Το γιατί τής υπηρετήσεως τής ιεροσύνης
Από τον Πρόεδρο Ντίτερ Ούχτντορφ
Δεύτερο Σύμβουλο στην Πρώτη Προεδρία
Το να καταλάβουμε το γιατί τού Ευαγγελίου και το γιατί τής ιεροσύνης θα μας βοηθήσει να δούμε τον ουράνιο σκοπό όλων αυτών.
Αγαπώ αυτήν την υπέροχη ευκαιρία να συναντηθώ με τους αδελφούς τής ιεροσύνης και αγαλλιώ μαζί σας στο θαύμα και την ομορφιά τού Ευαγγελίου τού Ιησού Χριστού. Σας επαινώ για την πίστη σας, τα καλά έργα σας και την ακατάλυτη χρηστότητά σας.
Έχουμε έναν κοινό δεσμό στο ότι όλοι έχουμε λάβει την χειροτόνηση στην ιεροσύνη τού Θεού από αυτούς στους οποίους έχει εμπιστευθεί η αγία εξουσία τής ιεροσύνης και η δύναμή της. Αυτή δεν είναι μικρή ευλογία. Είναι μία ιερά ευθύνη.
Η δύναμη τού γιατί
Σκεπτόμουν προσφάτως δύο σημαντικές κλήσεις που έλαβα ως φέρων την ιεροσύνη στην Εκκλησία.
Η πρώτη από αυτές τις κλήσεις ήλθε, όταν ήμουν διάκονος. Παρευρέθην μαζί με την οικογένειά μου στον κλάδο τής Εκκλησίας στην Φρανκφούρτη τής Γερμανίας. Ευλογηθήκαμε με πολλούς υπέροχους ανθρώπους στον μικρό μας κλάδο. Ένας ήταν ο πρόεδρος κλάδου μας, ο αδελφός Λάντσουλτς. Τον θαύμαζα πολύ, μολονότι πάντοτε φαινόταν να είναι αρκετά σοβαρός, πολύ επίσημος και τις περισσότερες φορές ντυμένος με σκούρο κοστούμι. Θυμάμαι ως νέος άνδρας να αστειεύομαι με τους φίλους μου για το πόσο απηρχαιωμένος φαινόταν ο πρόεδρος τού κλάδου μας.
Με κάνει να γελώ, όταν το σκέπτομαι τώρα αυτό, επειδή είναι πολύ πιθανόν να με βλέπουν οι νέοι τής Εκκλησίας τού σήμερα με παρόμοιο τρόπο.
Μία Κυριακή, ο Πρόεδρος Λάντσουλτς με ερώτησε αν θα μπορούσε να μου μιλήσει. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Τι έκανα λάθος;» Το μυαλό μου έτρεξε στα πολλά πράγματα που ίσως είχα κάνει τα οποία θα μπορούσαν να εμπνεύσουν αυτήν την κουβέντα μεταξύ τού προέδρου κλάδου και τού διακόνου.
Ο Πρόεδρος Λάντσουλτς με προσκάλεσε σε μία μικρή αίθουσα --η κυρίως εκκλησία μας δεν είχε γραφείο για τον πρόεδρο κλάδου-- και εκεί μου απηύθυνε μία κλήση να υπηρετήσω ως πρόεδρος απαρτίας διακόνων.
«Αυτή είναι μια σημαντική θέση», είπε και κατόπιν πήρε τον χρόνο του και περιέγραψε το γιατί. Εξήγησε τι ανέμενε από εμένα εκείνος και ο Κύριος και πώς θα μπορούσα να λάβω βοήθεια.
Δεν θυμάμαι πολλά απ’ όσα είπε, αλλά θυμάμαι καλά πώς αισθάνθηκα. Ένα ιερό, θείο Πνεύμα γέμισε την καρδιά μου καθώς μιλούσε. Μπορούσα να αισθανθώ ότι αυτή ήταν η Εκκλησία τού Σωτήρος. Και αισθάνθηκα ότι η κλήση που μου είχε απευθύνει ήταν εμπνευσμένη από το Άγιο Πνεύμα. Θυμάμαι που έβγαινα έξω από τη μικρή αίθουσα και αισθανόμουν κάπως πιο ψηλός απ’ ό,τι πριν.
Είναι σχεδόν 60 χρόνια από εκείνη την ημέρα και ακόμη κρατώ σαν θησαυρό αυτά τα συναισθήματα εμπιστοσύνης και αγάπης.
