Αν θα είστε υπεύθυνοι

Από τον Πρεσβύτερο Χόρχε Σεμπάγιος

Των Εβδομήκοντα

Ας προχωρήσουμε, μαθαίνοντας το καθήκον μας, λαμβάνοντας σωστές αποφάσεις, ενεργώντας σύμφωνα με αυτές τις αποφάσεις και αποδεχόμενοι το θέλημα του Πατέρα μας.

Ήμουν μόνο 12 ετών όταν οι ιεραπόστολοι έφθασαν για πρώτη φορά να κηρύξουν στην πόλη όπου γεννήθηκα στη βόρεια Χιλή. Μια Κυριακή, αφού παρευρισκόμουν στον μικρό κλάδο για έξι μήνες, ένας ιεραπόστολος μού προσέφερε το ψωμί καθώς εκείνος έκανε τη διανομή της μετάληψης. Τον κοίταξα και απαλά του είπα: «Δεν μπορώ».

«Γιατί όχι;» απάντησε εκείνος.

Του είπα: «Επειδή δεν είμαι μέλος της Εκκλησίας»¹.

Ο ιεραπόστολος δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τα μάτια του έλαμπαν. Υποθέτω ότι σκέφθηκε: «Μα αυτός ο νεαρός άνδρας παρευρίσκεται σε κάθε συγκέντρωση! Πώς μπορεί να μην είναι μέλος της Εκκλησίας;»

Την επομένη, οι ιεραπόστολοι ήταν στο σπίτι μου και έκαναν τα πάντα που μπορούσαν για να διδάξουν όλη την οικογένειά μου. Αλλά εφόσον η οικογένειά μου δεν ενδιαφερόταν, μόνο το γεγονός ότι παρευρισκόμουν κάθε εβδομάδα στην Εκκλησία παραπάνω από έξι μήνες ήταν που έκανε τους ιεραποστόλους να αισθανθούν αρκετά σίγουροι για να συνεχίσουν. Εν τέλει, η μεγάλη στιγμή που περίμενα ήρθε, όταν με προσκάλεσαν να γίνω μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού. Οι ιεραπόστολοι μου εξήγησαν ότι επειδή ήμουν ανήλικος, θα χρειαζόμουν την άδεια των γονιών μου. Πήγα με τους ιεραποστόλους για να δω τον πατέρα μου, σκεπτόμενος ότι η στοργική του απάντηση θα ήταν: «Γιε μου, όταν είσαι στη νόμιμη ηλικία, θα μπορέσεις να λάβεις τις δικές σου αποφάσεις».

Ενώ οι ιεραπόστολοι του μιλούσαν, προσευχήθηκα θερμά ώστε η καρδιά του να αγγιχτεί ώστε να μου δώσει την άδεια που ήθελα. Η απάντησή του στους ιεραπόστολους ήταν η εξής: «Πρεσβύτεροι, τους περασμένους έξι μήνες, έβλεπα τον γιο μου Χόρχε να ξυπνά νωρίς κάθε πρωί την Κυριακή, να φορά τα καλύτερά του ρούχα και να πηγαίνει στην εκκλησία. Έχω δει μόνο καλή επιρροή από την Εκκλησία στην ζωή του». Ύστερα, απευθυνόμενος σε μένα, με εξέπληξε λέγοντάς μου: «Γιε μου, αν θα είσαι υπεύθυνος για αυτή την απόφαση, τότε έχεις την άδειά μου να βαπτισθείς». Αγκάλιασα τον πατέρα μου, του έδωσα ένα φιλί και τον ευχαρίστησα για αυτό που έκανε. Την επομένη βαπτίσθηκα. Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η 47η επέτειος εκείνης της σπουδαίας στιγμής στη ζωή μου.

Ποια ευθύνη έχουμε ως μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού; Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ το εξέφρασε ως εξής: «Έχουμε αυτές τις δύο μεγάλες ευθύνες. …Πρώτον, να επιζητούμε τη δική μας σωτηρία και, δεύτερον, το καθήκον μας προς τους συνανθρώπους μας»².

