Mga Kuwento mula sa Mga Banal, Tomo 3

Ang Unang Brazilian Branch President sa São Paulo

two men standing in front of a group of people with their hands raised

Mga larawang-guhit ni Greg Newbold

Ang sumusunod ay isang sipi mula sa tomo 3 ng Mga Banal, na ilalathala sa mga unang buwan ng 2022. Ang tagpo para sa salaysay na ito ay noong taong 1943 sa Brazil. Nalaman nina Claudio at Mary dos Santos ang tungkol sa Simbahan at sumapi sa Simbahan sa São Paulo. Pinauuwi na ang mga missionary dahil sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig, at kailangang-kailangan ang mga lokal na lider. (Ang ilan sa mga pamamaraang inilarawan dito ay naiiba sa sinusunod ngayon ng mga lider ng Simbahan. Kumonsulta sa Pangkalahatang Hanbuk para sa patnubay.)

Hindi nagtagal pagkatapos mabinyagan sina Claudio at Mary dos Santos sa São Paulo, Brazil, tinanong ng mission president na si William Seegmiller si Claudio kung gusto nitong maging elder. Nagulat si Claudio, pero sumagot siya ng, “Opo.” Dahil ilang buwan pa lang siyang nakapagsisimba, hindi niya talaga tiyak kung ano ang ibig sabihin ng pagiging elder. Alam niya na lahat ng missionary ay tinatawag na “Elder,” at sila ay pambihirang mga binata na naglaan ng kanilang buhay sa Diyos. Kung iyon ang ibig sabihin ng pagiging elder, iyon ang gusto niyang kahinatnan.¹

Nang sumunod na Linggo ng umaga, bago sumapit ang oras ng Sunday School, inorden siya ni President Seegmiller sa katungkulan ng elder sa Melchizedek Priesthood. Nang matapos siya, sabi niya, “Ngayo’y maghahanda na tayo ng sakramento at mag-aayos para sa Sunday School.”

Medyo nagulumihanan si Claudio. Mabilis ang takbo ng mga pangyayari, at hindi niya lubos na alam ang ginagawa niya. Pero sinunod niya ang mga tagubilin ng pangulo at isinagawa ang kanyang unang responsibilidad sa priesthood.

Noong gabing iyon, sa sacrament meeting ng branch, muling hiningi ni President Seegmiller ang tulong ni Claudio, sa pagkakataong ito para magsalin para sa kanya habang nagsasalita siya sa mga Banal sa Ingles. Nag-aaral pa rin ng Ingles si Claudio at hindi pa nakapagsalin noon, pero pumayag siyang subukan iyon.²

Sa simula ng miting, hiniling ni President Seegmiller sa mga Banal na sang-ayunan ang ordinasyon ni Claudio. Sa gulat ni Claudio, malinaw niyang naunawaan si President Seegmiller, at madali niyang naiparating ang mga salita sa wikang Portuguese.

Pagkatapos ay sinabi ni President Seegmiller sa kongregasyon na, isang taon na ang nakalipas, sumulat siya sa Unang Panguluhan at sinabi sa kanila na hindi sapat ang mga priesthood holder na nagsasalita ng wikang Portuguese sa Brazil para suportahan ang mga branch. Ngayon ay nahihiya siya na isinulat niya ang liham. Napatunayan ng mga lalaking tulad ni Claudio na mali siya. “Ngayon,” pagtiyak niya sa kanila, “kailangan kong sumulat ulit sa Unang Panguluhan.”

Sabi pa ni President Seegmiller, “Ngayon ay inorden nang elder si Brother Claudio. Sasang-ayunan ba ninyo siya bilang unang Brazilian branch president ng São Paulo?”

Isinalin ni Claudio ang mga salita, pero nagulat siya. Naisip niya ang kawalan niya ng karanasan. “Ano ang alam ko?” naisip niya. Alam niya ang kuwento tungkol kay Joseph Smith, pero hindi pa niya nabasa ang Aklat ni Mormon kahit kailan. Ang tanging maihahandog niya ay ang kasigasigan para sa ipinanumbalik na ebanghelyo, at iyon lang siguro ang kailangan sa kanya ng Panginoon.

Tumingin siya sa kongregasyon at nakitang nagtaas sila ng kamay para suportahan siya sa kanyang tungkulin. Nakadama siya ng karangalan. Siguro nga ay wala siyang gaanong alam, pero handa siyang tumulong.³

man playing a piano

Agad na nagsimula ang mga responsibilidad ni Claudio. Namahala siya sa mga miting tuwing Linggo at nagbasbas ng sakramento. Tinuruan na ng isang missionary si Claudio na magbasa ng musika, at hindi nagtagal ay nakabuo siya ng isang koleksyon ng mga dalawampung himno sa organo para masaliwan niya ang mga Banal sa São Paulo. Noong una, iisa lang ang counselor niya na tumutulong sa kanya, pero ginawa ng dalawang lalaki ang lahat ng makakaya nila para magampanan ang gawain at mga responsibilidad sa pamilya habang naglilingkod sila sa mga Banal na nakakalat sa napakalaking lungsod.

Sa kabila ng kanyang kawalan ng karanasan, nagtiwala si Claudio na may layunin ang Diyos sa pagtawag sa kanya na mamuno sa branch. “Kung ito ang totoong Simbahan, kung may isang Diyos na namamahala, kailangan Niyang pumili ng isang tao,” sabi niya sa sarili niya. “Kailangan niyang pumili ng isang taong masigasig na maaaring tumanggap ng awtoridad at gawin ang gawain.”⁴

Kapag nailathala na ang tomo 3, isang kumpletong listahan ng mga gawang nabanggit at nakapasok na mga paksa ang makukuha sa saints.ChurchofJesusChrist.org.

Mga Tala

1. Santos, Memories of Claudio M. dos Santos, [2]; Woodworth, “Claudio Martins dos Santos,” 2; Santos, Interview, 2.

2. Woodworth, “Claudio Martins dos Santos,” 2; Santos, Memories of Claudio M. dos Santos, [2]; Santos, Interview, 2; Claudio Martins dos Santos, Ordination Certificate, Ene. 30, 1944.

3. Woodworth, “Claudio Martins dos Santos,” 2; Santos, Memories of Claudio M. dos Santos, [2]–[3]; Santos, Interview, 2, 5; William W. Seegmiller to First Presidency, Ene. 11, 194[3], Brazilian Mission Correspondence, CHL.

4. Santos, Memories of Claudio M. dos Santos, [3]–[4]; Woodworth, “Claudio Martins dos Santos,” 2–3; Santos, Interview, 2–3, 5.