Καθώς αναπολούσα αυτήν την εμπειρία, προσπάθησα να θυμηθώ πόσοι διάκονοι ήσαν στον κλάδο μας τότε. Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, πιστεύω ότι υπήρχαν δύο. Εντούτοις, αυτό είναι ίσως μία τεράστια υπερβολή.
Αλλά αληθινά, αυτό δεν είχε σημασία είτε υπήρχε ένας διάκονος είτε δώδεκα. Ένιωθα τιμή και ήθελα να υπηρετήσω στο μέγιστο των ικανοτήτων μου και να μην απογοητεύσω ούτε τον πρόεδρο κλάδου μου ούτε τον Κύριο.
Τώρα συνειδητοποιώ ότι ο πρόεδρος κλάδου θα μπορούσε να είχε επιτελέσει την πράξη χωρίς να δώσει σημασία, όταν με κάλεσε σε αυτήν τη θέση. Θα μπορούσε απλώς να μου πει στον διάδρομο ή κατά τη διάρκεια τής συγκεντρώσεως ιεροσύνης ότι ήμουν ο νέος πρόεδρος απαρτίας διακόνων.
Αντ’ αυτού, αφιέρωσε χρόνο με εμένα και με βοήθησε να καταλάβω όχι μόνον το απαιτούμενο τής αναθέσεώς μου και τη νέα μου ευθύνη, αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό, το γιατί.
Αυτό ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Το θέμα αυτής της ιστορίας δεν είναι απλώς να περιγράψω πώς να δίδουμε κλήσεις στην Εκκλησία (αν και αυτό ήταν ένα υπέροχο μάθημα για εμένα τού ορθού τρόπου να το κάνουμε). Αυτό είναι ένα παράδειγμα αναφορικώς προς την κινητήριο δύναμη τής ηγεσίας τής ιεροσύνης που αφυπνίζει το πνεύμα και εμπνέει την ενέργεια.
Χρειάζεται να θυμόμαστε διαρκώς τους αιώνιους λόγους πίσω από τα πράγματα που έχουμε προσταχθεί να κάνουμε. Οι βασικές αρχές τού Ευαγγελίου χρειάζεται να είναι ενσωματωμένες στη ζωή μας, ακόμη και αν σημαίνει να τις μάθουμε ξανά και ξανά. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η διαδικασία θα πρέπει να είναι ρουτίνα ή βαρετή. Αντιθέτως, όταν διδάσκουμε τις θεμελιώδεις αρχές στο σπίτι μας ή στην εκκλησία, ας φέρνουν φως, θέρμη και αγαλλίαση στην καρδιά όσων διδάσκουμε η φλόγα τού ενθουσιασμού για το Ευαγγέλιο και η φωτιά τής μαρτυρίας.
Από τον νεότερο χειροτονημένο διάκονο ώς τον αρχαιότερο αρχιερέα, όλοι έχουμε καταλόγους των απαιτούμενων που θα μπορούσαμε και θα πρέπει να κάνουμε στις ευθύνες μας τής ιεροσύνης. Το απαιτούμενο είναι σημαντικό και πρέπει να φροντίσουμε γι’ αυτό. Όμως, στο γιατί τής υπηρετήσεως στην ιεροσύνη ανακαλύπτουμε τη φωτιά, το πάθος και τη δύναμη τής ιεροσύνης.
Το απαιτούμενο τής υπηρετήσεως στην ιεροσύνη μάς διδάσκει τι να κάνουμε. Το γιατί -- εμπνέει την ψυχή και καθαγιάζει την υπηρέτησή μας.
Το απαιτούμενο πληροφορεί, αλλά το γιατί μεταμορφώνει.
Μία αφθονία «καλών» πραγμάτων προς επιτέλεση
Μία άλλη κλήση τής ιεροσύνης που σκεπτόμουν, ήλθε σε εμένα πολλά χρόνια αργότερα, όταν είχα τη δική μου οικογένεια. Είχαμε μετακομίσει πίσω στην Φρανκφούρτη τής Γερμανίας και μόλις είχα πάρει προαγωγή στην εργασία μου που θα απαιτούσε πολύ από τον χρόνο και την προσοχή μου. Κατά τη διάρκεια αυτής της πολυάσχολης εποχής τής ζωής μου, ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Γουέρθλιν μού απηύθυνε μία κλήση να υπηρετήσω ως πρόεδρος πασσάλου.
