Γυρνώντας στην πίστη
Από την Ρόζμαρυ Γουίξομ
Γενική Πρόεδρο της Προκαταρκτικής
Καθένας από εμάς μπορεί να ενδυναμώσει την πίστη του στον Ιησού Χριστό στο προσωπικό του ταξίδι και να βρει χαρά.
Αυτό το πρωί του Πάσχα, Πρόεδρε Μόνσον, είμαστε τόσο ευγνώμονες που ακούμε τη φωνή του ζώντος μας προφήτη. Εκτιμούμε τα λόγια σας, συμπεριλαμβανομένης, της συμβουλής σας «Βρείτε χαρά στο ταξίδι»1 και «Το μέλλον είναι τόσο λαμπρό όσο η πίστη σας»2.
Αυτόν τον χρόνο τα παιδιά της Προκαταρκτικής δηλώνουν τη χαρά και τη λαμπρότητα της πίστης τους στον Ιησού Χριστό, όταν τραγουδούν: «Το ξέρω πως με αγαπά». Τραγουδούν την αλήθεια: «Το ξέρω ότι ζει! ... Με πίστη στην καρδιά»3. Όπως τα παιδιά της Προκαταρκτικής, ο καθένας από εμάς μπορεί να ενδυναμώσει την πίστη του στον Ιησού Χριστό στο προσωπικό του ταξίδι και να βρει χαρά.
Σε μια πρόσφατη κυριακάτικη συγκέντρωση της Ανακουφιστικής Εταιρείας, άκουσα μια νεαρή μητέρα να λέει μέρος του ταξιδιού της μεταστροφής της. Είχε μεγαλώσει μέσα στην Εκκλησία με γονείς οι οποίοι τη δίδαξαν το Ευαγγέλιο. Παρευρισκόταν στην Προκαταρκτική, στις Νέες Γυναίκες και στο σεμινάριο. Αγαπούσε τη μάθηση και την ανακάλυψη αληθειών. Η συνεχής αναζήτησή της ήταν να ξέρει το γιατί. Ο Πρεσβύτερος Ράσελ Νέλσον έχει πει: «Ο Κύριος μπορεί να διδάξει μόνο το ερευνητικό μυαλό»4. Και αυτή η νέα γυναίκα ήταν διδάξιμη.
Μετά το λύκειο, πήγε σε ένα πανεπιστήμιο, επισφραγίστηκε στον ναό με έναν επιστρέψαντα ιεραπόστολο και ευλογήθηκε με πανέμορφα παιδιά.
Με ερευνητικό πνεύμα, αυτή η μητέρα συνέχισε να κάνει ερωτήσεις. Αλλά, καθώς οι ερωτήσεις γίνονταν δυσκολότερες, το ίδιο γίνονταν και οι απαντήσεις. Και μερικές φορές δεν υπήρχαν απαντήσεις -- ή δεν υπήρχαν απαντήσεις που έφερναν ειρήνη. Τελικά, καθώς αναζητούσε να βρει απαντήσεις, όλο και περισσότερες ερωτήσεις προέκυπταν και άρχισε να αμφιβάλλει ακόμα και για τις βάσεις της πίστης της.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου σύγχυσης, μερικοί γύρω της είπαν: «Απλά στηρίξου στην πίστη μου». Αλλά εκείνη σκέφθηκε: «Δεν μπορώ. Δεν καταλαβαίνετε, δεν παλεύετε με αυτά τα θέματα». Εξήγησε: «Ήμουν πρόθυμη να είμαι ευγενική με εκείνους χωρίς αμφιβολίες, αν ήταν ευγενικοί μαζί μου». Και πολλοί το έκαναν.
Είπε: «Οι γονείς μου ήξεραν την καρδιά μου και μου έδωσαν χώρο. Διάλεξαν να με αγαπούν καθώς προσπαθούσα να τα καταλάβω από μόνη μου». Παρομοίως, ο επίσκοπος αυτής της νεαρής μητέρας συχνά συναντιόταν μαζί της και μιλούσε για το πόσο την εμπιστευόταν.
Μέλη του τομέα, επίσης, δεν δίσταζαν να δώσουν αγάπη και αισθάνθηκε ότι την συμπεριελάμβαναν. Ο τομέας της δεν ήταν ένα μέρος για να δείξει ένα τέλειο πρόσωπο· ήταν μέρος γαλούχησης.
«Ήταν ενδιαφέρον» θυμάται. «Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αισθάνθηκα μια πραγματική σύνδεση με τους παππούδες μου οι οποίοι είχαν πεθάνει. Με τραβούσαν και με προέτρεπαν να συνεχίσω να προσπαθώ. Αισθανόμουν ότι έλεγαν: “Συγκεντρώσου σε αυτά που ξέρεις”».
