Ο πολιτισμός του Χριστού
Μπορούμε να αγαπάμε τους καλύτερους από τους επί μέρους εγκόσμιους πολιτισμούς μας και να συμμετέχουμε στον αιώνιο πολιτισμό που προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.
Σε τι θαυμάσιο κόσμο ζούμε και συγκατοικούμε, οίκο μεγάλης διαφορετικότητας λαών, γλωσσών και ιστορίας – απλωμένο σε εκατοντάδες χώρες και χιλιάδες ομάδες, η καθεμία τους πλούσια σε πολιτισμό. Η ανθρωπότητα έχει πολλά να είναι περήφανη και να εορτάσει. Αλλά αν και είναι συμπεριφορά που έχουμε διδαχθεί –εκείνα τα πράγματα στα οποία εκτιθέμεθα λόγω του πολιτισμού στον οποίο μεγαλώνουμε– μπορεί να χρησιμεύσει ως μεγάλη δύναμη στη ζωή μας, μπορεί επίσης, μερικές φορές, να γίνει ένα σημαντικό εμπόδιο.
Φαίνεται ότι ο πολιτισμός είναι τόσο έντονα ενσωματωμένος στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας, που είναι αδύνατο να αλλάξουμε. Είναι, τελικά, μεγάλο μέρος αυτού που νιώθουμε ότι μας καθορίζει και από το οποίο αισθανόμαστε μια αίσθηση ταυτότητας. Μπορεί να έχει τόσο ισχυρή επιρροή, που δεν μπορούμε να δούμε τις ανθρωπογενείς αδυναμίες ή τα ελαττώματα στον δικό μας πολιτισμό, με αποτέλεσμα την απροθυμία να απορρίψουμε μερικές από τις παραδόσεις των πατέρων μας. Μια υπερβολική προσήλωση στην πολιτιστική ταυτότητα κάποιου μπορεί να οδηγήσει στην απόρριψη αξιόλογων –ακόμη και θείων– ιδεών, χαρακτηριστικών και συμπεριφοράς.
Γνώρισα έναν υπέροχο κύριο πριν από πολλά χρόνια, ο οποίος βοηθά στην απεικόνιση αυτής της πάγκοινης αρχής της πολιτιστικής μυωπίας. Τον συνάντησα πρώτη φορά στη Σιγκαπούρη, όταν μου ανατέθηκε να είμαι ο οικογενειακός διδάσκαλος στο σπίτι του. Ένας διακεκριμένος καθηγητής Σανσκριτικών και Ταμίλ, γεννημένος στη νότια Ινδία. Η υπέροχη σύζυγός του και οι δύο γιοι του ήταν μέλη της Εκκλησίας, αλλά εκείνος ποτέ δεν είχε προσχωρήσει ούτε είχε ακούσει πολύ τις διδασκαλίες του Ευαγγελίου. Ήταν ευτυχής με τον τρόπο που αναπτύσσονταν η γυναίκα του και οι γιοι του και τους υποστήριζε πλήρως στα εγχειρήματα και στις ευθύνες τους στην Εκκλησία.
Όταν προσφέρθηκα να του διδάξω τις αρχές του Ευαγγελίου και να μιλήσω μαζί του για τις πεποιθήσεις μας, αρχικά αρνήθηκε. Μου πήρε χρόνο για να καταλάβω γιατί: ένιωθε ότι με αυτόν τον τρόπο θα γινόταν προδότης του παρελθόντος του, του λαού του και της ιστορίας του! Με τον τρόπο σκέψης του, θα ηρνείτο ό,τι ήταν, όσα του είχε διδάξει η οικογένειά του, την ίδια του την ινδική κληρονομιά. Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, μπορέσαμε να μιλήσουμε για αυτά τα θέματα. Με συγκλόνισε (αν και δεν με εξέπληξε!) ο τρόπος που το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού μπόρεσε να ανοίξει τα μάτια του σε μία άλλη οπτική.
Στους περισσότερους ανθρωπογενείς πολιτισμούς υπάρχει τόσο το καλό όσο και το κακό, το εποικοδομητικό και το καταστροφικό.
Πολλά από τα προβλήματα του κόσμου μας είναι άμεσο αποτέλεσμα συγκρούσεων μεταξύ εκείνων των διαφορετικών ιδεών και εθίμων που προκύπτουν από τον πολιτισμό τους. Αλλά σχεδόν όλη η σύγκρουση και το χάος θα εξασθενίσουν γρήγορα, εάν ο κόσμος θα δεχόταν μόνο τον αρχικό πολιτισμό του, αυτόν που όλοι είχαμε όχι πριν από πολύ καιρό. Αυτός ο πολιτισμός χρονολογείται από την προγήινη ύπαρξή μας. Ήταν ο πολιτισμός του Αδάμ και του Ενώχ. Ήταν ο πολιτισμός που ιδρύθηκε από τις διδασκαλίες του Σωτήρος στο μεσουράνημα του χρόνου, και είναι διαθέσιμος για όλες τις γυναίκες και άνδρες στην εποχή μας. Είναι μοναδικός. Είναι ο σημαντικότερος από όλους τους πολιτισμούς και προέρχεται από το μεγάλο σχέδιο της ευδαιμονίας που σχεδιάστηκε από τον Θεό και υποστηρίχθηκε από τον Χριστό. Ενώνει αντί να διαιρεί. Θεραπεύει αντί να πληγώνει.