Κατά τη συνέντευξή μου μαζί του, πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, χωρίς να είναι ούτε η ελάχιστη από αυτές η ενοχλητική ανησυχία ότι δεν θα είχα τον χρόνο που θα απαιτούσε αυτή η κλήση. Αν και αισθάνθηκα ταπεινοφροσύνη και τιμή για την κλήση, εν ολίγοις διερωτήθην αν μπορούσα να την αποδεχθώ. Όμως, ήταν μόνον μία παροδική σκέψη, επειδή ήξερα ότι ο Πρεσβύτερος Γουέρθλιν είχε κληθεί από τον Θεό και ότι έκανε το έργο τού Κυρίου. Τι θα μπορούσα να κάνω εκτός από το να αποδεχθώ;
Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες πρέπει να εισέλθουμε στο σκοτάδι με πίστη, πεπεισμένοι ότι ο Θεός θα θέσει στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μας, όταν το κάνουμε. Και έτσι αποδέχθηκα μετά χαράς, γνωρίζοντας ότι έχει ο Θεός.
Κατά τις πρώτες ημέρες αυτής της αναθέσεως, είχαμε το προνόμιο ως πάσσαλος να εκπαιδευθούμε από ορισμένους εκ των μεγαλύτερων διδασκάλων και ηγετών στην Εκκλησία -- άνδρες σαν τον Πρεσβύτερο Ράσελ Νέλσον και τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον ήλθαν στην περιοχή μας. Η διδασκαλία τους ήταν σαν την δρόσο από τον ουρανό και έμπνευση για εμάς. Ακόμη έχω τις σημειώσεις που κρατούσα κατά τη διάρκεια εκείνων των εκπαιδευτικών συνεδριάσεων. Οι αδελφοί αυτοί μάς έδωσαν το όραμα τού τι σημαίνει να εδραιώνεις το βασίλειο τού Θεού, οικοδομώντας προσωπικές μαρτυρίες και ενδυναμώνοντας οικογένειες. Μας βοήθησαν να δούμε πώς να εφαρμόσουμε ευαγγελική αλήθεια και αρχές στις δικές μας συνθήκες για τη συγκεκριμένη στιγμή. Για να το θέσω αλλιώς, εμπνευσμένοι ηγέτες μάς βοήθησαν να δούμε το γιατί τού Ευαγγελίου και έπειτα έπρεπε να σηκώσουμε τα μανίκια μας και να πάμε επί το έργον.
Δεν αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι υπήρχαν πολλά πράγματα που θα μπορούσε να κάνει μία προεδρία πασσάλου -- στην πραγματικότητα τόσα πολλά που αν δεν θέταμε εμπνευσμένες προτεραιότητες, θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να κάνουμε τα σημαντικά. Ο ανταγωνισμός των προτεραιοτήτων άρχισε να αναφύεται, εκτρέποντας την προσοχή μας από το όραμα που είχαν μοιρασθεί μαζί μας οι αδελφοί. Υπήρχαν πολλά «καλά» πράγματα να κάνουμε, αλλά δεν είχαν όλα τους τη μέγιστη σημασία.
Μάθαμε ένα σημαντικό μάθημα: το γεγονός ότι κάτι είναι καλό δεν αποτελεί πάντοτε αρκετό λόγο να απαιτεί τον χρόνο και τα μέσα μας. Οι δραστηριότητες, οι πρωτοβουλίες και τα σχέδιά μας θα πρέπει να εμπνέονται από το θεμελιώδες γιατί τής υπηρετήσεως τής ιεροσύνης μας και να θεμελιώνονται επ’ αυτού και όχι από κάποια κραυγαλέα τάση ή συμφέρον τής στιγμής. Διαφορετικά, μπορούν να αποσπούν τις προσπάθειές μας, να αποδυναμώνουν την ενέργειά μας και να μας εμπλέξουν στα πάρεργά μας, πνευματικά ή εγκόσμια, τα οποία αν και καλά δεν είναι στο κέντρο τής ιδιότητος τού μαθητού.
