Και ένα μικρό παιδί θα τα οδηγεί
Από τον Πρόεδρο Μπόιντ Πάκερ
Πρόεδρο της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Οι σύζυγοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι η πρώτη κλήση τους --από την οποία δεν θα απαλλαγούν ποτέ-- είναι αυτή τού ενός προς τον άλλο και μετά προς τα παιδιά τους
Πριν από χρόνια, μια κρύα νύχτα σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό στην Ιαπωνία, άκουσα ένα χτύπημα στο παράθυρο στο βαγόνι ύπνου που ήμουν. Ένα αγόρι που έτρεμε από το κρύο στεκόταν εκεί, με ένα κουρελιασμένο πουκάμισο και ένα βρόμικο κουρέλι δεμένο γύρω από το πρησμένο σαγόνι του. Το κεφάλι του ήταν γεμάτο ψώρα. Κρατούσε ένα σκουριασμένο τενεκεδάκι και ένα κουτάλι, σύμβολο επαίτη ορφανού. Προσπαθώντας να ανοίξω την πόρτα για να τού δώσω χρήματα, το τρένο ξεκίνησε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πεινασμένο μικρό αγόρι που έμεινε να στέκει στο κρύο, κρατώντας ένα άδειο τενεκεδάκι. Ούτε μπορώ να ξεχάσω πόσο αβοήθητος αισθάνθηκα καθώς το τρένο ξεκίνησε αργά, αφήνοντάς τον να στέκει στην πλατφόρμα.
Μερικά χρόνια αργότερα, στο Κούσκο, μια πόλη ψηλά στις Άνδεις στο Περού, ο Πρεσβύτερος Α. Θιοντόρ Τατλ κι εγώ είχαμε μια συγκέντρωση μετάληψης σε μια μακρόστενη αίθουσα που έβγαζε στον δρόμο. Ήταν βράδυ και ενώ μιλούσε ο Πρεσβύτερος Τατλ, ένα μικρό αγόρι, ίσως έξι ετών, φάνηκε στην πόρτα. Φορούσε ένα κουρελιασμένο πουκάμισο μόνο, που έφτανε μέχρι τα γόνατά του.
Στα αριστερά μας ήταν ένα μικρό τραπέζι με ένα δίσκο με ψωμί για τη μετάληψη. Το πεινασμένο ορφανό τού δρόμου, είδε το ψωμί και προχώρησε σιγά, τοίχο-τοίχο, προς τα κει. Είχε σχεδόν φτάσει στο τραπέζι, όταν το είδε μια γυναίκα στον διάδρομο. Με ένα αυστηρό κούνημα τού κεφαλιού της, το έδιωξε, να χαθεί στη νύχτα. Βόγκηξα μέσα μου.
Αργότερα, το μικρό αγόρι επέστρεψε. Γλίστρησε τοίχο-τοίχο, κοιτάζοντας από το ψωμί ώς εμένα. Όταν βρέθηκε στο σημείο όπου θα το ξανάβλεπε η γυναίκα, άνοιξα τα χέρια μου και ήρθε τρέχοντας προς εμένα. Τον κράτησα στα γόνατά μου.
Μετά, σαν συμβολισμό, τον έβαλα στην καρέκλα τού Πρεσβύτερου Τατλ. Μετά την τελική προσευχή, το πεινασμένο αγοράκι χάθηκε τρέχοντας μέσα στη νύχτα.
Όταν γύρισα σπίτι, μίλησα στον Πρόεδρο Σπένσερ Κίμπαλ για την εμπειρία μου. Συγκινήθηκε βαθιά και μου είπε: «Κρατούσες ένα ολόκληρο έθνος στα γόνατά σου». Μου είπε περισσότερες από μία φορές: «Αυτή η εμπειρία έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από όσο έχεις καταλάβει».
