Μας αγαπά αληθινά

Από τον Πρεσβύτερο Πωλ Κέλικερ

Των Εβδομήκοντα

Χάριν αυτού τού ουράνια σχεδιασμένου προτύπου τής οικογένειας, κατανοούμε πληρέστερα πώς ο Επουράνιος Πατέρας μας αγαπά αληθινά τον καθέναν από εμάς εξίσου και πλήρως.

Μου αρέσει να είμαι με τους πλήρους απασχολήσεως ιεραποστόλους. Είναι γεμάτοι πίστη, ελπίδα και γνήσια χριστιανική αγάπη. Η ιεραποστολική τους εμπειρία είναι σαν μία μίνι ζωή που όλα λαμβάνουν χώρα σε 18 έως 24 μήνες. Φθάνουν σαν πνευματικά βρέφη με σοβαρή όρεξη να μάθουν και φεύγουν σαν ώριμοι ενήλικοι, φαινομενικά έτοιμοι να κατακτήσουν οιεσδήποτε και όλες τις δυσκολίες που τίθενται ενώπιόν τους. Αγαπώ επίσης τους αφοσιωμένους γηραιότερους ιεραποστόλους, οι οποίοι είναι γεμάτοι υπομονή, σοφία και ήρεμη αυτοπεποίθηση. Φέρνουν ένα δώρο σταθερότητας και αγάπης στη νεανική ενέργεια που τους περιβάλλει. Μαζί οι νέοι ιεραπόστολοι και τα γηραιότερα ζεύγη αποτελούν μία ισχυρή, επίμονη δύναμη για καλό, η οποία είναι το να έχουν μία βαθεία επίδραση στη ζωή τους και σε αυτούς οι οποίοι επηρεάζονται από την υπηρέτησή τους.

Προσφάτως, άκουσα δύο από αυτούς τους σπουδαίους νεαρούς ιεραποστόλους καθώς ανασκοπούσαν τις εμπειρίες και τις προσπάθειές τους. Κατά τη στιγμή εκείνη στοχασμού, σκέφθηκαν τα άτομα με τα οποία ήλθαν σε επαφή εκείνη την ημέρα, ορισμένα εκ των οποίων ανταποκρίνονταν περισσότερο απ’ ό,τι άλλα. Καθώς εξέτασαν τις περιστάσεις, ρώτησαν: «Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε κάθε άτομο να αναπτύξει την επιθυμία να μάθει περισσότερα για τον Επουράνιο Πατέρα; Πώς τα βοηθούμε να αισθανθούν το Πνεύμα Του; Πώς μπορούμε να τα βοηθήσουμε να μάθουν ότι τα αγαπούμε;»

Φαντάσθηκα ότι μπορούσα να δω αυτούς τους δύο νεαρούς άνδρες τρία ή τέσσερα χρόνια αφότου ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Τους έβλεπα με το μυαλό μου να έχουν βρει την αιώνια σύντροφό τους και να υπηρετούν σε μία απαρτία πρεσβυτέρων ή να διδάσκουν μία ομάδα νέων ανδρών. Τώρα, αντί να σκέπτονται τους ερευνητές τους, έκαναν τις ίδιες ερωτήσεις για τα μέλη τής απαρτίας τους ή τους νέους άνδρες για τους οποίους είχαν ανατεθεί να γαλουχούν. Είδα πώς η ιεραποστολική τους εμπειρία θα μπορούσε να εφαρμοσθεί ως πρότυπο για τη γαλούχηση άλλων κατά το υπόλοιπο τής ζωής τους. Καθώς αυτός ο στρατός των χρηστών μαθητών επιστρέφει από την ιεραποστολή του σε πολλές χώρες σε όλη τη γη, γίνεται σημαντικός συντελεστής στο έργο τής εδραιώσεως τής Εκκλησίας.

Ο προφήτης Λεχί από το Βιβλίο τού Μόρμον ενδεχομένως να συλλογιζόταν το ίδιο σύνολο ερωτήσεων όπως αυτοί οι ιεραπόστολοι, όταν άκουσε την απάντηση των υιών του στις οδηγίες και το όραμα που του είχε δοθεί: «Και έτσι ο Λάμαν και ο Λεμουήλ, που ήταν οι μεγαλύτεροι, μουρμούραγαν εναντίον του πατέρα τους. Και μουρμούραγαν επειδή δεν ήξεραν τα έργα του Θεού που τους είχε πλάσει» (Νεφί Α΄ 2:12).

