Ποια γνώμη έχει ο Χριστός για μένα;

Από τον Πρεσβύτερο Νιλ Άντερσεν

Τής Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων

Καθώς Τον αγαπάτε, Τον εμπιστεύεστε, Τον πιστεύετε και Τον ακολουθείτε, θα αισθανθείτε την αγάπη και την επιδοκιμασία Του.

Ένας δημοσιογράφος από ένα σημαντικό περιοδικό τής Βραζιλίας, μελέτησε για την Εκκλησία, προετοιμαζόμενος για ένα μεγάλο ειδησεογραφικό άρθρο¹. Εξέτασε τη διδαχή μας και επισκέφθηκε τα ιεραποστολικά εκπαιδευτικά κέντρα και τα κέντρα ανθρωπιστικής βοήθειας. Μίλησε με φίλους τής Εκκλησίας και με άλλους που δεν ήταν τόσο φιλικοί. Στη συνέντευξη με εμένα, ο δημοσιογράφος έδειξε πραγματικά σαστισμένος καθώς ρωτούσε: «Πώς μπορεί κάποιος να μη σας θεωρεί χριστιανούς;» Ήξερα ότι αναφερόταν στην Εκκλησία, όμως κατά κάποιο τρόπο πήρα την ερώτηση προσωπικά και βρέθηκα να αναρωτιέμαι σιωπηλά: «Αντικαθρεφτίζει η ζωή μου την αγάπη και την αφοσίωση που νιώθω για τον Σωτήρα;»

Ο Ιησούς ρώτησε τους Φαρισαίους: «Ποια γνώμη έχετε για τον Χριστό;»² Κατά την τελική αποτίμηση, η προσωπική ιδιότητά μας ως μαθητές δεν θα κριθεί από φίλους ή εχθρούς. Αντίθετα, όπως είπε ο Παύλος: «όλοι εμείς θα παρασταθούμε στο βήμα τού Χριστού»³. Εκείνη την ημέρα, η σημαντική ερώτηση για τον καθέναν μας θα είναι: «Ποια γνώμη έχει ο Χριστός για μένα;»

Ακόμα και μέσα στην αγάπη Του για όλους τους ανθρώπους, ο Ιησούς αναφέρθηκε επικριτικά προς κάποιους γύρω Του ως υποκριτές⁴, ως μωρούς⁵, ως εργαζόμενους την ανομία⁶. Επιδοκιμάζοντας, απεκάλεσε άλλους γιους τής βασιλείας⁷και το φως τού κόσμου⁸. Αποδοκιμάζοντας, αναφέρθηκε σε κάποιους ως τυφλωμένους⁹ και άκαρπους¹⁰. Σχολίασε άλλους ως καθαρούς στην καρδιά¹¹, που πεινούν τη δικαιοσύνη¹². Θρήνησε διότι κάποιοι ήταν άπιστοι¹³ και από τούτο τον κόσμο¹⁴, όμως άλλους τους έκρινε ως επιλεγμένους¹⁵, μαθητές¹⁶, φίλους¹⁷. Έτσι, καθένας μας ρωτά: «Ποια γνώμη έχει ο Χριστός για μένα;»

Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον περιέγραψε την εποχή μας ως κινούμενη μακριά «από εκείνο το οποίο είναι πνευματικό… [με] τους ανέμους τής αλλαγής [να στροβιλίζονται] γύρω μας και τον ηθικό ιστό τής κοινωνίας [να εξακολουθεί] να αποσυντίθεται μπροστά στα μάτια μας»¹⁸. Είναι μια εποχή διογκούμενης παράβλεψης και δυσπιστίας για τον Χριστό και τις διδασκαλίες Του.

Σε αυτό το πολυτάραχο περιβάλλον, αγαλλιάζουμε που είμαστε μαθητές τού Ιησού Χριστού. Βλέπουμε το χέρι τού Κυρίου παντού γύρω μας. Ο προορισμός μας έχει όμορφα τεθεί εμπρός μας. «Αυτή είναι η αιώνια ζωή», προσευχήθηκε ο Ιησούς, «το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, κι αυτόν που απέστειλες, τον Ιησού Χριστό»¹⁹. Το να είμαστε μαθητές ετούτες τις μέρες τού προορισμού, θα είναι έμβλημα τιμής στην αιωνιότητα.

