Niemand kan mijn hart blokkeren
De auteur woont in Californië (VS).
Illustratie Toby Newsome
Toen de kerk in 1978 in Ghana geïntroduceerd werd, wist de overheid weinig van haar leer en gebruiken. Dat leidde tot veel geruchten. De kerk groeide de daaropvolgende tien jaar, maar de geruchten ook. Men beweerde bijvoorbeeld dat de Verenigde Staten mensen stuurden om onze overheid te bespioneren. Dat gerucht, samen met alle antimormoonse publicaties die circuleerden, maakte de overheid erg wantrouwig.
De blokkade
Op 14 juni 1989 sloot de overheid onze kerkgebouwen, stuurde onze zendelingen naar huis en verbood alle officiële activiteiten van de kerk. We noemen die periode ‘de blokkade’. Maar als 18-jarig meisje wist ik alleen maar dat we op een dag niet meer naar de kerk mochten gaan. Er waren zelfs soldaten die de gebouwen bewaakten, zodat we uit de buurt bleven.
Aangezien we niet meer naar de kerk konden gaan, gaven de leiders van de kerk ons toestemming om de avondmaalsdienst thuis te houden. Als je thuis geen priesterschapsdrager had, kon je naar een gezin gaan dat er wel een had. Het was een verwarrende, maar bijzondere tijd. We gaven ons getuigenis en kwamen dichter tot elkaar.
Waarom ben je nog mormoon?
Tijdens de blokkade ging ik naar een internaat. Toen ik daar aankwam, vernam een van de leerkrachten dat ik heilige der laatste dagen was. Hij vertelde me negatieve dingen over de kerk. Hij zei veel kwetsende dingen. Ik vroeg me vaak af: waarom pest u me en zegt u deze dingen? Ik geloof in het evangelie, maar u dient me als ieder ander mens te behandelen.
Op een dag vroeg hij waarom ik nog mormoon was. Had ik dan niet van de blokkade gehoord? In onze cultuur dienen we volwassenen niet van repliek. Aangezien hij leerkracht was, kon ik dus niet tegen hem ingaan. Maar op dat moment besefte ik dat ik echt een getuigenis had. Ik weet niet waar ik de woorden vandaan haalde, maar ik voelde de Geest, stond op en zei: ‘Ik draag de kerk in mijn hart. En niemand kan mijn hart blokkeren.’
Hij heeft me daarna niet meer lastiggevallen.
In november 1990 hief de overheid de blokkade op. We mochten als lid van de kerk God weer in alle vrijheid aanbidden. We hadden op school geen radio of tv. Maar diezelfde leraar vernam het nieuws en stuurde meteen iemand om me te gaan halen. Toen hij me zag, riep hij: ‘De blokkade is opgeheven! Je mag weer naar de kerk gaan.’
Hij was blij voor me.
Niemand kan je hart blokkeren
De leden die de kerk tijdens de blokkade trouw bleven en samen God aanbaden, versterkten hun onderlinge band. We werden echt broeders en zusters. We wonen nu ver van elkaar, maar houden nog steeds contact. We beschouwen onszelf als pionier.
Ik zeg altijd dat iedereen beproevingen krijgt. Maar als je een getuigenis van je geloof hebt, dan kun je ondanks die beproevingen onwrikbaar zijn. Als je weet dat iets waar is, kan niemand je dat afnemen. Niemand kan je hart blokkeren.