Τότε, αυτές είναι οι κύριες ευθύνες που μας έχει αναθέσει ο Πατέρας μας: να επιζητούμε τη σωτηρία μας και εκείνη των άλλων, με την κατανόηση ότι σε αυτήν τη δήλωση, σωτηρία σημαίνει να φθάσουμε στον ανώτατο βαθμό δόξας που έχει παράσχει ο Πατέρας για τα υπάκουα παιδιά Του³. Αυτές οι ευθύνες που μας έχουν εμπιστευθεί --και που έχουμε αποδεχθεί ελεύθερα-- πρέπει να ορίζουν τις προτεραιότητές μας, τις επιθυμίες μας, τις αποφάσεις μας και την καθημερινή διαγωγή μας.

Για κάποιον που το έχει κατανοήσει αυτό, εξαιτίας της εξιλέωσης του Ιησού Χριστού, η υπερύψωση είναι πραγματικά εφικτή, το να αποτύχει να την αποκτήσει αποτελεί καταδίκη. Έτσι, το αντίθετο της σωτηρίας είναι καταδίκη, ακριβώς όπως το αντίθετο της επιτυχίας είναι αποτυχία. Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον μάς έχει διδάξει ότι «οι άνθρωποι δεν μπορούν να αρκεστούν για πολύ με τη μετριότητα άπαξ και δουν ότι η αρίστευση είναι εντός των δυνατοτήτων τους»⁴. Πώς τότε θα μπορούσαμε να αρκεστούμε με οτιδήποτε που υπολείπεται της υπερυψώσεως, αν γνωρίζουμε ότι είναι δυνατή η υπερύψωση;

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ τέσσερεις αρχές-κλειδιά που θα μας βοηθήσουν να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας να είμαστε υπεύθυνοι στον Πατέρα μας στους Ουρανούς καθώς και να ανταποκριθούμε στην προσδοκία Του να γίνουμε σαν Εκείνον.

1. Μαθαίνοντας το καθήκον μας

Αν θέλουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού, αν θέλουμε να είμαστε υπεύθυνοι απέναντί Του, πρέπει να ξεκινήσουμε με το να μάθουμε, να κατανοήσουμε, να αποδεχτούμε και να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του για εμάς. Ο Κύριος έχει πει: «Λοιπόν, τώρα κάθε άνθρωπος ας μάθει το καθήκον του, και ας ενεργεί στη θέση στην οποία έχει οριστεί, με κάθε επιμέλεια»⁵. Το να έχουμε την επιθυμία να κάνουμε αυτό που είναι σωστό δεν είναι αρκετό, αν δεν φροντίσουμε να καταλάβουμε τι αναμένει από εμάς και θέλει να κάνουμε ο Πατέρας μας.

Στην ιστορία της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, η Αλίκη δεν ξέρει προς τα πού να πάει, έτσι ρωτά τoν γάτο Τσέσαϊρ: «Μπορείς να που πεις, σε παρακαλώ, προς τα πού πρέπει να πάω από εδώ;»

Ο γάτος απαντά: «Αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πού θέλεις να φτάσεις».

Η Αλίκη λέει: «Δεν με ενδιαφέρει πολύ πού θα φτάσω».

«Τότε δεν έχει σημασία πού πηγαίνεις» λέει ο γάτος⁶.

Ωστόσο, ξέρουμε ότι το μονοπάτι που οδηγεί στο «δέντρο, του οποίου ο καρπός [είναι] ποθητός, για να κάνει κάποιον ευτυχισμένο»⁷ --«ο δρόμος που φέρνει στη ζωή»-- είναι στενό. Απαιτεί προσπάθεια να ταξιδεύσουμε κατά μήκος του μονοπατιού και «είναι λίγοι αυτοί που [το] βρίσκουν»⁸.