Αδελφοί, όλοι γνωρίζουμε ότι απαιτεί αυτοπειθαρχία, για να παραμένουμε επικεντρωμένοι σε αυτά τα ζητήματα που έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη να αυξάνουν την αγάπη μας για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ενδυναμώνουν γάμους, οικογένειες και οικοδομούν το βασίλειο τού Θεού επάνω στη γη. Σαν ένα οπωροφόρο με πληθώρα κλαδιών και φύλλων, η ζωή μας χρειάζεται τακτικό κλάδεμα, για να διασφαλισθεί ότι χρησιμοποιούμε την ενέργεια και τον χρόνο μας, προκειμένου να επιτύχουμε τον αληθινό σκοπό μας να «κάνει καλούς καρπούς»!1
Δεν είσθε μόνοι
Λοιπόν, πώς γνωρίζουμε τι να επιλέξουμε; Ο καθένας έχει την ευθύνη να το προσδιορίσει αυτό για τον εαυτό του. Έχουμε προσταχθεί, ωστόσο, να μελετούμε επιμελώς τις γραφές, να δίδουμε προσοχή στα λόγια των προφητών και να το καταστήσουμε θέμα προσευχής γεμάτη πίστη, σοβαρότητα και αφοσίωση.
Αδελφοί, ο Θεός είναι πιστός. Μέσω τού Αγίου Πνεύματος, θα μιλήσει στον νου και την καρδιά μας σχετικά με το μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθήσουμε κατά τη διάρκεια κάθε τμήματος τής ζωής μας.
Αν η καρδιά μας είναι αγνή --αν δεν επιζητούμε τη δόξα μας, αλλά τη δόξα τού Παντοδύναμου Θεού, αν επιζητούμε να κάνουμε το θέλημά Του, αν επιθυμούμε να ευλογήσουμε τη ζωή τής οικογένειάς μας και τους συνανθρώπους μας-- δεν θα αφεθούμε να βαδίζουμε μόνοι μας. Όπως μάς έχει συχνά υπενθυμίσει ο Πρόεδρος Μόνσον: «Όταν είμεθα στην υπηρεσία του Κυρίου, έχουμε δικαίωμα στη βοήθεια του Κυρίου»2.
Ο Επουράνιος Πατέρας σας «θα βαδίζ[ει] ενώπιον του προσώπου σας. Θα βρίσκ[εται] στα δεξιά σας και στα αριστερά σας, και το Πνεύμα [Του] θα είναι μέσα στην καρδιά σας, και οι άγγελοί [Του] τριγύρω σας, για να σας σηκώνουν»3.
Η δύναμη των έργων
Αγαπητοί αδελφοί μου, ουράνιες ευλογίες για την υπηρέτηση στην ιεροσύνη ενεργοποιούνται από τις επιμελείς μας προσπάθειες, την προθυμία μας να κάνουμε θυσίες και την επιθυμία μας να κάνουμε το σωστό. Ας είμαστε εμείς αυτοί που ενεργούμε για τον εαυτό μας και όχι να ενεργούν άλλοι επάνω μας. Το κήρυγμα είναι καλό, αλλά οι ομιλίες που δεν οδηγούν σε πράξεις είναι σαν τη φωτιά χωρίς ζέστη ή σαν το νερό που δεν μπορεί να ανακουφίσει τη δίψα.
Με την εφαρμογή των διδαχών, μεγαλώνει η εξαγνιστική φλόγα τού Ευαγγελίου και η δύναμη τής ιεροσύνης αναφλέγει την ψυχή μας.
Ο Θωμάς Έντισον, ο άνθρωπος που εφηύρε το λαμπρό ηλεκτρικό φως, είπε ότι «η αξία μίας ιδέας έγκειται στη χρήση της»4. Με παρόμοιο τρόπο, η διδαχή τού Ευαγγελίου γίνεται πολυτιμότερη, όταν τίθεται σε χρήση.
Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στις διδαχές τής ιεροσύνης να παραμένουν αδρανείς στην καρδιά μας και ανεφάρμοστες στη ζωή μας. Αν υπάρχει ένας γάμος ή μία οικογένεια σε ανάγκη διάσωσης --ίσως ο δικός μας-- ας μην περιμένουμε απλώς να δούμε. Αντιθέτως, ας ευχαριστήσουμε τον Θεό για το σχέδιο ευδαιμονίας που περιλαμβάνει πίστη, μετάνοια, συγχώρηση και νέα αρχή. Η εφαρμογή τής διδαχής τής ιεροσύνης θα μας δώσει τις προϋποθέσεις ως συζύγων, ως πατέρων και ως υιών οι οποίοι καταλαβαίνουν το γιατί τής ιεροσύνης και τη δύναμή της να συλλαμβάνει εκ νέου και να διασφαλίζει την ομορφιά και την αγιότητα των αιώνιων οικογενειών.
