ang akong mga Pag-ampo sa Pasalamat
Ang tagsulat nagpuyo sa Nevada, USA.
Samtang kami naglisud sa pinansyal nga paagi, mibati ko nga kami adunay daghan kaayong mga panginahanglan nga angay i-ampo. Ma-focus ba nako akong mga pag-ampo sa pagpasalamat lang?
Sa milabayng mga tuig ang akong bana ug ako mipalit og balay nga among ganahan ug migahin og daghang panahon ug kwarta aron sa pag-ayo ug pagpanindot niini. Diseotso ka bulan ang milabay, ang ekonomiya mikunhod. Kinahanglan nga among ibayad ang among tinigom sa dagkong kantidad nga loan ug sa wala damhang mga galastuhan.
Among nasinati ang mga bulan sa pagsulay ug kalisud sa pinansyal. Nakasinati mi og lisud kaayo nga bulan sa pag-ayo sa balay ug sakyanan, bayrunon sa medikal, ug pagkunhod sa sweldo. Ang among tinigum daling nahurot.
Nakahinundom ko nga nag-ampo, nagbalik-balik og hangyo sa mga butang nga among gikinahanglan. Sa tumang kakapoy, naglisud ko sa pag-atiman og tarung sa among mga anak ug sa mga panginahanglan sa pamilya samtang hapit nako mobati og depresyon. Gihapon, nagpadayon ko sa pag-ampo, nangita og kahupayan ug nasayud nga kini akong pundasyon nga dili masobrahan sa kaguol.
Human sa mga bulan sa pag-ampo alang sa panabang, nagsugod ko sa paghunahuna og mga pamaagi nga mag-ampo nga mas kinasingkasing. Gipahinumduman ko sa Espiritu sa mga tambag gikan sa mga lider sa priesthood ug sa kasulatan nga nagtudlo sa kaimportante sa pagpasalamat sa Langitnong Amahan. Kini nga mga aghat nakapaamgo nako nga kinahanglan kong mas magpasalamat sa akong mga panalangin ug dili kaayo mangayo para sa akong pamilya ug sa akong gikinahanglan. Mihukom ko nga sulod sa usa ka semana dili ko mangayo ug magpasalamat lang diha sa akong mga pag-ampo.
Lisud kaayo kadto. Mibati ko nga daghan ang panginahanglan sa akong pamilya. Mibati ko nga daw akong napasagdan akong pamilya kay wala ko mangayo sa mga panalangin nga among gikinahanglan kaayo. Unsaon sa pagpanalangin sa Ginoo nako kon wala ko mangayo?
Bisan pa sa akong kakulba kabahin niini, gisulayan nako. Sa wala madugay nakaamgo ko nga ang akong mga pag-ampo dili na pabalik-balik. Nahimo nako pag-usab nga moila sa panginahanglan sa uban ug sa paglantaw lapas pa sa akong mga problema ngadto sa mga panalangin nga anaa gihapon kanako. Ang akong pasalamat mas nakapaduol nako sa Manluluwas, naghupay nako sa paagi nga dili unta nako masinati.
Usa ka kasulatan kanunay nakong nahunahunaan: “Kon sa ingon gibistihan sa Dios ang mga tanom sa kaumahan, nga karon buhi pa apan ugma igasalibay na ngadto sa hudno, dili ba kamo labaw pa nga iyang pagabistihan, O mga tawo nga diyutayg pagsalig?” (Mateo 6:30). Kini nga kasulatan nagpaubos kanako samtang ako nagpadayon sa pag-ampo. Pinaagi sa pagpasalamat, mas nakakat-on ko kabahin sa pagkamapainubsanon.
Samtang nagpadayon ang semana, ang akong mga pag-ampo nausab gikan sa “Mapasalamaton ko sa pagkaon, sinina, ug kapuy-an” ngadto sa “Mapasalamaton ko sa pamilya nga Imong gisuportahan ug gipatunhay, sa proteksyon nga padayon Nimong gihatag kanamo. Mapasalamaton ko sa pagkaon nga Imong padayunon sa pagpanalangin kanamo.” Nakahinumdom usab ko nga nag-ampo, “Mapasalamaton ko nga kami nagsalig Kanimo, sa Imong paghunahuna kanamo, ug sa paagi nga Imong giandam aron kami makalingkawas niining kalisud, bisan unsa pa kini.” Sa ngadto-ngadto, ang akong pag-ampo nahimong dili lang pag-ampo sa pagpasalamat, dili lang pagpaubos, apan sa hugot nga pagtuo usab. Wala mangayo og mga panalangin, ako nagpakita og hugot nga pagtuo nga ang Ginoo mosangkap kanato, ug ang akong pagtuo nalig-on og maayo.
Atol niining mga pag-ampo, kanunay nakong mahunahunaan ang mga sakripisyo sa unang mga Santos, ug mangutana ko sa akong kaugalingon kon unsay andam nakong isakripisyo. Pipila pa ka adlaw ang milabay, among gibaligya ang among ganahan kaayo nga balay. Ubos kaayo ang mga presyo ug lisud ang pagbaligya og balay, apan napanalanginan mi nga nahalin among balay. Bisan tuod naalkansi mi—sama sa among gihunahuna—ang among pamilya karon anaa na sa kahimtang sa pagsugod og mas lig-ong pundasyon sa temporal nga paagi.
Gihapon, ang pagkahalin sa among panimalay sa lisud nga panahon dili mao ang milagro nga akong hambinon niining kasinatian. Ang milagro mao ang hugot nga pagtuo nga akong napalambo ug panabut nga akong naangkon. Si Presidente James E. Faust (1920–2007), Ikaduhang Magtatambag sa Unang Kapangulohan, mideklarar nga ang pagpasalamat usa ka “makaluwas nga baruganan.”1 Sa akong hunahuna nasinati nako ang iyang gisulti sa dihang akong gitugyan ang akong kasingkasing ug mga pag-ampo sa Langitnong Amahan, nakadawat og kahupayan, kalinaw, ug paggiya. Ang akong bag-ong nakaplagan nga pagpamatuod sa pagpasalamat mao nga kini nagdasig sa pagkamapainubsanon, ang pagkamapainubsanon nagpalambo og pagtuo, ug ang pagtuo nakapahimo sa mga milagro.
Gilitratohan ni Craig Dimond © IRI