Mas Maayong Mag-ampo Ka og Una
Martins Enyiche, Nigeria
Hapit ko nga mobiya sa Simbahan tungod kay wala mi nagkasinabut sa akong stake president. Mibati ko nga nagbuhat siya og usa ka butang nga dili sakto. Wala ko makauyon sa iyang mga gibuhat, mao nga mihunong ko sa pagsimba.
Ang akong asawa miingon kanako, “Dili ka makadesisyon og ingon niana nga dili mag-ampo ug magpuasa.”
Husto siya. Human nako og ampo, ang mosunod nga mga pulong klaro ug direkta nakong nahunahunaan: “Ang sulugoon sa Dios gitawag sa Dios.”
Nianang gabhiuna nagdamgo ko. Sa akong damgo gikasab-an ko sa akong apohang lalaki kay nakig-away ko sa akong lider. Dayon nakamata ko ug dili na makatulog sa tibuok gabii. Human sa dugayng halawum nga pagpamalandong, nasayud na ko unsa ang angay nga buhaton. Miduol ko sa akong stake president ug nangayo og pasaylo. Malipayon niyang gidawat ang akong pasaylo, ug nag-ampo ming duha.
Diha-diha dayon misimba ko pag-usab. Duha ka semana ang milabay gipabalhin ko sa akong kompaniya ngadto sa Abuja, ang ulohan sa Nigeria. Naglibog ko nganong pabalhinon ko og laing stake human sa akong paningkamot nga matarung ang akong kaugalingon.
Sa wala madugay nasayran nako nga ang Dios nag-andam kanako. Atol sa akong ikaduha nga bulan sa Abuja, gitawag ko isip branch president.
Sigurado ko nga ang Langitnong Amahan gustong tudloan ko sa kaimportante sa pagpaluyo sa mga lider sa Simbahan sa wala pa ko niya gitawag aron mahimong lider. Kini nga kasinatian nakapalig-on sa akong pagpamatuod. Karon naningkamot ko og maayo nga maminaw sa tambag sa akong mga lider tungod kay sila gitawag sa Dios. Ug si bisan kinsa ang Iyang gitawag, Siya mopasarang.1
Ang atong mga lider mga tawo lamang. Bisan tuod sila dinasig, sila dili hingpit. Nakakat-on ko nga kon kita makiglalis kanila, kinahanglan nga kita mosuporta, moawhag, ug mag-ampo alang kanila ug sa atong kaugalingon aron kita mosalig sa Dios ug sa mga sulugoon nga Iyang gipili.