Εκεί που συναντιούνται η δικαιοσύνη, η αγάπη και το έλεος
Από τον Πρεσβύτερο Τζέφρυ Χόλλαντ
Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Ο Ιησούς Χριστός υπέφερε, πέθανε και αναστήθηκε από τον θάνατο, ώστε να μπορέσει να μας υψώσει προς την αιώνια ζωή.
Χωρίς τα σχοινιά ασφαλείας, τα μποντριέ ή τον οποιονδήποτε αναρριχητικό εξοπλισμό, τα δύο αδέλφια -- ο Τζίμη, ηλικίας 14 και ο Τζων, ηλικίας 19 (αν και δεν είναι τα αληθινά τους ονόματα) -- προσπάθησαν να ανέβουν σε έναν κάθετο τοίχο σε ένα φαράγγι στο Σνόου Κάνυον Στέιτ Παρκ στη γενέτειρά μου, τη νότια Γιούτα. Κοντά στην κορυφή της δύσκολης ανάβασής τους, ανακάλυψαν ότι ένα χείλος βράχου που προεξείχε δεν τους επέτρεπε να συνεχίσουν την άνοδό τους λίγα πόδια ως την κορυφή. Δεν μπορούσαν να το προσπεράσουν, αλλά ούτε και μπορούσαν τώρα να υποχωρήσουν. Είχαν παγιδευτεί. Ύστερα από μερικούς προσεκτικούς ελιγμούς, ο Τζων βρήκε αρκετό πάτημα για να ωθήσει τον νεαρό αδελφό του σε ασφαλές μέρος στην κορυφή του χείλους. Αλλά δεν υπήρχε τρόπος για να σηκώσει τον εαυτό του. Όσο περισσότερο ζοριζόταν να βρει που να πιαστεί ή να πατήσει, τόσο περισσότερο οι μύες του άρχισαν να παθαίνουν κράμπες. Άρχισε να τον κυριεύει ο πανικός και άρχισε να φοβάται για τη ζωή του.
Μη μπορώντας να κρατηθεί για πολύ περισσότερο, ο Τζον αποφάσισε ότι η μόνη του επιλογή ήταν να προσπαθήσει να πηδήξει κάθετα στην προσπάθειά του να πιαστεί από το χείλος που προεξείχε από πάνω. Αν το κατάφερνε, θα μπορούσε, με την μεγάλη δύναμη των χεριών του, να τραβήξει τον εαυτό του σε ασφαλές μέρος.
Με τα δικά του λόγια, είπε:
«Πριν το άλμα μου είπα στον Τζίμη να πάει να ψάξει για ένα κλαδί δέντρου αρκετά δυνατό για να το εκτείνει προς τα κάτω σε μένα, παρόλο που ήξερα ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο σε αυτή την βραχώδη κορυφή. Ήταν απλά ένα απελπισμένο τέχνασμα. Αν το άλμα μου αποτύγχανε, το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να βεβαιωθώ ότι ο μικρότερος αδελφός μου δεν θα με έβλεπε να πέφτω και να πεθαίνω.
»Δίνοντάς του αρκετό χρόνο για να φύγει από το μέρος, είπα την τελευταία προσευχή μου -- ότι ήθελα η οικογένειά μου να ξέρει ότι τους αγαπώ και ο Τζίμη να τα καταφέρει να πάει σπίτι με ασφάλεια μόνος του -- τότε πήδηξα. Υπήρχε τόση αδρεναλίνη στο άλμα μου που τα χέρια μου εκτάθηκαν πάνω από το χείλος σχεδόν μέχρι τους αγκώνες μου. Αλλά καθώς χτύπησα με δύναμη τα χέρια μου στην επιφάνεια, αισθάνθηκα μόνο χαλαρή άμμο πάνω στην επίπεδη πέτρα. Ακόμα θυμάμαι την γλιστερή αίσθηση της άμμου, ενώ κρεμόμουν εκεί χωρίς να έχω να κρατηθώ -- κανένα χείλος, καμία ρωγμή, τίποτα για να πιάσω ή να αρπάξω. Αισθάνθηκα τα δάχτυλά μου να αρχίζουν να υποχωρούν πάνω από την αμμώδη επιφάνεια. Ήξερα ότι η ζωή μου είχε τελειώσει.
