Η Ιεροσύνη -- ένα ιερό δώρο
Από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον
Καθένας από εμάς έχει λάβει την εμπιστοσύνη για ένα από τα πολυτιμότερα δώρα που έχουν απονεμηθεί ποτέ στην ανθρωπότητα.
Μία από τις πιο ζωηρές αναμνήσεις μου είναι ότι παρευρέθηκα σε μία συγκέντρωση ιεροσύνης ως προσφάτως χειροτονημένος διάκονος και τραγούδησα κατά τον εναρκτήριο ύμνο «Ελάτε, όλοι εσείς οι γιοι του Θεού που έχετε λάβει την ιεροσύνη»1. Απόψε, προς όλους τους συναθροισμένους εδώ στο Κέντρο Συνελεύσεων και, πράγματι, σε όλον τον κόσμο, επαναλαμβάνω το πνεύμα αυτού του ειδικού ύμνου και σας λέω: Ελάτε, όλοι εσείς οι γιοι του Θεού που έχετε λάβει την ιεροσύνη, ας συλλογισθούμε την κλήση μας. Ας αναλογισθούμε τις ευθύνες μας. Ας προσδιορίσουμε το καθήκον μας και ας ακολουθήσουμε τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας. Ενώ μπορεί να διαφέρουμε στην ηλικία, στις παραδόσεις ή σε εθνικότητα, είμαστε ενωμένοι ως ένα στις κλήσεις της ιεροσύνης μας.
Για τον καθέναν από εμάς, η αποκατάσταση της Ααρωνικής Ιεροσύνης, στον Όλιβερ Κάουντερυ και τον Τζόζεφ Σμιθ από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, είναι πάρα πολύ σημαντική. Ομοίως, η αποκατάσταση της Μελχισεδικής Ιεροσύνης, στον Τζόζεφ και τον Όλιβερ από τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, είναι ένα πολύτιμο γεγονός.
Ας πάρουμε σοβαρότατα τις κλήσεις, τις ευθύνες και τα καθήκοντα που έρχονται με την ιεροσύνη που φέρουμε.
Ένιωσα μεγάλη ευθύνη, όταν κλήθηκα να είμαι γραμματέας της απαρτίας διακόνων μου. Προετοίμαζα παρά πολύ ευσυνειδήτως τα αρχεία που τηρούσα, διότι ήθελα να κάνω το καλύτερο που ήξερα πώς να το κάνω σε αυτήν την κλήση. Ήμουν υπερήφανος για το έργο μου. Το να κάνω όλα που μπορώ, στο μέγιστο της ικανότητάς μου, είναι ο στόχος μου σε οποιαδήποτε θέση που είχα ποτέ.
Ελπίζω σε κάθε νεαρό άνδρα, ο οποίος έχει χειροτονηθεί στην Ααρωνική Ιεροσύνη, να δίνεται η πνευματική επίγνωση της ιερότητας της χειροτονημένης κλήσης του, καθώς επίσης και ευκαιρίες να μεγαλύνει αυτήν την κλήση. Έλαβα μία τέτοια ευκαιρία ως διάκονος, όταν η επισκοπική ηγεσία μού ζήτησε να πάω τη μετάληψη σε έναν άνδρα που δεν έβγαινε έξω, ο οποίος ζούσε περίπου 1,5 χιλιόμετρο από την εκκλησία μας. Εκείνο το ξεχωριστό πρωινό της Κυριακής, καθώς κτυπούσα την πόρτα του αδελφού Ράιτ και άκουγα την αδύναμη φωνή του να καλεί: «Περάστε», μπήκα όχι μόνον στο ταπεινό μικρό σπίτι του, αλλά επίσης σε ένα δωμάτιο γεμάτο με το Πνεύμα του Κυρίου. Πλησίασα το προσκέφαλο του αδελφού Ράιτ και προσεκτικά τοποθέτησα ένα κομμάτι ψωμί στα χείλη του. Κατόπιν κράτησα το ποτήρι νερό, ώστε να μπορέσει να πιει. Καθώς αναχωρούσα, είδα δάκρυα στα μάτια του καθώς έλεγε: «Ο Θεός να σε ευλογεί, αγόρι μου». Και ο Θεός όντως με ευλόγησε -- με μία εκτίμηση για τα ιερά σύμβολα της μετάληψης και για την ιεροσύνη που έφερα.
