Την οικογένεια έχουμε εμείς
Από την Κάρολ Στήβενς
Πρώτη Σύμβουλο στη Γενική Προεδρία της Ανακουφιστικής Εταιρείας
Η καθεμιά μας ανήκει και είμαστε απαραίτητες στην οικογένεια του Θεού.
Υπάρχει κάτι ωραιότερο και βαθύτερο από τις απλές και καθαρές αλήθειες του Ευαγγελίου, που διδάχθηκαν σε ένα τραγούδι της Προκαταρκτικής; Και όλα εσείς τα κορίτσια της Προκαταρκτικής απόψε, ξέρετε το τραγούδι για το οποίο θα μιλήσω. Το μάθατε για το περσινό πρόγραμμα της Προκαταρκτικής σας.
Με τα λόγια τού «Την οικογένεια έχουμε εμείς»1--που τραγουδήθηκε νωρίτερα σε αυτή τη συγκέντρωση-- θυμόμαστε την καθαρή διδαχή. Δεν μαθαίνουμε μόνο ότι η οικογένεια έχει θεσπιστεί από τον Θεό, αλλά και ότι η καθεμιά μας είναι μέρος της οικογένειας του Θεού.
Η πρώτη στροφή του τραγουδιού διδάσκει: «Πολλά παιδιά ’χει ο Θεός. Eγώ! Εσύ, είμαστε όλοι τα παιδιά Του». Από τη διακήρυξη για την οικογένεια μαθαίνουμε: «Κατά την προγήινη ζωή, οι γιοι-πνεύματα και οι κόρες-πνεύματα γνώριζαν και λάτρευαν τον Θεό ως τον Αιώνιο Πατέρα τους». Σε εκείνο το βασίλειο μάθαμε για την αιώνια γυναικεία ταυτότητά μας. Ξέραμε ότι η καθεμιά μας ήταν «μια αγαπημένη κόρη… ουράνιων γονέων»2.
Το θνητό ταξίδι μας στη γη δεν άλλαξε εκείνες τις αλήθειες. Η καθεμιά μας ανήκει και είμαστε απαραίτητες στην οικογένεια του Θεού. Οι επίγειες οικογένειες όλες φαίνονται διαφορετικές. Και ενώ κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να δημιουργήσουμε δυνατές, παραδοσιακές οικογένειες, η ιδιότητα του μέλους στην οικογένεια του Θεού δεν εξαρτάται από οποιαδήποτε κοινωνική κατάσταση -- οικογενειακή κατάσταση, γονική κατάσταση, οικονομική κατάσταση, κοινωνική θέση ή ακόμα το είδος της κοινωνικής κατάστασης που αναρτούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ανήκουμε κάπου. «Είμαστε κόρες του Επουράνιου Πατέρα μας, ο οποίος μας αγαπά και εμείς Τον αγαπούμε»3.
Η δεύτερη στροφή του τραγουδιού επαυξάνει την πρώτη. «Μας έστειλε εδώ στη γη αυτή, για ν’ αποκτήσουμε γνώση».
Στην προγήινη ζωή μάθαμε ότι θα χρειαζόμασταν μία περίοδο θνητότητας. «[Δεχθήκαμε] δε το σχέδιό Του [του Επουράνιου Πατέρα], βάσει του οποίου τα παιδιά Του θα μπορούσαν να αποκτήσουν ένα υλικό σώμα από σάρκα και οστά, καθώς και γήινες εμπειρίες για να προαχθούν προς την τελείωση και τελικά να πραγματώσουν τον θεϊκό προορισμό τους ως κληρονόμοι της αιώνιας ζωής»4.
Ο Πρεσβύτερος Ρίτσαρντ Σκοτ εξήγησε ότι «διδαχθήκαμε στον προγήινο κόσμο ότι ο σκοπός μας για να έρθουμε εδώ είναι να ελεγχθούμε, να εξεταστούμε και να δοκιμαστούμε»5. Η δοκιμασία αυτή έρχεται σε τόσες μορφές, όσα είναι τα άτομα που την βιώνουν. Δεν χρειάστηκε ποτέ να ζήσω τη δοκιμασία ενός διαζυγίου, τον πόνο και την ανασφάλεια από μια εγκατάλειψη ή την ευθύνη που σχετίζεται με το να είμαι μόνη ως μητέρα στο σπίτι. Δεν έχω βιώσει τον θάνατο ενός παιδιού, τη στειρότητα ή την έλξη προς το ίδιο φύλο. Δεν χρειάστηκε να υπομείνω κακομεταχείριση, χρόνια ασθένεια ή εθισμό. Αυτές δεν ήταν οι ευκαιρίες της δοκιμασίας μου.