Έχοντας επισκεφθεί τις χώρες τής Λατινικής Αμερικής 100 φορές σχεδόν, αναζητούσα εκείνο το μικρό αγόρι στα πρόσωπα των ανθρώπων. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε ο Πρόεδρος Κίμπαλ.
Συνάντησα άλλο ένα αγόρι που έτρεμε από το κρύο, στους δρόμους τής Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Ήταν αργά το βράδυ, άλλη μια κρύα ημέρα τού χειμώνα. Φεύγαμε από ένα χριστουγεννιάτικο δείπνο σε κάποιο ξενοδοχείο. Στο δρόμο ήταν έξι ή οκτώ αγόρια που έκαναν φασαρία. Όλα τους θα έπρεπε να βρίσκονταν στο σπίτι με τόσο κρύο.
Ένα αγόρι δεν είχε παλτό. Περπατούσε χοροπηδώντας γρήγορα, για να διώξει το κρύο. Χάθηκε σε κάποιον παράδρομο, αναμφίβολα σε κάποιο μικρό, πάμπτωχο διαμέρισμα και ένα κρεβάτι που δεν θα είχε αρκετά σκεπάσματα για να τον ζεστάνει.
Το βράδυ, όταν τραβώ τα σκεπάσματα επάνω μου, προσεύχομαι για εκείνους που δεν έχουν ένα ζεστό κρεβάτι.
Ήμουν τοποθετημένος στην Οζάκα, στην Ιαπωνία, όταν τέλειωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η πόλη ήταν όλο χαλάσματα και οι δρόμοι σπαρμένοι με κομμάτια από δομικά υλικά, συντρίμμια και κρατήρες από βόμβες. Μολονότι τα περισσότερα δέντρα είχαν ανατιναχτεί, κάποια λίγα έστεκαν όρθια με θρυμματισμένα κλαδιά και κορμούς και είχαν το κουράγιο να ξεπροβάλλουν μερικά κλαδάκια με φύλλα.
Ένα μικροσκοπικό κορίτσι με κουρελιασμένο, πολύχρωμο κιμονό, μάζευε βιαστικά κίτρινα φύλλα από σφεντάμι για να φτιάξει ένα μπουκέτο. Το παιδάκι έδειχνε ανύποπτο για την ερήμωση που το περιτριγύριζε καθώς μάζευε ψάχνοντας μέσα στα χαλάσματα για να προσθέσει νέα φύλλα στη συλλογή της. Είχε βρει τη μοναδική ομορφιά που είχε απομείνει στον κόσμο της. Ίσως θα έπρεπε να πω ότι εκείνηήταν το όμορφο κομμάτι στον κόσμο της. Το να την σκέφτομαι, αυξάνει κατά κάποιο τρόπο την πίστη μου. Η ελπίδα ήταν ενσωματωμένη στο παιδί.
Ο Μόρμον δίδαξε ότι «με το Χριστό… τα παιδιά ζουν»1 και δεν χρειάζεται να μετανοήσουν.
Στο γύρισμα τού προηγούμενου αιώνα, δύο ιεραπόστολοι μοχθούσαν στα βουνά των νότιων Ηνωμένων Πολιτειών. Μια μέρα, από μια λοφοκορυφή, είδαν κόσμο να συγκεντρώνεται σε ένα ξέφωτο κάτω και μακριά. Οι ιεραπόστολοι δεν είχαν συχνά πολλούς ανθρώπους στους οποίους να κηρύξουν, έτσι κατέβηκαν ώς το ξέφωτο.
Ένα μικρό αγόρι είχε πνιγεί και θα γινόταν η κηδεία. Οι γονείς του είχαν φωνάξει τον ιερέα «να πει τα λόγια» για τον γιο τους. Οι ιεραπόστολοι στάθηκαν πίσω καθώς ο περιοδεύων ιερέας στάθηκε απέναντι στον θλιμμένο πατέρα και στη μητέρα και άρχισε το κήρυγμά του. Αν οι γονείς περίμεναν παρηγοριά από αυτόν τον άνδρα με το ράσο, θα απογοητεύονταν.
