ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21ο

Η δύναμη της καλοσύνης

Με το να είμαστε καλοί και υπομονετικοί, μπορούμε να μαλακώσουμε καρδιές και να ενθαρρύνουμε τους άλλους να ζουν εναρέτως.

Από τη ζωή του Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ

Ο Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ πίστευε σθεναρώς στη δύναμη της καλοσύνης να μαλακώνει καρδιές. Δίδαξε ότι θα πρέπει «να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας με πνεύμα αγάπης και καλοσύνης προς όλους».¹ Ο παππούς του είπε πώς η καλοσύνη και το ενδιαφέρον του για τους άλλους έφερε γαλήνη σε μία τεταμένη ατμόσφαιρα:

«Κάποτε, μία ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, υπήρχε ένα πρόβλημα στον δρόμο κοντά στο σπίτι του παππού στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ και ορισμένοι εργάτες από την πόλη είχαν έλθει, για να το φτειάξουν. Ήταν ζέστη έξω, ο ήλιος έλαμπε δυνατά και η δουλειά απαιτούσε κασμά και φτυάρι που έκανε τον ιδρώτα να τρέχει από το πρόσωπο και την πλάτη των ανδρών καθώς έσκαπταν στον δρόμο. Οι εργάτες δεν πρόσεχαν τη γλώσσα τους ή ίσως η μητέρα τους δεν τους είχε διδάξει καλύτερα, αλλά έβριζαν και χρησιμοποιούσαν απαίσια γλώσσα. Τα λόγια τους συντόμως έγιναν προσβλητικά σε πολλούς εκ των γειτόνων των οποίων τα παράθυρα ήσαν ανοικτά, προκειμένου να μπαίνει το αεράκι που θα μπορούσε να τους δροσίσει.

»Κάποιος βγήκε και ζήτησε από τους άνδρες να σταματήσουν την αισχρή κουβέντα τους και κατά τη διαδικασία τόνισε ότι ο αδελφός Σμιθ ζούσε εκεί—δεν μπορούσαν να δείξουν λίγο σεβασμό και να ησυχάσουν, παρακαλώ; Με αυτό, οι άνδρες εξαπέλυσαν νέες βωμολοχίες. Ήσυχα, ο παππούς ετοίμασε λίγη λεμονάδα και αφού έβαλε κάποια ποτήρια και μία κανάτα σε έναν δίσκο, τα πήγε στους άνδρες που εργάζονταν σκληρά, λέγοντας: ‘Φίλοι μου, φαίνεται ότι ζεσταίνεστε και είσθε κουρασμένοι. Γιατί δεν έρχεστε να καθίσετε κάτω από τα δένδρα μου εδώ και να πιείτε κάτι δροσιστικό;’ Ο θυμός τους έφυγε, οι άνδρες ανταποκρίθηκαν στην καλοσύνη με πραότητα και εκτίμηση. Ύστερα από το ευχάριστο μικρό τους διάλειμμα, επέστρεψαν επί το έργον και το τελείωσαν προσεκτικά και ήσυχα».² [Βλέπε πρόταση 1 στη σελίδα 257.]

Ένας λόγος που ο Πρόεδρος Σμιθ φερόταν στους ανθρώπους με τέτοια καλοσύνη, ήταν η πεποίθησή του ότι υπάρχει έμφυτη καλοσύνη στους πάντες. Μόλις λίγες εβδομάδες προτού αποβιώσει ο Πρόεδρος Σμιθ, ο Πρεσβύτερος Μάθιου Κόλεϊ, μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. «Πήγα ώς το προσκέφαλό του», είπε «και εκείνος άπλωσε το χέρι του, έπιασε το δικό μου και σφίγγοντάς το δυνατά, είπε: ‘Νεαρέ, να θυμάσαι όλες τις ημέρες της ζωής σου ότι μπορείς να βρεις καλό στους πάντες, μόνον αν το ψάξεις’».

Ο Πρεσβύτερος Κόλεϊ είπε κατόπιν για τον Πρόεδρο Σμιθ:

«Αγαπούσε τους πάντες, επειδή μπορούσε να δει το καλό μέσα τους. Δεν μπορούσε να αντικρίσει την αμαρτία με τον παραμικρό βαθμό ανεκτικότητας, αλλά αγαπούσε τον αμαρτωλό, επειδή ήξερε ότι ο Θεός είναι αγάπη [βλέπε Ιωάννου Α΄ 4:16] και ότι είναι η αγάπη του Θεού που ανανεώνει την ανθρώπινη ψυχή και μπορεί, μέσω αυτής της διαδικασίας, να μεταμορφώσει τον αμαρτωλό σε άγιο.

