Geloofsportret
Rodrigo Quintanilla
Valparaíso (Chili)
‘Rodrigo is zo’n goed mens. Ik vraag me af waarom hem dat ongeluk moest overkomen’, zegt Paola, hier met Rodrigo en kleindochter Emily. ‘Maar na verloop van tijd zijn we gaan begrijpen hoe onze hemelse Vader onze gebeden heeft verhoord.’
‘Ik moest beroepsmatig opnieuw beginnen, dus ik bad om leiding van de Geest.’ ‘God heeft mijn gebeden verhoord.’
‘Ik heb altijd tegen Rodrigo gezegd dat ik hem bewonder voor zijn kracht’, zegt Paola, met kleindochter Emily. ‘Ik denk niet dat ik zo moedig als hij was geweest.’
‘Blijf trouw aan het evangelie’, zegt Rodrigo tegen mensen die een levensveranderend ongeval of een levensveranderende gebeurtenis hebben meegemaakt. ‘Het leven is veel moeilijker zonder de kerk en het evangelie.’
Met de leiding van de Heilige Geest en de hulp van familieleden is Rodrigo een succesvol bedrijf aan huis begonnen.
Toen Rodrigo Quintanilla door een arbeidsongeval niet meer kon lopen, kon hij zijn werk als lasser niet meer voortzetten – en heel veel andere dingen niet meer doen. Maar hij besloot om met geloof door te gaan, en te vertrouwen op het plan van onze hemelse Vader voor hem en zijn gezin.
Leslie Nilsson, fotograaf
Als er iets heel ergs met ons gebeurt, kunnen we op twee manieren reageren. We kunnen boos op God worden, de kerk verlaten en er niets meer mee te maken hebben. Of we kunnen op onze knieën gaan, bidden en blijven groeien.
Ik raakte mijn geloof niet kwijt, en ik vroeg me ook niet af: ‘Waarom is mij dit overkomen?’ Ik weigerde die weg in te slaan.
Ik weet dat onze hemelse Vader, als we beproefd worden, het ons mogelijk maakt om die beproeving te doorstaan. Toen ik herstelde, was het gezelschap van de Heilige Geest essentieel. Ik moest beroepsmatig opnieuw beginnen, dus ik bad om leiding van de Geest. God gaf me antwoord.
Het eerste jaar na mijn ongeluk was ik met mijn herstel en revalidatie bezig. Het tweede jaar overwoog ik wat ik kon doen. Ik moest iets vinden dat minimaal in de basisbehoeften van ons gezin zou voorzien – iets wat niet te veel kracht kostte en wat ik in mijn rolstoel kon doen.
Met de hulp van mijn vrouw, Paola, en mijn kinderen, Ricardo en Nicol, begon ik een bedrijfje thuis. We begonnen met het kopiëren van sleutels. En langzamerhand breidden we het aantal diensten uit. Ik deed hier en daar vakkennis op. En ik deed steeds meer ervaring op. Nu, negen jaar later, hebben we een slotenmakerij en een copyshop met een lamineerbedrijf.
Vóór mijn ongeluk waren we bang dat we niet meer in ons huis konden blijven wonen. Familieleden die het huis bezitten wilden het verkopen, maar wij wilden niet verhuizen. We houden van onze wijk.
Na mijn ongeluk zei mijn grootmoeder: ‘Ik geef mijn eigendomsdeel van het huis aan jou.’ Mijn vader deed hetzelfde. Een van mijn tantes en verscheidene broers en zussen stonden ook hun eigendomsrecht af. Ze zeiden: ‘Je kunt hier zo lang blijven als je wilt.’ Dat was een zegen van onze hemelse Vader.
Tegen mensen die een levensveranderend ongeval of een levensveranderende gebeurtenis hebben meegemaakt, wil ik zeggen: ‘Het kan heel moeilijk zijn, maar blijf in de kerk. Blijf trouw aan het evangelie. Het leven is veel moeilijker zonder de kerk en het evangelie. Doe uw uiterste best, dan doet onze hemelse Vader de rest.’