Επομένως, τώρα ακριβώς κάποιες από εσάς σκέφτονται: «Λοιπόν, αδελφή Στήβενς, δεν καταλαβαίνεις!» Και απαντώ ότι ίσως έχετε δίκιο. Δεν καταλαβαίνω απόλυτα τις δυσκολίες σας. Όμως, μέσω των προσωπικών δοκιμασιών --αυτών που με ανάγκασαν να προσευχηθώ γονατιστή -- έχω γνωρίσει καλά εκείνον τον Έναν ο οποίος όντως καταλαβαίνει -- Εκείνον ο οποίος ήταν «άνθρωπος θλίψεων»,6 ο οποίος βίωσε τα πάντα και καταλαβαίνει τα πάντα. Και επιπλέον, έχω βιώσει όλες τις θνητές δοκιμασίες που μόλις ανέφερα, από την οπτική γωνία της κόρης, μητέρας, γιαγιάς, αδελφής, θείας και φίλης.
Η ευκαιρία μας ως θυγατέρων του Θεού που τηρούν τη διαθήκη, δεν είναι να μάθουμε απλώς από τις δυσκολίες μας. Είναι να ενωθούμε με συναισθηματική κατανόηση και συμπόνια καθώς στηρίζουμε τα άλλα μέλη της οικογένειας του Θεού στους μόχθους τους, όπως έχουμε συνάψει διαθήκη να πράξουμε.
Όταν το κάνουμε αυτό, κατανοούμε επίσης, και εμπιστευόμαστε ότι ο Σωτήρας γνωρίζει τις δυσκολίες του δρόμου μας και μπορεί να μας καθοδηγήσει μέσα από τις όποιες θλίψεις και απογοητεύσεις που μπορεί να έρθουν. Εκείνος είναι αληθινή χριστιανική αγάπη και η αγάπη Του «διαρκεί για πάντα»7 -- εν μέρει μέσω ημών καθώς Τον ακολουθούμε.
Ως κόρες του Θεού και μαθήτριες του Ιησού Χριστού, «ενεργούμε [τότε] σύμφωνα με εκείνη τη συμπόνια την οποία έχει εμφυτεύσει ο Θεός στην [καρδιά] μας»8. Η σφαίρα επιρροής μας δεν περιορίζεται στα μέλη της οικογένειάς μας.
Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ την αδελφή Γιάζι από τον πάσσαλο Σίνλι της Αριζόνας, στο σπίτι της από λάσπη και λεπτά ξύλα. Όταν με καλωσόρισε στο σπιτικό της, το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η ποικιλία από οικογενειακές και φωτογραφίες ιεραποστόλων σε κορνίζες, στους τοίχους και στα τραπέζια της. Ρώτησα, λοιπόν: «Αδελφή Γιάζι, πόσα εγγόνια έχετε;»
Έκπληκτη από την ερώτησή μου, ανασήκωσε τους ώμους. Μπερδεμένη από την αντίδρασή της, κοίταξα την κόρη της, αδελφή Γέλλοουχεαρ, η οποία απάντησε: «Δεν ξέρει πόσα εγγόνια έχει. Εμείς δεν μετράμε. Όλα τα παιδιά την φωνάζουν γιαγιά -- είναι γιαγιά όλων».
Η αδελφή Γιάζι δεν περιορίζει την αγάπη και την επίδρασή της στα εξ αίματος μέλη της οικογένειάς της. Καταλαβαίνει τι σημαίνει να εκτείνει τη σφαίρα επιρροής της καθώς προχωρεί κάνοντας το καλό, ευλογώντας, γαλουχώντας και υπερασπιζόμενη την οικογένεια του Θεού. Καταλαβαίνει ότι «όποτε μία γυναίκα ενδυναμώνει την πίστη ενός παιδιού, συμβάλλει στην ενδυνάμωση μιας οικογένειας -- τώρα και στο μέλλον»9.
Η τρίτη στροφή του τραγουδιού εξηγεί περαιτέρω τον σκοπό της θνητότητάς μας: «Την οικογένεια έχουμε εμείς για να γίνουμ’ αυτοί που ζητεί ο Κύριος». Ο Σωτήρας δίδαξε: «Να είστε ένα, και αν δεν είστε ένα, δεν είστε δικοί μου»10. Η διακήρυξη για την οικογένεια διδάσκει ότι ως αγαπημένες κόρες-πνεύματα ουράνιων γονέων, έχουμε θεία φύση, αιώνια ταυτότητα και σκοπό. Ο Θεός θέλει να είμαστε ένα. Ο Θεός χρειάζεται να είμαστε ένα -- κόρες που τηρούμε τις διαθήκες, ενωμένες στην ανομοιότητα της ατομικής ζωής μας11, που επιθυμούμε να μάθουμε όλα όσα χρειάζονται για να επιστρέψουμε στην παρουσία Του, επισφραγισμένες προς Εκείνον ως μέρος της παντοτινής οικογένειάς Του.