Παρά το ουσιαστικό σύστημα υποστήριξής της, έγινε λιγότερο ενεργό μέλος. Είπε: «Δεν απομακρύνθηκα από την Εκκλησία εξαιτίας κακής συμπεριφοράς, πνευματικής απάθειας, αναζητώντας δικαιολογίες για να μη ζω τις εντολές ή αναζητώντας την εύκολη λύση. Αισθάνθηκα ότι χρειαζόμουν την απάντηση στην ερώτηση: “Τι πραγματικά πιστεύω;”»
Περίπου εκείνη την εποχή διάβασε ένα βιβλίο των κειμένων της Μητέρας Τερέζας, η οποία έλεγε για παρόμοια συναισθήματα. Σε ένα γράμμα το 1953, η Μητέρα Τερέζα έγραψε: «Παρακαλώ προσευχηθείτε ειδικά για εμένα ώστε να μην φθείρω το έργο Του και ο Κύριός μας να δείξει τον εαυτό Του -- επειδή υπάρχει ένα τρομακτικό σκοτάδι μέσα μου, σαν όλα να έχουν πεθάνει. Είναι έτσι λίγο-πολύ από τότε που ξεκίνησα “το έργο”. Ζητήστε από τον Κύριό μας να μου δώσει θάρρος».
Ο Αρχιεπίσκοπος Πέριερ απάντησε: «Ο Θεός σε καθοδηγεί, αγαπητή Μητέρα. Δεν είσαι τόσο πολύ στο σκοτάδι όσο νομίζεις. Το μονοπάτι να ακολουθήσεις μπορεί να μην είναι ξεκάθαρο με τη μία. Προσευχήσου για φως, μην αποφασίζεις πολύ γρήγορα, άκου αυτό που οι άλλοι έχουν να πουν, σκέψου τους λόγους τους. Πάντα θα βρεις κάτι να σε βοηθήσει. …Οδηγούμενη από την πίστη, την προσευχή και τη λογική με τη σωστή πρόθεση, έχεις αρκετά»5.
Η φίλη μου σκέφθηκε ότι αν η Μητέρα Τερέζα μπορούσε να ζήσει τη θρησκεία της χωρίς να έχει όλες τις απαντήσεις και χωρίς ένα αίσθημα διαύγειας σε όλα, ίσως κι αυτή μπορούσε. Μπορούσε να κάνει ένα απλό βήμα με πίστη -- και μετά άλλο. Μπορούσε να επικεντρωθεί στις αλήθειες που πίστευε και να αφήσει εκείνες τις αλήθειες να γεμίσουν το μυαλό και την καρδιά της.
Καθώς αναπολούσε, είπε: «Η μαρτυρία μου είχε γίνει σαν ένα σωρό από στάχτη. Είχε καεί όλη. Ό,τι απέμεινε ήταν ο Ιησούς Χριστός». Συνέχισε: «Αλλά Εκείνος δεν σε αφήνει όταν έχεις ερωτήσεις. Όταν κάποιος προσπαθεί να τηρεί τις εντολές, η πόρτα είναι ορθάνοιχτη. Η προσευχή και η μελέτη των γραφών έγιναν απίστευτα σημαντικά».
Το πρώτο βήμα της στο να ξανακτίσει την πίστη της ήταν να αρχίσει με τις βασικές αλήθειες του Ευαγγελίου. Αγόρασε το βιβλίο τραγουδιών της Προκαταρκτικής και άρχισε να διαβάζει τα λόγια των τραγουδιών. Ήταν θησαυροί για εκείνη. Προσευχήθηκε για πίστη να ανυψωθεί το βάρος που αισθανόταν.
Έμαθε ότι όταν ερχόταν αντιμέτωπη με μια δήλωση η οποία την έκανε να αμφιβάλει «μπορούσε να σταματήσει, να δει όλη την εικόνα και να κάνει το Ευαγγέλιο κάτι προσωπικό». Είπε: «Ρωτούσα: “Είναι αυτό το κατάλληλο μονοπάτι για εμένα και την οικογένειά μου;” Μερικές φορές ρωτούσα τον εαυτό μου: “Τι θέλω για τα παιδιά μου;” Συνειδητοποίησα ότι θέλω να παντρευτούν στον ναό. Τότε η πίστη ξαναήρθε στην καρδιά μου”».
Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ έχει πει: «Η ταπεινότητα, η πίστη και η επιρροή του Αγίου Πνεύματος πάντα [θα] είναι συστατικά κάθε αναζήτησης αλήθειας»6.
Παρόλο που είχε ερωτήσεις σχετικά με το πώς το Βιβλίο του Μόρμον προέκυψε, δεν μπορούσε να αρνηθεί τις αλήθειες που ήξερε από το Βιβλίο του Μόρμον. Είχε επικεντρωθεί στη μελέτη της Καινής Διαθήκης για να καταλάβει καλύτερα τον Σωτήρα. «Αλλά τελικά» είπε «Βρήκα τον εαυτό μου να ξαναδιαβάζει το Βιβλίο του Μόρμον, επειδή αγαπούσα πως αισθανόμουν, όταν διάβαζα σχετικά με τον Ιησού Χριστό και την εξιλέωσή Του».
