De noden van de marine – en ons gezin

Brian Morrill

De auteur woont in Virginia (VS).

We dachten dat we perfect hadden uitgedokterd wanneer we kinderen zouden krijgen, maar toen gebeurden er dingen die we niet in de hand hadden.

De meeste koppels vinden het moeilijk om hun gezinsuitbreiding te plannen. Er zijn altijd duizenden dingen om rekening mee te houden en er gebeurt voortdurend van alles. Zelfs als je denkt dat je een goed plan hebt, kan iets kleins roet in het eten gooien.

Ik ben bij de Amerikaanse marine. We moeten als gezin bij alles wat we doen rekening houden met de ‘noden van de marine’. We gaan daar waarheen de marine ons zendt op het tijdstip dat ze ons er wil hebben. Ongeveer twee jaar geleden kregen mijn vrouw, Shanna, en ik ons eerste dochtertje, Isabelle. Dat was een grote aanpassing omdat ik toen een pilotenopleiding volgde, maar ons leven was vrij stabiel. Ongeveer een jaar na de geboorte van Isabelle wilden we er nog een kindje bij. Ik was bijna klaar met de pilotenopleiding en zou aan mijn eerste eskader worden toegewezen.

Toen ontdekten we dat ik voor zeven maanden zou worden ingezet. We stelden dus het perfecte plan op. We zouden vlak na mijn thuiskomst opnieuw aan kinderen beginnen. Dat zou ons de ideale tijd tussen onze kinderen geven. Én er was een grote kans dat ik een tijdje thuis zou zijn. We baden erover en kregen het gevoel dat dit goed was.

Op zekere maandagmorgen vernam ik dat de ‘noden van de marine’ waren veranderd en dat ik aan een ander eskader werd toegewezen. Ik zou bijna een jaar lang voortdurend reizen, en daarna nogmaals zeven maanden worden ingezet. Onze plannen werden dus eensklaps gewijzigd en we wisten niet wat we moesten doen. Shanna vond dat we ons aan ons plan moesten houden, maar ik bleef volhouden dat dit met mijn schema niet ging. We zouden moeten wachten tot ik terug was, en er zou veel meer tijd tussen onze kinderen zitten.

Gelukkig vertrouwde Shanna erop dat het allemaal goed kwam als we een klein beetje geloof hadden. Dat vond ik best, maar ik benadrukte dat als we ons aan ons plan hielden, zij ons kindje zonder mij zou krijgen omdat ik dan ergens gestationeerd was. En ik zou er ook niet zijn om met Isabelle te helpen. Ik wist dat mijn vrouw sterk was, maar ik had er geen idee van hoe sterk.

We besloten ons plan uit te voeren en mijn vrouw werd al snel zwanger. Ik was gedurende minstens zes maanden van de zwangerschap weg van huis. Toen ze zeven maanden zwanger was, werd ik ingezet. Ik dacht dat ik pas weer thuis zou zijn als de baby vijf à zes maanden oud was.

Tegen het eind van de zwangerschap stond er een vroege ochtendvlucht gepland die werd afgelast. Ik ging dus weer naar bed. Een paar uur later wilde de commandant me onmiddellijk spreken. Toen ik zijn kantoor binnenging, toonde hij me een e-mail van Shanna waarin stond dat haar vliezen waren gebroken en dat ze naar het ziekenhuis ging. Gelukkig was Shanna zo verstandig geweest om ons allebei een e-mail te sturen. Hij krijgt zijn e-mails namelijk sneller dan ik. Ik mocht de telefoon van de commandant gebruiken en kon op die manier tijdens de bevalling bij Shanna zijn. Deze bevalling verliep veel sneller en vlotter dan die van Isabelle. Shanna deed het fantastisch en was niet bang, hoewel ze alleen was. Alexis werd zonder complicaties geboren. Als mijn vlucht niet was afgelast, of Shanna de commandant geen e-mail had gestuurd, zou ik de bevalling en Alexis’ eerste kreetjes hebben gemist.

Kort daarop vernamen we dat ik enkele weken naar huis mocht. We waren dolgelukkig dat ik Alexis veel vroeger dan gepland kon vasthouden. Het was fantastisch om uit het vliegtuig te komen en te zien dat mijn gezin was uitgebreid.

Shanna en ik leerden een belangrijke les over geloof en vertrouwen in de Heer. We stelden een plan op dat volgens ons het beste voor ons gezin en onze situatie was. Er gebeurden dingen die we niet in de hand hadden, maar Shanna leerde me dat als de Heilige Geest ons plan bevestigt, wij ons eraan moeten houden. We moeten gewoon samen met de Heer een plan opstellen en een beetje geloof hebben. Alles is niet volledig volgens ons plan verlopen, maar de Heer zorgde er door zijn ‘tedere barmhartigheden’ voor dat het werkte (1 Nephi 1:20).