Τους μάλωσε αυστηρά γιατί δεν είχαν βαπτίσει το μικρό αγόρι. Το είχαν αναβάλλει για τον ένα ή τον άλλο λόγο και τώρα ήταν πολύ αργά. Τους είπε κοφτά ότι το αγοράκι τους είχε πάει στην κόλαση. Δικό τους ήταν το λάθος. Ήταν υπαίτιοι για το ατέλειωτο μαρτύριό του.
Όταν τελείωσε το κήρυγμα και σκέπασαν τον τάφο, οι πρεσβύτεροι πλησίασαν τους πενθούντες γονείς. «Είμαστε υπηρέτες τού Κυρίου», είπαν στη μητέρα, «και ήρθαμε με ένα μήνυμα για σας». Καθώς οι γονείς άκουγαν με λυγμούς, οι δύο πρεσβύτεροι διάβασαν από τις αποκαλύψεις και έδωσαν τη μαρτυρία τους για την αποκατάσταση των κλειδιών για τη λύτρωση τόσο των ζώντων, όσο και των νεκρών.
Νιώθω κάποια συμπόνια γι’ αυτόν τον κήρυκα. Έκανε το καλύτερο που μπορούσε, με το φως και τη γνώση που διέθετε. Όμως θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα. Υπάρχει η πληρότητα τού Ευαγγελίου.
Οι πρεσβύτεροι ήρθαν ως παρηγορητές, δάσκαλοι, ως υπηρέτες τού Κυρίου, ως εξουσιοδοτημένοι διάκονοι τού Ευαγγελίου τού Ιησού Χριστού.
Αυτά τα παιδιά για τα οποία μίλησα, αντιπροσωπεύουν όλα τα παιδιά τού Επουράνιου Πατέρα μας. «Κληρονομιά από τον Κύριο είναι τα παιδιά‧ και …μακάριος ο άνθρωπος που γέμισε τη βελοθήκη του απ’ αυτό»2.
Η δημιουργία ζωής αποτελεί σπουδαία ευθύνη για το παντρεμένο ζευγάρι. Είναι η δοκιμασία τής θνητότητας να είμαστε άξιος και υπεύθυνος γονέας. Ούτε ο άνδρας ούτε η γυναίκα μπορούν μόνοι τους να κάνουν παιδιά. Έχει σχεδιαστεί να έχουν τα παιδιά δύο γονείς -- έναν πατέρα και μία μητέρα. Κανένα άλλο υπόδειγμα ή διαδικασία δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτή εδώ.
Πριν από καιρό, μια γυναίκα μού είπε με δάκρυα στα μάτια ότι ως φοιτήτρια είχε διαπράξει ένα σοβαρό σφάλμα με τον φίλο της. Εκείνος είχε κανονίσει για τη διακοπή κυήσεως. Όταν ήρθε ο καιρός, αποφοίτησαν, παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά. Μου είπε πόσο τη βασάνιζε να κοιτάζει τώρα την οικογένειά της, τα όμορφα παιδιά της, και να βλέπει νοερά τη θέση, άδεια τώρα από την οποία έλειπε εκείνο το παιδί.
Αν αυτό το ζευγάρι κατανοεί και εφαρμόζει την Εξιλέωση, θα ξέρουν ότι οι εμπειρίες εκείνες και ο πόνος που είναι συνδεδεμένος με αυτές, μπορεί να σβηστεί. Κανένας πόνος δε θα διαρκέσει παντοτινά. Δεν είναι εύκολο, όμως η ζωή δεν ήταν ποτέ εύκολη ή δίκαιη. Η μετάνοια και η διαρκής ελπίδα που φέρνει η συγχώρηση, θα κάνουν πάντα την προσπάθεια να αξίζει.