Τα μηνύματα που ακούσαμε κατά τη συνέλευση αυτή, αποτελούν σημεία καθοδήγησης για εμάς από τον Κύριο κατά το ταξίδι μας τής ιδιότητας τού μαθητού. Καθώς ακούσαμε προσεκτικά τις τελευταίες δύο ημέρες, προσευχόμενοι για πνευματική καθοδήγηση και καθώς μελετάμε και προσευχόμαστε για τα μηνύματα αυτά τις ημέρες που βρίσκονται μπροστά μας, ο Κύριος μας ευλογεί με προσωπική κατεύθυνση προς τον καθέναν, μέσω τής δωρεάς τού Αγίου Πνεύματος. Αυτά τα συναισθήματα μας στρέφουν ακόμα περισσότερο προς τον Θεό, μετανοώντας, υπακούοντας, πιστεύοντας και εμπιστευόμενοι. Ο Σωτήρας απαντά στις πράξεις μας πίστης. «Αν κάποιος [ή κάποια] με αγαπάει, θα φυλάξει τον λόγο μου, και ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει, και θάρθουμε σ’ αυτόν, και θα κατοικήσουμε μέσα σ’ αυτόν»²⁰.

Το κάλεσμα τού Ιησού: «έλα, ακολούθα με»²¹, δεν είναι μόνον για εκείνους που είναι έτοιμοι να ανταγωνιστούν σε πνευματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην πραγματικότητα, η ιδιότητα τού μαθητού δεν αποτελεί καθόλου ανταγωνισμό, αλλά μια πρόσκληση προς όλους. Το ταξίδι μας τής ιδιότητος τού μαθητού δεν είναι μια σύντομη κούρσα ούτε είναι συγκρίσιμη με ένα μεγάλο μαραθώνιο. Στην αλήθεια, είναι το ταξίδι μιας ολόκληρης ζωής προς ένα περισσότερο σελέστιο κόσμο.

Η πρόσκλησή Του είναι μια κλήση για ένα καθημερινό καθήκον. Ο Ιησούς είπε: «Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου»²². «Αν κάποιος θέλει νάρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, και ας σηκώσει τον σταυρό του, καθημερινά, και ας με ακολουθεί»²³. Ίσως να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε τέλεια κάθε ημέρα, όμως αν προσπαθούμε, η πρόσκληση τού Ιησού είναι γεμάτη ενθάρρυνση και ελπίδα: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω»²⁴.

Όπου κι αν βρίσκεστε τώρα στο δρόμο τής ιδιότητας τού μαθητού, βρίσκεστε στον σωστό δρόμο, τον δρόμο προς την αιώνια ζωή. Μαζί μπορούμε να ανυψώσουμε και να ενδυναμώσουμε ο ένας τον άλλο στις μεγάλες και σημαντικές ημέρες που βρίσκονται μπροστά. Όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, οι αδυναμίες που μας περιορίζουν ή οι καταστάσεις που δεν μπορούμε να αλλάξουμε γύρω μας, ας έχουμε πίστη στον Υιό τού Θεού, ο οποίος διακήρυξε: «Όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν που πιστεύει»²⁵.

Επιτρέψτε μου δύο παραδείγματα ιδιότητας τού μαθητού στην πράξη. Το πρώτο είναι από τη ζωή τού Προέδρου Τόμας Μόνσον, που δείχνει τη δύναμη τής απλής καλοσύνης και διδασκαλίας τού Ιησού: «Και ο μεγαλύτερος από σας, θα είναι υπηρέτης σας»²⁶.

Πριν από 20 χρόνια σχεδόν, ο Πρόεδρος Μόνσον μίλησε στη γενική συνέλευση για μία 12χρονη νέα γυναίκα που υπέφερε από καρκίνο. Μίλησε για το κουράγιο της και την καλοσύνη των φίλων της να την ανεβάσουν στο Όρος Τιμπανόγκος στην κεντρική Γιούτα.

Πριν από μερικά χρόνια, συνάντησα την Τζέιμι Πάλμερ Μπρίντον και άκουσα την ιστορία από μια διαφορετική οπτική -- την οπτική τού τι είχε κάνει για εκείνη ο Πρόεδρος Μόνσον.

Η Τζέιμι συνάντησε τον Πρόεδρο Μόνσον τον Μάρτιο τού 1993, μία ημέρα αφότου έμαθε ότι κάποιος όγκος πάνω από το δεξί γόνατό της ήταν μια επιθετική μορφή καρκίνου των οστών. Με τη βοήθεια τού πατέρα της, ο Πρόεδρος Μόνσον τής χορήγησε μια ευλογία ιεροσύνης, υποσχόμενος; «Ο Ιησούς θα βρίσκεται και στα αριστερά και στα δεξιά σου για να σε στηρίξει».

«Φεύγοντας από το γραφείο του εκείνη την ημέρα», είπε η Τζέιμι, «έλυσα ένα μπαλόνι που ήταν δεμένο στην αναπηρική καρέκλα μου και τού το έδωσα. ‘Είσαι ο καλύτερος!’, έγραφε με λαμπερά γράμματα».