Κανένας διάκονος, κανένας διδάσκαλος ούτε ιερέας από τον τομέα μας δεν θα ξεχάσει ποτέ τις αξιομνημόνευτες επισκέψεις που κάναμε στο Κλάρκστον της Γιούτας, στον τάφο του Μάρτιν Χάρρις, ενός εκ των τριών μαρτύρων του Βιβλίου του Μόρμον. Καθώς περικυκλώσαμε την ψηλή, γρανιτένια στήλη η οποία σημαδεύει τον τάφο του, και καθώς ένας από τους ηγέτες της απαρτίας διάβαζε αυτά τα δυνατά λόγια από το «Η μαρτυρία των τριών μαρτύρων» που βρίσκεται στην αρχή του Βιβλίου του Μόρμον, αναπτύξαμε μία αγάπη για αυτό το ιερό χρονικό και για τις αλήθειες που βρίσκονται μέσα του.
Κατά τη διάρκεια εκείνων των ετών, αντικειμενικός σκοπός μας ήταν να γίνουμε σαν τους γιους του Μωσία. Ελέχθη γι’ αυτούς:
«Είχαν γίνει ισχυροί στη γνώση της αλήθειας. Γιατί ήταν άνθρωποι με πλήρη νοημοσύνη και είχαν ερευνήσει τις γραφές με επιμέλεια, ώστε να μπορέσουν να γνωρίζουν το λόγο του Θεού.
»Όμως αυτό δεν είναι όλο. Είχαν αφοσιωθεί πολύ στην προσευχή και στη νηστεία. Γι’ αυτό είχαν το πνεύμα της προφητείας, και το πνεύμα της αποκάλυψης, και όταν δίδασκαν, δίδασκαν με δύναμη και εξουσία Θεού»2.
Δεν μπορώ να σκεφθώ κανέναν αξιότερο στόχο να έχει ένας νέος άνδρας από το να περιγραφεί όπως ήταν οι γενναίοι και χρηστοί γιοι του Μωσία.
Καθώς πλησίαζα τα 18α γενέθλιά μου και προετοιμαζόμουν να κάνω την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία μου, η οποία απαιτείτο από νέους άνδρες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πρότειναν να λάβω τη Μελχισεδική Ιεροσύνη, αλλά πρώτα έπρεπε να τηλεφωνήσω στον πρόεδρο πασσάλου μου, τον Πωλ Τσάιλντ για μία συνέντευξη. Ήταν κάποιος που αγαπούσε και καταλάβαινε τις αγίες γραφές και ήταν πρόθεσή του να τις αγαπούν και να τις καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι ομοίως. Έχοντας ακούσει από ορισμένους από τους φίλους μου για τις άκρως λεπτομερείς και διερευνητικές συνεντεύξεις του, επιθυμούσα ελάχιστη έκθεση των γνώσεών μου για τις γραφές. Συνεπώς, όταν του τηλεφώνησα, του πρότεινα να συναντηθούμε την επόμενη Κυριακή κάποια στιγμή που ήξερα ότι ήταν απλώς μία ώρα πριν από την ώρα της συγκέντρωσης μεταλήψεως.
Η απάντησή του: «Ω, αδελφέ Μόνσον, αυτό δεν θα μας έδινε αρκετό χρόνο για να εξετάσουμε τις γραφές». Κατόπιν πρότεινε τρεις ώρες πριν από τη συγκέντρωση μεταλήψεως και με καθοδήγησε να πάρω μαζί μου τις προσωπικώς σημειωμένες και με παραπομπές γραφές μου.