»Αλλά ξαφνικά, όπως μια αστραπή κτυπά σε μια καλοκαιρινή καταιγίδα, δύο χέρια πετάχτηκαν από το πουθενά πάνω από την άκρη του γκρεμού, πιάνοντας τους καρπούς μου με τέτοια δύναμη και αποφασιστικότητα που διέψευδαν το μέγεθός τους. Ο πιστός μικρός αδελφός μου δεν είχε πάει να ψάξει για κάποιο φανταστικό κλαδί δέντρου. Μαντεύοντας ακριβώς αυτό που είχα σχεδιάσει να κάνω, δεν το είχε κουνήσει καθόλου. Απλά περίμενε -- σιωπηλά, σχεδόν χωρίς ανάσα-- γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ήμουν αρκετά ανόητος να κάνω αυτό το άλμα. Όταν το έκανα, εκείνος με έπιασε, με κράτησε και αρνήθηκε να με αφήσει να πέσω. Αυτά τα δυνατά χέρια του αδελφού μου, έσωσαν τη ζωή μου εκείνη την ημέρα καθώς κρεμιόμουν αβοήθητος πάνω από αυτό που σίγουρα ήταν βέβαιος θάνατος»1.
Aγαπημένοι αδελφοί και αδελφές μου, σήμερα έχουμε Κυριακή του Πάσχα. Παρόλο που πάντα πρέπει να θυμόμαστε (υποσχόμαστε στις εβδομαδιαίες προσευχές μεταλήψεως ότι θα θυμόμαστε), παρ’ όλα αυτά αυτή είναι η πιο ιερή μέρα του χρόνου για μια ιδιαίτερη ανάμνηση των αδελφικών χεριών και αποφασιστικών βραχιόνων που εκτείνονται μέσα στην άβυσσο του θανάτου για να μας σώσουν από τις πτώσεις και τις αδυναμίες μας, από τις λύπες μας και τις αμαρτίες μας. Στο πλαίσιο αυτής της ιστορίας που αναφέρθηκε από την οικογένεια του Τζων και του Τζίμη, εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου για την εξιλέωση και την ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού και αναγνωρίζω τα γεγονότα του ουράνιου σχεδίου του Θεού που οδηγούν και δίνουν νόημα στην «αγάπη που [μας] προσφέρει ο Ιησούς»2.
Στην ολοένα και αυξανόμενη κοσμική κοινωνία μας, είναι τόσο ασύνηθές όσο και εκτός μόδας να μιλάμε για τον Αδάμ και την Εύα ή για τον κήπο της Εδέμ ή για την «καλότυχη πτώση» στην θνητότητα. Παρ’ όλα αυτά η απλή αλήθεια είναι ότι εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως την εξιλέωση και την ανάσταση του Χριστού και δεν θα εκτιμήσουμε επαρκώς τον ξεχωριστό σκοπό της γέννησής Του ή του θανάτου Του --με άλλα λόγια δεν υπάρχει τρόπος για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα πραγματικά ή το Πάσχα-- χωρίς να κατανοήσουμε ότι υπήρχε στην πραγματικότητα ο Αδάμ και η Εύα που έπεσαν από την πραγματική Εδέμ μαζί με όλες τις επιπτώσεις της πτώσης αυτής.
Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες σχετικά με το τι έγινε σε αυτό τον πλανήτη πριν από αυτό, αλλά ξέρω ότι αυτοί οι δύο δημιουργήθηκαν από το ουράνιο χέρι του Θεού, ότι για ένα διάστημα ζούσαν μόνοι τους σε μια παραδεισιακή κατάσταση όπου δεν υπήρχε ούτε ανθρώπινος θάνατος ούτε μελλοντική οικογένεια και μέσω μιας ακολουθίας επιλογών, παραβίασαν μια εντολή του Θεού πράγμα που απαιτούσε να αφήσουν πίσω την κατάστασή τους στον κήπο αλλά αυτό τους επέτρεψε να έχουν παιδιά προτού συναντήσουν τον φυσικό θάνατο3. Για να προστεθεί περαιτέρω λύπη και περιπλοκή στην κατάστασή τους, η παράβασή τους είχε επίσης πνευματικές συνέπειες, αποκόπηκαν από την παρουσία του Θεού για πάντα. Επειδή ύστερα γεννηθήκαμε εμείς σε αυτό τον πεπτωκότα κόσμο και επειδή και εμείς θα παραβιάζαμε τους νόμους του Θεού και εμείς επίσης είχαμε καταδικαστεί με τις ίδιες ποινές που αντιμετώπισαν ο Αδάμ και η Εύα.