Ένα άλλο νεαρό ζευγάρι, με δάκρυα μού είπε ότι είχαν μόλις επιστρέψει από τον γιατρό που τους είπε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Τα νέα τούς ράγισαν την καρδιά. Εξεπλάγησαν όταν τους είπα ότι ήταν αρκετά τυχεροί. Αναρωτήθηκαν γιατί έλεγα κάτι τέτοιο. Τους είπα ότι η κατάστασή τους ήταν άπειρα καλύτερη από άλλων ζευγαριών που μπορούσαν να γίνουν γονείς, αλλά είχαν απορρίψει και εγωιστικά αποφύγει εκείνη την ευθύνη.
Τους είπα: «Τουλάχιστον θέλετε παιδιά και αυτή η επιθυμία θα υπολογισθεί πολύ υπέρ σας στην επίγεια ζωή σας και πέραν αυτής, επειδή θα παράγει πνευματική και συναισθηματική σταθερότητα. Τελικώς, θα είσθε καλύτερα, επειδή θέλατε παιδιά και δεν μπορούσατε να αποκτήσετε εν συγκρίσει με αυτούς που μπορούσαν, αλλά δεν ήθελαν».
Ωστόσο, άλλοι μένουν ανύπανδροι και, επομένως, άτεκνοι. Κάποιοι, λόγω περιστάσεων ανωτέρας βίας, ανατρέφουν παιδιά ως ανύπαντρες μητέρες ή πατέρες. Αυτές είναι προσωρινές καταστάσεις. Στο αιώνιο σχέδιο των πραγμάτων --όχι πάντοτε στη θνητότητα-- η ενάρετη λαχτάρα και μεγάλη επιθυμία, θα εκπληρωθούν.
«Αν μονάχα σ’ αυτήν τη ζωή ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους»3.
Ο υπέρτατος σκοπός κάθε δραστηριότητας στην Εκκλησία, είναι να δούμε τον σύζυγο, τη σύζυγό του και τα παιδιά τους, ευτυχισμένα, στο σπιτικό, προστατευμένα από τις αρχές και τους νόμους τού Ευαγγελίου, επισφραγισμένα με ασφάλεια στις διαθήκες τής παντοτινής ιεροσύνης. Οι σύζυγοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι η πρώτη κλήση τους --από την οποία δεν θα απαλλαγούν ποτέ-- είναι αυτή τού ενός προς τον άλλο και μετά προς τα παιδιά τους.
Μία από τις μεγάλες ανακαλύψεις τής ιδιότητας τού γονέα είναι ότι μαθαίνουμε πολλά περισσότερα σχετικά με το τι πραγματικά έχει σημασία από τα παιδιά μας, από όσο από τους γονείς μας. Συνειδητοποιούμε την αλήθεια στην προφητεία τού Ησαϊα ότι «ένα μικρό παιδί θα τα οδηγεί»4.
Στην Ιερουσαλήμ, «ο Ιησούς, προσκαλώντας ένα παιδάκι, το έστησε στο μέσον τους,
»και είπε: Σας διαβεβαιώνω, αν δεν επιστρέψετε, και γίνετε σαν τα παιδάκια, δεν θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών.
»Όποιος, λοιπόν, ταπεινώσει τον εαυτό του σαν αυτό το παιδάκι, αυτός είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών»5.
«Ο Ιησούς… είπε: Αφήστε τα παιδάκια και μη τα εμποδίζετε νάρθουν σε μένα‧ επειδή, για τέτοιους είναι η βασιλεία των ουρανών.
»Και αφού έβαλε επάνω τους τα χέρια, αναχώρησε»6.
Διαβάζουμε στο Βιβλίο τού Μόρμον για την επίσκεψη τού Ιησού Χριστού στον Νέο Κόσμο. Θεράπευσε και ευλόγησε τους ανθρώπους και πρόσταξε να φέρουν κοντά Του τα μικρά παιδιά.