Ίσως καθένας μας έχει αισθανθεί την πικρή απογοήτευση που βίωσε ο Λεχί με τους δύο μεγαλύτερους υιούς του. Καθώς αντιμετωπίζουμε ένα παιδί που αρχίζει να παρεκκλίνει τής πορείας του, έναν ερευνητή που δεν αφοσιώνεται ή έναν πρεσβύτερο που δεν έχει την αναμενόμενη ανταπόκριση, η καρδιά μας φουσκώνει όπως τού Λεχί και ρωτούμε: «Πώς μπορώ να τους βοηθήσω να αισθανθούν και να ενωτισθούν το Πνεύμα, ώστε να μην εμπλακούν σε εγκόσμιους περισπασμούς;» Δύο γραφές ξεχωρίζουν στον νου μου που μπορούν να μας βοηθήσουν να βρούμε τον δρόμο μας μέσα από αυτούς τους περισπασμούς και να νιώσουμε τη δύναμη τής αγάπης τού Θεού.

Ο Νεφί δίδει το κλειδί για τη θύρα τής μάθησης μέσω τής προσωπικής εμπειρίας του: «Εγώ, ο Νεφί…που είχα επίσης μεγάλη επιθυμία να μάθω για τα μυστήρια τού Θεού, γι’ αυτό, αναφώνησα προς τον Κύριο, και ιδέστε, με επισκέφτηκε και απάλυνε την καρδιά μου, ώστε πίστεψα όλα τα λόγια που είχαν ειπωθεί από τον πατέρα μου, γι’ αυτό δεν επαναστάτησα εναντίον του όπως οι αδελφοί μου» (Νεφί Α΄ 2:16).

Η αφύπνιση τής επιθυμίας να μάθουμε δίδει τη δυνατότητα στις πνευματικές μας ικανότητες να ακούσουν τη φωνή των ουρανών. Το να βρούμε έναν τρόπο να αφυπνίσουμε και να γαλουχήσουμε αυτήν την επιθυμία είναι η αναζήτηση και η ευθύνη τού καθενός από εμάς -- ιεραπόστολοι, γονείς, διδάσκαλοι, ηγέτες και μέλη. Καθώς αισθανόμαστε αυτήν την επιθυμία να διαμορφώνεται στην καρδιά μας, είμαστε προετοιμασμένοι για να επωφεληθούμε από τη μάθηση αυτής τής δεύτερης γραφής που θέλω να αναφέρω.

Τον Ιούνιο τού 1831, καθώς εδόθησαν κλήσεις σε πρώτους ηγέτες τής Εκκλησίας, ελέχθη στον Τζόζεφ Σμιθ ότι «ο Σατανάς έχει εξαπολυθεί στη χώρα, και πηγαίνει και παραπλανεί τα έθνη». Για να πολεμήσουμε αυτήν την επιρροή που περισπά, ο Κύριος είπε ότι θα μας έδιδε «ένα πρότυπο για τα πάντα, ώστε να μην παραπλανηθ[ούμε]» (Δ&Δ 52:14).

Τα πρότυπα είναι υποδείγματα, οδηγοί, επαναλαμβανόμενα βήματα ή μονοπάτια που ακολουθεί κάποιος, για να παραμείνει ευθυγραμμισμένος με τον σκοπό τού Θεού. Αν τα ακολουθήσουμε, θα διατηρηθούμε ταπεινοί, αφυπνισμένοι και ικανοί να διακρίνουμε τη φωνή τού Αγίου Πνεύματος από τις φωνές εκείνες που μας περισπούν και μας οδηγούν μακριά. Ο Κύριος κατόπιν μάς καθοδηγεί: «Εκείνος που τρέμει κάτω από τη δύναμή μου θα γίνει δυνατός, και θα παράγει καρπούς εγκωμίων και σύνεσης, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις και τις αλήθειες που σας έχω δώσει» (Δ&Δ 52:17).

Η ευλογία τής ταπεινής προσευχής, η οποία προσφέρεται με πραγματική πρόθεση, επιτρέπει στο Άγιο Πνεύμα να αγγίξει την καρδιά μας και μας βοηθά να θυμηθούμε αυτά που γνωρίζαμε προτού γεννηθούμε σε αυτήν τη θνητή εμπειρία. Καθώς κατανοούμε ευκρινώς το σχέδιο τού Επουράνιου Πατέρα μας για εμάς, αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε την ευθύνη μας να βοηθούμε άλλους να μάθουν και να καταλάβουν το σχέδιό Του. Στενά συνδεδεμένη με την παροχή βοηθείας προς τους άλλους, να θυμάστε, είναι ο τρόπος με τον οποίον προσωπικώς ζούμε το Ευαγγέλιο και το εφαρμόζουμε στη ζωή μας. Όταν στην πραγματικότητα ζούμε το Ευαγγέλιο κατά το πρότυπο που δίδαξε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, η ικανότητά μας να βοηθούμε άλλους αυξάνει. Η ακόλουθη εμπειρία αποτελεί παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργήσει αυτή η αρχή.