»Ίσως υπάρχουν αμαρτωλοί που έπαιρναν την αγάπη του ως σεβασμό. Δεν σεβόταν τον αμαρτωλό, αλλά τον αγαπούσε. Είμαι βέβαιος ότι η αγάπη ηύρε απάντηση στην καρδιά και τη ζωή αυτών που εκείνος αγαπούσε».³

Διδασκαλίες του Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ

Το Πνεύμα του Κυρίου είναι πνεύμα καλοσύνης, όχι τραχύτητος και επικρίσεως.

Λυπάμαι μερικές φορές, όταν ακούω να λέγονται σκληρά πράγματα, όχι μόνον από ανθρώπους της Εκκλησίας μας, αλλά και από ανθρώπους του κόσμου. Σκληρά πράγματα δεν λέγονται συνήθως υπό την έμπνευση του Κυρίου. Το Πνεύμα του Κυρίου είναι πνεύμα καλοσύνης, είναι πνεύμα υπομονής, είναι πνεύμα χριστιανικής αγάπης και ανεκτικότητος και μακροθυμίας και δεν υπάρχει κανείς μας που να μην χρειάζεται όλες αυτές τις αρετές που είναι το αποτέλεσμα του γεγονότος ότι έχουμε το Πνεύμα του Επουρανίου Πατρός μας.⁴

Κάθε επιρροή για ειρήνη πρέπει να ασκείται. Ο Εωσφόρος ασκεί κάθε μέσον, προκειμένου να καταστρέψει την ψυχή των ανθρώπων. Είναι πιο ενεργός από ποτέ και εργάζεται με ύπουλο τρόπο. Δεν θα πάρω χρόνο, για να απαριθμήσω τους πολλούς τρόπους που χρησιμοποιεί, αλλά υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίον λειτουργεί και λειτουργούσε από καταβολής κόσμου και αυτός είναι να βάζει σε πειρασμό ένα άτομο να καταστρέψει τη φήμη ενός άλλου, λέγοντας άσχημα πράγματα γι’ αυτό.⁵

Είναι τόσο εύκολο να επικρίνουμε κάποιον άλλον, τόσο εύκολο να ευρίσκουμε λάθη και ενίοτε μιλούμε σκληρά για τον πλησίον και τους φίλους μας. Λοιπόν, αυτά μας έδωσε ο Επουράνιος Πατέρας μας…:

«Μη κρίνετε για να μη κριθείτε‧

»επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε‧ και με όποιο μέτρο μετράτε, θα σας αντιμετρηθεί και σε σας.

»Και γιατί βλέπεις το ξυλαράκι που είναι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι που είναι στο μάτι σου δεν το παρατηρείς;

»Ή, πώς θα πεις στον αδελφό σου: Άφησε να βγάλω το ξυλαράκι από το μάτι σου, ενώ το δοκάρι είναι μέσα στο μάτι σου;» [Κατά Ματθαίον 7:1–4.]

Ως λαός έχουμε λάβει τη συμβουλή να μην είμαστε επικριτικοί, να μην είμαστε αγενείς, να μη μιλούμε με σκληρότητα για αυτούς τους οποίους συναναστρεφόμαστε. Οφείλουμε να είμαστε τα μεγαλύτερα παραδείγματα σε όλον τον κόσμο από την άποψη αυτή. Σκεφθείτε την κριτική σήμερα. Πάρτε τις εφημερίδες και δείτε τα αγενή πράγματα που λέγονται από άτομα για άλλους και όμως πολλές φορές το άτομο που επικρίνει έχει ένα δοκάρι στο μάτι του και δεν βλέπει καθόλου ευκρινώς, αλλά νομίζει ότι ο αδελφός του έχει ένα ξυλαράκι στο μάτι του.⁶ [Βλέπε πρόταση 2 στη σελίδα 257.]

