Ειδικά μαθήματα
Από τον Πρεσβύτερο Ρόναλντ Ράσμπαντ
Τής Προεδρίας των Εβδομήκοντα
Είναι η ελπίδα και η προσευχή μου να συνεχίσουμε να φέρουμε ευγενώς τα βάρη μας και να προσεγγίζουμε αυτούς ανάμεσά μας που υποφέρουν.
Τους τελευταίους 20 μήνες, η οικογένειά μας έχει ευλογηθεί με το προνόμιο να έχει ένα πολύ ειδικό μωρό.
Ο μικρός Πάξτον, ο εγγονός μας, γεννήθηκε με μία πάρα πολύ σπάνια ανωμαλία στα χρωμοσώματά του, μία γενετική διαταραχή που τον χαρακτηρίζει, στην κυριολεξία, ως ένα σε εκατοντάδες εκατομμύρια. Για την κόρη μας και τον σύζυγό της, ένα αχαρτογράφητο ταξίδι, που μετέβαλλε τη ζωή τους άρχισε, όταν γεννήθηκε ο Πάξτον. Αυτή η εμπειρία έχει γίνει μία δύσκολη δοκιμασία για τη μάθηση ειδικών μαθημάτων σχετικά με το μέλλον τους στην αιωνιότητα.
Ο αγαπητός Πρεσβύτερος Ράσελ Νέλσον, ο οποίος μόλις μας μίλησε, δίδαξε:
«Για άγνωστους συνήθως λόγους, ορισμένοι άνθρωποι γεννώνται με σωματικούς περιορισμούς. Συγκεκριμένα μέρη τού σώματος μπορεί να είναι αφύσικα. Βιολογικά συστήματα μπορεί να μη λειτουργούν ορθώς. Και όλο μας το σώμα υπόκειται σε ασθένειες και τον θάνατο. Μολοντούτο, το δώρο τού υλικού σώματος είναι ανεκτίμητο…
«Δεν απαιτείται τέλειο σώμα, για να επιτευχθεί ο ουράνιος προορισμός. Στην πραγματικότητα, ορισμένα εκ των πιο γλυκών πνευμάτων φιλοξενούνται σε ευπαθή σώματα…
»Τελικώς, θα έλθει ο καιρός, όπου κάθε ‘πνεύμα και… σώμα θα ξαναενωθούν πάλι στην τέλειά τους μορφή. Και το μέλος και η άρθρωση θα αποκατασταθούν στο κανονικό τους πλαίσιο’ (Άλμα 11:43). Τότε, χάριν τής εξιλεώσεως τού Ιησού Χριστού, μπορούμε να τελειοποιηθούμε σε Αυτόν»1.
Προς όλους εσάς που έχετε δυσκολίες, ανησυχίες, απογοητεύσεις ή ψυχικά άλγη με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, να ξέρετε το εξής: με απέραντη αγάπη και παντοτινή συμπόνια, ο Θεός, ο Επουράνιος Πατέρας μας αγαπά το βασανισμένο σας πρόσωπο και αγαπά εσάς!
Ορισμένοι ενδεχομένως να ρωτήσουν, όταν αντιμετωπίσουν τέτοια δεινά, πώς θα μπορούσε ο Παντοδύναμος Θεός να επιτρέψει να συμβεί αυτό. Και μετά αυτή η φαινομενικώς αναπόφευκτη ερώτηση: Γιατί μού συνέβη αυτό; Γιατί πρέπει να βιώσουμε ασθένειες και γεγονότα που καθιστούν ανάπηρα ή καλούν στο σπίτι νωρίς πολύτιμα μέλη τής οικογένειας ή επεκτείνουν τα χρόνια τού πόνου τους; Γιατί τα ψυχικά άλγη;
Εκείνες τις στιγμές μπορούμε να στραφούμε στο μέγα σχέδιο τής ευδαιμονίας, το οποίο κατήρτισε ο Επουράνιος Πατέρας μας. Αυτό το σχέδιο, όταν παρουσιάσθηκε στην προγήινη ζωή, μας παρακίνησε όλους να φωνάξουμε από χαρά2. Για να το θέσω απλά, αυτή η ζωή είναι η εκπαίδευση για την αιώνια υπερύψωση και αυτή η διαδικασία σημαίνει δοκιμές και δοκιμασίες. Πάντοτε έτσι ήταν και κανείς δεν γλιτώνει.