Ο Νεφί μάς διδάσκει ότι «τα λόγια τού Χριστού θα σας πουν όλα όσα πρέπει να κάνετε»⁹. Κατόπιν προσθέτει ότι «το Πνεύμα το Άγιο… θα σας δείξει όλα όσα πρέπει να κάνετε»¹⁰. Επομένως, οι πηγές που μας επιτρέπουν να μάθουμε το καθήκον μας είναι α λόγια του Χριστού που λαμβάνουμε μέσω αρχαίων και σύγχρονων προφητών και η προσωπική αποκάλυψη που λαμβάνομε μέσω του Αγίου Πνεύματος.

2. Λαμβάνοντας την απόφαση

Είτε έχουμε μάθει σχετικά με την αποκατάσταση του Ευαγγελίου, σχετικά με μια συγκεκριμένη εντολή, με τα καθήκοντα που σχετίζονται με την υπηρεσία σε μια κλήση ή τις διαθήκες που κάνουμε στον ναό, η επιλογή είναι δική μας για το αν θα πράξουμε σύμφωνα με αυτή την καινούργια γνώση. Κάθε άτομο επιλέγει ελεύθερα για τον εαυτό του να εισέλθει σε ιερή διαθήκη, όπως το βάπτισμα ή τις διατάξεις του ναού. Επειδή το να δίνουν όρκο ήταν κανονικό μέρος της θρησκευτικής ζωής ανθρώπων στην αρχαιότητα, ο αρχαίος νόμος δήλωνε ότι «δεν θα ορκίζεστε στο όνομά μου ψευδώς»¹¹. Ωστόσο, στο μεσουράνημα του χρόνου, ο Σωτήρας δίδαξε έναν ανώτερο τρόπο να τηρούμε τις δεσμεύσεις μας, όταν είπε ότι το ναι σήμαινε και το όχι σήμαινε όχι¹². Ο λόγος ενός ατόμου οφείλει να είναι αρκετός για να επιβάλει την ειλικρίνεια και τη δέσμευσή του προς κάποιον άλλον -- και ακόμη περισσότερο όταν αυτός ο κάποιος είναι ο Πατέρας μας στους Ουρανούς. Το να τιμούμε μια δέσμευση, εκδηλώνει την ειλικρίνεια και εντιμότητα του λόγου μας.

3. Πράττοντας ανάλογα

Αφού μάθουμε το καθήκον μας και πάρουμε τις αποφάσεις που σχετίζονται με αυτή τη μάθηση και κατανόηση, πρέπει να πράξουμε ανάλογα.

Ένα πολύ μεγάλο παράδειγμα της ακλόνητης αποφασιστικότητάς Του να τηρήσει τη δέσμευσή Του προς τον Πατέρα, έρχεται από την εμπειρία του Σωτήρα, όταν Του έφεραν έναν παράλυτο για να γιατρευτεί. «Βλέποντας δε ο Ιησούς την πίστη τους, λέει στον παράλυτο: Παιδί μου, οι αμαρτίες σου είναι σε σένα συγχωρεμένες»¹³. Ξέρουμε ότι η εξιλέωση του Ιησού Χριστού είναι απαραίτητη για να λάβουμε συγχώρηση για τις αμαρτίες μας, αλλά κατά τη διάρκεια του επεισοδίου με την ίαση του παραλυτικού, αυτό το μέγα γεγονός δεν είχε λάβει ακόμη χώρα. Τα Πάθη του Σωτήρος στη Γεθσημανή και επί του σταυρού δεν είχαν γίνει ακόμη. Ωστόσο, ο Ιησούς όχι μόνο ευλόγησε τον παράλυτο άνδρα με την ικανότητα να σταθεί και να περπατήσει, αλλά επίσης του έδωσε συγχώρεση για τις αμαρτίες του, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ένα ξεκάθαρο σημάδι ότι δεν θα αποτύχαινε, ότι θα εκπλήρωνε τη δέσμευση που είχε κάνει με τον Πατέρα Του και ότι στη Γεθσημανή και στον σταυρό θα έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί να κάνει.