Τι δοκιμασία! Όλο το ανθρώπινο γένος σε κατάσταση ελεύθερης πτώσης -- κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί σωματικά να οδεύει προς τον μόνιμο θάνατο και πνευματικά να βυθίζονται προς την αιώνια αγωνία. Αυτός προοριζόταν να είναι ο σκοπός της ζωής; Είναι αυτό το μεγάλο τέλος της ανθρώπινης εμπειρίας; Κρεμόμαστε όλοι σε ένα κρύο φαράγγι κάπου σε ένα αδιάφορο σύμπαν, όπου ο καθένας μας ψάχνει ένα μέρος να πατήσει, όπου ο καθένας μας ψάχνει από κάπου να πιαστεί -- μη έχοντας παρά μόνο το συναίσθημα της άμμου να γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά μας, τίποτα που να μας σώσει, τίποτα για να πιαστούμε και χειρότερα χωρίς κάτι να μας κρατήσει; Είναι ο μοναδικός σκοπός μας στη ζωή μια άδεια υπαρξιακή άσκηση -- απλά να πηδήξουμε όσο ψηλότερα μπορούμε, να αντέξουμε για περίπου εβδομήντα χρόνια και ύστερα να αποτύχουμε και να πέσουμε και η πτώση να συνεχιστεί για πάντα;
Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις είναι ένα ξεκάθαρο και αιώνιο όχι! Μαζί με τους παλαιούς και σύγχρονους προφήτες, καταθέτω μαρτυρία ότι «τα πάντα έχουν γίνει με τη σοφία εκείνου που γνωρίζει τα πάντα»4. Έτσι, από τη στιγμή που εκείνοι οι πρώτοι γονείς βγήκαν έξω από τον κήπο της Εδέμ, ο Θεός και Πατέρας όλων μας, έχοντας προβλέψει την απόφαση του Αδάμ και της Εύας, απέστειλε τους ίδιους τους αγγέλους του ουρανού για να διακηρύξουν σε αυτούς -- από τότε μέχρι τώρα σε εμάς -- ότι όλη αυτή η ακολουθία είχε σχεδιαστεί για την αιώνια ευτυχία μας. Ήταν μέρος του ουράνιου σχεδίου Του, το οποίο παρείχε έναν Σωτήρα, τον ίδιο τον Υιό του Θεού --έναν δεύτερο «Αδάμ», όπως θα τον αποκαλούσε ο Απόστολος Παύλος5-- που θα ερχόταν στο μεσουράνημα του χρόνου για να εξιλεωθεί για το πρώτο παράπτωμα του Αδάμ. Η εξιλέωση θα πετύχαινε πλήρη νίκη υπέρ του υλικού θανάτου, προσφέροντας άνευ όρων ανάσταση προς κάθε άτομο που έχει ποτέ γεννηθεί ή που πρόκειται να γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Με έλεος θα πρόσφερε επίσης συγχώρεση για τις προσωπικές αμαρτίες προς όλους, από τον Αδάμ μέχρι το τέλος του κόσμου, υπό την προϋπόθεση της μετάνοιας και της υπακοής στις ουράνιες εντολές.
