Ν’ ανεβούμε στο βουνό
Από τη Λίντα Μπέρτον
Γενική Πρόεδρο Ανακουφιστικής Εταιρείας
Ως γυναίκες και άνδρες που τηρούν τις διαθήκες τους, χρειάζεται να ανυψώνουμε και να βοηθούμε ο ένας τον άλλον, ώστε να γίνουμε ο λαός του Κυρίου που θα ήθελε να γίνουμε.
Εκτός από τις εμπνευσμένες ομιλίες, τη μουσική και τις προσευχές που πάντοτε αγγίζουν την καρδιά μας κατά τη διάρκειας της γενικής συνελεύσεως, μου έχουν πει πολλές αδελφές ότι αυτό που τους αρέσει περισσότερο είναι να παρακολουθούν την Πρώτη Προεδρία και την Απαρτία των Δώδεκα καθώς εξέρχονται του βήματος με την αιώνια σύντροφό τους. Και δεν απολαμβάνουμε να ακούμε τους αδελφούς να εκφράζουν την αγάπη τους τρυφερά γι’ αυτές;
Μιλώντας για τη σύζυγό του, Ντόνα, ο Πρόεδρος Μπόιντ Πάκερ είπε: «Λόγω της θέσεως που έχω, έχω σοβαρή υποχρέωση να λέω την αλήθεια: Είναι τέλεια»1.
«Είναι ο ήλιος της ζωής μου»2 είπε ο Πρόεδρος Ντίτερ Ούχτντορφ για τη σύζυγό του, Χάριετ.
Ο Πρόεδρος Χένρυ Άιρινγκ, αναφερόμενος στη σύζυγο του, Καθλήν, είπε: «Είναι ένα άτομο που πάντοτε με έκανε να θέλω να είμαι το καλύτερο άτομο που μπορώ να γίνω»3.
Και ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον, μιλώντας για την αγαπημένη του Φράνσις, είπε: «Ήταν η αγάπη της ζωής μου, η έμπιστή μου και η πιο κοντινή μου φίλη. Το να πω ότι μου λείπει δεν αρχίζει να μεταφέρει το βάθος των συναισθημάτων μου»4.
Θα ήθελα κι εγώ να εκφράσω την αγάπη μου για τον αγαπημένο σύντροφο, τον Κρεγκ. Είναι πολύτιμο δώρο για μένα! Αναφερόμενη στον σύζυγό μου, μία αγαπημένη και ιερή φράση στην πατριαρχική ευλογία μου υπόσχεται ότι η ζωή μου και η ζωή των παιδιών μου θα «θα είναι καλά υπό τη φύλαξή του». Μου είναι ευκρινές ότι ο Κρεγκ είναι η εκπλήρωση της υπόσχεσης αυτής. Για να δανεισθώ τα λόγια του Μαρκ Τουέιν, λέω ότι «η ζωή χωρίς [τον Κρεγκ] δεν θα ήταν ζωή»5. Τον αγαπώ ολόψυχα!
Θείοι ρόλοι και ευθύνες
Σήμερα επιθυμώ να τιμήσω συζύγους, πατέρες, αδελφούς, υιούς και θείους που ξέρουν ποιοι είναι που κάνουν ό,τι μπορούν για να εκπληρώνουν τους από τον Θεό δοθέντες ρόλους τους όπως περιγράφεται στη διακήρυξη της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένου του να προεδρεύουν με χρηστότητα και να προσφέρουν τα απαραίτητα στην οικογένεια και να προστατεύουν την οικογένειά τους. Σας παρακαλώ να ξέρετε ότι γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι τα θέματα της πατρότητας, της μητρότητας και του γάμου μπορούν να είναι ανησυχητικά για πολλά άτομα. Γνωρίζω ότι ορισμένα μέλη της Εκκλησίας νιώθουν ότι το σπίτι τους δεν θα φθάσει ποτέ σε αυτό που αντιλαμβάνονται ότι είναι το ιδανικό. Πολλοί πονούν εξαιτίας αμελείας, κακομεταχείρισης, εθισμών, εσφαλμένων παραδόσεων και κουλτούρας. Δεν εγκρίνω τις πράξεις ανδρών ή γυναικών που έχουν προκαλέσει πόνο, αγωνία και απόγνωση εσκεμμένως ή ακόμη και εν αγνοία τους στο σπίτι τους. Όμως σήμερα μιλώ για κάτι άλλο.