Στο διάστημα τής χημειοθεραπείας της και στην εγχείριση για να σώσουν το πόδι της, ο Πρόεδρος Μόνσον δεν την ξέχασε. Η Τζέιμι είπε: «Ο Πρόεδρος Μόνσον έδωσε το παράδειγμα για το τι σημαίνει να είσαι αληθινός μαθητής τού Χριστού. Με ανύψωσε, από τη θλίψη στη μεγάλη και σταθερή ελπίδα». Τρία χρόνια μετά την πρώτη συνάντησή τους, η Τζέιμι βρέθηκε ξανά στο γραφείο τού Προέδρου Μόνσον. Στο τέλος της συνάντησης, εκείνος έκανε κάτι που δεν θα ξεχάσει ποτέ η Τζέιμι. Η περίσκεψη που τόσο χαρακτηρίζει τον Πρόεδρο Μόνσον, την άφησε έκπληκτη, διότι τής έδωσε το ίδιο εκείνο μπαλόνι που τού είχε χαρίσει τρία χρόνια πριν. «Είσαι ο καλύτερος!» διακήρυσσε το μπαλόνι. Το είχε φυλάξει, ξέροντας ότι εκείνη θα επέστρεφε στο γραφείο του όταν θεραπευόταν από τον καρκίνο. Δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση της Τζέιμι, ο Πρόεδρος Μόνσον τέλεσε τον γάμο της με τον Τζέισον Μπρίντον στον Ναό τής Σωλτ Λέηκ²⁷.

Μπορούμε να μάθουμε τόσα πολλά από την ιδιότητά του ως μαθητού τού Προέδρου Μόνσον. Συχνά θυμίζει στα Μέλη τής Γενικής Εξουσίας να θυμούνται αυτό το απλό ερώτημα: «Τι θα έκανε ο Ιησούς;»

Ο Ιησούς είπε στον αρχισυνάγωγο: «Μη φοβάσαι, μόνον πίστευε»²⁸. Ιδιότητα τού μαθητού σημαίνει να πιστεύουμε σε Εκείνον σε εποχές ειρήνης και σε εποχές δυσκολιών, όπου ο πόνος και ο φόβος μας ηρεμούν μόνο μέσα από την πεποίθηση ότι Εκείνος μάς αγαπά και τηρεί τις υποσχέσεις Του.

Πρόσφατα γνώρισα μια οικογένεια που αποτελούν ένα όμορφο παράδειγμα για το πώς πιστεύουμε Εκείνον. Ο Όλγκαν και η Σολίν Σεντέλους από το Πορτ-ο-Πρενς τής Αϊτής, μου διηγήθηκαν την ιστορία τους.

Στις 12 Ιανουαρίου 2010, ο Όλγκαν ήταν στη δουλειά και η Σολίν στην εκκλησία, όταν ένας καταστροφικός σεισμός χτύπησε την Αϊτή. Τα τρία παιδιά τους --ο Γκάνσι, πέντε ετών, η Άντζι τριών και ο Γκάνσλι, ενός έτους-- βρίσκονταν στο διαμέρισμά τους με μία φίλη.

Παντού η ερήμωση ήταν τρομακτική. Όπως θα θυμάστε, δεκάδες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους εκείνον τον Ιανουάριο στην Αϊτή. Ο Όλγκαν και η Σολίν έτρεξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν στο διαμέρισμά τους για να βρουν τα παιδιά. Το τριώροφο κτήριο όπου ζούσε η οικογένεια Σεντέλους είχε καταρρεύσει.

Τα παιδιά δεν είχαν διαφύγει. Δυνάμεις διάσωσης δεν μπορούσαν να κινητοποιηθούν για ένα κτήριο τόσο ολοκληρωτικά κατεστραμμένο.

Ο Όλγκαν και η Σολίν Σεντέλους είχαν υπηρετήσει πλήρους απασχόλησης ιεραποστολές και είχαν παντρευτεί στον ναό. Πίστευαν στον Σωτήρα και στις υποσχέσεις Του προς αυτούς. Όμως η καρδιά τους είχε ραγίσει. Θρηνούσαν ασταμάτητα.

Ο Όλγκαν μού είπε πως τις δυσκολότερες ώρες άρχισε να προσεύχεται. «Επουράνιε Πατέρα, αν είναι το θέλημα σου, ας είναι έστω και ένα από τα παιδιά μου ζωντανό. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, βοήθησέ μας». Ξανά και ξανά περπατούσε γύρω από το κτήριο, προσευχόμενος για έμπνευση. Οι γείτονες προσπάθησαν να τον παρηγορήσουν και να τον βοηθήσουν να αποδεχθεί την απώλεια των παιδιών του. Ο Όλγκαν εξακολούθησε να περπατά γύρω από τα χαλάσματα τού γκρεμισμένου κτηρίου, ελπίζοντας, προσευχόμενος. Τότε κάτι εξαιρετικά θαυμαστό συνέβη. Ο Όλγκαν άκουσε το αχνό κλάμμα ενός μωρού. Ήταν το κλάμμα τού μωρού του.