Ως ένας εκ των χειροτονημένων μαρτύρων Του, δηλώνω αυτό το πασχαλιάτικο πρωινό ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν και είναι ο Σωτήρας του κόσμου, αυτός ο «τελευταίος Αδάμ»,6 ο δημιουργός και ο τελειωτής της πίστης μας, το Άλφα και το Ωμέγα της αιώνιας ζωής. «Επειδή, όπως όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν»7 δήλωσε ο Παύλος. Και από τον προφήτη-πατριάρχη Λεχί: «Ο Αδάμ έπεσε για να μπορέσουν να υπάρξουν οι άνθρωποι… Και ο Μεσσίας θα έλθει κατά την πληρότητα των καιρών, για να μπορέσει να λυτρώσει τα τέκνα των ανθρώπων από την πτώση»8. Πιο πληρέστερα από όλους, ο προφήτης του Βιβλίου του Μόρμον, Ιακώβ, δίδαξε ως μέρος μιας ομιλίας δύο ημερών σχετικά με την εξιλέωση του Ιησού Χριστού ότι «η ανάσταση πρέπει… να συμβεί… εξαιτίας της πτώσης»9.
Έτσι σήμερα γιορτάζουμε την δωρεά της νίκης υπέρ κάθε πτώσης που έχουμε βιώσει ποτέ, κάθε λύπης που έχουμε ζήσει, κάθε αποθάρρυνσης που είχαμε ποτέ, κάθε φόβου που έχουμε αντιμετωπίσει -- πόσο μάλλον για την ανάσταση από το θάνατο και τη συγχώρεση των αμαρτιών μας. Αυτή η νίκη είναι διαθέσιμη προς εμάς λόγω των γεγονότων που έλαβαν χώρα ένα σαββατοκύριακο ακριβώς σαν και αυτό πριν από σχεδόν πάνω από δύο χιλιετίες στην Ιερουσαλήμ.
Ξεκινώντας από την πνευματική αγωνία στον Κήπο της Γεθσημανή, προχωρώντας προς την σταύρωση στον Γολγοθά και τελειώνοντας με ένα όμορφο Κυριακάτικο πρωινό μέσα σε έναν τάφο που είχε δοθεί για Εκείνον, ένας αναμάρτητος, αγνός και άγιος άνδρας, ο ίδιος ο Υιός του Θεού, έκανε αυτό που κανένας άλλος άνθρωπος δεν είχε κάνει ποτέ ούτε θα μπορούσε να κάνει υπό τη δύναμή Του, ανέστη από τον θάνατο, για να μη χωριστεί ποτέ ξανά το σώμα Του από το πνεύμα Του. Με τη δική Του θέληση, έβγαλε τα σάβανα με τα οποία ήταν δεμένος, βάζοντας προσεκτικά το σουδάρι που ήταν τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι Του «χωριστά σε ένα μέρος»,10 λένε οι γραφές.
Εκείνη η πρώτη σειρά του Πάσχα της εξιλέωσης και της αναστάσεως αποτελεί την πιο σημαντική στιγμή, το πιο γενναιόδωρο δώρο, τον πιο έντονο πόνο και την πιο μεγαλοπρεπή εκδήλωση αγνής αγάπης που φανερώθηκε ποτέ στην ιστορία αυτού του κόσμου. Ο Ιησούς Χριστός, ο Μονογενής Υιός του Θεού, υπέφερε, πέθανε και ανέστη εκ νεκρών, προκειμένου να μπορέσει, σαν αστραπή σε θερινή καταιγίδα, να μα μας αρπάξει καθώς πέφτουμε, να μας κρατήσει με την ισχύ Του και, μέσω της υπακοής μας στις εντολές Του, να μας ανυψώσει σε αιώνια ζωή.
Αυτό το Πάσχα ευχαριστώ Εκείνον και τον Πατέρα που Τον έδωσε σε εμάς, που ο Ιησούς ακόμα στέκεται θριαμβευτής πάνω από τον θάνατο, παρόλο που στέκεται με πληγωμένα πόδια. Αυτό το Πάσχα ευχαριστώ Εκείνον και τον Πατέρα ο οποίος Τον έδωσε σε εμάς, που ακόμα εκτείνει ατελείωτη χάρη, παρόλο που την εκτείνει με τρυπημένες παλάμες και σημαδεμένους καρπούς. Αυτό το Πάσχα ευχαριστώ Εκείνον και τον Πατέρα που Τον έδωσε σε εμάς, που μπορούμε να τραγουδήσουμε μπροστά σε έναν κήπο γεμάτο ιδρώτα, έναν σταυρό με καρφιά και έναν ένδοξα άδειο τάφο:
Στο ιερό όνομα τού ανεστημένου Κυρίου Ιησού Χριστού, αμήν.