Είμαι πεπεισμένη ότι ο σύζυγος δεν είναι ποτέ πιο ελκυστικός στη σύζυγό του παρά όταν υπηρετεί στους δοθέντες από τον Θεό ρόλους του ως άξιος φέρων την ιεροσύνη -- πιο σημαντικά στο σπίτι. Αγαπώ και πιστεύω αυτά τα λόγια από τον Πρόεδρο Πάκερ προς άξιους συζύγους και πατέρες: «Έχετε τη δύναμη της ιεροσύνης απευθείας από τον Κύριο για να προστατεύετε το σπιτικό σας. Θα υπάρξουν φορές κατά τις οποίες θα προστατεύσει εσάς και την οικογένειά σας από τις σκανδαλιές του εναντίου»6.
Πνευματικοί ηγέτες και διδάσκαλοι στο σπίτι
Νωρίτερα φέτος παρευρέθην στην κηδεία ενός εξαιρετικού, κανονικού άνδρα -- του θείου του συζύγου μου, Ντον. Ένας από τους γιους του Ντον μοιράσθηκε μία εμπειρία που είχε ως μικρό παιδί, σύντομα αφού οι γονείς του είχαν αγοράσει το πρώτο σπίτι τους. Επειδή υπήρχαν πέντε μικρά παιδιά για να θρέψουν και να ντύσουν, δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα για να φράξουν την αυλή. Παίρνοντας σοβαρά ένας από τους θείους ρόλους του ως προστάτη της οικογένειάς του, ο θείος Ντον έμπηξε λίγους μικρούς, ξύλινους πασσάλους στο έδαφος, πήρε λίγο σπάγκο και έδεσε τον σπάγκο από πάσσαλο σε πάσσαλο γύρω από την αυλή. Κατόπιν κάλεσε τα παιδιά του. Τους έδειξε τους πασσάλους και τον σπάγκο και τους εξήγησε ότι αν παρέμεναν μέσα από αυτόν τον αυτοσχέδιο φράκτη, θα ήταν ασφαλή.
Μία ημέρα, οι επισκέπτριες διδασκάλισσες παρακολουθούσαν με δυσπιστία καθώς έφθαναν στο σπίτι και είδαν πέντε μικρά παιδιά να στέκονται υπάκουα στην άκρη του σπάγκου, κοιτάζοντας με λαχτάρα μία μπάλα που είχε ξεπηδήσει πέρα από τα όριά τους και ήταν έξω στον δρόμο. Ένα μικρό παιδί έτρεξε να φέρει τον μπαμπά τους, ο οποίος, ανταποκρινόμενος, έτρεξε και επανέκτησε τη μπάλα.
Αργότερα στην κηδεία, ο μεγαλύτερος γιος με δάκρυα εξέφρασε όλα όσα ήλπιζε ποτέ σε αυτήν τη ζωή ήταν να γίνει σαν τον αγαπημένο του πατέρα.
Ο Πρόεδρος Έζρα Ταφτ Μπένσον είπε:
«Ω, σύζυγοι και πατέρες στον Ισραήλ, μπορείτε να κάνετε τόσα πολλά για τη σωτηρία και την υπερύψωση της οικογενείας σας!…
»Να θυμάστε την ιερά κλήση σας ως πατέρας στον Ισραήλ --η πιο σημαντική σας κλήση στον παρόντα καιρό και σε όλη την αιωνιότητα-- μια κλήση της οποίας δεν θα απαλλαγείτε ποτέ».
