Lekcja 15

Jezus Chrystus ustanowił sakrament

Wprowadzenie

W proklamacji „Żyjący Chrystus: Świadectwo Apostołów” czytamy: „[Jezus Chrystus] ustanowił sakrament jako przypomnienie Jego wielkiej, zadość czyniącej ofiary” (Ensign lub Liahona, kwiecień 2000, str. 2). Kiedy przyjmujemy sakrament, czynimy to na pamiątkę śmierci Zbawiciela i przelanej za nas Jego krwi, która sączyła się z każdego poru. W ten sposób odnawiamy również przymierza zawarte z Panem.

Dodatkowe źródła

Dallin H. Oaks, „Spotkanie sakramentalne i sakrament”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 17–20.
Jeffrey R. Holland, „This Do in Remembrance of Me”, Ensign, listopad 1995, str. 67–69.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Mateusza 26:26–28; Ew. Łukasza 22:15

Jezus Chrystus ustanowił nowe przymierze

Pokaż przedstawiony w tej lekcji obraz lub inne wyobrażenie Ostatniej Wieczerzy i poproś jednego z uczniów, aby opowiedział o tym wydarzeniu:

Zapytaj uczniów:

Jak byście się czuli, gdyby Zbawiciel osobiście przygotował i pobłogosławił sakrament, i wam go podał?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu: Ew. Łukasza 22:15. Zachęć uczniów, aby podczas tej lekcji zastanowili się nad tym, dlaczego Zbawiciel pragnął spożyć wieczerzę paschalną ze Swoimi Apostołami.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Ew. Mateusza 26:26–28, a reszta klasy niech śledzi tekst w swoich pismach. Zdefiniuj słowo testament, wyjaśniając, że pochodzi ono z języka greckiego i oznacza „przymierze” (możesz zaproponować, aby uczniowie zapisali tę definicję na marginesie swoich pism świętych). Przedyskutujcie następujące pytanie:

W miejsce jakiego przymierza Jezus ustanowił nowy testament, czyli nowe przymierze?

Następujące informacje zapewnią tło historyczne i kontekst pomocne podczas dyskusji: w starożytności, kiedy Jehowa zawierał przymierze z dziećmi Izraela, Mojżesz nauczał je Jego słów, a ludzie zawarli przymierze, że będą tych słów przestrzegać. Następnie Mojżesz złożył ofiarę ze zwierzęcia, a krwią z ofiary pokropił lud, mówiąc: „Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami”. (Zob. II Ks. Mojżeszowa 24:3–8). Jezus nawiązywał do słów Mojżesza, kiedy nauczał, że to On ma zawrzeć nowe przymierze z dziećmi Bożymi poprzez przelanie Swojej krwi (tak, jak pokropienie dzieci Izraela krwią zwierzęcia symbolizowało zawarcie starego przymierza z Jehową). Kiedy Jezus podał Swoim Apostołom kielich wina, dał im do zrozumienia, że wypełniło się stare przymierze i ustanowione zostało nowe przymierze (zob. List do Hebrajczyków 9:12–15). Prawo Mojżesza (stare przymierze) było na wiele sposobów wielkim proroctwem o przyjściu Mesjasza. Jezus Chrystus wypełnił to proroctwo (zob. 2 Nefi 11:4; Jakub 4:5; Alma 34:13–14) szczególnie przez wypełnienie ostatecznego celu tego prawa poprzez Swoją zadość czyniącą ofiarę.

Na czym powinniśmy skupiać naszą uwagę, kiedy omawiamy ofiary składane z krwi zarówno w starym, jak i nowym przymierzu? (Na Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa i na przelaniu Jego krwi dla odpuszczenia naszych grzechów).

Pokaż następującą wypowiedź Starszego Dallina H. Oaksa z Kworum Dwunastu Apostołów i poproś któregoś z uczniów o przeczytanie jej na głos:

„Sakrament jest obrzędem, który zastępuje krwawe ofiary i całopalenia z prawa Mojżeszowego i z nim związana jest obietnica Zbawiciela: ‘I kto przyjdzie do mnie ze skruszonym sercem i w pokorze ducha, ochrzczę go ogniem Ducha Świętego’ (3 Nefi 9:20)” („Spotkanie sakramentalne i sakrament”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 19).

W jaki sposób moglibyście podsumować prawdy dotyczące Ostatniej Wieczerzy, które omówiliśmy do tej pory? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, zaznacz, że Jezus Chrystus wypełnił stare i ustanowił nowe przymierze poprzez obrzęd sakramentu).

Ew. Łukasza 22:14–20; 3 Nefi 18:7, 11

Sakrament pomaga nam pamiętać o Zbawicielu

Podziel uczniów na pary. Poproś, aby każda para przeczytała następujące fragmenty: Ew. Łukasza 22:19–20 i 3 Nefi 18:7, 11. Poproś uczniów, aby odszukali jeszcze jeden powód (poza zapoczątkowaniem nowego przymierza), dla którego Zbawiciel ustanowił sakrament. Przedyskutujcie następujące pytania:

Dlaczego Zbawiciel ustanowił sakrament? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą prawdę: Kiedy przyjmujemy sakrament, powinniśmy pamiętać o Zbawicielu).
Dlaczego ważne jest, abyśmy starali się pamiętać o Zbawicielu, kiedy przyjmujemy sakrament?
Jakie znaczenie będzie miał dla nas sakrament, jeśli nie będziemy pamiętać o Zbawicielu i o tym, czego On dla nas dokonał?

