόστολος, όμως αισθανόταν ότι εξίσου σημαντικό και ξεχωριστό θα ήταν να μεταβεί στον ναό για να λάβει την προικοδότησή της και να συνάψει ιερές διαθήκες. Λίγο καιρό αφότου προγραμμάτισε την προικοδότησή της, ήρθε η αναγγελία ότι όλοι οι ναοί θα έκλειναν προσωρινά, εξαιτίας της πανδημίας. Αφού έλαβε αυτήν την δυσάρεστη πληροφορία, έμαθε μετά ότι θα παρευρισκόταν στο ιεραποστολικό εκπαιδευτικό κέντρο (Ι.Ε.Κ.) ηλεκτρονικά από το σπίτι της. Παρ’ όλες αυτές τις απογοητεύσεις, η Κέιτλιν εστίασε στο να κρατά ψηλά το ηθικό της.
Στους μήνες που μεσολάβησαν η αδελφή Πάλμερ δεν έχασε ποτέ την ελπίδα να παρευρεθεί στον ναό. Η οικογένειά της νήστεψε και προσευχήθηκε ώστε να ανοίξουν οι ναοί πριν από την αναχώρησή της. Η Κέιτλιν ξεκινούσε συχνά τα πρωινά της στο Ι.Ε.Κ. από το σπίτι λέγοντας: «Θα είναι άραγε σήμερα η ημέρα που θα έχουμε ένα θαύμα και θα ανοίξουν ξανά οι ναοί;»
Στις 10 Αυγούστου, η Πρώτη Προεδρία ανακοίνωσε ότι ο ναός της Κέιτλιν θα άνοιγε ξανά για διατάξεις για τους ζώντες την ημέρα ακριβώς που ήταν προγραμματισμένη η πολύ πρωινή πτήση της για την ιεραποστολή της. Δεν θα μπορούσε να παρευρεθεί στον ναό και να προλάβει και την πτήση της. Έχοντας ελάχιστες ελπίδες για επιτυχία, η οικογένειά της επικοινώνησε με τον πρόεδρο του ναού Μάικλ Βελλίνγκα, για να δει αν υπήρχε τρόπος να πραγματοποιηθεί το θαύμα για το οποίο προσεύχονταν. Η νηστεία και οι προσευχές τους απαντήθηκαν!
Στις 2:00 π.μ., ώρες πριν από την αναχώρηση της πτήσης της, η αδελφή Πάλμερ και η οικογένειά της, με δάκρυα, είδαν να τους χαιρετά στην είσοδο του ναού χαμογελαστός ο πρόεδρος του ναού με τα λόγια: «Καλημέρα, οικογένεια Πάλμερ. Καλωσορίσατε στον ναό!» Όταν ολοκλήρωσε την προικοδότησή της, τους παρότρυναν να βιαστούν καθώς η επόμενη οικογένεια περίμενε στις θύρες του ναού. Πήγαν με το αυτοκίνητο κατευθείαν για το αεροδρόμιο εγκαίρως, ώστε να προλάβει την πτήση της για την ιεραποστολή της.
Οι διατάξεις ναού που έχουμε χάσει τους τελευταίους μήνες φαίνονται γλυκύτερες από όσο τις φανταζόμασταν πριν, καθώς οι ναοί σε όλο τον κόσμο ξανανοίγουν σταδιακά.
Κλείνοντας, παρακαλώ ακούστε τα ενθαρρυντικά, ενθουσιώδη, εξυψωτικά λόγια του Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ. Δεν θα μπορούσε ποτέ να μαντέψει κάποιος ότι τα έγραψε μέσα σε θλίψη και απομόνωση, περιορισμένος και εγκλεισμένος σε ένα σπίτι στη Ναβού, εκεί όπου κρυβόταν από όσους επιζητούσαν να τον συλλάβουν παράνομα.
«Λοιπόν, τι ακούμε στο ευαγγέλιο το οποίο λάβαμε; Φωνή χαράς! Φωνή ευσπλαχνίας από τους ουρανούς, και φωνή αλήθειας από τη γη. Χαρμόσυνα νέα για τους νεκρούς. Φωνή χαράς για τους ζώντες και τους νεκρούς. Χαρμόσυνα νέα μεγάλης αγαλλίασης…
»…Άραγε δεν πρέπει να συνεχίσουμε για έναν τόσο μεγάλο σκοπό; Προχωρήστε προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω. Κουράγιο… και εμπρός, εμπρός προς τη νίκη! Ας αγαλλιάσει η καρδιά σας, και ας έχετε υπέρμετρη χαρά. Η γη ας ξεσπάσει σε ψαλμωδίες»14.
Αδελφοί και αδελφές, πιστεύω ότι μία ημέρα ο καθένας από εσάς θα κοιτάξει πίσω στις εκδηλώσεις που ματαιώθηκαν, στη θλίψη, στις απογοητεύσεις και στη μοναξιά, που συνοδεύουν τους δύσκολους καιρούς που περνούμε, για να τα δει επισκιασμένα από εκλεκτές ευλογίες και αυξημένη πίστη και μαρτυρίες. Πιστεύω ότι σε αυτήν τη ζωή και στην επόμενη τα βάσανά σας, η δική σας χώρα του Αμμωνίχα, η δική σας φυλακή Λίμπερτυ, θα καθαγιαστούν προς όφελός σας15. Προσεύχομαι, μαζί με τον Νεφί, να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τα βάσανα στην πορεία των ημερών μας, ενώ ταυτοχρόνως να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε ευνοηθεί άκρως από τον Κύριο.
Κλείνω με τη μαρτυρία μου για τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ο Ίδιος γνώριζε τα βάσανα και ως μέρος της απέραντης Εξιλέωσής Του υπέστη τα πάντα16. Καταλαβαίνει τη θλίψη, τον πόνο και την απόγνωσή μας. Είναι ο Σωτήρας μας, ο Λυτρωτής μας, η ελπίδα μας, η παρηγοριά μας και ο Απελευθερωτής μας. Δίδω μαρτυρία για αυτό στο άγιο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.