«Πρέπει να βοηθήσετε στη δημιουργία ενός σπιτικού όπου το Πνεύμα του Κυρίου μπορεί να κατοικεί»7.
Πόσο ισχύουν αυτά τα προφητικά λόγια σήμερα.
Αν είναι τουλάχιστον δύσκολο για τους άνδρες που έχουν συνάψει διαθήκη με τον Θεό να ζουν σε έναν κόσμο που όχι μόνον μειώνει τους θείους ρόλους και ευθύνες τους, αλλά επίσης στέλνει ψευδή μηνύματα για το τι σημαίνει να είναι κανείς «αληθινός άνδρας». Ένα ψευδές μήνυμα είναι: «Εγώ είμαι ο πιο σημαντικός για μένα». Και υπάρχει επίσης το εξευτελιστικό και χλευαστικό μήνυμα ότι οι σύζυγοι και πατέρες δεν χρειάζονται πλέον. Σας παρακαλώ να μην ακούτε τα ψέματα του Σατανά! Έχει εγκαταλείψει αυτό το ιερό προνόμιο να γίνει ποτέ σύζυγος ή πατέρας. Επειδή ζηλεύει αυτούς που έχουν τους ιερούς ρόλους που εκείνος δεν θα εκπληρώσει ποτέ, επιδιώκει να κάνει «όλο[υς] [τους] [ανθρώπους]… γεμάτοι αθλιότητα όπως αυτός ο ίδιος!»8
Ανυψώνοντας και βοηθώντας στους συμπληρωματικούς ρόλους μας
Αδελφοί και αδελφές, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον! Ως γυναίκες και άνδρες που τηρούν τις διαθήκες τους, χρειάζεται να ανυψώνουμε και να βοηθούμε ο ένας τον άλλον, ώστε να γίνουμε ο λαός του Κυρίου που θα ήθελε να γίνουμε. Και χρειάζεται να εργαζόμαστε μαζί για να υψώσουμε την ανερχόμενη γενεά και να τους βοηθήσουμε να φθάσουν στις θείες δυνατότητές τους ως κληρονόμων της αιώνιας ζωής. Θα μπορούσαμε να κάνουμε όπως έχουν κάνει και ακολουθούν την παροιμία ο Πρεσβύτερος Ρόμπερτ Χέιλς και η σύζυγός του, Μαίρη: «Κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε στο βουνό»9.
Γνωρίζουμε από τις γραφές ότι «Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος». Γι’ αυτό ο Επουράνιος Πατέρας μας έκανε «βοηθόν όμοιον μ’ αυτόν»10. Η φράση βοηθόν όμοιον σημαίνει «έναν κατάλληλο βοηθό, άξιο ή αντίστοιχο αυτού»11. Για παράδειγμα, τα δυο μας χέρια είναι όμοια το ένα με το άλλο, αλλά δεν είναι ακριβώς τα ίδια. Στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς αντίθετα, αλλά συμπληρώνουν το ένα το άλλο και είναι κατάλληλο το ένα με το άλλο. Εργαζόμενα μαζί, είναι δυνατότερα12.
Σε ένα κεφάλαιο για τις οικογένειες, το εγχειρίδιο της Εκκλησίας περιλαμβάνει αυτή τη δήλωση: «Η φύση των αρρένων και θηλέων πνευμάτων είναι τέτοια που συμπληρώνει το ένα το άλλο»13. Παρακαλείσθε όπως προσέξετε ότι δεν λέει «συναγωνίζεται το ένα το άλλο» αλλά «συμπληρώνει το ένα το άλλο!» Είμαστε εδώ να βοηθήσουμε, να ανυψώσουμε και να αγαλλιάζουμε ο ένας με τον άλλο καθώς προσπαθούμε να γινόμαστε ο καλύτερος εαυτός μας. Η αδελφή Μπάρμπαρα Σμιθ δίδαξε συνετώς: «Υπάρχει τόση περισσότερη ευτυχία να αποκτηθεί, όταν μπορούμε να αγαλλιάζουμε με τις επιτυχίες του άλλου και όχι μόνον με τις δικές μας»14. Όταν επιζητούμε να «συμπληρώσουμε» παρά να «συναγωνισθούμε», είναι τόσο πολύ ευκολότερο να χαροποιήσουμε ο ένας τον άλλον!