Możesz rozdać wszystkim uczniom po egzemplarzu załączonej ulotki, która zawiera fragmenty z przemówienia Starszego Jeffreya R. Hollanda z Kworum Dwunastu Apostołów. Poproś uczniów, aby po cichu ją przeczytali. Jeśli czas na to pozwala, zadaj uczniom następujące pytania:

Jakiej rady moglibyście udzielić osobie, której podczas rozdawania sakramentu trudno skupić myśli na Zbawicielu i Jego ofierze? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, możesz zwrócić ich uwagę na to, że jeżeli w ciągu tygodnia będziemy szukać sposobności, by rozmyślać o życiu i służbie Zbawiciela, będzie nam łatwiej skoncentrować na Nim uwagę w niedzielę podczas rozdawania sakramentu).
Jakich błogosławieństw doświadczacie, kiedy staracie się pamiętać o Zbawicielu i Jego Zadośćuczynieniu podczas przyjmowania sakramentu?

I List do Koryntian 11:27–30; 3 Nefi 18:28–29; 20:8–9

Godne przyjmowanie sakramentu odnawia nasze przymierza

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali i porównali następujące fragmenty: I List do Koryntian 11:27–30 i 3 Nefi 18:28–29; 20:8–9. Poproś ich, aby odszukali pewną przestrogę dotyczącą sakramentu. Następnie zapytaj:

Dlaczego nierozsądne jest przyjmowanie sakramentu, kiedy nie jesteśmy tego godni?

Możesz przeczytać uczniom poniższą wypowiedź Starszego Johna H. Groberga, Siedemdziesiątego, który wyjaśnił, co to znaczy godnie przyjmować sakrament:

„Jeżeli pragniemy się poprawić (czyli odpokutować), a nie obowiązują nas ograniczenia nałożone przez przywódców kapłańskich, wówczas, moim zdaniem, jesteśmy godni. Jeśli jednak nie pragniemy się poprawić, ani nie mamy zamiaru podążać za wskazówkami Ducha, musimy zadać sobie pytanie: Czy jesteśmy godni, aby przyjąć sakrament, czy też drwimy sobie z istoty jego sensu, którą jest funkcja katalizatora osobistej pokuty i udoskonalenia?” („The Beauty and Importance of the Sacrament”, Ensign, maj 1989, str. 38).

Jakie błogosławieństwa spływają na ludzi, którzy godnie przyjmują sakrament? (zob. 3 Nefi 20:8–9). (Upewnij się, że uczniowie rozumieją, że jeśli przyjmujemy sakrament w duchu modlitwy i pokuty, możemy otrzymać odpuszczenie grzechów tak, jak podczas chrztu).

Pokaż następującą wypowiedź Starszego Dallina H. Oaksa z Kworum Dwunastu Apostołów i poproś któregoś z uczniów o przeczytanie jej na głos:

„Bez możliwości dalszego oczyszczenia po chrzcie, każdy z nas pozostaje odsunięty od rzeczy duchowych. Nie możemy cieszyć się towarzystwem Ducha Świętego, a podczas sądu ostatecznego zostaniemy ‘[odsunięci] na zawsze’ (1 Nefi 10:21). Jakże wdzięczni jesteśmy, że Pan zapewnił każdemu ochrzczonemu członkowi Swojego Kościoła proces, dzięki któremu możemy regularnie oczyszczać się z brudu grzechu. Sakrament jest niezbędną częścią tego procesu” („The Aaronic Priesthood and the Sacrament”, Ensign, listopad 1998, str. 38).

Dlaczego zgodnie z tym, co powiedział Starszy Oaks, sakrament jest tak istotnym obrzędem ewangelii?

Przeczytaj jeszcze jedną wypowiedź Starszego Oaksa:

„Przykazano nam, abyśmy odpokutowali za nasze grzechy, przychodzili do Pana ze skruszonym sercem i pokornym duchem, i przyjmowali sakrament, czyniąc to zgodnie z zawartymi przymierzami. Kiedy odnawiamy w ten sposób nasze przymierza zawarte podczas chrztu, Pan odnawia oczyszczającą moc naszego chrztu. W ten sposób zostajemy oczyszczeni i możemy zawsze mieć z sobą Jego Ducha. Znaczenie tego obrzędu jest wyraźnie podkreślone w przykazaniu Pana, abyśmy co tydzień przyjmowali sakrament (zob. NiP 59:8–9)” („The Aaronic Priesthood and the Sacrament”, Ensign, listopad 1998, str. 38).

