Μεταστράφηκε στο Ευαγγέλιό Του μέσω της Εκκλησίας Του

Από τον Πρεσβύτερο Ντόναλντ Χόλστρομ

Τής Προεδρίας των Εβδομήκοντα

Σκοπός τής Εκκλησίας είναι να μας βοηθά να ζούμε το Ευαγγέλιο.

Αγαπώ το Ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού και την Εκκλησία τού Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Ενίοτε, χρησιμοποιούμε τους όρους Ευαγγέλιο και Εκκλησία εναλλάξ, αλλά δεν είναι το ίδιο. Ωστόσο, είναι εξαίσια αλληλένδετα και χρειαζόμαστε και τα δύο.

Το Ευαγγέλιο είναι το ένδοξο σχέδιο τού Θεού στο οποίο εμείς, ως τέκνα Του, μας έχει δοθεί η ευκαιρία να λάβουμε όλα όσα έχει ο Πατέρας (βλέπε Δ&Δ 84:38). Αυτό αποκαλείται αιώνια ζωή και περιγράφεται ως «το ανώτερο από όλα τα δώρα τού Θεού» (Δ&Δ 14:7). Ένα ζωτικής σημασίας μέρος τού σχεδίου είναι η επίγεια εμπειρία μας -- ο καιρός να αναπτύξουμε πίστη (βλέπε Μορόνι 7:26), να μετανοήσουμε (βλέπε Μωσία 3:12) και να συμφιλιωθούμε με τον Θεό (βλέπε Ιακώβ 4:11).

Επειδή οι θνητές μας αδυναμίες και «[η] αντίθεση σε όλα τα πράγματα» (Νεφί Β΄ 2:11 ) θα έκαναν αυτήν τη ζωή πολύ δύσκολη και επειδή δεν θα μπορούσαμε να καθαρίσουμε τις αμαρτίες μας, χρειαζόταν ένας Σωτήρας. Όταν ο Ελοχίμ, ο Αιώνιος Θεός και Πατέρας όλων των πνευμάτων μας, παρουσίασε το σχέδιο σωτηρίας Του, υπήρξε κάποιος ανάμεσά μας που είπε: «Εδώ είμαι εγώ, στείλε εμένα» (Αβραάμ 3:27). Το όνομά του ήταν Ιεχωβά.

Γεννηθείς από Επουράνιο Πατέρα, τόσο πνευματικώς όσο και σωματικώς, κατείχε την παντοδυναμία να υπερνικήσει τον κόσμο. Γεννηθείς από μία επίγεια μητέρα, υπέκειτο στον πόνο και τα δεινά τής θνητότητας. Ο μέγας Ιεχωβά ονομάσθηκε επίσης Ιησούς και επιπροσθέτως τού εδόθη ο τίτλος τού Χριστού, δηλαδή Μεσσίας ή Κεχρισμένος. Το κορυφαίο Του επίτευγμα ήταν η εξιλέωση, διά τής οποίας ο Ιησούς Χριστός «κατέβηκε υπό τα πάντα» (Δ&Δ 88:6), καθιστώντας δυνατόν για Εκείνον να πληρώσει τα λύτρα για τον καθέναν από εμάς.

Η Εκκλησία εδραιώθηκε από τον Ιησού Χριστό κατά την επίγεια διακονία Του «εποικοδομη[μένη] επάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών» (Προς Εφεσίους 2:20). Σε αυτήν, «τη θεϊκή νομή τής πληρότητας των καιρών», (Δ&Δ 128:18), ο Κύριος αποκατέστησε αυτό που κάποτε ήταν, λέγοντας συγκεκριμένως στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ: «Θα εδραιώσω μια εκκλησία με το χέρι σου» (Δ&Δ 31:7). Ο Ιησούς Χριστός ήταν και είναι η κεφαλή τής Εκκλησίας Του, εκπροσωπείται επί τής γης από προφήτες, οι οποίοι έχουν αποστολική εξουσία.