Το να εμπιστευόμαστε το θέλημα τού Θεού αποτελεί ζωτικό μέρος τής θνητότητός μας. Με πίστη σε Εκείνον, λαμβάνουμε τη δύναμη από την εξιλέωση τού Χριστού στιγμές κατά τις οποίες οι ερωτήσεις αφθονούν και οι απαντήσεις είναι λιγοστές.
Ύστερα από την ανάστασή Του, όταν επισκέφθηκε την αμερικανική ήπειρο, ο Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός, προσέγγισε τους πάντες με αυτήν την πρόσκληση:
«Έχετε ασθενείς ανάμεσά σας; Φέρτε τους εδώ. Έχετε τίποτα κουτσούς ή τυφλούς ή χωλούς ή ανάπηρους ή λεπρούς ή σακάτηδες ή κουφούς ή που να είναι βασανισμένοι με οποιονδήποτε τρόπο; Φέρτε τους εδώ και εγώ θα τους θεραπεύσω, γιατί αισθάνομαι συμπόνια για σας. Τα σπλάχνα μου είναι γεμάτα ευσπλαχνία…
»Και έγινε ώστε όταν τους μίλησε έτσι, όλο το πλήθος, μεμιάς, προχώρησαν εμπρός με τους αρρώστους τους και τους βασανισμένους τους, και τους κουτσούς τους, και τους τυφλούς τους, και με τους μουγκούς τους, και με όλους όσοι ήταν βασανισμένοι κατά οποιονδήποτε τρόπο. Και τους θεράπευσε, κάθε έναν, καθώς τους έφερναν εμπρός του»3.
Μεγάλη δύναμη υπάρχει στα λόγια «όλο το πλήθος… προχώρησαν εμπρός» -- όλο[ι], αδελφοί και αδελφές. Όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Και μετά η φράση: «όσοι ήταν βασανισμένοι κατά οποιονδήποτε τρόπο». Όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε αυτήν τη φράση, έτσι δεν είναι;
Λίγο μετά τη γέννηση τού πολύτιμου Πάξτον, ξέραμε ότι ο Επουράνιος Πατέρας θα μας ευλογούσε και θα μας δίδασκε ειδικά μαθήματα. Καθώς εγώ και ο πατέρας του βάλαμε τα δάκτυλά μας επάνω στο μικροσκοπικό κεφάλι του κατά την πρώτη από τις πολλές ευλογίες τής ιεροσύνης, τα λόγια ήλθαν στον νου μου από το ένατο κεφάλαιο τού Ιωάννη: «για να φανερωθούν τα έργα τού Θεού σ’ αυτόν»4.
Τα έργα τού Θεού φανερώνονται ασφαλώς μέσω τού Πάξτον.
Μαθαίνουμε υπομονή, πίστη και ευγνωμοσύνη μέσω τού βάλσαμου τής υπηρεσίας, ατελείωτες ώρες έντονων συναισθημάτων, δάκρυα συμπόνιας και προσευχές και εκφράσεις αγάπης για αγαπημένα πρόσωπα σε ανάγκη, ιδιαιτέρως για τον Πάξτον και τους γονείς του.