Μάλιστα δεν έχουμε την τάση να βλέπουμε τους περιορισμούς και τις αδυναμίες του πλησίον μας; Εντούτοις, αυτό είναι αντίθετο προς τις διδασκαλίες του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Υπάρχει μία τάξη ατόμων που ευρίσκουν λάθη και επικρίνουν πάντοτε με έναν τρόπο καταστρεπτικό. Υπάρχει διαφορά στην κριτική. Αν κρίνουμε εποικοδομητικώς υπό την επιρροή του Πνεύματος του Κυρίου, μπορεί να αλλάξουμε ευεργετικά και ορθώς ορισμένα απ’ όσα γίνονται. Όμως, αν έχουμε το πνεύμα της ευρέσεως λαθών, της εμφάσεως των αδυναμιών και των ελαττωμάτων των άλλων με καταστρεπτικό τρόπο, αυτό δεν έρχεται ποτέ ως αποτέλεσμα της συντροφιάς του Πνεύματος του Επουρανίου Πατρός μας και πάντοτε είναι επιβλαβές.⁷

Θα πρέπει πάντοτε να επιζητούμε τις αρετές στους άλλους και να προσφέρουμε ειλικρινείς επαίνους.

Ίσταμαι εδώ απόψε, για να μιλήσω περί ενός ανδρός ο οποίος πέθανε πριν από πολλά χρόνια. …Αναφέρομαι στον Φράνσις Μ. Λάιμαν [της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων] και θέλω να σας πω ότι αυτός ο μέγας άνδρας ήταν τρυφερός σαν μωρό, τρυφερός σαν ένα μικρό παιδί και η επιθυμία του να βοηθά και να ενθαρρύνει ήταν όμορφη. Τον άκουσα να φιλοφρονεί τους αδελφούς του πολλές φορές, όταν έκαναν κάτι αξιέπαινο—κάποιος είχε εκφωνήσει μία έξοχη ομιλία, ένας άλλος είχε καταθέσει μία πειστική μαρτυρία, ένας άλλος είχε κάνει κάτι άλλο αξιέπαινο. Τον είδα να βάζει τα χέρια του γύρω τους και να τους λέγει: «Είμαι υπερήφανος για εσένα και το υπέροχο πράγμα που έκανες». Δεν είναι αυτός αξιέπαινος τρόπος να ζεις; Αυτός είναι ο τρόπος διά του οποίου κάνουμε τον εαυτό μας ευτυχισμένο. Αν, αντί να ζηλεύουμε, βλέπουμε και εκτιμούμε και επαινούμε τις αρετές και τις ικανότητες των συνανθρώπων μας, αν βλέπουμε τη δύναμη για καλό στους [άλλους], πόσο πολύ καλύτερα θα είναι.

Πολλοί εξ ημών ζούμε σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που σχεδόν σωπαίνουμε όταν πρόκειται να επαινέσουμε κάποιον άλλον. Φαινόμαστε ότι δεν είμαστε εις θέσιν να πούμε αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε… προς ευλόγηση των άλλων. Ας επιζητούμε τις αρετές των συνεργατών μας και παρατηρώντας τις ας τους κάνουμε ευτυχισμένους, επαινώντας τους.⁸

Σας παρακαλώ, αδελφοί και αδελφές μου, ας είμαστε γενναιόδωροι ο ένας με τον άλλον. Ας είμαστε υπομονετικοί ο ένας με τον άλλον, όπως θα θέλαμε να είναι οι άλλοι μαζί μας. Ας βλέπουμε τις αρετές του πλησίον μας και των φίλων μας και ας κάνουμε λόγο περί των αρετών αυτών, ας μην ευρίσκουμε λάθη και ας μην επικρίνουμε. Αν το κάνουμε αυτό, τότε θα ακτινοβολούμε και όσοι μας γνωρίζουν καλύτερα, θα μας αγαπούν.⁹ [Βλέπε πρόταση 3 στη σελίδα 257.]

Η καλοσύνη έχει τη δύναμη να οδηγεί τους ανθρώπους μακριά από τα λάθη τους.

Υπάρχουν αυτοί που θα κάνουν λάθη. Υπάρχουν αυτοί ανάμεσά μας σήμερα που έχουν παραστρατίσει, αλλά είναι τέκνα του Κυρίου μας και τα αγαπά. Εκείνος έχει δώσει σε εσάς και σε μένα το δικαίωμα να πάμε σε αυτά με καλοσύνη και αγάπη και με υπομονή και με την επιθυμία να ευλογήσουμε, να επιζητήσουμε να τα επαναφέρουμε από τα λάθη που κάνουν. Δεν είναι δικαίωμά μου να κρίνω κάποιον από αυτά [τα τέκνα] που έχουν κάνει λάθη και εξακολουθούν να κάνουν λάθη, εκτός και αν έχω κληθεί γι’ αυτό λόγω εξουσίας, η οποία μπορεί να μου απονεμηθεί. Όμως είναι δικαίωμά μου, αν τα δω να κάνουν το λάθος, κατά κάποιον τρόπον, ει δυνατόν, να τα γυρίσω πίσω στο μονοπάτι που οδηγεί στην αιώνια ζωή στο σελέστιο βασίλειο.¹⁰