Το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού μας διδάσκει ότι υπάρχει σκοπός στη ζωή. Το να είμαστε εδώ δεν είναι απλώς ένα μεγάλο κοσμικό ατύχημα ή ένα λάθος. Είμαστε εδώ για έναν σκοπό.
Αυτός ο πολιτισμός βασίζεται στη μαρτυρία ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας υπάρχει, ότι είναι αληθινός και αγαπά τον καθένα μας ξεχωριστά. Είμαστε «το έργο [Του] και η δόξα [Του]»1. Αυτός ο πολιτισμός υποστηρίζει την έννοια της ίσης αξίας. Δεν υπάρχει αναγνώριση κοινωνικής ομάδας ή τάξης. Εντέλει, είμαστε αδελφοί και αδελφές, παιδιά-πνεύματα επουράνιων γονέων – κυριολεκτικά. Δεν υπάρχει προκατάληψη ή νοοτροπία «εμείς εναντίον αυτών» στον μεγαλύτερο όλων των πολιτισμών. Είμαστε όλοι «εμείς». Είμαστε όλοι «αυτοί». Πιστεύουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι για τον εαυτό μας, ο ένας για τον άλλον, την Εκκλησία και τον κόσμο μας. Η ευθύνη και η υπευθυνότητα είναι σημαντικοί παράγοντες στην ανάπτυξή μας.
Η αγνή αγάπη, η αληθινή σαν του Χριστού φροντίδα, είναι το θεμέλιο αυτού του πολιτισμού. Έχουμε πραγματική ανησυχία για τις ανάγκες του συνανθρώπου μας, υλικές και πνευματικές, και ενεργούμε σύμφωνα με αυτά τα συναισθήματα. Αυτό καταργεί την προκατάληψη και το μίσος.
Απολαμβάνουμε έναν πολιτισμό αποκάλυψης, επικεντρωμένο στον λόγο του Θεού όπως έχει ληφθεί από τους προφήτες (και προσωπικά επιβεβαιωμένο στον καθένα μας μέσω του Αγίου Πνεύματος). Όλη η ανθρωπότητα μπορεί να ξέρει το θέλημα και τη σκέψη του Θεού.
Αυτός ο πολιτισμός υποστηρίζει την αρχή της ελεύθερης βούλησης. Η ικανότητα να επιλέγουμε είναι πάρα πολύ σημαντική για την ανάπτυξη και την ευτυχία μας. Να επιλέγουμε με σοφία είναι ουσιαστικό.
Είναι ένας πολιτισμός μάθησης και μελέτης. Επιζητούμε γνώση και σοφία και τα καλύτερα πράγματα.
Είναι ένας πολιτισμός πίστης και υπακοής. Η πίστη στον Ιησού Χριστό είναι η πρώτη αρχή του πολιτισμού μας και η υπακοή στις διδασκαλίες και εντολές Του είναι το αποτέλεσμα. Αυτό ενδυναμώνει την αυτοκυριαρχία.
Είναι ένας πολιτισμός προσευχής. Πιστεύουμε ότι ο Θεός όχι μόνο μας ακούει, αλλά και μας βοηθά.
Είναι ένας πολιτισμός διαθηκών και διατάξεων, υψηλών ηθικών προτύπων, θυσίας, συγχώρησης και μετάνοιας και φροντίδας του ναού του σώματός μας. Όλα αυτά καταθέτουν μαρτυρία για τη δέσμευσή μας προς τον Θεό.
Είναι ένας πολιτισμός που κυβερνάται από την ιεροσύνη, την εξουσία να ενεργούμε στο όνομα του Θεού, τη δύναμη του Θεού να ευλογεί τα τέκνα Του. Εξυψώνει πνευματικώς και καθιστά ικανά τα άτομα να είναι καλύτεροι άνθρωποι, ηγέτες, μητέρες, πατέρες και σύντροφοι – και καθαγιάζει το σπίτι.
Αληθινά θαύματα αφθονούν σε αυτόν, τον παλαιότερο όλων των πολιτισμών, που έχει σφυρηλατηθεί με την πίστη στον Ιησού Χριστό, τη δύναμη της ιεροσύνης, την προσευχή, την αυτοβελτίωση, την αληθινή μεταστροφή και τη συγχώρηση.
Είναι ένας πολιτισμός ιεραποστολικού έργου. Η αξία των ψυχών είναι μεγάλη.
Στον πολιτισμό του Χριστού, οι γυναίκες ανυψώνονται στην κατάλληλη και αιώνια θέση τους. Δεν είναι υποταγμένες στους άνδρες, όπως σε πολλούς πολιτισμούς στον σημερινό κόσμο, αλλά πλήρεις και ίσες συνεργάτιδες εδώ και στον επόμενο κόσμο.