Αυτή είναι μία θαυμάσια εκκλησία. Η οργάνωση, η αποτελεσματικότητα και η απόλυτη καλοσύνη της είναι σεβαστή από όλους όσοι ειλικρινώς επιζητούν να την καταλάβουν. Η Εκκλησία έχει προγράμματα για παιδιά, νέους, άνδρες και γυναίκες. Έχει όμορφα οικήματα συγκεντρώσεων που απαριθμούν άνω των 18.000. Μεγαλοπρεπείς ναοί --που τώρα ανέρχονται σε 136-- ευρίσκονται σε όλον τον κόσμο, με άλλους 30 υπό κατασκευή ή να έχουν ανακοινωθεί. Μία πλήρους απασχολήσεως δύναμη άνω των 56.000, που αποτελείται από νέους και άλλους λιγότερο νέους, υπηρετεί σε 150 χώρες. Το παγκόσμιο ανθρωπιστικό έργο τής Εκκλησίας αποτελεί θαυμάσια επίδειξη γενναιοδωρίας των μελών μας. Το σύστημά μας πρόνοιας φροντίζει τα μέλη μας και προάγει την αυτοδυναμία κατά τρόπον που δεν βρίσκεις όμοιό του αλλού. Σε αυτήν την Εκκλησία έχουμε ανιδιοτελείς κοσμικούς ηγέτες και μία κοινότητα Αγίων που είναι πρόθυμοι να υπηρετούν αλλήλους με αξιοσημείωτο τρόπο. Δεν υπάρχει τίποτε σαν αυτήν την Εκκλησία σε όλον τον κόσμο.

Όταν γεννήθηκα, η οικογένειά μας ζούσε σε μία μικρή εξοχική κατοικία στον περιβάλλοντα χώρο ενός εκ των σπουδαίων και ιστορικών οικημάτων συγκεντρώσεων τής Εκκλησίας, το Ταμπερνάκλ τής Χονολουλού. Τώρα ζητώ συγγνώμη στους αγαπητούς μου φίλους τής Προεδρευούσης Επισκοπικής Ηγεσίας, οι οποίοι επιβλέπουν τις εγκαταστάσεις τής Εκκλησίας, αλλά ως αγόρι σκαρφάλωνα επάνω και κάτω και σε κάθε μέρος αυτού τού χώρου, από το κάτω μέρος τής λιμνούλας γεμάτη με νερό που αντικαθρέφτιζε ώς το επάνω τού εσωτερικού τού επιβλητικού φωτισμένου οβελού. Μέχρι που αιωρούμασταν (σαν τον Ταρζάν) στις μεγάλες αναρριχητικές περικοκλάδες των τεράστιων βεγγαλικών συκιών που είναι εκεί στο μέρος.

Η Εκκλησία ήταν τα πάντα για εμάς. Πηγαίναμε σε πολλές συγκεντρώσεις, ακόμη και σε περισσότερες από αυτές που έχουμε σήμερα. Παρευρισκόμασταν στην Προκαταρκτική τα απογεύματα τής Πέμπτης. Οι συγκεντρώσεις τής Ανακουφιστικής Εταιρείας ήταν τα πρωινά τής Τρίτης. Η κοινή δραστηριότητα για τους νέους ήταν το βράδυ τής Τετάρτης. Το Σάββατο ήταν για δραστηριότητες τού τομέως. Την Κυριακή άνδρες και νέοι άνδρες πήγαιναν στη συγκέντρωση ιεροσύνης το πρωί. Το μεσημέρι παρευρισκόμασταν στο Σχολείο Κυριακής. Μετά, το απόγευμα επιστρέφαμε για τη συγκέντρωση μεταλήψεως. Με τα πήγαινε-έλα και τις συγκεντρώσεις, φαινόταν ότι ο χρόνος μας καταναλωνόταν σε δραστηριότητες τής Εκκλησίας όλη την ημέρα την Κυριακή και τις περισσότερες από τις άλλες ημέρες τής εβδομάδος.