Όταν ήμουν νεαρή μητέρα αρκετών μικρών παιδιών, στο τέλος της ημέρας πλήρης με το να αλλάζω πάνες, να πλένω τα πιάτα και να επιβάλλω πειθαρχία, κανείς δεν τραγουδούσε πιο εμφατικά το τραγούδι της Προκαταρκτικής «Χαίρομαι τόσο όταν έρχεται ο μπαμπάς στο σπίτι»15. Ωστόσο, λυπάμαι που παραδέχομαι ότι δεν ήμουν πάντοτε εύθυμη, όταν ο Κρεγκ έμπαινε χαρωπά στο σπίτι, ύστερα από μία δύσκολη ημέρα στη δουλειά. Πάντοτε μας χαιρετούσε με μία αγκαλιά και ένα φιλί και μετέτρεπε πολλές δύσκολες και ενίοτε ημέρες-καταστροφή σε χαρούμενες στιγμές με τον μπαμπά. Εύχομαι να ήμουν κάπως λιγότερο απασχολημένη με την ατελείωτη λίστα των πραγμάτων που έπρεπε να κάνω και να είχα εστιάσει την προσοχή μου πιο συνετά, όπως έκανε εκείνος, στα πράγματα που είχαν τη μεγαλύτερη σημασία. Θα σταματούσα πιο συχνά και θα απολάμβανα ιερό οικογενειακό χρόνο και θα τον είχα ευχαριστήσει πιο συχνά που ευλογούσε τη ζωή μας!
Ας λέμε συχνά καλοσυνάτα λόγια ο ένας στον άλλον
Πριν από λίγο καιρό, μία πιστή αδελφή στην Εκκλησία μοιράσθηκε μαζί μου μία βαθιά ανησυχία για την οποία προσευχόταν κάμποσο καιρό. Η ανησυχία της ήταν για κάποιες από τις αδελφές στον τομέα της. Μου είπε πώς την πλήγωνε να παρατηρεί που μερικές φορές μιλούσαν ασεβώς στους συζύγους τους και για τους συζύγους τους, ακόμη και μπροστά στα παιδιά τους. Κατόπιν μου είπε πώς ως νεαρή γυναίκα είχε επιθυμήσει με θέρμη και είχε προσευχηθεί να βρει και να παντρευτεί έναν άξιο φέροντα την ιεροσύνη και να δημιουργήσει ένα ευτυχισμένο σπιτικό μαζί του. Είχε μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου η μητέρα της έκανε κουμάντο και ο πατέρας της δείλιαζε στις απαιτήσεις της μητέρας της, προκειμένου να διατηρεί τη γαλήνη στο σπίτι. Εκείνη ένιωθε ότι υπήρχε καλύτερος τρόπος. Δεν τον είχε δει να διαμορφώνεται στο σπίτι όπου μεγάλωσε, αλλά καθώς προσευχόταν με θέρμη για καθοδήγηση, ο Κύριος την ευλόγησε να μάθει πώς να δημιουργήσει ένα σπίτι με τον σύζυγό της όπου το Πνεύμα θα ήταν ευπρόσδεκτο με ζέση. Έχω πάει σε αυτό το σπίτι και μπορώ να καταθέσω μαρτυρία ότι είναι ένα άγιο μέρος!