Ο Μόρμον καταγράφει: «Έφεραν λοιπόν τα μικρά παιδιά τους και τα άφησαν κάτω στο έδαφος, ολόγυρά του, και ο Ιησούς στεκόταν στη μέση. Και το πλήθος έκανε χώρο ώσπου του τα έφεραν»7.
Κατόπιν, πρόσταξε τους ανθρώπους να γονατίσουν. Με τα παιδιά ολόγυρά Του, ο Σωτήρας γονάτισε και πρόσφερε μια προσευχή στον Πατέρα μας στους Ουρανούς. Μετά την προσευχή, ο Σωτήρας έκλαψε, «και πήρε τα μικρά παιδιά τους, ένα προς ένα, και τα ευλόγησε, και προσευχήθηκε στον Πατέρα γι’ αυτά.
»Και όταν τελείωσε έκλαψε πάλι»8.
Μπορώ να καταλάβω τα συναισθήματα που εξέφρασε ο Σωτήρας προς τα παιδιά. Υπάρχουν πολλά να μάθουμε ακολουθώντας το παράδειγμά Του, το να επιζητά να προσεύχεται, να ευλογεί και να διδάσκει «αυτά τα μικρά»9.
Ήμουν το 10 σε μια οικογένεια με 11 παιδιά. Από όσο γνωρίζω, ούτε ο πατέρας μου ούτε η μητέρα μου υπηρέτησαν σε κάποια εξέχουσα κλήση στην Εκκλησία.
Οι γονείς μας υπηρέτησαν με πίστη στη σημαντικότερη κλήση τους ως γονείς. Ο πατέρας μας ηγείτο τού σπιτικού μας με χρηστότητα, ποτέ με θυμό ή φόβο. Και το δυνατό παράδειγμα τού πατέρα μας είχε μεγαλυνθεί από τη στοργική συμβουλή τής μητέρας μας. Το Ευαγγέλιο είναι μια δυνατή επίδραση στη ζωή τού καθενός από εμάς στην οικογένεια Πάκερ, όπως και για την επόμενη γενιά και την επόμενη γενιά και την επόμενη, από όσο έχουμε δει.
Ελπίζω να κριθώ το ίδιο καλός άνθρωπος, όσο και ο πατέρας μου. Πριν ακούσω εκείνο τον λόγο, «εύγε», από τον Επουράνιο Πατέρα μου, ελπίζω να τον ακούσω πρώτα από τον θνητό πατέρα μου.
Πολλές φορές αναρωτιόμουν γιατί θα έπρεπε εγώ να κληθώ ως Απόστολος και κατόπιν ως Πρόεδρος τής Απαρτίας των Δώδεκα, παρόλο που προερχόμουν από ένα σπιτικό όπου ο πατέρας θα μπορούσε να ονομαστεί ως λιγότερο ενεργός. Δεν είμαι το μοναδικό μέλος των Δώδεκα που τού ταιριάζει αυτή η περιγραφή.
Τελικά, είδα και κατάλαβα ότι ίσως ήταν εξαιτίας αυτού τού λόγου που κλήθηκα. Και μπορούσα να καταλάβω γιατί σε όλα όσα κάνουμε στην Εκκλησία, θα πρέπει να παρέχουμε ως ηγέτες τον τρόπο στους γονείς και τα παιδιά, ώστε να έχουν χρόνο μαζί ως οικογένειες. Οι ηγέτες τής Ιεροσύνης θα πρέπει να είναι προσεκτικοί ώστε η Εκκλησία να γίνει φιλική προς την οικογένεια.
Υπάρχουν πολλά πράγματα σχετικά με το να ζούμε το Ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού που δεν μπορούν να μετρηθούν με αυτό που υπολογίζεται ή υπάρχει σε διαγράμματα αρχείων παρουσίας. Υπερφορτίζουμε τον εαυτό μας με κτήρια και προϋπολογισμούς, με προγράμματα και διαδικασίες. Κάνοντας αυτό, είναι πιθανόν να παραβλέψουμε το ίδιο το πνεύμα τού Ευαγγελίου τού Ιησού Χριστού.