Όσο πολύ αγαπούσα την Εκκλησία, ήταν κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών τής παιδικής μου ηλικίας που για πρώτη φορά είχα μία αίσθηση ότι υπήρχε κάτι περισσότερο. Όταν ήμουν πέντε ετών, μία μεγάλη συνέλευση διεξήχθη στο ταμπερνάκλ. Πήραμε το στενό δρομάκι στο οποίο ζούσαμε και πήγαμε σε μία μικρή γέφυρα που οδηγούσε στο μεγαλοπρεπές οίκημα συγκεντρώσεων και καθίσαμε περίπου στη 10 σειρά στη μεγάλη κυρίως εκκλησία. Προεδρεύων και ομιλών στη συγκέντρωση ήταν ο Ντέιβιντ ΜακΚέι, ο Πρόεδρος τής Εκκλησίας. Δεν ενθυμούμαι τίποτε που είπε, αλλά θυμάμαι ζωηρά αυτά που είδα και αυτά που ένιωσα. Ο Πρόεδρος ΜακΚέι ήταν ντυμένος με ένα κρεμ κοστούμι και με τα κυματιστά λευκά μαλλιά του φαινόταν πολύ επιβλητικός. Κατά την παράδοση των νησιών, φορούσε ένα περιδέραιο από κόκκινα γαρύφαλλα. Καθώς μιλούσε, ένιωσα κάτι κάπως έντονο και πολύ προσωπικό. Αργότερα κατάλαβα ότι αισθανόμουν την επιρροή τού Αγίου Πνεύματος. Τραγουδήσαμε τον τελικό ύμνο.

Ποιος είναι στο πλευρό τού Κυρίου; Ποιος;

Τώρα είναι ο καιρός να το δείξουμε.

Το ρωτάμε ατρόμητα:

Ποιος είναι στο πλευρό τού Κυρίου; Ποιος;

(“Who’s on the Lord’s Side?” Hymns, αρ. 260)

Με αυτά τα λόγια να τραγουδιούνται από σχεδόν 2.000 ανθρώπους, αλλά να φαίνονται να θέτουν μία ερώτηση μόνον σε εμένα, ήθελα να σηκωθώ και να πω: «Εγώ!»

Ορισμένοι έχουν φθάσει στο σημείο να σκέπτονται τη δραστηριότητα στην Εκκλησία ως τον απώτατο στόχο. Εκεί έγκειται ένας κίνδυνος. Είναι πιθανόν να είναι κάποιος ενεργός στην Εκκλησία και λιγότερο ενεργός στο Ευαγγέλιο. Επιτρέψατέ μου να τονίσω: η δραστηριότητα στην Εκκλησία είναι ένας υψηλά επιθυμητός στόχος. Ωστόσο, είναι ανεπαρκής. Η δραστηριότητα στην Εκκλησία είναι μία εξωτερική ένδειξη τής πνευματικής μας επιθυμίας. Αν παρευρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις μας, έχουμε και εκπληρώνουμε ευθύνες τής Εκκλησίας και υπηρετούμε άλλους, αυτό παρατηρείται δημοσίως.

Κατ’ αντίθεση, τα τού Ευαγγελίου είναι συνήθως λιγότερο ορατά και πιο δύσκολο να υπολογισθούν, αλλά είναι μεγαλύτερης αιώνιας σημασίας. Για παράδειγμα, πόση πίστη έχουμε όντως; Πόσο μετανοούμε; Πόσο σημαντικές είναι οι διατάξεις στη ζωή μας; Πόσο επικεντρωμένοι είμαστε στις διαθήκες μας;

Επαναλαμβάνω: χρειαζόμαστε το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία. Στην πραγματικότητα, σκοπός τής Εκκλησίας είναι να μας βοηθά να ζούμε το Ευαγγέλιο. Συχνά αναρωτιόμαστε: Πώς μπορεί κάποιος να είναι πλήρως ενεργός στην Εκκλησία ως νέος και κατόπιν να μην είναι, όταν είναι μεγαλύτερος; Πώς μπορεί ένας ενήλικος, ο οποίος έχει παρευρεθεί τακτικώς και έχει υπηρετήσει, να σταματήσει να έρχεται; Πώς μπορεί ένα άτομο, το οποίο απογοητεύθηκε από έναν ηγέτη ή ένα άλλο μέλος, να επιτρέψει σε αυτό να τερματίσει τη συμμετοχή του στην Εκκλησία; Ίσως ο λόγος είναι ότι δεν μεταστράφηκε επαρκώς στο Ευαγγέλιο -- τα τής αιωνιότητος.