Możesz wyjaśnić, że kiedy godnie przyjmujemy sakrament, wtedy „odnawiamy wszystkie przymierza, jakie zawarliśmy z Panem” (Delbert L. Stapley, w: Conference Report, październik 1965, str. 14; kursywa dodana; zob. także L. Tom Perry, „Teraz, kiedy przyjmujemy sakrament”, Ensign lub Liahona, maj 2006, str. 41).

Poproś uczniów, aby przejrzeli następujący werset: Ew. Łukasza 22:15. Następnie zapytaj:

Jaka byłaby wasza odpowiedź, gdyby ktoś zadał wam następujące pytanie: jak sądzicie, dlaczego Jezus pragnął spożyć wieczerzę paschalną ze Swoimi Apostołami? Jakie złożylibyście świadectwo?

Złóż świadectwo, że kiedy pamiętamy o Jezusie Chrystusie i Jego zadość czyniącej ofierze, a także kiedy godnie przyjmujemy sakrament, odnawiamy nasze przymierza zawarte z Bogiem. Zachęć uczniów, aby zastanowili się, w jaki sposób każdy z nich może okazać „skruszone serce i pokornego ducha” podczas przyjmowania sakramentu. Poproś ich, aby dbali o to, by obrzęd sakramentu był dla nich regularnym duchowym doświadczeniem.

Materiały do studiowania dla uczniów

Ew. Mateusza 26:26–28; Ew. Łukasza 22:17–20; I List do Koryntian 11:27–30; 3 Nefi 18:1–11, 28–29; 20:8–9; Nauki i Przymierza 20:75–79.
Dallin H. Oaks, „Spotkanie sakramentalne i sakrament”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 17–20.

Fragmenty z przemówienia Jeffreya R. Hollanda, „This Do in Remembrance of Me”

„Skoro pamiętanie jest naszym głównym zadaniem, co może być przywoływane w naszej pamięci, kiedy ofiarowane są nam te proste i cenne symbole?

Możemy pamiętać o życiu Zbawiciela, zanim przyszedł na świat oraz o tym wszystkim, czego dokonał jako wielki Jehowa, stworzyciel nieba i ziemi i wszystkich rzeczy, które w nich są. Możemy pamiętać o tym, że już podczas Wielkiej Narady w Niebie kochał nas i był tak wspaniale silny, że nawet tam triumfowaliśmy dzięki mocy Chrystusa i naszej wierze w krew Baranka (zob. Objawienie 12:10–11).

Możemy pamiętać o prostym majestacie Jego przyjścia na świat w doczesności […].

Możemy pamiętać o cudach Chrystusa, Jego naukach, uzdrowieniach i pomocy, z którą spieszył. Możemy pamiętać o tym, że przywrócił wzrok niewidomym i słuch głuchym, a chromi, kalecy i wycieńczeni zaczęli chodzić. A następnie, w chwilach, kiedy czujemy, że nasz postęp się zatrzymał albo nasza radość i perspektywa osłabły, możemy przeć naprzód, mając niezachwianą wiarę w Chrystusa […].

Możemy pamiętać o tym, że Zbawiciel, pełniąc nawet tak poważną misję, jaka została Mu powierzona, odnajdował radość w życiu, cieszył się towarzystwem ludzi i pouczał Swoich uczniów, aby byli dobrej myśli. Mówił, że powinniśmy tak radować się ewangelią, jak człowiek, który znalazł wielki skarb, najprawdziwszą drogocenną perłę, na własnym podwórku […].

Możemy pamiętać o tym, że Chrystus nazywał Swoich uczniów przyjaciółmi […].

Możemy i powinniśmy pamiętać o wspaniałych rzeczach, które otrzymujemy w życiu, gdyż ‘wszelkie dobro następuje przez Chrystusa’ (Moroni 7:24) […].

Czasami będziemy mieć powód, aby pamiętać o tym, jak źle był traktowany, o odrzuceniu, jakiego doświadczył i niesprawiedliwości — o wielkiej niesprawiedliwości — którą musiał znieść. Kiedy my również stawiamy w życiu czoła tego rodzaju trudnościom, możemy pamiętać o tym, że Chrystus był zewsząd atakowany, ale nigdy pognębiony; zakłopotany, ale nie zrozpaczony; prześladowany, ale nie opuszczony (zob. II List do Koryntian 4:8–9).

Kiedy nadchodzą dla nas trudne czasy, możemy pamiętać o tym, że Jezus musiał zstąpić poniżej wszystkich rzeczy, zanim mógł się ponownie wzbić ponad nie; że doświadczył boleści, cierpienia i wszelkich pokus, aby Jego serce przepełniło się miłosierdziem i aby wiedział, jak pomóc Swojemu ludowi w jego słabościach (zob. NiP 88:6; Alma 7:11–12).

Tym, którzy się chwieją lub potykają, mówię: pamiętajcie, że On nas podtrzyma i wzmocni. W końcu ma nas przecież zbawić i za to wszystko oddał Swoje życie […].

O tym wszystkim możemy pamiętać, gdy młody, klęczący kapłan zachęca nas, abyśmy zawsze pamiętali o Chrystusie” (Ensign, listopad 1995, str. 67–69).