«Ιερές διατάξεις και διαθήκες, τελούμενες εντός των ιερών ναών, δίνουν τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να επιστρέψει στην παρουσία του Θεού, και στις οικογένειες να μείνουν ενωμένες στην αιωνιότητα»12. Οι διατάξεις που λαμβάνουμε και οι διαθήκες που συνάπτουμε στο βάπτισμα και στους αγίους ναούς, συνδέουν την οικογένεια του Θεού και από τις δύο πλευρές του πέπλου -- συνδέοντάς μας με τον Πατέρα μας μέσω του Υιού Του, ο οποίος προσευχήθηκε: «Για να είναι όλοι ένα· όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα κι εγώ σε ενότητα με σένα, να είναι κι αυτοί ένα σε ενότητα με μας»13.
Καθώς χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας στη θνητότητα για να μελετήσουμε και να εφαρμόσουμε τις διδασκαλίες του Σωτήρα, γινόμαστε περισσότερο σαν Εκείνον. Κατανοούμε ότι Εκείνος είναι η οδός --η μοναδική οδός-- διά της οποίας μπορούμε να υπερνικήσουμε θνητές δυσκολίες, να ιαθούμε και να επιστρέψουμε στο ουράνιο σπιτικό μας.
Η τελευταία στροφή του τραγουδιού επιστρέφει εκεί από όπου άρχισε: «Που ζητεί ο Κύριος, γιατί είναι απ’ Αυτόν». Το σχέδιο του Πατέρα για τα παιδιά Του είναι ένα σχέδιο αγάπης. Είναι ένα σχέδιο να ενώσει τα παιδιά Του --την οικογένειά Του-- με Εκείνον. Ο Πρεσβύτερος Ράσσελ Νέλσον δίδαξε: «Ο Επουράνιος Πατέρας δεν έχει παρά δύο μόνον επιθυμίες για τα παιδιά Του…: την αθανασία και την αιώνια ζωή, “που σημαίνει ζωή με Εκείνον πίσω στο σπίτι”»14. Εκείνες οι επιθυμίες μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνον καθώς κι εμείς μοιραζόμαστε την αγάπη που έχει ο Επουράνιος Πατέρας για την οικογένειά Του, προσεγγίζοντας και μοιραζόμενοι το σχέδιό Του με άλλους.
Πριν από είκοσι χρόνια, η Πρώτη Προεδρία και η Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων προσέγγισαν ολόκληρο τον κόσμο, όταν εξέδωσαν μία διακήρυξη για την οικογένεια. Από τότε, οι επιθέσεις στην οικογένεια έχουν αυξηθεί.
Εάν θέλουμε να επιτύχουμε στις ιερές ευθύνες μας ως θυγατέρων του Θεού, πρέπει να καταλάβουμε την αιώνια σημασία αυτού και την ατομική ευθύνη μας να διδάξουμε αλήθειες σχετικά με το σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα μας για την οικογένειά Του. Ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ εξήγησε:
«Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να συσπειρώσουμε τις γυναίκες της Εκκλησίας να συνταχθούν με τους αδελφούς και υπέρ αυτών, ώστε να σταματήσει το κύμα του κακού που μας περιβάλλει και να προχωρήσουμε μπροστά το έργο του Σωτήρα μας…
»…Γι’ αυτό, ειλικρινά σας παρακαλούμε να προσφέρετε υπηρέτηση με την ισχυρή επίδρασή σας για το καλό, ενδυναμώνοντας τις οικογένειές μας, την εκκλησία μας και τις κοινότητές μας»15.
Αδελφές, ανήκουμε κάπου. Μας αγαπούν. Μας χρειάζονται. Έχουμε έναν θεϊκό σκοπό, έργο, θέση και ρόλο στην Εκκλησία και στο βασίλειο του Θεού και στην αιώνια οικογένειά Του. Γνωρίζετε βαθιά μέσα στην καρδιά σας ότι ο Επουράνιος Πατέρας σάς αγαπά και επιθυμεί εσείς και εκείνοι που αγαπάτε να είναι με Εκείνον; Όπως ακριβώς «ο Επουράνιος Πατέρας και ο Υιός Του, Ιησούς Χριστός, είναι τέλειοι… οι ελπίδες τους για εμάς είναι τέλειες»16. Το σχέδιό τους για εμάς είναι τέλειο και οι υποσχέσεις Τους είναι αξιόπιστες. Για αυτές τις αλήθειες, με ευγνωμοσύνη καταθέτω μαρτυρία στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.