Ας μην παραπονούμαστε για τους φίλους μας και τον πλησίον μας, επειδή δεν κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς να κάνουν. Αντιθέτως, ας τους αγαπούμε, επειδή κάνουν αυτά που θα ήθελε να κάνουν ο Επουράνιος Πατέρας μας. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό και δεν μπορούμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους ή την αγάπη τους με κανέναν άλλον τρόπο.¹¹

Τι χαρά, τι παρηγοριά, τι ικανοποίηση μπορεί να προστεθεί στη ζωή του πλησίον και των φίλων μας μέσω καλοσύνης. Πώς ήθελα να γράψω αυτήν τη λέξη με κεφαλαία και να τη ζωγραφίσω στον αέρα. Η καλοσύνη είναι η δύναμη που μας έχει δώσει ο Θεός να ξεκλειδώνουμε τις σκληρές καρδιές και να δαμάζουμε πεισματάρικες ψυχές και να τις φέρνουμε στην κατανόηση των σκοπών Του.¹² [Βλέπε πρόταση 4 στη σελίδα 257.]

Η αγάπη και η καλοσύνη στο σπίτι μας μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά μας να ακούσουν τις συμβουλές μας.

Είναι καθήκον μας—θα έλεγα ότι είναι προνόμιό μας όπως και καθήκον μας να αφιερώνουμε επαρκή χρόνο, προκειμένου να περιφρουρούμε τα παιδιά μας και να τα αγαπούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο και να κερδίζουμε την αγάπη τους, ώστε να χαίρονται να ακούν τις συμβουλές και τις παραινέσεις μας.¹³

Ζήστε κατά τέτοιον τρόπο, με αγάπη και καλοσύνη, ώστε η ειρήνη, η προσευχή και η ευχαριστία να είναι στο σπίτι σας μαζί. Μην επιτρέψετε να είναι το σπίτι σας απλώς ένα μέρος όπου κρεμάτε τα καπέλα σας τη νύκτα και τρώτε και κατόπιν πηγαίνετε γρήγορα σε ένα άλλο μέρος, αλλά ας είναι το σπίτι σας το μέρος σας όπου παραμένει το Πνεύμα του Κυρίου.¹⁴

Προσεύχομαι ώστε να είμαστε πλήρεις του πνεύματος αυτού που προέρχεται από [τον Κύριο] και αυτό είναι το πνεύμα της αγάπης, της καλοσύνης και της βοηθείας και της υπομονής και της μακροθυμίας. Έπειτα, αν διατηρούμε αυτό το πνεύμα στο σπίτι μας, τα αγόρια και τα κορίτσια μας θα μεγαλώσουν και θα γίνουν αυτό που θα θέλαμε να γίνουν.¹⁵

Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια ήμουν σε ένα τρένο που πήγαινε προς τα βόρεια. Είδα να κάθεται στο βαγόνι εκείνου του τρένου μία γυναίκα που ήξερα. …Με ανεγνώρισε καθώς περνούσα στον διάδρομο του βαγονιού. Μου μίλησε και εγώ ερώτησα: «Πού πηγαίνεις;» Είπε: «Πηγαίνω στο Πόρτλαντ, [Όρεγκον]». Γνώριζα ότι η οικογένεια δεν ήταν ευκατάστατη. Γνώριζα ότι αυτή η γυναίκα ήταν μητέρα μίας μεγάλης οικογενείας με υιούς, επομένως είπα: «Τι σε κάνει να πας στο Πόρτλαντ;» Είπε: «Έχω έναν υιό εκεί στο νοσοκομείο».