Κατέληξε: «Πρέπει κανείς να έχει τις δικές του πνευματικές εμπειρίες με τις αλήθειες στο βιβλίο αυτό» και εκείνη τις είχε. Εξήγησε: «Διάβασα στο Μωσία και ένιωσα πλήρως οδηγούμενη: “Να πιστεύετε στο Θεό. Να πιστεύετε ότι υπάρχει και ότι δημιούργησε τα πάντα… Να πιστεύετε ότι έχει κάθε σοφία και κάθε δύναμη στους ουρανούς και στη γη. Να πιστεύετε ότι ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει όλα όσα ο Κύριος έχει τη δυνατότητα να καταλαβαίνει”»7.
Περίπου αυτήν την περίοδο, ήρθε η κλήση να υπηρετήσει ως πιανίστρια της Προκαταρκτικής. «Ήταν ασφαλές» είπε. «Ήθελα να έχω τα παιδιά μου στην Προκαταρκτική και μπορούσα να είμαι μαζί τους. Και δεν ήμουν έτοιμη να διδάξω». Καθώς υπηρετούσε, εξακολουθούσε να νιώθει από τους γύρω της την πρόσκληση: «Ελάτε. Σας θέλουμε, σε οποιοδήποτε στάδιο κι αν βρίσκεστε και θα σας συναντήσουμε εκεί. Δώστε μας ό,τι έχετε να προσφέρετε».
Παίζοντας τα τραγούδια της Προκαταρκτικής, συχνά σκεφτόταν στο μυαλό της: «Εδώ υπάρχουν αλήθειες που αγαπώ. Μπορώ ακόμα να καταθέσω μαρτυρία. Απλώς θα πω τα πράγματα που γνωρίζω και εμπιστεύομαι. Μπορεί να μην είναι τέλεια απόδοση γνώσεως, αλλά θα είναι δική μου προσφορά. Αυτό στο οποίο επικεντρώνομαι διευρύνεται μέσα μου. Είναι ωραίο να γυρίζουμε στις βάσεις του Ευαγγελίου και να αισθανόμαστε διαύγεια».
Εκείνο το πρωί Κυριακής, καθώς άκουγα αυτήν τη νεαρή αδελφή να λέει την ιστορία του ταξιδιού της, θυμήθηκα ότι είναι επάνω στον βράχο του Λυτρωτή μας όπου πρέπει να κτίσουμε το θεμέλιό μας8. Επίσης θυμήθηκα την συμβουλή του Πρεσβυτέρου Τζέφρυ Χόλλαντ: «Κρατηθείτε σε όσα ήδη ξέρετε και σταθείτε δυνατοί έως ότου έλθει επιπρόσθετη γνώση»9.
Κατά τη διάρκεια του μαθήματός της, κατάλαβα με περισσότερη θέρμη ότι οι απαντήσεις στις ειλικρινείς ερωτήσεις έρχονται όταν ενθέρμως αναζητάμε και όταν ζούμε τις εντολές. Θυμήθηκα ότι η πίστη μας μπορεί να φτάσει πέρα των ορίων της τωρινής λογικής.
Και, αχ, πόσο θα μου άρεσε να είμαι όπως εκείνοι που ήταν γύρω από αυτήν τη νεαρή μητέρα, αγαπώντας και υποστηρίζοντάς την. Όπως είπε ο Πρόεδρος Ντίτερ Ούχτντορφ: «Είμαστε όλοι οδοιπόροι επιζητούντες το φως του Θεού καθώς ταξιδεύουμε στο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού. Δεν καταδικάζουμε άλλους για την ποσότητα φωτός που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν. Αντιθέτως, καλλιεργούμε και παροτρύνουμε όλο το φως έως ότου γίνει ξεκάθαρο, λαμπρό και αληθινό»10.
Όταν τα παιδιά της Προκαταρκτικής τραγουδούν το “A Child’s Prayer” [«Η προσευχή ενός παιδιού»] ρωτούν: «Επουράνιε Πατέρα, είσαι πραγματικά εκεί; Και ακούς και απαντάς στην προσευχή κάθε παιδιού;»11
Μπορεί κι εμείς να αναρωτιόμαστε: «Είναι ο Επουράνιος Πατέρας πραγματικά εκεί;» μόνο να αγαλλιάσουμε --όπως η φίλη μου-- όταν οι απαντήσεις έρχονται με ήρεμη και απλή διαβεβαίωση. Καταθέτω μαρτυρία ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις έρχονται καθώς το θέλημά Του γίνεται δικό μας. Καταθέτω μαρτυρία ότι η αλήθεια είναι στη γη σήμερα και το Ευαγγέλιό Του βρίσκεται στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.