Δύο νέοι ιεραπόστολοι κτύπησαν μία πόρτα, ελπίζοντας να βρουν κάποιον που θα αποδεχόταν το μήνυμά τους. Η πόρτα άνοιξε και ένας κάπως μεγαλόσωμος άνδρας τούς χαιρέτισε με μία κάπως μη φιλική φωνή. «Νομίζω ότι σας είπα να μη χτυπήσετε ξανά την πόρτα μου. Σας προειδοποίησα ότι αν ερχόσασταν ποτέ πίσω, δεν θα ήταν ευχάριστη εμπειρία. Τώρα αφήστε με ήσυχο». Έκλεισε γρήγορα την πόρτα.

Καθώς έφευγαν οι πρεσβύτεροι, ο μεγαλύτερος, πιο πεπειραμένος ιεραπόστολος, έβαλε τον βραχίονά του στον ώμο τού νεότερου ιεραποστόλου, για να τον παρηγορήσει και να τον ενθαρρύνει. Χωρίς να το ξέρουν, ο άνδρας τούς παρακολουθούσε μέσα από το παράθυρο, για να βεβαιωθεί ότι κατάλαβαν το μήνυμά του. Περίμενε πλήρως να τους δει να γελούν και να κοροϊδεύουν την απότομη απάντησή του στην επίσκεψη που επεχείρησαν να κάνουν. Εντούτοις, καθώς υπήρξε μάρτυς τής εκφράσεως καλοσύνης μεταξύ των δύο ιεραποστόλων, η καρδιά του μαλάκωσε αυτοστιγμεί. Ξανάνοιξε την πόρτα και ζήτησε από τους ιεραποστόλους να επιστρέψουν και να μοιρασθούν το μήνυμά τους μαζί του.

Όταν ενδίδουμε στο θέλημά τού Θεού και ζούμε το πρότυπό Του, τότε αισθανόμαστε το Πνεύμα Του. Ο Σωτήρας δίδαξε: «Από τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας απέναντι στον άλλον» (Κατά Ιωάννην 13:35). Η αρχή αυτή, δηλαδή να αγαπά ο ένας τον άλλον και να αναπτύσσουμε την ικανότητά μας να εστιάζουμε στον Χριστό στο πώς σκεπτόμαστε, μιλούμε και ενεργούμε, είναι θεμελιώδης στο να γίνουμε μαθητές τού Χριστού και διδάσκαλοι τού Ευαγγελίου Του.

Η αφύπνιση αυτής τής επιθυμίας μάς προετοιμάζει να αναζητήσουμε τα υπεσχημένα πρότυπα. Η αναζήτηση των προτύπων μάς οδηγεί στη διδαχή τού Χριστού όπως διδάχθηκε αυτή από τον Σωτήρα και τους ηγέτες-προφήτες Του. Ένα πρότυπο αυτής τής διδαχής είναι να υπομείνουμε μέχρι τέλους: «Και μακάριοι είναι εκείνοι που θα επιζητήσουν να προωθήσουν τη Σιών μου εκείνη την ημέρα, γιατί θα έχουν τη δωρεά και τη δύναμη τού Αγίου Πνεύματος. Και αν υπομείνουν μέχρι τέλους, θα υψωθούν κατά την τελευταία ημέρα, και θα σωθούν στο αιώνιο βασίλειο τού Αρνίου» (Νεφί Α΄ 13:37).

Ποιο είναι το απώτατο μέσον διά τού οποίου μπορούμε να απολαύσουμε τη δωρεά και τη δύναμη τού Αγίου Πνεύματος; Είναι η δύναμη που έρχεται από το να είμαστε πιστοί μαθητές τού Ιησού Χριστού. Είναι η αγάπη μας για Εκείνον και τον συνάνθρωπό μας. Ο Σωτήρας είναι εκείνος που όρισε το πρότυπο τής αγάπης, όταν μάς δίδαξε: «Μια καινούργια εντολή σας δίνω: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα, κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλον» (Κατά Ιωάννην 13:34).

Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι επιβεβαίωσε αυτήν την αρχή, όταν μάς είπε: «Να αγαπάς τον Κύριο δεν είναι μόνον συμβουλή. Δεν είναι μόνον το να εύχεσαι το καλό τού άλλου. Είναι μία εντολή. …Η αγάπη τού Θεού είναι η ρίζα κάθε αρετής, κάθε καλοσύνης, κάθε δυνάμεως χαρακτήρα, κάθε πιστότητας να κάνουμε το σωστό» (“Words of the Living Prophet,” Liahona, Dec. 1996, 8, “Excerpts from Recent Addresses of President Gordon B. Hinckley,” Ensign, Apr. 1996, 73).

Tο σχέδιό τού Πατέρα καθόρισε το πρότυπο τής οικογένειας, για να μας βοηθήσει να μάθουμε, να εφαρμόσουμε και να καταλάβουμε τη δύναμη τής αγάπης. Την ημέρα κατά την οποία οργανώθηκε η δική μου οικογένεια, η γλυκιά μου Ανν και εγώ πήγαμε στον ναό και εισήλθαμε στη διαθήκη τού γάμου. Πόσο πολύ νόμιζα ότι την αγαπούσα εκείνη την ημέρα, αλλά είχα μόνον αρχίσει να βλέπω το όραμα τής αγάπης. Καθώς καθένα από τα παιδιά και τα εγγόνια μας ήλθαν μέσα στη ζωή μας, η αγάπη μας έχει διευρυνθεί, ώστε να αγαπούμε το καθένα από αυτά εξίσου και πλήρως. Δεν υπάρχει φαινομενικώς τέρμα στην εκτενή ικανότητα να αγαπούμε.

Το συναίσθημα τής αγάπης από τον Επουράνιο Πατέρα μας είναι σαν την έλξη τής βαρύτητος από τους ουρανούς. Καθώς απομακρύνουμε τους περισπασμούς που μας έλκουν προς τον κόσμο και ασκούμε την ελευθέρα μας βούληση να Τον επιζητούμε, ανοίγουμε την καρδιά μας σε μία σελέστια δύναμη, η οποία μας τραβά προς Εκείνον. Ο Νεφί περιέγραψε το μέγεθός της ως «μέχρι την κατανάλωση τής σάρκας [του]» (Νεφί Β΄ 4:21). Η ίδια αυτή δύναμη έκανε τον Άλμα να τραγουδά «το τραγούδι τής λυτρωτικής αγάπης» (Άλμα 5:26. Βλέπε, επίσης, εδάφιο 9). Άγγιξε τον Μόρμον κατά τέτοιον τρόπο, ώστε μας συμβούλευσε «να προσε[υχόμαστε]… με όλη τη δύναμη τής καρδιάς [μας]», ώστε να είμαστε πλήρεις τής αγάπης Του (Μορόνι 7:48).

Τόσο η σύγχρονη όσο και η αρχαία γραφή βρίθει υπενθυμίσεων τής αιώνιας αγάπης τού Επουράνιου Πατέρα για τα τέκνα Του. Είμαι πεπεισμένος ότι οι βραχίονες τού Επουράνιου Πατέρα μας είναι συνεχώς προτεταμένοι, πάντοτε έτοιμοι να αγκαλιάσουν τον καθέναν από εμάς και να μας πει με αυτήν την ήρεμη, διαπεραστική φωνή: «Σε αγαπώ».

Χάριν αυτού τού ουράνια σχεδιασμένου προτύπου τής οικογένειας, κατανοούμε πληρέστερα πώς ο Επουράνιος Πατέρας μας αγαπά αληθινά τον καθέναν από εμάς εξίσου και πλήρως. Καταθέτω μαρτυρία ότι είναι αλήθεια. Ο Θεός όντως μας γνωρίζει και μας αγαπά. Μας έχει δώσει ένα όραμα τού αγίου τόπου Του και έχει καλέσει προφήτες και αποστόλους να διδάξουν τις αρχές και τα πρότυπα που θα μας φέρουν πίσω σε Εκείνον. Καθώς προσπαθούμε να αφυπνίσουμε την επιθυμία να γνωρίσουμε σε εμάς και τους άλλους και καθώς ζούμε τα πρότυπα που ανακαλύπτουμε, θα πλησιάσουμε προς Εκείνον. Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς είναι ο αυτός καθ’ εαυτόν ο Υιός τού Θεού, το Παράδειγμά μας, ο αγαπημένος μας Λυτρωτής, που εκφράζω στο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.