Όταν έφθασα στο σπίτι του την Κυριακή, με χαιρέτισε θερμώς και μετά ξεκίνησε η συνέντευξη. Ο Πρόεδρος Τσάιλντ είπε: «Αδελφέ Μόνσον, φέρεις την Ααρωνική Ιεροσύνη. Είχες ποτέ διακονία από αγγέλους;» Απάντησα όχι. Όταν ρώτησε αν ήξερα ότι είχα αυτό το δικαίωμα, απάντησα πάλι ότι δεν ήξερα.
Με καθοδήγησε: «Αδελφέ Μόνσον, επανάλαβε από μνήμης το 13ο τμήμα από το Διδαχή και Διαθήκες».
Άρχισα: «Προς εσάς συνδούλοι μου, στο όνομα του Μεσσία απονέμω την Ιεροσύνη τού Ααρών, η οποία κατέχει τα κλειδιά της διακονίας των αγγέλων--»
«Σταμάτα» με καθοδήγησε ο Πρόεδρος Τσάιλντ. Κατόπιν, με ήρεμο, καλοσυνάτο τόνο, συμβούλευσε: «Αδελφέ Μόνσον, μην ξεχνάς ποτέ ότι ως φέρων την Ααρωνική Ιεροσύνη έχεις το δικαίωμα της διακονίας των αγγέλων».
Ήταν σχεδόν σαν να ήταν ένας άγγελος στο δωμάτιο εκείνη την ημέρα. Ποτέ δεν έχω ξεχάσει τη συνέντευξη. Ακόμη αισθάνομαι το πνεύμα εκείνης της επίσημης περίστασης καθώς διαβάσαμε μαζί για τις ευθύνες, τα καθήκοντα και τις ευλογίες της Ααρωνικής Ιεροσύνης και της Μελχισεδικής Ιεροσύνης -- ευλογίες που δεν έρχονται μόνον σε εμάς αλλά επίσης στην οικογένειά μας και σε άλλους που θα έχουμε το προνόμιο να υπηρετήσουμε.
Χειροτονήθηκα πρεσβύτερος και κατά την ημέρα της αναχώρησής μου για το ενεργό καθήκον με το ναυτικό, ένα μέλος της επισκοπικής ηγεσίας του τομέα μου πήγε μαζί με την οικογένειά μου και φίλους μου στον σιδηροδρομικό σταθμό για να με αποχαιρετίσουν. Προτού να είναι ώρα να επιβιβασθώ στο τρένο, έθεσε στο χέρι μου έναν μικρό τόμο με τίτλο Ιεραποστολικό εγχειρίδιο. Γέλασα και σχολίασα ότι δεν πήγαινα ιεραποστολή.
Απήντησε: «Πάρε το ούτως ή άλλως. Μπορεί να είναι χρήσιμο».
Ήταν. Χρειάστηκα ένα σκληρό, ορθογώνιο αντικείμενο για να το θέσω στο κάτω μέρος της τσάντας μου τού ναυτικού, ούτως ώστε να στέκονται τα ρούχα μου πιο σταθερά και έτσι να μην ζαρώνονταν. Το Ιεραποστολικό εγχειρίδιο ήταν αυτό που χρειαζόμουν και με εξυπηρέτησε στην τσάντα μου του ναυτικού για 12 εβδομάδες.
Τη νύκτα πριν από τη χριστουγεννιάτικη άδεια μας, οι σκέψεις μας ήταν για το σπίτι. Ο στρατώνας ήταν ήρεμος, αλλά τότε η σιωπή έσπασε από τον φίλο μου στη διπλανή κουκέτα --έναν μορμόνο, τον Λέλαντ Μέριλ-- ο οποίος άρχισε να στενάζει από πόνο. Τον ρώτησα τον λόγο και είπε ότι ένιωθε πραγματικά άρρωστος. Δεν ήθελε να πάει στο ιατρείο της βάσης, διότι ήξερε ότι κάνοντάς το αυτό θα τον απέτρεπε από το να πάει σπίτι την επομένη.