Η γενική συνέλευση είναι πάντοτε καλός καιρός τόσο να ακούμε όσο και να πράττουμε. Συνεπώς, ας «γ[ίνουμε]… εκτελεστές τού λόγου, και όχι μονάχα ακροατές»5. Αδελφοί, σας προσκαλώ να σκεφθείτε τα λόγια που είπαν οι υπηρέτες τού Θεού αυτό το σαββατοκύριακο. Κατόπιν γονατίσετε. Ζητήστε από τον Θεό, τον Επουράνιο Πατέρα μας, να φωτίσει τον νου σας και να αγγίξει την καρδιά σας. Παρακαλέστε τον Θεό για καθοδήγηση στην καθημερινή σας ζωή, στις ευθύνες σας στην Εκκλησία και στις συγκεκριμένες δυσκολίες σας αυτήν τη στιγμή. Ακολουθήστε τις προτροπές τού Πνεύματος -- μην καθυστερείτε. Αν τα κάνετε όλα αυτά, υπόσχομαι ότι ο Κύριος δεν θα σας αφήσει να βαδίζετε μόνοι.
Συνεχίστε με υπομονή
Ξέρουμε ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας, τα πράγματα δεν πηγαίνουν πάντοτε σύμφωνα με το σχέδιο. Κάνουμε λάθη στη ζωή και στην υπηρέτησή μας στην ιεροσύνη. Περιστασιακώς παραπαίουμε και είμαστε ανεπαρκείς.
Όταν ο Κύριος μάς συμβουλεύει να «συνεχίσ[ουμε] με υπομονή μέχρι να τελειοποιηθ[ούμε]»6, αναγνωρίζει ότι απαιτεί χρόνο και επιμονή. Το να καταλάβουμε το γιατί τού Ευαγγελίου και το γιατί τής ιεροσύνης θα μας βοηθήσει να δούμε τον ουράνιο σκοπό όλων αυτών. Θα μας δώσει κίνητρο και δύναμη να κάνουμε τα σωστά, ακόμη και όταν είναι δύσκολο. Το να παραμείνουμε επικεντρωμένοι στις βασικές αρχές τής ζωής σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, θα μας ευλογήσει με διαύγεια, σοφία και κατεύθυνση.
«Άραγε δεν πρέπει να συνεχίσουμε για ένα τόσο μεγάλο σκοπό;» 7 Ναι, αδελφοί, θα συνεχίσουμε!
Καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, θα μάθουμε από τα λάθη μας. Αν παραπατήσουμε, θα σηκωθούμε. Αν ταλαντευτούμε, θα συνεχίσουμε. Δεν θα καμφθούμε ποτέ. Δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ.
Ως ισχυρή αδελφότητα τής παντοτινής ιεροσύνης τού Θεού, θα στεκόμαστε μαζί, ώμο με ώμο, επικεντρωμένοι στις αρχές τού αποκατεστημένου Ευαγγελίου τού Ιησού Χριστού και υπηρετώντας ευγνωμόνως τον Θεό μας και τους συνανθρώπους μας με αφοσίωση και αγάπη.
Ο Θεός ζει!
Αγαπητοί αδελφοί μου, σας καταθέτω μαρτυρία σήμερα ότι ο Θεός Πατέρας και ο Υιός Του, Ιησούς Χριστός, ζουν. Είναι αληθινοί: Είναι εκεί!
Δεν είσθε μόνοι. Ο Πατέρας σας στους Ουρανούς ενδιαφέρεται για εσάς και επιθυμεί να σας ευλογήσει και να σας στηρίξει με χρηστότητα.
Να είσθε βέβαιοι ότι ο Θεός μιλά στην ανθρωπότητα κατά την εποχή μας. Θα σας μιλήσει!
Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ είδε αυτά που είπε ότι είδε. Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών έχει αποκατασταθεί στη γη με τη δύναμη και την εξουσία τού Παντοδύναμου Θεού.
Η προσευχή μου είναι ως φέροντες την ιεροσύνη Του να είμαστε πάντοτε σε αρμονία με το γιατίτής υπηρετήσεως τής ιεροσύνης και να χρησιμοποιούμε τις αρχές τού αποκατεστημένου Ευαγγελίου, για να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας και τη ζωή όσων υπηρετούμε.
Καθώς το κάνουμε, η άπειρη δύναμη τής εξιλεώσεως θα εξαγνίσει, θα καθαρίσει και θα εξευγενίσει το πνεύμα μας και τον χαρακτήρα μας, έως ότου γίνουμε οι άνδρες που είμαστε προορισμένοι να γίνουμε. Δίδω μαρτυρία γι’ αυτό, στο ιερό όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.