Πολύ συχνά έρχεται κάποιος σε μένα και λέει: «Πρόεδρε Πάκερ, δεν θα ήταν καλό, αν… ;»
Συνήθως, τους σταματώ και λέω όχι, διότι υποψιάζομαι ότι η συνέχεια θα αφορά σε κάποια καινούργια δραστηριότητα ή πρόγραμμα που θα προσθέσει ένα φορτίο χρόνου και χρημάτων στην οικογένεια.
Ο χρόνος στην οικογένεια είναι ιερός χρόνος και πρέπει να προστατεύεται και να είναι σεβαστός. Παροτρύνουμε τα μέλη μας να δείξουν αφοσίωση στις οικογένειές τους.
Τον πρώτο καιρό που παντρευτήκαμε, η σύζυγός μου κι εγώ, αποφασίσαμε ότι θα αποδεχόμασταν τα παιδιά που θα γεννιόνταν σε εμάς, με την ευθύνη να φροντίσουμε για τη γέννηση και το μεγάλωμά τους. Όταν ήρθε ο καιρός, δημιούργησαν τις δικές τους οικογένειες.
Δύο φορές στον γάμο μας, κατά τις γεννήσεις των δύο από τα μικρά αγόρια μας, είχαμε έναν γιατρό να λέει: «Δεν νομίζω ότι θα το κρατήσετε αυτό».
Και τις δύο φορές η απάντηση από εμάς ήταν πως θα δίναμε τη ζωή μας, αν ο μικροσκοπικός γιος μας κατάφερνε να επιβιώσει. Κατά τη διάρκεια εκείνης τής προσφοράς, καταλάβαμε ότι αυτή η ίδια αφοσίωση είναι παρόμοια με αυτό που αισθάνεται ο Επουράνιος Πατέρας για τον καθέναν μας. Τι ουράνια σκέψη!
Τώρα, στο ηλιοβασίλεμα τής ζωής μας, η αδελφή Πάκερ κι εγώ καταλαβαίνουμε και καταθέτουμε μαρτυρία ότι οι οικογένειές μας μπορούν να είναι παντοτινές. Καθώς υπακούμε στις εντολές και ζούμε πλήρως το Ευαγγέλιο, θα είμαστε προστατευμένοι και ευλογημένοι. Με τα παιδιά και τα εγγόνια μας και με τα δισέγγονά μας, προσευχή μας είναι ώστε ο κάθε ένας στην οικογένειά μας που μεγαλώνει να έχει εκείνη την ίδια αφοσίωση προς αυτά τα πολύτιμα μικρά παιδιά.
Πατέρες και μητέρες, την επόμενη φορά που θα λικνίσετε στην αγκαλιά σας ένα νεογέννητο, μπορείτε να έχετε μια εσώτερη ενόραση των μυστηρίων και τού σκοπού τής ζωής. Θα καταλάβετε καλύτερα γιατί η Εκκλησία είναι αυτό που είναι και γιατί η οικογένεια είναι η βασική οργάνωση για τον παρόντα καιρό και όλη την αιωνιότητα. Καταθέτω μαρτυρία ότι το Ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού είναι αληθινό, ότι το σχέδιο λύτρωσης, το οποίο έχει αποκληθεί σχέδιο ευδαιμονίας, είναι ένα σχέδιο για τις οικογένειες. Προσεύχομαι στον Κύριο ώστε οι οικογένειες τής Εκκλησίας να ευλογηθούν, γονείς και παιδιά, ώστε να κυλήσει αυτό το έργο όπως προορίζει ο Πατέρας. Καταθέτω αυτήν τη μαρτυρία στο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.