Φαινόταν να χειροτερεύει καθώς περνούσαν οι ώρες. Τελικώς, γνωρίζοντας ότι ήμουν πρεσβύτερος, μου ζήτησε να του δώσω μία ευλογία της ιεροσύνης.
Δεν είχα δώσει ποτέ πριν μία ευλογία της ιεροσύνης, δεν είχα λάβει ποτέ ευλογία και δεν ήμουν ποτέ μάρτυρας όταν δινόταν μία ευλογία. Καθώς προσευχόμουν σιωπηλώς για βοήθεια, θυμήθηκα το Ιεραποστολικό εγχειρίδιο στο κάτω μέρος της τσάντας μου του ναυτικού. Άδειασα γρήγορα την τσάντα και πήρα το βιβλίο στο φως για τη νύκτα. Εκεί διάβασα πώς ευλογεί κάποιος τους αρρώστους. Με πολλούς ναύτες να κοιτάζουν περίεργοι, προέβην στην ευλογία. Προτού βάλω τα πάντα πίσω στην τσάντα μου, ο Λέλαντ Μέριλ κοιμόταν σαν παιδί. Ξύπνησε το επόμενο πρωί και ένιωθε καλά. Η ευγνωμοσύνη που ένιωσε καθένας από εμάς για τη δύναμη της ιεροσύνης ήταν τεράστια.
Τα χρόνια μού έχουν φέρει περισσότερες ευκαιρίες για να παράσχω ευλογίες σε όσους είναι σε ανάγκη απ’ ό,τι πιθανώς να μπορούσα να μετρήσω. Κάθε ευκαιρία με έχει βρει βαθιά ευγνώμονα που ο Θεός μού εμπιστεύθηκε αυτό το ιερό δώρο. Ευλαβούμαι την ιεροσύνη. Έχω υπάρξει μάρτυρας της δυνάμεώς της κατ’ επανάληψη. Έχω δει τη δύναμή της. Έχω μείνει κατάπληκτος με τα θαύματα που έχει κάνει.
Αδελφοί, καθένας από εμάς έχει λάβει την εμπιστοσύνη για ένα από τα πολυτιμότερα δώρα που έχουν απονεμηθεί ποτέ στην ανθρωπότητα. Καθώς τιμούμε την ιεροσύνη μας και ζούμε τη ζωή μας, ούτως ώστε να είμαστε πάντοτε άξιοι, οι ευλογίες της ιεροσύνης θα ρέουν μέσω ημών. Αγαπώ τα λόγια που βρίσκονται στο τμήμα 121, εδάφιο 45 από το Διδαχή και Διαθήκες, που μας λένε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε άξιοι: «Τα σπλάχνα σου ας είναι… γεμάτα ευσπλαχνία προς όλους τους ανθρώπους και το σύνολο των πιστών, και η αρετή να στολίζει τις σκέψεις σου ακατάπαυστα. Τότε η πεποίθησή σου θα γίνει ισχυρή στην παρουσία τού Θεού, και η διδαχή τής ιεροσύνης θα κατασταλάζει επάνω στην ψυχή σου όπως οι δροσοσταλίδες από τον ουρανό».
Ως φέροντες την ιεροσύνη του Θεού, απασχολούμεθα στο έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Έχουμε απαντήσει στην κλήση Του. Είμαστε στο καθήκον Του. Ας μάθουμε από Αυτόν. Ας ακολουθήσουμε τα βήματά Του. Ας ζήσουμε με τα διδάγματά Του. Κάνοντάς το, θα προετοιμασθούμε για οποιαδήποτε υπηρέτηση μάς καλέσει να εκτελέσουμε. Αυτό είναι το έργο Του. Αυτή είναι η Εκκλησία Του. Πράγματι, είναι ο αρχηγός μας, ο Βασιλέας δόξας, δηλαδή ο Υιός του Θεού. Καταθέτω μαρτυρία ότι ζει και το επιμαρτυρώ στο άγιο όνομά Του, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.