Επί ώρες οι γείτονες έσκαβαν πυρετωδώς στα συντρίμμια, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους. Στο σκοτάδι τής νύχτας, μέσα από τους διαπεραστικούς ήχους από σφυριά και κοπίδια, οι διασώστες άκουσαν άλλον έναν ήχο. Σταμάτησαν και αφουγκράστηκαν. Δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν. Ήταν ο ήχος από ένα μικρό παιδί -- και τραγουδούσε. Ο πεντάχρονος Γκάνσι είπε αργότερα ότι ήξερε πως ο πατέρας του θα τον άκουγε, αν τραγουδούσε. Κάτω από το βάρος του σωριασμένου τσιμέντου που θα είχε αργότερα ως αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του χεριού του, ο Γκάνσι τραγουδούσε το αγαπημένο τραγούδι του: «Είμαι Θεού παιδί»²⁹.

Όπως περνούσαν οι ώρες, μέσα στο σκοτάδι, τον θάνατο και την απελπισία για τόσους πολλούς άλλους γιους και κόρες τού Θεού στην Αϊτή, η οικογένεια Σεντέλους είχε δει ένα θαύμα να πραγματοποιείται. Ο Γκάνσι, η Άντζι και ο Γκάνσλι βρέθηκαν ζωντανοί κάτω από το ισοπεδωμένο κτήριο³⁰.

Τα θαύματα δεν είναι πάντοτε τόσο άμεσα. Κατά καιρούς αναρωτιόμαστε γιατί το θαύμα για το οποίο τόσο ένθερμα προσευχηθήκαμε, δεν συμβαίνει εδώ και τώρα. Όμως, καθώς εμπιστευόμαστε τον Σωτήρα, θα συμβούν τα υπεσχημένα θαύματα. Είτε σε τούτη είτε στην άλλη ζωή, όλα θα φτειάξουν. Ο Σωτήρας διακηρύσσει: «Ας μη ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει»³¹. «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη‧ αλλά να έχετε θάρρος· εγώ έχω νικήσει τον κόσμο»³².

Δίνω μαρτυρία ότι καθώς Τον αγαπάτε, Τον εμπιστεύεστε, Τον πιστεύετε και Τον ακολουθείτε, θα αισθανθείτε την αγάπη και την επιδοκιμασία Του. Καθώς ρωτάτε, «Ποια γνώμη έχει ο Χριστός για μένα;» θα ξέρετε ότι είστε μαθητης Του‧ είστε φίλος Του. Με τη χάρη Του, Εκείνος θα κάνει για σας αυτό που δεν μπορείτε εσείς να κάνετε για τον εαυτό σας.

Με ανυπομονησία περιμένουμε τις τελικές παρατηρήσεις τού αγαπημένου προφήτη μας. Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον χειροτονήθηκε Απόστολος τού Κυρίου Ιησού Χριστού, όταν ήμουν 12 ετών. Για περισσότερα από 48 χρόνια έχουμε ευλογηθεί να τον ακούμε να καταθέτει μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό. Καταθέτω μαρτυρία ότι στέκει τώρα ως ο αρχαιότερος Απόστολος τού Σωτήρος επάνω στη γη.

Με μεγάλη αγάπη και θαυμασμό για τους πολλούς μαθητές τού Ιησού Χριστού που δεν είναι μέλη αυτής τής Εκκλησίας, ταπεινά διακηρήσσουμε ότι άγγελοι έχουν επιστρέψει στη γη στις ημέρες μας. Η Εκκλησία τού Ιησού Χριστού όπως την ίδρυσε στην αρχαία εποχή, έχει αποκατασταθεί, με τη δύναμη, τις διατάξεις και τις ευλογίες των ουρανών. Το Βιβλίο τού Μόρμον είναι άλλη μία μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό.

Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας τού κόσμου. Υπέφερε και πέθανε για τις αμαρτίες μας και ανέστη την τρίτη ημέρα. Έχει αναστηθεί. Σε μελλοντική εποχή, κάθε γόνατο θα καμφθεί και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι Εκείνος είναι ο Χριστός³³. Εκείνη την ημέρα, δε θα μας απασχολεί το: «Με θεωρούν χριστιανό οι άλλοι;» Εκείνη την ημέρα, τα μάτια μας θα είναι στραμμένα σε Εκείνον και οι ψυχές μας θα είναι προσηλωμένες στο ερώτημα: «Ποια γνώμη έχει ο Χριστός για μένα;» Εκείνος ζει. Δίνω μαρτυρία για αυτό, στο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.