Ο Πρόεδρος Τζέιμς Φάουστ, ο πρόεδρος πασσάλου τής παιδικής μου ηλικίας, είπε: «Έχω μεγάλη εκτίμηση για τους στοργικούς αυτούς γονείς, οι οποίοι στωικά υπομένουν και υπερνικούν την αγωνία και τη συντριβή τους για ένα παιδί το οποίο γεννήθηκε με μια σοβαρή νοητική ή σωματική αδυναμία ή την ανέπτυξε. Αυτή η αγωνία συχνά εξακολουθεί κάθε ημέρα, χωρίς ανακούφιση, κατά τη διάρκεια τής ζωής τού γονέα ή τού παιδιού. Όχι σπάνια, απαιτείται από τους γονείς να προσφέρουν υπεράνθρωπες φροντίδες ανατροφής που ποτέ δεν σταματούν, ημέρα και νύκτα. Υπάρχουν πολλές μητέρες που έχουν κοπιάσει τόσο σωματικώς όσο και συναισθηματικώς για πολλά χρόνια, προσφέροντας παρηγοριά και ανακουφίζοντας από τα δεινά το ειδικό παιδί τους»5.
Όπως περιγράφεται στο Μωσία, έχουμε υπάρξει μάρτυρες τής αγνής αγάπης που εδόθη στην οικογένεια τού Πάξτον, η οποία αγάπη είναι διαθέσιμη σε όλους: «Και τότε έγινε ώστε τα βάσανα που είχαν πέσει επάνω στον Άλμα και τους αδελφούς του ελάφρωσαν. Μάλιστα, ο Κύριος πράγματι τους δυνάμωσε ώστε μπορούσαν να σηκώνουν τα βάσανά τους με ευκολία, και υπάκουαν πρόσχαρα και με υπομονή σε κάθε θέλημα του Κυρίου»6.
Μία νύκτα, κατά τις πρώτες ημέρες ζωής τού Πάξτον, ήμαστε στην εντατική μονάδα νεογνών τού υπέροχου Primary Children’s Medical Center [Ιατρικό Κέντρο Παίδων Προκαταρκτικής] στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ τής Γιούτα, θαυμάζοντας την αφοσιωμένη, αδιάσπαστη προσοχή που έδιδαν οι ιατροί, οι νοσοκόμες και οι νοσηλευτές. Ρώτησα την κόρη μου πώς θα πληρώναμε γι’ αυτό και μάντεψα ποιο θα ήταν το κόστος. Ένας ιατρός, ο οποίος στεκόταν κοντά, υπέδειξε ότι είχα κάνει «πολύ χαμηλό υπολογισμό» και ότι η φροντίδα τού μικρού Πάξτον θα κόστιζε σημαντικώς περισσότερα απ’ όσα είχα υπολογίσει. Μάθαμε ότι μεγάλο μέρος των εξόδων για τη φροντίδα που τού παρασχέθηκε σε αυτό το νοσοκομείο καλύφθηκε από τις γενναιόδωρες δωρεές χρόνου και τις συνεισφορές σε χρήμα άλλων. Τα λόγια του με έκαναν να νιώσω ταπεινοφροσύνη καθώς σκέφθηκα την αξία αυτής της μικρής ψυχής για αυτούς οι οποίοι τον πρόσεχαν τόσο προσεκτικά.
Θυμήθηκα μία οικεία ιεραποστολική γραφή που απέκτησε καινούργιο νόημα: «Να θυμάστε, η αξία των ψυχών είναι μεγάλη στα μάτια του Θεού» 7.
Έκλαιγα καθώς συλλογιζόμουν την απεριόριστη αγάπη που έχει για τον καθέναν από εμάς ο Επουράνιος Πατέρας μας και ο Αγαπημένος Του Υιός, Ιησούς Χριστός, ενώ μάθαινα με δυνατό τρόπο ποια είναι αξία μιας ψυχής για τον Θεό τόσο σωματικώς όσο και πνευματικώς.