Προτείνω τρεις θεμελιώδεις τρόπους, για να έχουμε το Ευαγγέλιο ως θεμέλιό μας:

1. Να εμβαθύνουμε την κατανόησή μας για τη Θεότητα. Η σταθερή γνώση και αγάπη για τα τρία μέλη τής Θεϊκής Κεφαλής είναι απολύτως απαραίτητες. Να προσεύχεστε επιμελώς στον Πατέρα, στο όνομα του Υιού και να επιζητείτε καθοδήγηση από το Άγιο Πνεύμα. Να συνδυάζετε την προσευχή μαζί με τη συνεχή μελέτη και τον ταπεινό συλλογισμό, για να οικοδομείτε συνεχώς ακλόνητη πίστη στον Ιησού Χριστό. «Γιατί πώς γνωρίζει ένας άνθρωπος τον κύριο… ο οποίος του είναι άγνωστος, και απέχει πολύ από τις σκέψεις και τις προθέσεις της καρδιάς του;» (Μωσία 5:13).

2. Να εστιάζουμε στις διατάξεις και τις διαθήκες. Αν υπάρχουν οιεσδήποτε από τις ουσιώδεις διατάξεις που πρέπει ακόμη να τελεσθούν στη ζωή σας, προετοιμασθείτε επισταμένως, για να τις λάβετε. Κατόπιν, χρειάζεται να εδραιώσουμε την πειθαρχία να ζούμε πιστοί στις διαθήκες μας, χρησιμοποιώντας πλήρως την εβδομαδιαία δωρεά τής μεταλήψεως. Πολλοί από εμάς δεν αλλάζουμε τακτικώς από την καθαρτική δύναμή της ελλείψει ευλάβειας γι’ αυτήν την αγία διάταξη.

3. Να ενώνουμε το Ευαγγέλιο με την Εκκλησία. Καθώς επικεντρωνόμαστε στο Ευαγγέλιο, η Εκκλησία θα γίνει περισσότερο ευλογία και όχι λιγότερο στη ζωή μας. Καθώς ερχόμαστε σε κάθε συγκέντρωση προετοιμασμένοι να «αναζητήσ[ουμε] μάθηση με τη μελέτη και επίσης με την πίστη» (Δ&Δ 88:118), το Άγιο Πνεύμα θα είναι διδάσκαλός μας. Αν έλθουμε να διασκεδάσουμε, συχνά θα απογοητευθούμε. Ο Πρόεδρος Σπένσερ Κίμπαλ ερωτήθηκε κάποτε: «Τι κάνετε, όταν βρίσκεστε σε μία βαρετή συγκέντρωση μεταλήψεως;» Η απάντησή του: «Δεν ξέρω. Ποτέ δεν ήμουν σε μια τέτοια» (παρετέθη από Τζιν Κουκ, στο Gerry Avant, “Learning Gospel Is Lifetime Pursuit,” Church News, 24 Μαρτίου 1990, 10).

Στη ζωή μας, θα πρέπει να επιθυμούμε αυτό που συνέβη, αφού πήγε ο Κύριος στον λαό τού Νέου Κόσμου και εδραίωσε την Εκκλησία Του. Οι γραφές λέγουν: «Και έγινε ώστε έτσι διάβαιναν [δηλαδή οι μαθητές Του] ανάμεσα σε όλο το λαό τού Νεφί, και κήρυτταν το ευαγγέλιο του Χριστού προς όλο το λαό επάνω στο πρόσωπο της γης. Και εκείνοι προσηλυτίζονταν [μεταστρέφονταν] στην εκκλησία του Χριστού, και έτσι ο λαός εκείνης της γενεάς ήταν ευλογημένος» (Νεφί Γ΄ 28:23).

Ο Κύριος θέλει τα μέλη τής Εκκλησίας Του να μεταστραφούν πλήρως στο Ευαγγέλιό Του. Αυτός είναι ο μοναδικός βέβαιος τρόπος να έχουν πνευματική ασφάλεια τώρα και ευτυχία για πάντα. Στο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.