Το μονοπάτι το οποίο έχουμε επιλέξει να περπατήσουμε είναι στενό. Κατά μήκος αυτού υπάρχουν δυσκολίες που θα απαιτήσουν την πίστη μας στον Ιησού Χριστό και τις καλύτερες προσπάθειές μας για να παραμείνουμε στο μονοπάτι και να πιέσουμε προς τα εμπρός. Πρέπει να μετανοούμε και να είμαστε υπάκουοι και υπομονετικοί, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουμε όλες τις καταστάσεις που μας περιβάλλουν. Πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους και να ζούμε σύμφωνα με αυτά που έχουμε μάθει και με τις επιλογές που έχουμε κάνει.

4. Να αποδεχόμαστε πρόθυμα το θέλημα του Πατέρα

Η ιδιότητα του μαθητού απαιτεί από εμάς όχι μόνο να μάθουμε το καθήκον μας, να λαμβάνουμε σωστές αποφάσεις και να πράττουμε σύμφωνα με αυτές, αλλά επίσης είναι σημαντικό να αναπτύξουμε την προθυμία και την ικανότητα να δεχτούμε το θέλημα του Θεού, ακόμα και όταν δεν ταιριάζει με τις δίκαιες επιθυμίες ή προτιμήσεις μας.

Εντυπωσιάζομαι από τη στάση του λεπρού και την θαυμάζω, ο οποίος πήγε στον Κύριο «παρακαλώντας τον, και γονατίζοντας μπροστά του, και λέγοντάς του ότι: Αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις»¹⁴. Ο λεπρός δεν απαιτούσε τίποτε, αν και οι επιθυμίες του μπορεί να ήταν ενάρετες· απλώς ήταν πρόθυμος να αποδεχθεί το θέλημα του Κυρίου.

Μερικά χρόνια πριν, ένα αγαπημένο και πιστό ζευγάρι που είναι φίλοι μου, ευλογήθηκαν με την άφιξη του γιου τους, που περίμεναν πώς και πώς, για τον οποίο προσεύχονταν πολύ καιρό. Εκείνο το σπίτι ήταν γεμάτο χαρά, ενώ οι φίλοι μας και η κόρη τους, που ήταν το μοναχοπαίδι τους τότε, απολάμβανε την συντροφιά του νεοαφιχθέντος μικρού αγοριού. Μια μέρα, ωστόσο, έγινε κάτι αναπάντεχο: το μικρό αγόρι, που ήταν μόλις τριών χρονών, ξαφνικά έπεσε σε κώμα. Μόλις έμαθα για αυτή την κατάσταση, κάλεσα τον φίλο μου για να του εκφράσω την υποστήριξή μας σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Αλλά η απάντησή του ήταν ένα μάθημα για μένα. Είπε εκείνος: «Αν είναι το θέλημα του Πατέρα να τον πάρει κοντά Του, τότε είναι εντάξει με μας». Τα λόγια του φίλου μου δεν περιείχαν ούτε το παραμικρό παράπονο, ανυποταξία ή δυσαρέσκεια. Αντίθετα, αυτά που μπορούσα να αισθανθώ στα λόγια του ήταν ευγνωμοσύνη στον Θεό που τους επέτρεψε να απολαύσουν τον μικρό τους γιο για αυτό το μικρό διάστημα, όπως επίσης και την πλήρη προθυμία του να δεχτεί το θέλημα του Πατέρα για εκείνους. Λίγες ημέρες αργότερα, αυτό το μικρό πήγε στα σελέστια δώματά του.

Πόσο ευγνώμων και χαρούμενος είμαι για την επιλογή που μου επέτρεψε να κάνω ο πατέρας μου 47 χρόνια πριν. Με τον καιρό, έχω καταλάβει ότι ο όρος που μου έθεσε --να είμαι υπεύθυνος για αυτή την απόφαση-- σήμαινε να είμαι υπεύθυνος προς τον Επουράνιο Πατέρα μου και να αναζητώ τη σωτηρία μου και αυτή των συνανθρώπων μου και με αυτό τον τρόπο να γίνω περισσότερο όπως ο Πατέρας προσδοκεί και θέλει να γίνω. Αυτήν την ξεχωριστή ημέρα, καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός Πατέρας μας και ο Αγαπημένος Του Υιός ζουν. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.