Η οικογένεια τού Πάξτον έμαθε ότι περιβάλλονται από αναρίθμητους επουράνιους και επίγειους αγγέλους που παραστέκονται. Ορισμένοι έχουν φθάσει ήσυχα, όταν τους χρειάζονταν και μετά σιωπηλώς ανεχώρησαν. Άλλοι ήσαν στην πόρτα με φαγητό, έκαναν το πλύσιμο των ρούχων, μετέφεραν τα αδέλφια τού Πάξτον, τηλεφωνούσαν για να δώσουν ενθάρρυνση και ειδικώς προσεύχονται για τον Πάξτον. Συνεπώς μάθαμε ένα άλλο ειδικό μάθημα: Αν βρεις κάποιους που πνίγονται, θα ρωτήσεις αν χρειάζονται βοήθεια -- ή θα ήταν καλύτερα απλώς να πηδήξεις και να τους σώσεις από τα ολοένα και πιο βαθιά νερά; Η προσφορά, αν και γίνεται με καλή πρόθεση και συχνά δίδεται: «Ενημέρωσέ με, αν μπορώ να βοηθήσω», δεν αποτελεί βοήθεια.
Συνεχίζουμε να μαθαίνουμε τη σημαντική αξία να είμαστε καλώς πληροφορημένοι και να ενδιαφερόμαστε για τη ζωή των γύρω μας, μαθαίνοντας όχι μόνον τη σημασία να δίδουμε βοήθεια, αλλά επίσης τη συγκλονιστική χαρά που προέρχεται από την παροχή βοηθείας προς τους άλλους.
Ο αγαπητός Πρόεδρος Τόμας Μόνσον, ο οποίος είναι ένα τέτοιο θαυμάσιο παράδειγμα ως προς το να ανυψώνει τον δυναστευόμενο, είπε: «Ο Θεός να ευλογεί όλους όσοι πασχίζουν να είναι ο φύλακας τού αδελφού τους, οι οποίοι δίδουν, για να παράσχουν ανακούφιση από τα δεινά, οι οποίοι πασχίζουν με όλο το καλό μέσα τους να κάνουν έναν καλύτερο κόσμο. Έχετε προσέξει ότι τέτοια άτομα έχουν πιο αστραφτερό χαμόγελο; Τα βήματά τους είναι πιο βέβαια. Έχουν μιαν αύρα γύρω τους ευχαριστήσεως και ικανοποιήσεως… διότι κάποιος δεν μπορεί να συμμετάσχει στην παροχή βοηθείας προς τους άλλους χωρίς να βιώνει ο ίδιος μία πλούσια ευλογία»8.
Μολονότι θα αντιμετωπίσουμε δοκιμασίες, δυσχέρειες, αναπηρίες, ψυχικά άλγη και κάθε είδους βάσανα, ο στοργικός Σωτήρας, αυτός που μας νοιάζεται, θα είναι πάντοτε εκεί για εμάς. Έχει υποσχεθεί:
«Δεν θα σας αφήσω ορφανούς· έρχομαι σε σας…
»Ειρήνη τη δική μου σας δίνω‧ όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει»9.
Πόσο ευγνώμονες είμαστε στον Πατέρα μας στους Ουρανούς για τον πρωταθλητή μας τον Πάξτον. Μέσω αυτού ο Κύριος φανέρωσε τα έργα Του και εξακολουθεί να μας διδάσκει αυτά τα πολύτιμα, ιερά και ειδικά μαθήματα.
Θα ήθελα να κλείσω με τα λόγια ενός αγαπημένου ύμνου:
Έχουμε στρατευθεί μέχρι να τελειώσει η διαμάχη.
Είμαστε ευτυχείς! Είμαστε ευτυχείς!
Στρατιώτες στον στρατό, υπάρχει ένα λαμπρό στέμμα που μας επιφυλάσσεται.
Θα κερδίσουμε και θα το φορέσουμε σύντομα10.
Αδελφοί και αδελφές, είναι η ελπίδα και η προσευχή μου να συνεχίσουμε να φέρουμε ευγενώς τα βάρη μας και να προσεγγίζουμε αυτούς ανάμεσά μας που υποφέρουν και έχουν ανάγκη να υψωθούν και να ενθαρρυνθούν. Είθε ο καθένας να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες Του και να ανανεώσει τη δέσμευσή του στον Πατέρα μας στους Ουρανούς για ταπεινή υπηρέτηση προς τα τέκνα Του. Στο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.