Αδελφές και αδελφοί, πόσο συχνά «λέμε καλοσυνάτα λόγια ο ένας στον άλλον;»16
Θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε τον εαυτό μας, κάνοντας λίγες ερωτήσεις. Με λίγη προσαρμογή, αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να ισχύουν για τους περισσότερους από εμάς, είτε είμαστε παντρεμένοι είτε ανύπανδροι, όποια και αν είναι η κατάσταση στο σπίτι μας.
-
Πότε ήταν η τελευταία φορά που επαίνεσα ειλικρινώς τον/την σύντροφό μου, είτε μόνοι είτε στην παρουσία των παιδιών μας;
-
Πότε ήταν η τελευταία φορά που τον/την ευχαρίστησα, εξέφρασα αγάπη ή προσευχήθηκα ενθέρμως με πίστη για εκείνον/εκείνη;
-
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σταμάτησα τον εαυτό μου να πει κάτι που ήξερα ότι θα μπορούσε να τον/την πληγώσει;
-
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ζήτησα συγγνώμη και ζήτησα ταπεινώς συγχώρηση -- χωρίς να προσθέσω τα λόγια «μακάρι να» ή «μακάρι να μη»;
-
Πότε ήταν η τελευταία φορά που επέλεξα να είμαι ευτυχισμένος/η παρά να απαιτώ να «έχω εγώ δίκιο»;
Λοιπόν, αν κάποια από αυτές τις ερωτήσεις σάς οδήγησε να αισθανθείτε τρομερή αμηχανία ή να νιώσετε λίγο ενοχή, θυμηθείτε ότι ο Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Μπέντναρ έχει διδάξει ότι «η ενοχή είναι για το πνεύμα μας αυτό που είναι ο πόνος για το σώμα μας -- μία προειδοποίηση για τον κίνδυνο και προστασία από επιπρόσθετη βλάβη»17.
Προσκαλώ τον καθέναν από εμάς να δώσει προσοχή στην εγκάρδια ικεσία του Πρεσβυτέρου Τζέφρυ Χόλλαντ: «Αδελφοί και αδελφές, σε αυτήν τη μακρά αιώνια αναζήτηση να γίνουμε περισσότερο σαν τον Σωτήρα μας, είθε να προσπαθούμε να είμαστε “τέλειοι” άνδρες και γυναίκες, τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο τώρα -- με το να μην προσβάλλουμε με τα λόγια ή, για να το θέσω πιο θετικά, μιλώντας με μία νέα γλώσσα, τη γλώσσα των αγγέλων»18.
Καθώς προετοιμαζόμουν γι’ αυτήν την ευκαιρία σήμερα, το Πνεύμα με έχει διδάξει και έχω δεσμευθεί να λέω λόγια καλοσύνης πιο συχνά στον αγαπημένο μου σύντροφο και γι’ αυτόν, να ανυψώνω τους άνδρες στην οικογένειά μου και να εκφράζω ευγνωμοσύνη για τον τρόπο με τον οποίον εκπληρώνουν τους θείους και συμπληρωματικούς ρόλους τους. Και έχω δεσμευθεί να ακολουθώ την παροιμία: «Κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε στο βουνό».
Θα συμπράξετε μαζί μου στην αναζήτηση της βοήθειας του Αγίου Πνεύματος να μας διδάξει πώς μπορούμε να ανυψώνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον στους συμπληρωματικούς ρόλους μας ως υιών και θυγατέρων με διαθήκες των στοργικών επουράνιων γονέων μας;
Ξέρω ότι μέσω της επικουρικής δύναμης της εξιλέωσης του Ιησού Χριστού και της πίστης μας σε Αυτόν, μπορούμε να το κάνουμε. Προσεύχομαι ώστε να θέσουμε την εμπιστοσύνη μας σε Εκείνον να μας βοηθήσει, ώστε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να ζήσουμε ευτυχισμένα και αιώνια καθώς ανεβαίνουμε μαζί, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.