Δεν γνώριζα ότι κάποιο από τα παιδιά της είχε μετακομίσει και γι’ αυτό την ερώτησα λίγο περισσότερο και κατόπιν μου άνοιξε την καρδιά της. Είπε: «Το μικρότερο αγόρι μου, πριν από λίγες εβδομάδες, έφυγε από το σπίτι και δεν μας είπε πού θα πήγαινε. Δεν είχαμε νέα από αυτόν, αλλά αναμφιβόλως νόμιζε ότι θα πήγαινε έξω στον κόσμο και θα τον έβλεπε, και η πρώτη ειδοποίηση που είχαμε για το πού ήταν, ήταν όταν ήλθε ένα τηλεγράφημα από το νοσοκομείο Μέρσι στο Πόρτλαντ που έλεγε ότι το παιδί μας ήταν άρρωστο εκεί σε εκείνο το νοσοκομείο». Είπε: «Ασφαλώς το μήνυμα μας κατέπληξε πάρα πολύ. Μόνο ένα πράγμα έπρεπε να κάνω, και αυτό ήταν να μαζέψω χρήματα και να πάω αμέσως στο παιδί».

…Ήταν προετοιμασμένη να ξαγρυπνήσει κατά τη διάρκεια αυτού του μακρινού ταξιδιού, ημέρα και νύκτα, χωρίς πικρία για τη σκληρότητα και την απερισκεψία του παιδιού της, αλλά μόνον σκεπτόμενη ότι ήταν δικό της, ότι ανήκε σε εκείνη, ότι ο Θεός της το έδωσε και ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας ανέμενε από εκείνη να μεταχειρισθεί κάθε δυνατόν μέσον, προκειμένου να βελτιώσει τη ζωή του και να το προετοιμάσει για τις ευκαιρίες που το περίμεναν. Επομένως, μέσα στη μακρά νύκτα, καθώς το τρένο βροντούσε στις σιδηροτροχιές, αυτή η καλή γυναίκα καθόταν εκεί, λαχταρώντας το παιδί της, κάθε χιλιόμετρο να την πηγαίνει όλο και πιο κοντά σε αυτό που την τραβούσε δυνατά η καρδιά της. Τελικώς, όταν έφθασε όσο το δυνατόν γρηγορότερα, πήγε στο νοσοκομείο. Συνέβη ώστε το μέρος όπου έπρεπε να μείνω δεν ήταν μακριά από το νοσοκομείο κι έτσι πήγα από εκεί, για να δω τι είχε συμβεί.

Ήταν εκεί η γλυκιά μητέρα και καθόταν στο προσκέφαλο του παιδιού της, το οποίο είχε προσβληθεί από σοβαρή πνευμονία και εκείτετο εκεί με πόνο. Δεν τον μάλωνε, επειδή δεν την νοιάστηκε‧ δεν είχε πικρία για την απερισκεψία του και την απροσεξία του, απλώς ήταν ευγνώμων που ήταν με το παιδί της το οποίο της είχε δώσει ο Θεός. Προσπαθούσε τώρα να περιθάλψει το παιδί για το οποίο είχε εισέλθει σε συνεργασία με τον Επουράνιο Πατέρα της, για να το φέρει σε αυτόν τον κόσμο. Παρεμπιπτόντως, ήταν περίπου 16 ετών, αλλά ήταν το μωρό της. Προσπαθούσε να τον ενθαρρύνει, λέγοντάς του πράγματα που θα τον έκαναν ευτυχισμένο και ικανοποιημένο, διατηρώντας για εκείνον τις ευκαιρίες που θα ήσαν δικές του, όταν θα ήταν καλά. Στη θέση της δυστυχίας και του άγχους που γέμιζαν το δωμάτιο προτού εισέλθει εκείνη εκεί, υπήρχε μία τέλεια άλως φωτός, γαλήνης και ευδαιμονίας απλωμένα επάνω στην όψη του αγοριού καθώς κοίταζε το πρόσωπο εκείνης, η οποία του είχε προσφέρει τη ζωή της, ώστε να υπάρχει και η οποία σε αυτήν την περίσταση είχε διανύσει αυτήν τη μεγάλη απόσταση, προκειμένου να καθίσει στο πλευρό του και να τον περιθάλψει.

Διερωτώμαι ενίοτε αν αυτές οι μητέρες συνειδητοποιούν πόσο υπέροχες είναι στα μάτια των παιδιών τους, σε μία περίπτωση σαν και αυτήν. Το αγόρι αυτό είχε αποφασίσει, αρκετή ώρα προτού πάει η μητέρα του εκεί, ότι ποτέ δεν θα την πρόδιδε, ποτέ πια δεν θα ήταν αδιάφορος για όσα του είχε δώσει, αλλά ήταν αποφασισμένος ότι το όνομα που του είχε δοθεί με τιμή, θα διεφυλάσσετο από εκείνον με τιμή όσο διαρκούσε η ζωή του.¹⁶ [Βλέπε πρόταση 5 στη σελίδα 257.]

