Kalinaw diha sa Templo
Ang tagsulat nagpuyo sa National District, Dominican Republic.
Dili makahulat si Jose nga moadto sa templo. Busa nganong nakulbaan man siya?
“Gusto kong makita Ug moadto sa templo” (Songbook sa mga Bata, 99).
“Congratulations, José,” miingon si Bishop García. Gitunol niya kanako ang akong bag-o nga rekomend sa templo.
“Salamat!” Miingon ko. Gilamano nako ang iyang kamot ug migawas sa opisina, nakatutok sa puti nga papel. Makaadto na ko sa templo aron mohimo og mga bunyag alang sa mga patay!
Ang akong mga abuelo (mga apohan) naghulat diha sa hawanan. Dili kanunay mosimba ang akong mga ginikanan, mao nga kasagaran mosimba ko uban ni Abuela ug Abuelo. Gigakos ko nilang duha.
“Naghinam-hinam ka ba sa imong una nga temple trip sunod semana?” Nangutana si Abuelo samtang nanggawas mi sa gambalay [building].
“Oo!” Miingon ko. Apan dili nako kapugngan nga makamatikud og lahi, naghinam-hinam nga pagbati sa akong tiyan.
“Nindot gyud kaayo nga moadto nga mag-uban isip pamilya,” miingon si Abuela nga dako og pahiyom.
Mibalos ko sa pagpahiyom, apan ang lahi nga pagbati wala mawala.
Samtang nagkaduol ang adlaw sa pag-adto sa templo, mas nakulbaan ko. Sa katapusan nakigsulti ko ni Abuela mahitungod niini.
Nagtagud-tagod siya og mga utanon diha sa kusina, apan mihunong siya sa dihang misulod ako. “Unsay problema?” nangutana siya, gipahid ang iyang mga kamot sa tualya. “Mora ka og nabalaka.”
Nanghupaw ko ug milingkod duol sa lamesa. “Naghinam-hinam gyud ko nga moadto sa templo. Apan nakulbaan usab ko.”
Mitando si Abuela, morag nakasabut unsay akong gibati. “Dili ka angay nga mabalaka. Adunay mga tawo didto nga motabang nimo sa tanang panahon.”
Samtang nagsulti siya, akong gibati ang mainit, makahupay nga pagbati gikan sa akong ulo ngadto sa akong mga tiil. Nasayud ko nga mahimo kining espesyal nga adlaw.
Sa wala madugay miabut ang adlaw sa among biyahe ngadto sa templo. Misul-ob ko sa akong pang-Dominggo nga sinina ug misudlay sa akong buhok. Misulod si Abuela sa akong kwarto.
“Unsa nay imong gibati?” nangutana siya.
“Naghinam-hinam! Dili na ko makahulat nga moadto sa templo.”
Milingkod si Abuela sa tumoy sa akong higdaanan ug mikuha og usa ka piraso sa papel gikan sa iyang bulsa.
“Mao kini ang kard sa ordinansa sa templo,” miingon siya. “Alang kini sa akong igsoong lalaki. Espesyal kaayo siya kanako. Apan namatay siya sa wala pa siya mabunyagi. Mahimo ba nga mabunyagan ka alang kaniya sa templo karong adlawa?”
Gitunol ni Abuela ang papel kanako. Akong gibasa ang ngalan: Ramon Rodriguez. Akong makita nga gimahal ni Abuela ang iyang igsoong lalaki, ug nalipay ko nga misalig siya kanako nga magpabunyag alang kaniya.
“Siyempre, Abuela. Salamat!” Mainampingon nakong gibutang ang kard sa akong bulsa.
Samtang nagsakay sa bus padulong sa Santo Domingo Temple, si Abuela misulti mahitungod sa panahon nga miadto siya sa templo sa unang higayon uban ni Abuelo. Kaniadto, kinahanglan nilang moadto sa Peru tungod kay walay templo sa Dominican Republic.
Paglabay sa usa ka oras, naabut mi sa templo. Didto usab si Bishop García. Misiga ang akong mga mata samtang nanglakaw kami padulong sa gambalay. Nindot kaayo kadto! Mihunong ko kadiyot aron mabasa ang mga pulong ibabaw sa pultahan: Pagkabalaan ngadto sa Ginoo: Ang Balay sa Ginoo.
Samtang milakaw ko agi sa pultahan, nasayud ko nga misulod ko sa usa ka espesyal nga luna. Ang akong mga kabalaka ingon og nahanaw. Ang tanan hilum ug kalma.
Human makailis ngadto sa puti nga sinina, mibarug ko sa bunyaganan uban ni Bishop García. Naminaw ko og maayo samtang gipamulong niya ang mga pulong sa pag-ampo sa bunyag. Sa dihang gisulti niya ang ngalan ni Ramon, usa ka malinawong pagbati mipuno sa akong lawas.
Gipaunlod ko ni Bishop García sa tubig. Sa dihang mikawas ko, nagpahiyom ko. Dili ko makapaabut nga mobuhat niini pag-usab!