Ik had gemoedsrust omdat ik het heilsplan begreep
De auteur woont in de Filipijnen.
Toen bij mijn moeder terminale kanker werd vastgesteld, zag ik de toekomst heel somber in. Maar toen getuigde zij van het heilsplan.
Een paar jaar geleden, op mijn ouders’ trouwdag, werd bij mijn moeder alvleesklierkanker stadium 4 vastgesteld. De CT-scan liet zien dat haar ziekte levensbedreigend was en haar lichaam achteruitging. Op dat moment besefte ik dat mama niet lang meer te leven had.
Ik was daar niet klaar voor. Ik zag het leven zonder mijn moeder voor me. Alles was donker, somber en verdrietig. Geen blijheid of gelach meer – en ook geen troostrijke warme knuffels van mijn moeder meer. Alles leek volkomen levenloos.
De maanden gingen voorbij en mama’s lichaam werd steeds zwakker. Maar wat me zo verbaasde, was haar drang om naar de kerk te gaan, dagelijks met ons gezin de Schriften te bestuderen, les te geven op onze gezinsavonden en zelfs met ons te lachen.
Op een dag vroeg ik haar: ‘Ben je niet aan onze hemelse Vader gaan twijfelen? Heb je je niet afgevraagd waarom juist jij kanker moest krijgen?’ Mama glimlachte en getuigde van het heilsplan. Ze zei dat ik het heilsplan moest snappen om het ware geluk dat het geeft te voelen. Ze zei dat, als ik begreep waar we vandaan komen, wat het doel van ons leven is, en waar we heen gaan, ik zou begrijpen dat we altijd samen zullen zijn, dat ik haar nooit echt kwijt zal raken. Ze spoorde me aan om me op een zending te blijven voorbereiden en om anderen over het evangelie van Jezus Christus en het heilsplan te vertellen, zodat zij ook de zegeningen van troost en geluk konden krijgen.
Ik besefte dat ze gelijk had. Waarom zou ik bang zijn om haar hier op aarde kwijt te raken als ik wist dat ik haar in het volgende leven zou zien, zolang ik mijn verbonden onderhield en de wil van de Vader deed? Ik had er vrede mee.
Kort daarna overleed mama. Tijdens onze wake – een viering van haar leven vóór haar begrafenis – had ik het zwaar en was ik verdrietig, maar toch leek alles vredig en voelde ik mama’s nabijheid. Het leek of zelfs de mensen om mij heen zich opgebouwd voelden. Ik wist dat ik deze zegen ervaarde omdat ik Gods eeuwige plan begreep.
Later, toen we mijn moeder naar de begraafplaats zouden brengen, kwam er een jongetje naar me toe die vroeg waarom ik niet huilde. Ik weet nog hoe ik eerst tegen mijn moeders dood had aangekeken en daar alleen maar de sombere en verdrietige kant van had gezien. Ik glimlachte en ging op mijn hurken zitten. Ik zei: ‘Ik weet dat ik mijn moeder weer zal zien als ik Gods geboden blijf onderhouden.’ Het jongetje glimlachte ook en ik wist dat hij diezelfde rust voelde.
Mijn moeder was er niet meer, maar die zware deken van somberheid en droefheid die ik had verwacht ook niet meer. Ik nam afscheid van haar en zei haar dat we elkaar in het volgende leven weer zouden zien. Bij ons verlies voelde ik ook troost. Dat was een zegen die ik kreeg omdat ik het heilsplan begreep.