Προσεύχομαι ώστε η αγάπη του ευαγγελίου του Κυρίου μας να καίει στην ψυχή μας και να βελτιώνει τη ζωή μας, ώστε να κάνει τους άνδρες να είναι πιο καλοσυνάτοι με τις συζύγους τους και τις γυναίκες να είναι πιο καλοσυνάτες με τους συζύγους τους, τους γονείς προς τα παιδιά και τα παιδιά προς τους γονείς χάριν του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, το οποίο είναι ευαγγέλιο αγάπης και καλοσύνης.¹⁷

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Εξετάστε αυτές τις ιδέες καθώς μελετάτε το κεφάλαιο ή καθώς προετοιμάζεσθε να διδάξετε. Για επιπρόσθετη βοήθεια, βλέπε σελίδες v–viii.

Διαβάστε την ιστορία για τον Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ που ετοίμασε λεμονάδα για τους αποκαμωμένους εργάτες (σελίδες 249–50). Πότε είδατε μία πράξη καλοσύνης να μαλακώνει την καρδιά κάποιου; Ποια είναι ορισμένα προβλήματα που νομίζετε ότι θα μπορούσαν να επιλυθούν με «πνεύμα αγάπης και καλοσύνης προς όλους»;
Ο Πρόεδρος Σμιθ δίδαξε ότι «οφείλουμε να είμαστε τα μεγαλύτερα παραδείγματα σε όλον τον κόσμο», στο να αποφεύγουμε σκληρή επίκριση (σελίδα 251). Ποιες είναι ορισμένες καταστάσεις στις οποίες μπορούμε να θέσουμε ένα τέτοιο παράδειγμα; Κατά τη γνώμη σας, γιατί είναι τόσο επιβλαβείς η σκληρή επίκριση και η εύρεση λαθών;
Στις σελίδες 252–53, ο Πρόεδρος Σμιθ κάνει λόγο περί του Πρεσβυτέρου Φράνσις Μ. Λάιμαν που φιλοφρονούσε τους αδελφούς του. Πώς έχετε επηρεασθεί από κάποιον που σας επαίνεσε ειλικρινώς; Σκεφθείτε για ένα λεπτό κάποιον τον οποίο θα πρέπει να φιλοφρονήσετε.
Ο Πρόεδρος Σμιθ είπε ότι «η καλοσύνη είναι η δύναμη που μας έχει δώσει ο Θεός να ξεκλειδώνουμε τις σκληρές καρδιές» (σελίδα 253). Ποιες ιστορίες μπορείτε να σκεφθείτε από τις γραφές που επεξηγούν αυτήν την αρχή; (Για κάποια παραδείγματα, βλέπε Κατά Ματθαίον 9:10–13, Άλμα 20:1–27.)
Επανεξετάστε την ιστορία για τη μητέρα που επισκέφθηκε τον υιό της στο νοσοκομείο (σελίδες 254–56). Όταν παραστρατίσει ένα παιδί, γιατί είναι δύσκολο ενίοτε να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε η μητέρα στην ιστορία; Κατόπιν προσευχής, συλλογισθείτε πώς το πνεύμα καλοσύνης και υπομονής θα μπορούσε να βελτιώσει τη σχέση σας με μέλη της οικογενείας.

Σχετιζόμενες γραφές: Παροιμίες 15:1, Κατά Ματθαίον 18:15, Κατά Ιωάννην 8:2–11, Προς Εφεσίους 4:29–32, Νεφί Γ΄ 12:22–24, Διδαχή και Διαθήκες 121:41–46

Βοήθεια διδασκαλίας: Οι συζητήσεις σε μικρές ομάδες «δίδουν την ευκαιρία σε μεγάλο αριθμό ατόμων να συμμετάσχουν στο μάθημα. Άτομα που είναι συνήθως διστακτικά να συμμετάσχουν, θα μπορούσαν να αναφέρουν σε μικρές ομάδες ιδέες που δεν θα εξέφραζαν μπροστά σε ολόκληρη την ομάδα» (Teaching, No Greater Call, 161).

«Ήσυχα, ο παππούς ετοίμασε λίγη λεμονάδα και αφού έβαλε κάποια ποτήρια και μία κανάτα σε έναν δίσκο, τα πήγε στους άνδρες που εργάζονταν σκληρά».

«Ζήστε κατά τέτοιον τρόπο, με αγάπη και καλοσύνη, ώστε η ειρήνη, η προσευχή και η ευχαριστία να είναι στο σπίτι σας».