Giluwas gikan sa Lapok
Ni Elder Adilson de Paula Parrella
Sa Seventy
“Mopakigbahin ako, sa akong paghatag ako makadawat” (Songbook sa mga Bata, 42).
Nagpuyo ang akong pamilya sa São Paulo, Brazil. Sa pikas daplin sa among karsada, dunay kakahoyan sa bakhawan [mangrove]. Sa mga bakhawan dunay mga suba nga nagtadlas sa mga kakahoyan. Ang yuta lapok kaayo.
Daghang tawo ang nagtukod og mga balay nianang lapukon nga luna. Butangan nila og dagko kaayong kahoy ang lapok. Dayon itukod nila ang ilang balay sa ibabaw niini. Apan kon may ulan, ang suba molamwas. Ang tubig mosulod sa ilang mga balay. Niana ang mga tawo walay makatulgan inig ka gabii.
Kon mahitabo kana, ang akong papa modapit kanilang tanan sa among balay. Usahay may gidaghanon sila nga 15 ka tawo! Iya silang dad-on sa among sala ug hatagan sila og mga habol. Si mama magluto og ilang makaon. Dayon mangatulog sila sa among balay hangtud sa sunod nga adlaw.
Nahitabo kini mga tulo o upat ka higayon. Nakahinumdom ko nga naghunahuna, “Dili kaayo daghang tawo ang mopasulod og mga estranghero.” Ang akong amahan mitugot sa wala kaayo namo mailhing mga tawo nga matulog sa among balay! Apan niana naghunahuna ko, “Wala silay laing kadangpan.”
Ang akong mga ginikanan kanunayng mohimo og mga butang sa pagtabang og mga tawo. Apan ang ilang serbisyo milapas kay sa pagtabang lang ug paghatag. Pagpakita kini og gugma sa among mga silingan, bisan og ang among mga silingan mga tawo nga wala kaayo namo mailhi.
Kinahanglan nga motabang kita sa mga tawo nga nagkinahanglan. Kinahanglan nga tabangan nato sila sa tanan kutob sa atong mahimo. Kinahanglang dili nato limitahan unsay atong mahimo sa pagtabang og mga tawo. Pwede kitang makahatag og kasilungan ug mga kapanguhaan. Makapaambit kita sa atong panahon. Makapaambit kita sa atong kahibalo mahitungod sa Langitnong Amahan ug ni Jesukristo, ilabi na niining Kapaskohan.