Αυτός ο πολιτισμός επικυρώνει την ιερότητα της οικογένειας. Η οικογένεια είναι η βασική μονάδα της αιωνιότητας. Η τελειότητα της οικογένειας αξίζει κάθε θυσία γιατί, όπως έχει διδαχθεί, «καμία άλλη επιτυχία δεν μπορεί να αντισταθμίσει την αποτυχία στο σπίτι»2. Το σπίτι είναι όπου γίνεται η καλύτερη δουλειά μας και όπου επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη ευτυχία μας.
Στον πολιτισμό του Χριστού, υπάρχει προοπτική – και αιώνιο επίκεντρο και κατεύθυνση. Αυτός ο πολιτισμός ενδιαφέρεται για πράγματα διαρκούς αξίας! Προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, που είναι αιώνιο και εξηγεί το γιατί, τι και πού της ύπαρξής μας. (Είναι περιεκτικό, όχι αποκλειστικό). Επειδή αυτός ο πολιτισμός προκύπτει από την εφαρμογή των διδασκαλιών του Σωτήρος μας, βοηθά στην παροχή ενός θεραπευτικού βαλσάμου, το οποίο ο κόσμος μας έχει τόσο απελπιστική ανάγκη.
Τι ευλογία είναι να είμαστε μέρος αυτού του μεγάλου και ευγενούς τρόπου ζωής! Το να είμαστε μέρος αυτού, του μεγαλύτερου όλων των πολιτισμών, θα απαιτήσει αλλαγή. Οι προφήτες έχουν διδάξει ότι είναι απαραίτητο να αφήσουμε πίσω μας οτιδήποτε στους παλιούς μας πολιτισμούς είναι ασυμβίβαστο με τον πολιτισμό του Χριστού. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω τα πάντα. Οι προφήτες τόνισαν επίσης ότι καλούμαστε, ένας και όλοι, να φέρουμε την πίστη και τα ταλέντα και τη γνώση μας –όλα όσα είναι καλά στη ζωή μας και στους πολιτισμούς μας ξεχωριστά– μαζί μας και να αφήσουμε την Εκκλησία να «προσθέσει» μέσω του μηνύματος του Ευαγγελίου3.
Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών δεν είναι ένα φαινόμενο δυτικής κοινωνίας ή αμερικανικού πολιτισμικού φαινομένου. Είναι μία διεθνής εκκλησία, όπως πάντα προοριζόταν να είναι. Περισσότερο από αυτό, είναι θεϊκή. Νέα μέλη από όλο τον κόσμο φέρνουν τον πλούτο, τη διαφορετικότητα και τον ενθουσιασμό στη συνεχώς αναπτυσσόμενη οικογένεια μας. Οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών παντού, ακόμα γιορτάζουν και τιμούν τη δική τους κληρονομιά και τους ήρωες, αλλά τώρα είναι επίσης μέρος κάτι πολύ μεγαλύτερου. Ο πολιτισμός του Χριστού μας βοηθά να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι πραγματικά και όταν τον βλέπουμε μέσα από τον φακό της αιωνιότητας, ισορροπημένο από τη χρηστότητα, χρησιμεύει για να αυξήσει την ικανότητά μας να εκπληρώσουμε το μεγάλο σχέδιο της ευδαιμονίας.
Έτσι τι έγινε με τον φίλο μου; Λοιπόν, διδάχτηκε τα μαθήματα και προσεχώρησε στην Εκκλησία. Η οικογένειά του έχει έκτοτε επισφραγισθεί για τον παρόντα καιρό και όλη την αιωνιότητα στον Ναό του Σύδνεϋ στην Αυστραλία. Έχει αφήσει λίγα – και έχει κερδίσει την προοπτική για τα πάντα. Ανακάλυψε ότι μπορεί ακόμα να γιορτάσει την ιστορία του, να είναι περήφανος για την καταγωγή του, τη μουσική και τον χορό και τη λογοτεχνία του, το φαγητό του, τη γη του και τους ανθρώπους της. Διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να ενσωματώσει το καλύτερο του τοπικού του πολιτισμού στον μεγαλύτερο από όλους τους πολιτισμούς. Ανακάλυψε ότι το να φέρει αυτό που είναι σύμφωνο με την αλήθεια και τη χρηστότητα από την παλιά του ζωή στη νέα χρησιμεύει μόνο για να ενισχύσει τη συντροφικότητά του με τους Αγίους και να βοηθήσει στην ένωση όλων ως ενός στην κοινωνία των ουρανών.
Μπορούμε, πράγματι, να αγαπάμε το καλύτερο από τους επί μέρους εγκόσμιους πολιτισμούς μας και να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε στον παλαιότερο πολιτισμό όλων αυτών – τον πρωτότυπο, τον απόλυτο, τον αιώνιο πολιτισμό που προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Τι θαυμάσια κληρονομιά μοιραζόμαστε όλοι. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.